Ένας ελληνικός ξηρός καρπός βρίσκεται στην κορυφή της λίστας του διεθνούς οδηγού γεύσης Taste Atlas με τους καλύτερους ξηρούς καρπούς στον κόσμο και άλλοι δύο στην μέση της λίστας.
Το διάσημο φιστίκι...
Αιγίνης ψηφίστηκε ως το καλύτερο στον κόσμο ενώ δεύτερο έρχεται το τουρκικό Αντέπ φιστικί από την επαρχία Γκαζιαντέπ. Ακολουθούν ποικιλίες φιστικιών από την Ιταλία, την Ισπανία, την Αυστραλία και την Πορτογαλία.
Περίπου στη μέση της λίστας, στις θέσεις είκοσι ένα και είκοσι τρία, βρίσκουμε άλλες δύο ελληνικές ποικιλίες φιστικιών: των Μεγάρων και το κελυφωτό φιστίκι Φθιώτιδας αντίστοιχα.
«Αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο διάσημο ελληνικό φιστίκι. Αυτό το καταπληκτικό φιστίκι παράγεται από την ποικιλία Αιγίνης, η οποία καλλιεργείται παραδοσιακά στο νησί της Αίγινας από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η πρώτη φυτεία φιστικιών εδώ ιδρύθηκε το 1896 από τον Νικόλαο Πέρογλου, ο οποίος έφερε τους ξηρούς καρπούς από τη Συρία.
Οι καιρικές συνθήκες, σύμφωνα με το .onemanκαι η σύσταση του εδάφους δίνουν σε αυτά τα φιστίκια ένα αναγνωρίσιμο άρωμα και γεύση, για τα οποία θεωρούνται από τα καλύτερα στον κόσμο. Η περίοδος συγκομιδής ξεκινά τον Αύγουστο, όταν οι ξηροί καρποί συλλέγονται με μακριά τυλιγμένα ραβδιά που χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν τα κλαδιά χωρίς να καταστρέψουν το δέντρο».
Για τα φιστίκια Μεγάρων, το Taste Atlas αναφέρει: «Το μικροκλίμα της περιοχής αυτής, που χαρακτηρίζεται από θερμά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες με χαμηλά επίπεδα βροχοπτώσεων, παρέχει τις ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργεια φιστικιών. Αποξηραίνονται στον ήλιο, μετά το ξεφλούδισμα και τη μηχανική διαλογή. Αυτά τα φιστίκια είναι γνωστά για τη γλυκιά τους γεύση και το ζωηρό πράσινο χρώμα τους.
Όσον αφορά τα φιστίκια Φθιώτιδας, διαβάζουμε ότι « το υψηλής ποιότητας φιστίκι παράγεται στους δήμους και τις κοινότητες του νομού Φθιώτιδας. Έγινε παραδοσιακή καλλιέργεια της περιοχής στις δεκαετίες του 1940 και 1950 και σήμερα η παραγωγή του συμβάλλει σημαντικά στην τοπική οικονομία.
Κάθε χρόνο, στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, τα φιστίκια κουνιούνται απαλά από τα δέντρα και αφαιρείται το εξωτερικό ροζ κέλυφος τους. Στη συνέχεια, αποξηραίνονται και επιλέγονται με το χέρι. Απαγορεύεται οποιαδήποτε χρήση χημικών ή φαρμακευτικών ουσιών στην παραγωγή, ακόμη και για να αποφευχθεί η μετάδοση πιθανών ασθενειών μέσω του εδάφους.
Το φιστίκι έχει σκούρο πράσινο χρώμα και πολύ ευχάριστη γεύση, ενώ μπορεί να είναι είτε αλατισμένο είτε ανάλατο. Μπορεί να καταναλωθεί σκέτο, σε σαλάτες ή σε γλυκά με βάση το φιστίκι, κέικ και γιαούρτια».
Περίπου στη μέση της λίστας, στις θέσεις είκοσι ένα και είκοσι τρία, βρίσκουμε άλλες δύο ελληνικές ποικιλίες φιστικιών: των Μεγάρων και το κελυφωτό φιστίκι Φθιώτιδας αντίστοιχα.
«Αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο διάσημο ελληνικό φιστίκι. Αυτό το καταπληκτικό φιστίκι παράγεται από την ποικιλία Αιγίνης, η οποία καλλιεργείται παραδοσιακά στο νησί της Αίγινας από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η πρώτη φυτεία φιστικιών εδώ ιδρύθηκε το 1896 από τον Νικόλαο Πέρογλου, ο οποίος έφερε τους ξηρούς καρπούς από τη Συρία.
Οι καιρικές συνθήκες, σύμφωνα με το .onemanκαι η σύσταση του εδάφους δίνουν σε αυτά τα φιστίκια ένα αναγνωρίσιμο άρωμα και γεύση, για τα οποία θεωρούνται από τα καλύτερα στον κόσμο. Η περίοδος συγκομιδής ξεκινά τον Αύγουστο, όταν οι ξηροί καρποί συλλέγονται με μακριά τυλιγμένα ραβδιά που χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν τα κλαδιά χωρίς να καταστρέψουν το δέντρο».
Για τα φιστίκια Μεγάρων, το Taste Atlas αναφέρει: «Το μικροκλίμα της περιοχής αυτής, που χαρακτηρίζεται από θερμά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες με χαμηλά επίπεδα βροχοπτώσεων, παρέχει τις ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργεια φιστικιών. Αποξηραίνονται στον ήλιο, μετά το ξεφλούδισμα και τη μηχανική διαλογή. Αυτά τα φιστίκια είναι γνωστά για τη γλυκιά τους γεύση και το ζωηρό πράσινο χρώμα τους.
Όσον αφορά τα φιστίκια Φθιώτιδας, διαβάζουμε ότι « το υψηλής ποιότητας φιστίκι παράγεται στους δήμους και τις κοινότητες του νομού Φθιώτιδας. Έγινε παραδοσιακή καλλιέργεια της περιοχής στις δεκαετίες του 1940 και 1950 και σήμερα η παραγωγή του συμβάλλει σημαντικά στην τοπική οικονομία.
Κάθε χρόνο, στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, τα φιστίκια κουνιούνται απαλά από τα δέντρα και αφαιρείται το εξωτερικό ροζ κέλυφος τους. Στη συνέχεια, αποξηραίνονται και επιλέγονται με το χέρι. Απαγορεύεται οποιαδήποτε χρήση χημικών ή φαρμακευτικών ουσιών στην παραγωγή, ακόμη και για να αποφευχθεί η μετάδοση πιθανών ασθενειών μέσω του εδάφους.
Το φιστίκι έχει σκούρο πράσινο χρώμα και πολύ ευχάριστη γεύση, ενώ μπορεί να είναι είτε αλατισμένο είτε ανάλατο. Μπορεί να καταναλωθεί σκέτο, σε σαλάτες ή σε γλυκά με βάση το φιστίκι, κέικ και γιαούρτια».
