Ακαδημίες ποδοσφαίρου: Για τα περισσότερα στραβά ευθύνονται οι γονείς. Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;
Διαβάζω...
σε δεκάδες ιστοσελίδες, αμέτρητα άρθρα για το πώς οι γονείς επηρεάζουν, αρνητικά τις περισσότερες φορές, τα παιδιά τους.
Διαβάζω ότι «πρώτα πρέπει να εκπαιδευτούν οι γονείς για τη συμπεριφορά τους και μετά τα παιδιά» ή ακόμα και ότι πρέπει να δημιουργηθούν «ακαδημίες γονέων».
Διαβάζω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι (προπονητές, γυμναστές, υπεύθυνοι ακαδημιών κ.α.) θέλουν το καλό των παιδιών, που δεν αμφιβάλλω για να μην παρεξηγηθώ, ενώ οι γονείς … όχι; ή δεν ξέρουν πώς να το πετύχουν;
Διαβάζω ότι ο προπονητής διαμορφώνει το χαρακτήρα, πλάθει το ήθος, αναπτύσσει την ευγενή άμιλλα και δημιουργεί υπεύθυνους πολίτες και καλούς ανθρώπους στην κοινωνία και σκέφτομαι: πως στο διάολο το καταφέρνει αυτός με 3-4 ώρες την εβδομάδα που συναναστρέφεται το παιδί μου μαζί με άλλα 10 κι εγώ δεν τα καταφέρνω τόσο καλά που είμαι συνεχώς μαζί του; Τι κάνω λάθος;
Μετά ξανασκέφτομαι: Μήπως τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι;
Μήπως οι γονείς είναι ένα «άλλοθι» για τους εμπλεκόμενους με το παιδικό ποδόσφαιρο για να σηκώσουν το βάρος του «παιδαγωγού» που στη τελική οι ίδιοι οι γονείς «φόρτωσαν» στις πλάτες τους;
Σας μπέρδεψα;
Τα ξεκαθαρίζω ένα ένα:
Πρώτα απ’ όλα δε βλέπω κανένα κακό τα παιδιά να επηρεάζονται από τους γονείς τους. Αλίμονο αν επηρεάζονταν περισσότερο από τους άλλους και όχι από τους γονείς τους.
Επίσης θεωρώ «κουτό» να προσπαθεί κάποιος να «εκπαιδεύσει» ένα γονιό ενήλικα (ενίοτε και μεσήλικα) για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται αυτός απέναντι στο παιδί του.
Θα μου πείτε βέβαια ότι πιθανόν να υπάρχουν γονείς στις ακαδημίες που με την συμπεριφορά τους δημιουργούν πρόβλημα στη λειτουργία της ακαδημίας. Έναν τέτοιο γονιό, γιατί θα πρέπει να προσπαθήσεις να τον «εκπαιδεύσεις», τις περισσότερες φορές χωρίς αποτέλεσμα, να συμπεριφέρεται διαφορετικά και όχι να τον απομακρύνεις από την ακαδημία;
Επίσης θα μου πείτε ότι πολλοί γονείς επηρεάζουν τα παιδιά και σε "τεχνικά" θέματα ποδοσφαίρου που δεν έχουν τις γνώσεις, με αποτέλεσμα να μπερδεύουν τα παιδιά και να δυσκολεύουν το έργο του προπονητή.
Σωστό και συμφωνώ ότι δε πρέπει να γίνεται.
Πολλά ερωτήματα, ενίοτε εύλογα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας γονιός δεν θέλει το κακό ή το λιγότερο καλό για το παιδί του, από τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο.
Μήπως λοιπόν οι γονείς δεν χρειάζονται "εκπαίδευση συμπεριφοράς" αλλά πραγματική "τεχνική εκπαίδευση";
Ορμώμενος από τις παραπάνω σκέψεις, μήπως οι ακαδημίες ποδοσφαίρου θα έπρεπε να σκεφτούν το εξής;
Να ξεκινήσουν (έστω δοκιμαστικά) ένα πρόγραμμα όπου θα εμπλέκει τους γονείς (που θέλουν φυσικά) στην προπονητική.
Να οργανώσουν σεμινάρια βασικής εκπαίδευσης προπονητικής και μετά την περάτωση τους οι "εκπαιδευμένοι" πλέον γονείς να συμμετέχουν στις προπονήσεις των παιδιών (πάντα φυσικά με την παρουσία και καθοδήγηση του διπλωματούχου προπονητή).
Να συνεργάζονται με τους προπονητές στον προγραμματισμό των προπονήσεων, στον σχεδιασμό των προπονητικών μονάδων και φυσικά στην εκτέλεση των ασκήσεων.
Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία τα οφέλη θα είναι πολλά για όλους.
Θα μου πείτε βέβαια: Πολύ βαβούρα για το τίποτα ρε φίλε. Το κυπελάκι να μπαίνει στο ράφι και όλα οκ!
Θοδωρής Κ.
Πρωτίστως γονιός 3 παιδιών που παίζουν σε ακαδημίες από 4 ετών
και δευτερευόντως διπλωματούχος προπονητής ποδοσφαίρου αναπτυξιακών ηλικιών.
