Το ξέφραγο αμπέλι που λέγεται Όλυμπος, δηλαδή το πιο διάσημο βουνό στης ιστορίας, βιώνει μέρες υπερτουρισμού. Χιλιάδες άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι, τον επισκέπτονται καθημερινά για να βιώσουν τις χαρές που προσφέρει απλόχερα.
Κείμενο – φωτογραφίες: Omorfa Taxidia
Δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό σε αυτό το θαύμα της φύσης.
Δυστυχώς φορέας διαχείρισης του εθνικού δρυμού που θα ελέγξει κάπως την κατάσταση επί της ουσίας δεν υπάρχει. Το βουνό είναι αφημένο στην τύχη του. Ούτε υπάρχουν αυτοί που στο εξωτερικό τους ξέρουμε ως rangers, που περιπολούν, ενημερώνουν, βοηθούν, επεμβαίνουν και επιβάλουν τους κανόνες, πριν συμβεί κάτι κακό.
Καταγραφή αυτών που ανεβαίνουν στο βουνό επίσης δεν υπάρχει, και μόνο όταν συμβεί κάτι κακό κινητοποιείται ο μηχανισμός για να βρεθεί τι, που, ποιος, γιατί. Θυμίζουμε πως στον Όλυμπο συμβαίνουν κάθε χρόνο τα περισσότερο ατυχήματα και δυστυχήματα.
Στο ρέμα του Ορλιά, στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου όπου βρίσκονται οι κάτω βάθρες, εκατοντάδες αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά στο δρόμο, ακόμη και τουριστικά λεωφορεία. Όταν συναντιόνται δυο αυτοκίνητα θα πρέπει το ένα να κάνει όπισθεν για να μην μπλοκάρει ο δρόμος. Αν κάτι συμβεί και χρειαστεί να περάσουν οχήματα έκτακτης ανάγκης θα δυσκολευτούν.
Στο δροσερό νερό στις βάθρες βουτούν πολλοί, αν και αυτό απαγορεύεται καθώς το νερό είναι για υδροδότηση.
Πολλοί από τις κάτω βάθρες ακολουθούν το ορειβατικό μονοπάτι για να πάνε στις πάνω βάθρες, στον Κόκκινο βράχο. Κάποιοι είναι με σαγιονάρες και μαγιό, κάποιοι άλλοι με έναν καφέ στο χέρι. Είναι προφανές πως δεν σέβονται το βουνό και δεν γνωρίζουν τους κίνδυνους, ενώ τους καφέδες τους βλέπουμε παρατημένους κατά μήκος του μονοπατιού.
Σήμανση υπάρχει, ωστόσο κάποιες πινακίδες είναι σε κακό χάλι καθώς βρίσκονται εκεί πολλά χρόνια. Σκουπίδια υπήρχαν σε όλο το μήκος του μονοπατιού. Κάποιοι παίρνουν τα σκουπίδια τους και τα αφήνουν στους υπερχειλισμένους κάδους. Ευτυχώς κάποιοι άλλοι τα παίρνουν μαζί τους, καθώς αυτό είναι το σωστό και δεν τα αφήνουν στους κάδους να τα σκορπίσει ο αέρας στο δάσος.
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση το καλοκαίρι στο μυθικό βουνό, που κάποτε θα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει στοιχειώδη οργάνωση…
Δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό σε αυτό το θαύμα της φύσης.
Δυστυχώς φορέας διαχείρισης του εθνικού δρυμού που θα ελέγξει κάπως την κατάσταση επί της ουσίας δεν υπάρχει. Το βουνό είναι αφημένο στην τύχη του. Ούτε υπάρχουν αυτοί που στο εξωτερικό τους ξέρουμε ως rangers, που περιπολούν, ενημερώνουν, βοηθούν, επεμβαίνουν και επιβάλουν τους κανόνες, πριν συμβεί κάτι κακό.
Καταγραφή αυτών που ανεβαίνουν στο βουνό επίσης δεν υπάρχει, και μόνο όταν συμβεί κάτι κακό κινητοποιείται ο μηχανισμός για να βρεθεί τι, που, ποιος, γιατί. Θυμίζουμε πως στον Όλυμπο συμβαίνουν κάθε χρόνο τα περισσότερο ατυχήματα και δυστυχήματα.
Στο ρέμα του Ορλιά, στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου όπου βρίσκονται οι κάτω βάθρες, εκατοντάδες αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά στο δρόμο, ακόμη και τουριστικά λεωφορεία. Όταν συναντιόνται δυο αυτοκίνητα θα πρέπει το ένα να κάνει όπισθεν για να μην μπλοκάρει ο δρόμος. Αν κάτι συμβεί και χρειαστεί να περάσουν οχήματα έκτακτης ανάγκης θα δυσκολευτούν.
Στο δροσερό νερό στις βάθρες βουτούν πολλοί, αν και αυτό απαγορεύεται καθώς το νερό είναι για υδροδότηση.
Πολλοί από τις κάτω βάθρες ακολουθούν το ορειβατικό μονοπάτι για να πάνε στις πάνω βάθρες, στον Κόκκινο βράχο. Κάποιοι είναι με σαγιονάρες και μαγιό, κάποιοι άλλοι με έναν καφέ στο χέρι. Είναι προφανές πως δεν σέβονται το βουνό και δεν γνωρίζουν τους κίνδυνους, ενώ τους καφέδες τους βλέπουμε παρατημένους κατά μήκος του μονοπατιού.
Σήμανση υπάρχει, ωστόσο κάποιες πινακίδες είναι σε κακό χάλι καθώς βρίσκονται εκεί πολλά χρόνια. Σκουπίδια υπήρχαν σε όλο το μήκος του μονοπατιού. Κάποιοι παίρνουν τα σκουπίδια τους και τα αφήνουν στους υπερχειλισμένους κάδους. Ευτυχώς κάποιοι άλλοι τα παίρνουν μαζί τους, καθώς αυτό είναι το σωστό και δεν τα αφήνουν στους κάδους να τα σκορπίσει ο αέρας στο δάσος.
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση το καλοκαίρι στο μυθικό βουνό, που κάποτε θα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει στοιχειώδη οργάνωση…
