Κώστας Β. Μάρκου
Είναι προφανές ότι οι προσεχείς μήνες με τις δρομολογημένες διαδικασίες στο σύνολο της προοδευτικής αντιπολίτευσης όπως...
η εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, το καταστατικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και το ιδρυτικό συνέδριο της Νέας Αριστεράς θα προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις σε ένα χώρο που είναι ζεστός, κινητικός και σε μια κοινωνία που βρίθει προβλημάτων και «βράζει» κυριολεκτικά.
Ταυτόχρονα, το αίτημα της για ενότητα και ενωτική αντιμετώπιση των κυβερνητικών πρακτικών είναι περισσότερο ώριμο και πιεστικό από ποτέ. Ισχυρίζομαι ότι κάποιες ενδεχόμενες εξελίξεις στους δύο πρώτους και μεγαλύτερους πολιτικούς φορείς, δυνητικά, θα λειτουργήσουν προωθητικά στην συγκρότηση ενός ρωμαλέου αριστερού πόλου που οφείλει να χαρακτηρίζεται από αξιοπιστία και σαφήνεια στόχων που να ανταποκρίνονται δομικά στα επιδεινούμενα κοινωνικά αδιέξοδα.
Παράλληλα, η τελική μορφοποίηση της Νέας Αριστεράς σε αριστερό, ανανεωτικό και ριζοσπαστικό κόμμα μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία. Εξηγούμαι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει καθημερινά, κατακαλόκαιρα, αρνητικά πολιτικά γεγονότα, σε βαθμό που δύσκολα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι κάθε καινούρια μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Κοινό χαρακτηριστικό των γεγονότων αυτών είναι το εσωτερικό μέτωπο του κόμματος και οι αλλοπρόσαλλες πρωτοβουλίες του Προέδρου του, που έρχονται να καταστρατηγήσουν θεμελιώδεις ιστορικές αρχές και αξίες της Αριστεράς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Κασσελάκης παρά το γεγονός ότι διαπιστώνει, (δεν μπορεί να μην το διαπιστώνει), ότι κάθε ενέργεια του συσπειρώνει απέναντι του τα εναπομείναντα υγιή στοιχεία του κόμματος, δεν ορρωδεί αλλά συνεχίζει ακάθεκτος για το επόμενο κτύπημα. Προφανώς λειτουργεί με συγκεκριμένο σχέδιο που έχει σαν στόχο τη δημιουργία ενός προσωποπαγούς ουσιαστικά κόμματος με εξοβελισμό των πραγματικών πολιτικών διεργασιών με νεφελώδη πολιτική στόχευση σε ένα ουσιαστικά απολιτίκ σχηματισμό, παρόμοιο που θα μπορούσε να εκφράσει και ένας επώνυμος παίκτης reality.
Εκτιμώ ότι ο φορέας αυτός θα συσπειρώνει ένα ποσοστό της τάξεως του 10% που, όπως έγραψε κάποιος, το πρωί θα ψηφίζει Κασσελάκη και το απόγευμα θα έχει ξεχάσει ότι ψήφισε. Το ζήτημα είναι ο υπόλοιπος κόσμος που δεν τον αφορούν όλα τα ανωτέρω. Δηλαδή ο κόσμος της αριστεράς που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δραστηριότητα, ο κόσμος που ψήφισε ένθερμα ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα έχει απογοητευτεί και ο κόσμος που ακόμα περιμένει σαν τελευταία ευκαιρία το προσεχές συνέδριο και ο οποίος εκτιμώ ότι θα απογοητευθεί οικτρά. Το σύνολο αυτού του πολιτικού δυναμικού θα αναζητήσει σύντομα πολιτική, αριστερή διέξοδο.
Το ΠΑΣΟΚ αναζητά ηγέτη, ενώ εκείνο που του λείπει είναι ο πολιτικός προσανατολισμός. Επί Φώφης Γεννηματά η πολιτική του βασικά χαρακτηρίσθηκε από αντιΣΥΡΙΖΑ προσανατολισμό (απλή αναλογική, Πρέσπες κλπ). Επί Ανδρουλάκη προσπαθεί να πατάει συνεχώς σε 2 βάρκες: μια δεξιόστροφη και μια αριστερόστροφη.
Θεωρώ ότι το κοινό του ΠΑΣΟΚ αποτελείται από 3 διακριτά στοιχεία. Το ένα είναι οι άνθρωποι του μηχανισμού, σε όποιο επίπεδο, που αποτελούν και τον απόηχο των «πολλαπλώς ευεργετηθέντων» του Μένιου χωρίς στοιχεία σαφούς πολιτικού προσανατολισμού.
Το δεύτερο είναι οι δεξιόστροφοι και ακραίοι κεντρώοι οι οποίοι επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι ταυτίζονται με τη Νέα Δημοκρατία και αναζητούν μια αφορμή να το κάνουν πράξη.
Ταυτόχρονα, το αίτημα της για ενότητα και ενωτική αντιμετώπιση των κυβερνητικών πρακτικών είναι περισσότερο ώριμο και πιεστικό από ποτέ. Ισχυρίζομαι ότι κάποιες ενδεχόμενες εξελίξεις στους δύο πρώτους και μεγαλύτερους πολιτικούς φορείς, δυνητικά, θα λειτουργήσουν προωθητικά στην συγκρότηση ενός ρωμαλέου αριστερού πόλου που οφείλει να χαρακτηρίζεται από αξιοπιστία και σαφήνεια στόχων που να ανταποκρίνονται δομικά στα επιδεινούμενα κοινωνικά αδιέξοδα.
Παράλληλα, η τελική μορφοποίηση της Νέας Αριστεράς σε αριστερό, ανανεωτικό και ριζοσπαστικό κόμμα μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία. Εξηγούμαι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει καθημερινά, κατακαλόκαιρα, αρνητικά πολιτικά γεγονότα, σε βαθμό που δύσκολα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι κάθε καινούρια μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Κοινό χαρακτηριστικό των γεγονότων αυτών είναι το εσωτερικό μέτωπο του κόμματος και οι αλλοπρόσαλλες πρωτοβουλίες του Προέδρου του, που έρχονται να καταστρατηγήσουν θεμελιώδεις ιστορικές αρχές και αξίες της Αριστεράς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Κασσελάκης παρά το γεγονός ότι διαπιστώνει, (δεν μπορεί να μην το διαπιστώνει), ότι κάθε ενέργεια του συσπειρώνει απέναντι του τα εναπομείναντα υγιή στοιχεία του κόμματος, δεν ορρωδεί αλλά συνεχίζει ακάθεκτος για το επόμενο κτύπημα. Προφανώς λειτουργεί με συγκεκριμένο σχέδιο που έχει σαν στόχο τη δημιουργία ενός προσωποπαγούς ουσιαστικά κόμματος με εξοβελισμό των πραγματικών πολιτικών διεργασιών με νεφελώδη πολιτική στόχευση σε ένα ουσιαστικά απολιτίκ σχηματισμό, παρόμοιο που θα μπορούσε να εκφράσει και ένας επώνυμος παίκτης reality.
Εκτιμώ ότι ο φορέας αυτός θα συσπειρώνει ένα ποσοστό της τάξεως του 10% που, όπως έγραψε κάποιος, το πρωί θα ψηφίζει Κασσελάκη και το απόγευμα θα έχει ξεχάσει ότι ψήφισε. Το ζήτημα είναι ο υπόλοιπος κόσμος που δεν τον αφορούν όλα τα ανωτέρω. Δηλαδή ο κόσμος της αριστεράς που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δραστηριότητα, ο κόσμος που ψήφισε ένθερμα ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα έχει απογοητευτεί και ο κόσμος που ακόμα περιμένει σαν τελευταία ευκαιρία το προσεχές συνέδριο και ο οποίος εκτιμώ ότι θα απογοητευθεί οικτρά. Το σύνολο αυτού του πολιτικού δυναμικού θα αναζητήσει σύντομα πολιτική, αριστερή διέξοδο.
Το ΠΑΣΟΚ αναζητά ηγέτη, ενώ εκείνο που του λείπει είναι ο πολιτικός προσανατολισμός. Επί Φώφης Γεννηματά η πολιτική του βασικά χαρακτηρίσθηκε από αντιΣΥΡΙΖΑ προσανατολισμό (απλή αναλογική, Πρέσπες κλπ). Επί Ανδρουλάκη προσπαθεί να πατάει συνεχώς σε 2 βάρκες: μια δεξιόστροφη και μια αριστερόστροφη.
Θεωρώ ότι το κοινό του ΠΑΣΟΚ αποτελείται από 3 διακριτά στοιχεία. Το ένα είναι οι άνθρωποι του μηχανισμού, σε όποιο επίπεδο, που αποτελούν και τον απόηχο των «πολλαπλώς ευεργετηθέντων» του Μένιου χωρίς στοιχεία σαφούς πολιτικού προσανατολισμού.
Το δεύτερο είναι οι δεξιόστροφοι και ακραίοι κεντρώοι οι οποίοι επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι ταυτίζονται με τη Νέα Δημοκρατία και αναζητούν μια αφορμή να το κάνουν πράξη.
Το δε τρίτο στοιχείο είναι αντιδεξιοί πολίτες που, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν τους κέρδισε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ της 10ετίας που πέρασε, αλλά διατηρούν τις επιλογές τους με αντιδεξιά χαρακτηριστικά, αυτά που αποκαλούμε αριστερή σοσιαλδημοκρατία.
Βέβαια οφείλω να επισημάνω την ασάφεια που εκφράζει στις εποχές μας ο όρος σοσιαλδημοκρατία, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ενδεχόμενη επικράτηση της κ. Διαμαντοπούλου στις προσεχείς εκλογές του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο, θα έχει σαν αποτέλεσμα τον προσανατολισμό του κόμματος σε μια ξεκάθαρη συνιστώσα, επίσημη αυτή τη φορά, της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει τους οπαδούς, βασικά του τρίτου στοιχείου, σε αποκλίνουσα πορεία από το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και η διατήρηση της ίδιας πορείας με ενδεχόμενη επικράτηση Ανδρουλάκη θα παρουσιάσει, σε μικρότερο βαθμό, παρόμοια αποκλίνοντα φαινόμενα, ιδιαίτερα όταν ξεκινήσουν οι (όποιες) διεργασίες της ενωτικής δράσης της προοδευτικής αντιπολίτευσης.
Τέλος, η Νέα Αριστερά μπορεί να παίξει ένα καταλυτικό ενωτικό ρόλο, παρά το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το γεγονός αυτό βασίζεται στο ποιοτικό στελεχικό δυναμικό που διαθέτει σε όλα τα επίπεδα, στη σημαντική ομοιογένεια ιδεολογικού και πολιτικού αριστερού προσανατολισμού, στην εξαιρετική κοινοβουλευτική της ομάδα, αλλά κυρίως στη ξεκάθαρη ενωτική αντίληψη πάνω σε σαφείς θέσεις που έχει επεξεργαστεί στο σύντομο διάστημα της παρουσίας της.
Επισημαίνω ότι κινητήρια δύναμη σε όλα τα ανωτέρω θα παίξει η υπαρκτή και διαπιστούμενη σε κάθε πτυχή της πολιτικής ζωής, κοινωνική απαίτηση για ενωτική, προοδευτική δράση των κατακερματισμένων αριστερών δυνάμεων. Ακόμα και αυτοί που ουσιαστικά δεν την επιθυμούν (Κασσελάκης, Ανδρουλάκης) στα λόγια αναγκάζονται να την διατυμπανίζουν.
Το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα κλίμα που οι ίδιοι θα βρουν μπροστά τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσπάθεια είναι εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολη. Πιστεύω ότι οι δυσκολίες έγκεινται περισσότερο σε προσωπικές αγκυλώσεις, στερεότυπα και ατομικές φιλοδοξίες και λιγότερο σε πολιτικές διαφορές. Δεν αγνοώ ότι οι πρώτες είναι πολλές φορές οι δυσκολότερες.
Βέβαια οφείλω να επισημάνω την ασάφεια που εκφράζει στις εποχές μας ο όρος σοσιαλδημοκρατία, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ενδεχόμενη επικράτηση της κ. Διαμαντοπούλου στις προσεχείς εκλογές του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο, θα έχει σαν αποτέλεσμα τον προσανατολισμό του κόμματος σε μια ξεκάθαρη συνιστώσα, επίσημη αυτή τη φορά, της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει τους οπαδούς, βασικά του τρίτου στοιχείου, σε αποκλίνουσα πορεία από το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και η διατήρηση της ίδιας πορείας με ενδεχόμενη επικράτηση Ανδρουλάκη θα παρουσιάσει, σε μικρότερο βαθμό, παρόμοια αποκλίνοντα φαινόμενα, ιδιαίτερα όταν ξεκινήσουν οι (όποιες) διεργασίες της ενωτικής δράσης της προοδευτικής αντιπολίτευσης.
Τέλος, η Νέα Αριστερά μπορεί να παίξει ένα καταλυτικό ενωτικό ρόλο, παρά το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το γεγονός αυτό βασίζεται στο ποιοτικό στελεχικό δυναμικό που διαθέτει σε όλα τα επίπεδα, στη σημαντική ομοιογένεια ιδεολογικού και πολιτικού αριστερού προσανατολισμού, στην εξαιρετική κοινοβουλευτική της ομάδα, αλλά κυρίως στη ξεκάθαρη ενωτική αντίληψη πάνω σε σαφείς θέσεις που έχει επεξεργαστεί στο σύντομο διάστημα της παρουσίας της.
Επισημαίνω ότι κινητήρια δύναμη σε όλα τα ανωτέρω θα παίξει η υπαρκτή και διαπιστούμενη σε κάθε πτυχή της πολιτικής ζωής, κοινωνική απαίτηση για ενωτική, προοδευτική δράση των κατακερματισμένων αριστερών δυνάμεων. Ακόμα και αυτοί που ουσιαστικά δεν την επιθυμούν (Κασσελάκης, Ανδρουλάκης) στα λόγια αναγκάζονται να την διατυμπανίζουν.
Το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα κλίμα που οι ίδιοι θα βρουν μπροστά τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσπάθεια είναι εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολη. Πιστεύω ότι οι δυσκολίες έγκεινται περισσότερο σε προσωπικές αγκυλώσεις, στερεότυπα και ατομικές φιλοδοξίες και λιγότερο σε πολιτικές διαφορές. Δεν αγνοώ ότι οι πρώτες είναι πολλές φορές οι δυσκολότερες.
