(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Πού θα πάμε να κρυφτούμε … ;
«Ούτε γάρ όρος σκιερόν
ούτε νέφος αιθέριον
ούτε πολιόν πέλαγος
έστιν ότι δέξεται …»,
ο τοξοβόλος Αριστοφάνης
με φαρμακερές βολές,
τότες όπως και τώρα,
από την αξεπέραστη κωμωδία του
«Όρνιθες» η περικοπή,
που να πάμε να κρυφτούμε,
πώς να γλυτώσουμε
από την φτήνεια των ρητόρων
κι απ’ την ακρίβεια των αναγκαίων,
που να κρυφτούμε
γιά να αποφύγουμε
την αμετροέπεια των πρωινάδικων
και τα γκρίζα δελτία ειδήσεων,
ούτε στα σκιερά , δασωμένα βουνά
αφού αδηφάγες μας καραδοκούν πυρκαγιές
πυροδοτημένες από συμφέροντα,
μα μήτε στα αιθέρια νέφη
αφού οι καλαμοκαβαλάρηδες των νεφών
αρχηγοί αξιώνουν να γενούν
των κομμάτων και της παντέρμης Ελλάδας,
κι ούτε πάλιν στο αφρισμένο πέλαγος
όπου τούρκικες φρεγάτες παραμονεύουν
στην Κάσο, στο Αιγαίο,
κι οι της εξουσίας , αναισχύντως ,
κρύβονται στα μείζονα ,
και πού, λοιπόν, να προσφύγουμε,
ο Αριστοφάνης αναζήτησε καταφυγή
στην Ουτοπία , στην Νεφελοκοκκυγία,
απελπισμένος από τα ενθάδε και τους εντεύθεν
στην ουτοπία ως Όρνις , υπεράνω
της αδυσώπητης καθημερινότητας,
των κενολόγων ρητόρων της ημέρας,
των δοκησίσοφων πολιτικών της τηλεόρασης,
των σιωπούντων της ακαδημαϊκής κοινότητας,
απελπισμένος φτερά έβγαλε
από το αδιέξοδο της Αγοράς να δραπετεύσει,
απελπισμένος στην Ουτοπία χυμά
από την αθλιότητα της προσωπικής ιδιοτέλειας
να φυλαχτεί ,
κατάπτωση της Δημοκρατίας ,
ευτελίζονται οι θεσμοί ,
σιωπούν οι στρατιωτικοί το δράμα βιούντες
αφοπλισμένα τα νησιά
κι οι χορηγοί για τις τριήρεις άφαντοι
ούτε κάν γιά τις κωμωδίες
χορηγία δεν εξασφαλίζουμε,
οι γέροντες φυτοζωούν με συντάξεις πενίας,
οι μικρομεσαίοι αφανίζονται
η παραγωγική τάξη εκμηδενίζεται
οι νέοι, τα Ελληνάκια , καταδιώκονται
να φύγουν από την Πατρίδα,
αλλοίμονο σ’ όσους μείνουν,
τιμωρούνται με μισθούς επαιτείας,
ξεφτιλίζονται οι αξιωματικοί κι οι γιατροί
μισθούς εμπαιγμού,
που φύγωμεν, αδέρφια, ευτελιζόμαστε,
Όρνιθες και εμείς,
στον εικοστό πρώτο αιώνα,
στην Ουτοπία ικέτες,
ναπαίσι τε και κορυφαίς εν ορείαις,
της περιβάλλουσας αθλιότητας δραπέτες,
κι άλλος πριν από εμάς,
κι άλλος , πολλοί σαν κι εμάς,
το αίσθημα τούτο του πνιγμού βίωσαν,
Λέω θα πάω σ’ άλλη γή , εξομολογείται ο Καβάφης,
θα πάω σ’ άλλη θάλασσα , μιά πόλη άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ’ αυτή,
να κάνει την μεγάλη έξοδο, στην Ουτοπία,
ετοιμάστηκε για την δική του Νεφελοκοκκυγία
κι ύστερις,
το ξανά λογάριασε,
α ! Καημένε , μονολόγησε,
Α ! Καημένε, έτσι που την ζωή σου χάλασες εδώ
σ’ όλη την γή την χάλασες,
Αδέρφια, με επίγνωση η εφεξής πορεία,
συντρίφτηκε τότες η Αθήνα
από τους ανεύθυνους ρήτορες της Αγοράς
και από τους νάρκισσους πολιτικούς,
έγνοια μας , συνυπεύθυνοι κι εμείς,
με σοβαρότητα ,
στα Πολιτικά και στα κομματικά,
στα αυτοδιοικητικά και τα ακαδημαϊκά,
στα εθνικά και της Άμυνας,
στα της Υγείας και της Παιδείας,
συνυπεύθυνοι , όλοι μας,
για τα νιάτα μας , για τα Ελληνάκια,
για αυτή την προικισμένη γενιά ,
το νού σας, τα μανίκια σηκώνουμε ,
Α ! είναι πιά σίγουρο ,
καινούργια πόλη δεν θα βρείς,
δεν θα ‘βρεις άλλες θάλασσες,
μην την χαλάσουμε τελείως
την ζωή μας εδώ,
νύν καιρός επέστη ,
μάθημα οι Όρνιθες και ο Αριστοφάνης
διδάσκων , συνεπικουρεί ο Αλεξανδρινός,
μαζί με τον Έποπα και τον Πεισθέτερο,
την Ουτοπία εγκαταλείποντας ,
της συνευθύνης επόμενοι,
Συνεχίζουμε !
