Πριν σκεφτούμε αν είμαστε υπέρ ή κατά των παρελάσεων,ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα μονοπάτια της ιστορίας και...
ας δούμε ότι, η παρέλαση δεν ήταν φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.
Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:
Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια.
Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε".
Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών, στην ουσία αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας.
Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο,τους νεκρούς του πολέμου.Οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία. Κάθε επίσημη γιορτή αποδίδει τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.
Η παρέλαση δεν έχει καμία σχέση με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, όπως, φαιδρά, ισχυρίζονται κάποιοι.
Η παρέλαση για τους Ελληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ελεύθερος λαός μας συντονίζεται και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το εμβατήριο, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει αυτούς που θυσιάστηκαν. Παρέλαση και μνημόσυνο ταυτόχρονα.
Ετσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους δεν το κάνουμε για φολκλορική φιέστα.
Το κάνουμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν "πολλώ κάρρονες" από εμάς.
Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.
Ενα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως, για ό,τι αξίζει κανείς να ζεί, αξίζει και να πεθαίνει.
Γι'αυτό,καλό θα ήταν να μη θέτουμε τέτοια ερωτήματα. Απαιτείται ιστορική γνώση για να απαντηθούν...
Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια.
Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε".
Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών, στην ουσία αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας.
Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο,τους νεκρούς του πολέμου.Οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία. Κάθε επίσημη γιορτή αποδίδει τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.
Η παρέλαση δεν έχει καμία σχέση με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, όπως, φαιδρά, ισχυρίζονται κάποιοι.
Η παρέλαση για τους Ελληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ελεύθερος λαός μας συντονίζεται και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το εμβατήριο, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει αυτούς που θυσιάστηκαν. Παρέλαση και μνημόσυνο ταυτόχρονα.
Ετσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους δεν το κάνουμε για φολκλορική φιέστα.
Το κάνουμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν "πολλώ κάρρονες" από εμάς.
Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.
Ενα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως, για ό,τι αξίζει κανείς να ζεί, αξίζει και να πεθαίνει.
Γι'αυτό,καλό θα ήταν να μη θέτουμε τέτοια ερωτήματα. Απαιτείται ιστορική γνώση για να απαντηθούν...
Β.Β.
