Άνθρωποι της τέχνης ξεσπούν για τους τραβεστί στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων...
στο Παρίσι, με τον συγγραφέα μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας Devon Eriksen να τονίζει πως είναι «βλακώδες και διεφθαρμένο».
Η ανάρτησή του:
«Αυτό (η τελετή στο Παρίσι), και το Disney Star Wars, και όλο το σύγχρονο Χόλιγουντ, να εξηγηθούν με μια απλή ιδέα.
Και όχι, δεν είναι “Σατανάς”. Δεν είναι απαραίτητα θρησκευτικό. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι βλακώδες, και ακόμη πιο διεφθαρμένο.
Ναρκισσισμός.
Βλέπετε, υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Και τα δύο βασίζονται στον εγωισμό, αλλά το ένα είναι υγιές και το άλλο είναι καταστροφικό.
Το πρώτο λέει “Η τέχνη έχει να κάνει με την ομορφιά και την αλήθεια. Θα δημιουργήσω αυτό που είναι όμορφο και αληθινό, αυτό που ανυψώνει αυτούς που το κοιτούν. Και το εγώ μου θα ικανοποιηθεί όταν η δουλειά μου αναγνωριστεί ως καλή, τόσο από εμένα όσο και από άλλους. “
Αυτό βασίζεται σε μια υγιή εκδοχή του εγωισμού… υπερηφάνεια.
Η υπερηφάνεια είναι ο αυτοσεβασμός, η αίσθηση της αξιοπρέπειας ή της αξίας του ατόμου, όπως κερδίζεται μέσω της αξίας, της αρετής και της ολοκλήρωσης.
Ο δεύτερος λέει “Η τέχνη είναι η έκφραση του εαυτού μου. Θα δημιουργήσω τέχνη βασισμένη σε ό,τι υπάρχει στον εαυτό μου, όσο άσχημο, παραπλανητικό και χαμηλό κι αν είναι. Θα κάνω τον εαυτό μου ορατό σε κάθε πτυχή της τέχνης μου και το εγώ μου θα ικανοποιηθεί, γιατί θα είμαι το επίκεντρο της προσοχής, με όλους να με κοιτούν».
Αυτό βασίζεται στην αρρωστημένη εκδοχή του εγωισμού… Του ναρκισσισμού. Είναι το εγώ που απαιτεί να είναι το επίκεντρο της προσοχής, ανεξάρτητα από το τι πραγματικά θέλουν να δουν οι άλλοι ή που θα ήθελαν να δώσουν προσοχή.
Είναι η εκδίκηση του παραμελημένου παιδιού, όχι στη μητέρα που το αγνόησε, αλλά σε ολόκληρο το σύμπαν.
Η υψηλή τέχνη δεν έχει να κάνει με την αυτοέκφραση. Προέρχεται από τον εαυτό, διαμορφώνεται από τον εαυτό, αλλά η αλήθεια που εκφράζει είναι κοινή και καθολική. Αυτός είναι ο λόγος που μιλάει σε άλλους, όχι μόνο στον καλλιτέχνη.
Όταν κοιτάμε ένα ωραίο γλυπτό, βλέπουμε μόνο τον Δαβίδ, όχι τον Μιχαήλ Άγγελο.
Όταν διαβάζουμε μια υπέροχη ιστορία, δεν βλέπουμε τον Tolkien και ξεχνάμε, για μια στιγμή, ότι ο Frodo και ο Sam δεν είναι αληθινοί.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε μια λευκή ίριδα επειδή ήταν μόνος, απομονωμένος μέσα σε ένα πλήθος, αλλά αν το πούμε αυτό, μας νοιάζει γιατί ήμασταν και εμείς μόνοι.
Η μεγάλη τέχνη κάνει τον καλλιτέχνη αόρατο. Περιμένει στα παρασκήνια μέχρι να αναγνωριστεί ως τέχνη και φτάσει ο καιρός να βγει και να υποκλιθεί, να δεχθεί το χειροκρότημα και να ικανοποιηθεί γιατί πρόκειται για μια καλοδουλεμένη εργασία του. Δεν στέκεται ανάμεσα στο κοινό και την απόλαυση του έργου.
Όμως, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η μεγάλη τέχνη δεν μπορεί να αναδυθεί από τον ναρκισσισμό.
Ο ναρκισσιστής καλλιτέχνης δημιουργεί τέχνη όχι για να ευχαριστήσει τους άλλους, αλλά για να αναγκάσει τους άλλους να τον κοιτάξουν. Πρέπει να σφραγίσει την προσωπικότητά του σε κάθε γωνιά του έργου, να το κάνει μόνο δικό του και να υπενθυμίζει στο κοινό, σε κάθε στιγμή, σε κάθε μέρος που στρέφει το βλέμμα του, ότι αυτό το έργο είναι δικό του, και ότι αυτός είναι που πραγματικά έχει σημασία, εδώ.
Αυτή η τέχνη, που παρουσιάζεται εδώ, δεν είναι άσχημη τυχαία. Είναι άσχημη γιατί οι καλλιτέχνες θέλουν να κοιτάξεις την ασχήμια τους, τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική.
Είναι άσχημη γιατί το μήνυμά της δεν είναι “κοίτα αυτό” αλλά “κοίτα με”.
Γι’ αυτό η αριστερά έχει εμμονή με την “αναπαράσταση” στην τέχνη. Αυτός είναι ο λόγος που καλύπτονται με άσχημα, αταίριαστα τατουάζ και βάφουν τα μαλλιά τους ροζ, μοβ και μπλε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γράφουν ιστορίες για την “ταυτότητα” και το “βρείτε την ομάδα σας”.
Ουρλιάζουν την ταυτότητά τους στο κενό, χωρίς να συνειδητοποιούν ποτέ ότι δεν είναι μόνο δυνατό, αλλά και εύκολο, να είσαι μοναδικός χωρίς να είσαι ενδιαφέρον ή χρήσιμος.
Όσοι θέλουν να είναι όμορφες μοναδικές νιφάδες χιονιού, καλό θα ήταν να θυμούνται ότι το παραμικρό άγγιγμα θερμότητας θα τις μετατρέψει σε ομοιογενές, πανταχού παρόν, αδιαφοροποίητο νερό.
Μπορούν να κάνουν για τη Disney ό,τι θέλουν, φτιάχνοντας μαύρες λεσβίες Τζεντάι ώστε “ο χαρακτήρας να μοιάζει με εμένα”, αλλά ο χαρακτήρας θα είναι βαρετός επειδή αυτοί είναι βαρετοί.
Με άλλα λόγια, αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι μια εξέγερση εναντίον του θεού (αν είσαι θρησκευόμενος) ή εναντίον του πολιτισμού και των αξιών (αν δεν είσαι), αλλά είναι κάτι πολύ χειρότερο.
Είναι οι ασήμαντες, άσχημες, κοινοτοπίες μιας ολόκληρης υποκουλτούρας κουραστικών νευρωτικών που δεν μπορούν να βγάλουν από την ψυχή τους ένα όμορφο, ενδιαφέρον ή αληθινό πράγμα, που θα σας έκανε να δώσετε οικειοθελώς την προσοχή σας.
Κατηγορώ τις μητέρες τους για αυτό».
