Ήταν 14 Αυγούστου του 1996, όταν μετά τη κηδεία του δολοφονημένου Τάσου Ισαάκ πολλοί από τους παρισταμένους, συγκρότησαν νέα διαδήλωση και μετέβησαν στον τόπο της δολοφονίας. Σκοπός δεν ήταν άλλος, παρά να αποτίσουν φόρο τιμής στον Τάσο Ισαάκ. Περίπου στις 14:30 το μεσημέρι ένας διαδηλωτής έφυγε από...
το σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι οι διαδηλωτές. Ήταν ο δεύτερος ξάδερφος του νεκρού, ήταν ο Σολωμός Σολωμού.
Κατευθύνθηκε προς το τουρκικό φυλάκιο μη δίνοντας σημασία στις φωνές των φίλων του να γυρίσει πίσω ή στις απειλές των Τουρκοκυπρίων.
Χωρίς ίχνος δισταγμού και με ένα τσιγάρο στα χείλη έφτασε στο σημείο που υπήρχε ο ιστός με τη σημαία του ψευδοκράτους στον οποίο αρχίζει να σκαρφαλώνει, με σκοπό τη σημαία να κατέβει. Μια σφαίρα στο στόμα, μια στον λαιμό και άλλη μια στο στομάχι κόβουν το νήμα της ζωής του γενναίου Σολωμού Σολωμού και πέφτει στο έδαφος μετά από ακαριαίο θάνατο.
Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν καθώς το πλήθος βλέποντας τον Σολωμού να πέφτει από τον ιστό νεκρός, εξαγριώνεται και απειλήθηκαν ακόμη μεγαλύτερα επεισόδια.
Τελικός απολογισμός: 1 νεκρός και 11 τραυματίες. Τη στιγμή που οι καταδίκες για τις δολοφονίες από τους Τούρκους διαδέχονταν η μία την άλλη, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τσιλέρ δικαιολόγησε απολύτως τη πράξη δολοφονίας του Σολωμού, λέγοντας ότι θα κόψουν το χέρι οποιουδήποτε προσπαθήσει να προσβάλλει το εθνικό τους σύμβολο.
Από Ελληνικής πλευράς ο Κώστας Σημίτης, τότε πρωθυπουργός, αρκέστηκε σε δηλώσεις που κατεδίκαζαν τα γεγονότα.
Πολλά ακολούθησαν μέχρι σήμερα, ακόμη και η παραδοχή του εγκλήματος από τον Ακίν κάτι το οποίο όμως διαψεύστηκε στη συνέχεια.
Το 2008 το Ανώτατο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση για την οικογένεια του Σολωμού Σολωμού, κρίνοντας τη Τουρκία ένοχη για τη δολοφονία του. Η γενναιότητα του Σολωμού Σολωμού και ο ηρωικός του θάνατος, ενέπνευσαν πολλούς καλλιτέχνες που τον εξύμνησαν στους στίχους και στα τραγούδια τους.
Αντί να ολοκληρώσουμε με κάποιον στίχο εμπνευσμένο από αυτόν τον ήρωα, θα ολοκληρώσουμε με τη ρήση του Ιωάννου Μεταξά η οποία εμπνέεται και εμπνέει ήρωες:
«Οι Ήρωες δεν θνήσκουν, πίπτουν και το Αίμα τους που ποτίζει τη Γη, τους αναγεννά».
Ε.Κ.
