Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος
Είναι αυτές οι λευκές σελίδες της ιστορίας που πονούν ακόμη περισσότερο, καθώς κινδυνεύουν να πέσουν στο σκοτάδι της λήθης.
Άνθρωποι...
που αγωνίστηκαν για σκοπό ιερό, για να κρατήσουν όρθια τη σημαία της πατρίδας τους, πολέμησαν, νίκησαν, ηττήθηκαν, το κυριότερο έπεσαν πολεμώντας προσφέροντας το πολυτιμότερο που είχαν τη ζωή τους.
Παρόλα αυτά όμως, παρά τις μεγάλες τους θυσίες, κινδύνευαν και κινδυνεύουν να παραμείνουν στην αφάνεια, άγνωστοι, να μην καταγραφούν στις σελίδες της ιστορίας και στη συλλογική εθνική γνώση, η θυσία τους να λησμονηθεί.
Το 1912, 15 Οκτωβρίου, έλαβε χώρα η μάχη στο χωριό Κολοκούρι της Πιερίας, το σημερινό Σβορώνο, χάρη σ’ αυτήν οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, άφησαν ελεύθερο το πεδίο στον Ελληνικό Στρατό και απελευθερώθηκε η Κατερίνη και η Πιερία, άνοιξε ο δρόμος για περαιτέρω προώθηση των Ελλήνων.
Ήταν η έβδομη Μεραρχία από ελληνικής πλευράς με διοικητή τον Κλεομένη Κλεομένους, Συνταγματάρχη Πυροβολικού.
Εξαιρετικά σημαντική η συνεισφορά του διοικητή του 20ου Συντάγματος Αντισυνταγματάρχη Δημητρίου Σβορώνου που έτρεξε μπροστά, όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα και παροτρύνοντας τους στρατιώτες άλλαξε τη ροή της μάχης.
Όμως ο ηρωικός Αντισυνταγματάρχης έπεσε νεκρός, τον βρήκε η σφαίρα, οι Τούρκοι διέκριναν τα διακριτικά του και τον σημάδεψαν.
Προς τιμήν του το χωριό Κολοκούρι ονομάστηκε Σβορώνος.
Η μάχη στον Σβορώνο.
Και ύστερα τι;
Ποιοι ήταν, τι έκαναν, τι πρόσφεραν;
Εκτός από τον γενναίο Αντισυνταγματάρχη, ποιοι άλλοι έπεσαν.
Ήταν ο Δημήτριος Νίκας Υπολοχαγός πεζικού.
Λοχίας Βίγκος Θωμάς
Στρατιώτες: Βασίλλας Γεώργιος, Σαράντης Αντώνιος, Ανευλαβής Β.
6 άνδρεςκαι 3 γυναίκες που σκότωσαν φεύγοντας οι Τούρκοι.
Μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε ο άλλος στρατιώτης που έπεσε πολεμώντας, μόλις μαθεύτηκε η ιστορία του.
Ήταν ανήλικος, δεκαέξι χρονών και δήλωσε ψεύτικα στοιχεία για να καταταγεί, ότι ήταν είκοσι χρονών. Έτσι τον δέχτηκαν.
Στο μάχη που έγινε στο χωριό Κολοκούρι, το μετέπειτα Σβορώνο, η μοίρα του έγραφε να σκοτωθεί αγωνιζόμενος ηρωικά.
Αυτόν τον αφανή ήρωα θελήσαμε να τιμήσουμε φέτος με μια εκδήλωση, η τελούσε υπό την αιγίδα του Δήμου Κατερίνης που την ενέταξε στα φετινά Αικατερίνεια.
Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 Νοεμβρίου.
Ευχαριστούμε θερμά το Δήμο Κατερίνης και τον Δήμαρχο κ. Ίωάννη Ντούμο που αγκάλιασε τις φετινές εκδηλώσεις με τοπικούς δημιουργούς.
Παρόλα αυτά όμως, παρά τις μεγάλες τους θυσίες, κινδύνευαν και κινδυνεύουν να παραμείνουν στην αφάνεια, άγνωστοι, να μην καταγραφούν στις σελίδες της ιστορίας και στη συλλογική εθνική γνώση, η θυσία τους να λησμονηθεί.
Το 1912, 15 Οκτωβρίου, έλαβε χώρα η μάχη στο χωριό Κολοκούρι της Πιερίας, το σημερινό Σβορώνο, χάρη σ’ αυτήν οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, άφησαν ελεύθερο το πεδίο στον Ελληνικό Στρατό και απελευθερώθηκε η Κατερίνη και η Πιερία, άνοιξε ο δρόμος για περαιτέρω προώθηση των Ελλήνων.
Ήταν η έβδομη Μεραρχία από ελληνικής πλευράς με διοικητή τον Κλεομένη Κλεομένους, Συνταγματάρχη Πυροβολικού.
Εξαιρετικά σημαντική η συνεισφορά του διοικητή του 20ου Συντάγματος Αντισυνταγματάρχη Δημητρίου Σβορώνου που έτρεξε μπροστά, όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα και παροτρύνοντας τους στρατιώτες άλλαξε τη ροή της μάχης.
Όμως ο ηρωικός Αντισυνταγματάρχης έπεσε νεκρός, τον βρήκε η σφαίρα, οι Τούρκοι διέκριναν τα διακριτικά του και τον σημάδεψαν.
Προς τιμήν του το χωριό Κολοκούρι ονομάστηκε Σβορώνος.
Η μάχη στον Σβορώνο.
Και ύστερα τι;
Ποιοι ήταν, τι έκαναν, τι πρόσφεραν;
Εκτός από τον γενναίο Αντισυνταγματάρχη, ποιοι άλλοι έπεσαν.
Ήταν ο Δημήτριος Νίκας Υπολοχαγός πεζικού.
Λοχίας Βίγκος Θωμάς
Στρατιώτες: Βασίλλας Γεώργιος, Σαράντης Αντώνιος, Ανευλαβής Β.
6 άνδρεςκαι 3 γυναίκες που σκότωσαν φεύγοντας οι Τούρκοι.
Μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε ο άλλος στρατιώτης που έπεσε πολεμώντας, μόλις μαθεύτηκε η ιστορία του.
Ήταν ανήλικος, δεκαέξι χρονών και δήλωσε ψεύτικα στοιχεία για να καταταγεί, ότι ήταν είκοσι χρονών. Έτσι τον δέχτηκαν.
Στο μάχη που έγινε στο χωριό Κολοκούρι, το μετέπειτα Σβορώνο, η μοίρα του έγραφε να σκοτωθεί αγωνιζόμενος ηρωικά.
Αυτόν τον αφανή ήρωα θελήσαμε να τιμήσουμε φέτος με μια εκδήλωση, η τελούσε υπό την αιγίδα του Δήμου Κατερίνης που την ενέταξε στα φετινά Αικατερίνεια.
Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 Νοεμβρίου.
Ευχαριστούμε θερμά το Δήμο Κατερίνης και τον Δήμαρχο κ. Ίωάννη Ντούμο που αγκάλιασε τις φετινές εκδηλώσεις με τοπικούς δημιουργούς.
Ευχαριστούμε θερμά την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού του Δήμου Κατερίνης κ. Ελίνα Διαμαντοπούλου που ενέταξε την εκδήλωση στα φετινά Αικατερίνεια και ήταν πάντα κοντά μας για να λύνει προβλήματα.
Τον κ. Νικηφόρο Γκόλτσιο, προϊστάμενο του τμήματος επικοινωνίας τύπου του Δήμου Κατερίνης και όλο το τμήμα για την εξαιρετική συνεργασία.
Ευχαριστώ θερμά το σύλλογο Κρητών «Οι Σταυραετοί» και τον πρόεδρο κ. Κώστα Μανιουδάκη και την κ. Καπετανάκη για την συνεργασία και την παραχώρηση της αίθουσας του συλλόγου για τις πρόβες.
Το κρητικό εργαστήρι «Το ξαθέρι» και τον πρόεδρο κ. Μιχάλη Δουλγεράκη για την συνεργασία και την παραχώρηση της αίθουσας για πρόβες.
Τον μουσικοσυνθέτη κ. Χαράλαμπο Ναβροζίδη για τις εξαιρετικές μουσικές φόρμες πάνω στα ποιήματα.
Τους ερασιτέχνες ηθοποιούς Θεοχάρη, Ντίνα Γιώργο, Μουλά Θανάση, Σιμόπουλο Βασίλη για τις προσπάθειες που κατέβαλαν σε συνθήκες δύσκολες, καθώς εργάζονταν, ώστε να έχουν την καλύτερη απόδοση.
Τους μουσικούς Μαρία Τσομπανοπούλου και Κοσμά Τσομπανόπουλο για τη δική τους προσπάθεια και εργασία.
Η εκδήλωση ήταν μια μουσικοθεατρική παράσταση του Σαββάτου, αφιέρωμα στον 16 χρονών ήρωα Απόστολο Κονταξάκη που κατατάχτηκε στον Ελληνικό Στρατό και έπεσε πολεμώντας στη μάχη έξω από την Κατερίνη στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Θεατρικό Κείμενα - στίχοι : Γιάννης Παπαγεωργίου
Μουσική : Χαράλαμπος Ναβροζίδης
Έπαιξαν οι : Μαρία Θεοχάρη, απόγονος Δημητρίου Σβορώνου
Γιώργος Ντίνας : Κονταξάκης
από το Σύλλογο Κρητών Πιερίας “Οι Σταυραετοί”
Θανάσης Μουλάς : Απόγονος Απόστολου Κονταξάκη
Βασίλης Σιμόπουλος : Λοχαγός Κονταξάκη
από το Εργαστήρι Κρητικής Παράδοσης Πιερίας “το Ξαθέρι”
Τραγούδησαν : Μαρία Τσομπανοπούλου
Κοσμάς Τσομπανόπουλος
Σκοπός ήταν να βγει από την αφάνεια ο δεκαεξάχρονος Κρητικός από τον Αλίκαμπο Χανίων που αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ Ευγένιος, ο οποίος με συγκινητικά λόγια μίλησε για τους δεσμούς που και μέσω του Κονταξάκη έχει η Κρήτη με την Κατερίνη, ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Πρόδρομος, ο Μητροπολίτης Κιτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, ο οποίος αναφέρθηκε στα ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΕΙΑ και στον ήρωα Κονταξάκη που όπως είπε “ήταν ένας άνθρωπος του τόπου μας”, ενώ πρότεινε η εκδήλωση να επαναληφθεί για τα σχολεία, ο Βουλευτής Πιερίας, Κομνηνός Δελβερούδης, η Αντιπεριφερειάρχης Πιερίας, Σοφία Μαυρίδου, εκπρόσωποι: της Υφυπουργού Ανάπτυξης, Άννας Μάνη Παπαδημητρίου, του Βουλευτή Πιερίας, Φώντα Μπαραλιάκου, του Βουλευτή Πιερίας, Σπύρου Κουλκουδίνα.
Επίσης, παρέστησαν: ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, Χαράλαμπος Μπρουσκέλης, η Περιφερειακή Σύμβουλος, Χρυσαυγή Δριστά, ο ειδικος σύμβουλος του Περιφεριάρχη Κρήτης, Νιοκόλαος Μπιμπάκης, οι δημοτικοί σύμβουλοι, Ευθύμης Τσίρκος, Γιώργος Κυριακίδης κ.ά.
Χαιρετισμό στην έναρξη της εκδήλωσης πραγματοποίησε η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Ελίνα Διαμαντοπούλου, η οποία εξέφρασε τις ευχαριστίες του Δημάρχου Ι.Ντούμου προς ολους τους συντελεστές και σημείωσε μεταξύ άλλων:
”Στις φετινές εκδηλώσεις τιμούμε ανθρώπους του τόπους μας.Αυτός είναι και ο τίτλος “Άνθρωποι του Τόπου μας”, Άνθρωποι του πολιτισμού και των τεχνών, άνθρωποι της δημιουργίας καθώς και προσωπικότητες που άφησαν το δικό τους ανεξίτηλο στίγμα στην τοπική μας ιστορία και με το παράδειγμά τους μας εμπνέουν και μας οδηγούν σε ένα περήφανο μέλλον. Δικοί μας άνθρωποι!
Μία τέτοια ξεχωριστή μορφή τιμούμε στην αποψινή εκδήλωση. Έναν δικό μας άνθρωπο… Έτσι νιώθουμε και αυτό είναι ο Απόστολος Κονταξάκης, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα.
Η αποψινή μουσικοθεατρική παράσταση είναι αφιερωμένη στον Απόστολο Κονταξάκη και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους δημιουργούς του έργου, τον ποιητή και συγγραφέα κ. Γιάννη Παπαγεωργίου που έγραψε τους στίχους και τον μουσικοσυνθέτη Χαράλαμπο Ναβροζίδη στον οποίο ανήκει η μουσική.
Επίσης θέλω να απευθύνω ένα θερμό ευχαριστώ στους δύο συλλόγους Κρητών του ν. Πιερίας το Σύλλογο Κρητών Πιερίας “Οι Σταυραετοί” και το Εργαστήρι Κρητικής Παράδοσης Πιερίας “το Ξαθέρι” για τη συμμετοχή τους και την καλή συνεργασία”.
ΚΟΝΤΑΞΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ένας ήρωας δεκαέξι χρονών που πρόσφερε τη ζωή του για την ελευθερία της Μακεδονίας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο
Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος
Ήταν παιδί ετών δεκαέξι.
Έβραζε η ψυχή του και η σκέψη του.
Ανέβαινε στα βουνά της Κρήτης και ατένιζε το πέλαγος που απλωνόταν ατελείωτο μπροστά του΄
Αυτό το πέλαγος να τον έπαιρνε μες την αγκαλιά του και να τον πήγαινε πέρα μακριά.
Να πετούσε σαν άλλος Ίκαρος και να περάσει το δικό του πέλαγος.
Να πατήσει τη γη και να τρέξει εκεί που υπάρχουν κατατρεγμένοι Έλληνες, να τους συντρέξει, να τους φέρει την ελευθερία τους.
Απόστολος Κονταξάκης το όνομα αυτού.
Άκουγε διηγήσεις των παλαιότερων και ταραζόταν.
Έστηνε αυτί και χωρίς να τον καταλάβουν άκουγε τα πάντα.
Για πολέμους, για αγώνες, για την πάλη των καταπιεσμένων αδερφών του Ελλήνων να ξαναβρούν την ελευθερία τους ύστερα από τόσων αιώνων σκλαβιά και τόσες καταπιέσεις.
Να έχει τη δική του συμμετοχή σ’ αυτόν τον αγώνα.
Να βάλει κι αυτός το δικό του λιθαράκι σε τούτον τον αγώνα.
Από τον Αλίκαμπο Χανίων ήταν η καταγωγή του.
Τούτες τις μέρες, 1912, Φθινόπωρο, έδειχνε το ημερολόγιο, βρισκόταν σε ψυχικό αναβρασμό.
Μάθαινε τα γεγονότα, όσο γινόταν να τα μάθει με τα μέσα της εποχής εκείνης.
Στα Βαλκάνια επικρατούσε θυμός, οργή, ξεσηκωμός, αναστάτωση, κινητοποίηση.
Οι πάντες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν.
Πόλεμος.
Αυτή η λέξη κυριαρχεί σ’ όλες τις βαλκανικές χώρες.
Ο μικρός δεκαεξάχρονος παρακολουθεί τα πάντα με το μάτι άγρυπνο.
Βλέπει τη διαρκεί κίνηση, στρατιώτες συγκεντρώνονται, τους βλέπει να περνούν από μπροστά του και τους θαυμάζει.
Να ήταν και αυτός ένας από δαύτους.
Μες τις στολές τους, την εξάρτυσή τους, τη λεβεντιά τους.
Ο πόλεμος έρχεται, είναι προ των πυλών.
Το μυαλό του στριφογυρίζει, ετοιμάζει σχέδια.
Μέσα του ξεκαθαρίζουν αυτά που επιθυμεί, δρομολογεί τις εξελίξεις, τα βάζει όλα σε μια σειρά.
Απόστολος Κονταξάκης από τον Αλίκαμπο Χανίων.
«Θα πάω στις Μαδάρες να φροντίσω τα ζα», είπε και έφυγε.
Έτσι είπε, όμως πήγε για να καταταχτεί στο στρατό.
Πώς να τον δεχτούν όμως που ήταν μικρός, ανήλικος;
Τη λύση εδώ την έδωσε ένα τυχαίο γεγονός.
Κάποιος άλλος δεν παρουσιάστηκε, ο Απόστολος Κονταξάκης βρήκε τα χαρτιά με τα στοιχεία του, τα πήρε και παρουσιάστηκε με το ξένο όνομα που έγραφαν εκείνα τα έγγραφα.
Έτσι κρύβοντας την αλήθεια σχετικά με την ταυτότητά του πέτυχε να τον δεχτούν, να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό.
Επιτέλους στρατιώτης κι αυτός τώρα, προχωρεί, βρίσκεται έξω από την Κατερίνη.
Τώρα βρίσκονται κοντά στο χωριό Κολοκούρι, αυτό που αργότερα θα λάβει το όνομα Σβορώνος, από το όνομα του Συνταγματάρχη Σβορώνο που σκοτώθηκε εκεί στη μάχη που ακολούθησε.
Τον καλεί η ιστορία για τη μεγαλύτερη συνάντηση της ζωής του.
Η διαταγή έρχεται, η πορεία αρχίζει, οι στρατιώτες προχωρούν.
Όλα καλά πήγαν μέχρι τώρα, έχουν απελευθερώσει την περιοχή μέχρις εδώ.
Η στρατιωτική επιχείρηση φαίνεται εύκολη.
Όμως δεν είναι.
Οι Τούρκοι κρυμμένοι πιο πέρα καρτερούν με το χέρι στη σκανδάλη.
Τους έχουν στήσει ενέδρα σε μια κίνηση απελπισίας.
Μόλις πλησιάζουν οι Έλληνες, και ο Απόστολος Κονταξάκης μαζί, αρχίζουν να πέφτουν πυκνοί πυροβολισμοί.
Ξαφνιάζονμται οι Έλληνες με την ξαφνική τροπή που παίρνουν τα γεγονότα, ανατρέπονται οι ισορροπίες, πιο πολύ γιατί δεν το περίμεναν.
Έτσι χάνεται η συνοχή του σχηματισμού, κάποιοι αρχίζουν να υποχωρούν.
Κι έρχεται εκείνος ασυγκράτητος πάνω στο άλογό του.
Ο Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος.
Τρέχει, φωνάζει, εμψυχώνει, αγωνίζεται.
Το στράτευμα ανασυγκροτείται, προχωρεί, μάχεται.
Σφαίρες πηγαίνουν κι έρχονται, κίνδυνος πλανάται.
Τρεις ώρες κράτησε η μάχη, τρεις ώρες αγωνίας και έντασης, μέχρι να φανεί το πρώτο σημάδι ότι οι Τούρκοι υποχωρούν.
Ύστερα η υποχώρηση έγινε φυγή, χάθηκαν από τον ορίζοντα.
Τώρα η μάχη στο χωριό Κολοκούρι, αυτό που αργότερα ονομάστηκε Σβορώνος, τελείωσε με νίκη των Ελλήνων.
Απόμεινε τώρα να δουν ποιοι έπεσαν στη μάχη που πριν από λίγο τελείωσε.
Ο μεγάλος νεκρός ήταν ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος.
Έτσι που έτρεχε πάνω στο άλογό του, γυάλιζαν στο φως του ήλιου τα διακριτικά του βαθμού του.
Οι Τούρκοι τον εντόπισαν και τον σημάδευαν ασταμάτητα, έως ότου έπεσε.
Μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να εμψυχώσει τους στρατιώτες.
Γι’ αυτό το χωριό Κολοκούρι που βρισκόταν εκεί δίπλα ονομάστηκε Σβορώνος, πήρε το όνομά του.
Η θλίψη όλων των Ελλήνων μεγάλωσε.
Ήρθε η ώρα να μετρήσουν τις απώλειες, τους τραυματίες και τους νεκρούς, όσους θα υπήρχαν.
Η θλίψη που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους μεγάλωνε ακόμη περισσότερο ύστερα από αυτά που είδαν.
Μαζί με τους άλλους νεκρούς βρισκόταν και ο νεαρός στρατιώτης, δεκαέξι χρονών ήταν τότε, ο Απόστολος Κονταξάκης.
Σ’ αυτήν την πρώτη του συνάντηση με τη δόξα έπεσε μαχόμενος ηρωικά.
Την άρπαξε όλη τη δόξα αφήνοντας την τελευταία του πνοή σ’ αυτόν τον τόπο που έγινε δικός του παντοτινά.
Ένας ήρωας δεκαέξι χρονών που πρόσφερε τη ζωή του για την ελευθερία της Μακεδονίας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο
Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος
Ήταν παιδί ετών δεκαέξι.
Έβραζε η ψυχή του και η σκέψη του.
Ανέβαινε στα βουνά της Κρήτης και ατένιζε το πέλαγος που απλωνόταν ατελείωτο μπροστά του΄
Αυτό το πέλαγος να τον έπαιρνε μες την αγκαλιά του και να τον πήγαινε πέρα μακριά.
Να πετούσε σαν άλλος Ίκαρος και να περάσει το δικό του πέλαγος.
Να πατήσει τη γη και να τρέξει εκεί που υπάρχουν κατατρεγμένοι Έλληνες, να τους συντρέξει, να τους φέρει την ελευθερία τους.
Απόστολος Κονταξάκης το όνομα αυτού.
Άκουγε διηγήσεις των παλαιότερων και ταραζόταν.
Έστηνε αυτί και χωρίς να τον καταλάβουν άκουγε τα πάντα.
Για πολέμους, για αγώνες, για την πάλη των καταπιεσμένων αδερφών του Ελλήνων να ξαναβρούν την ελευθερία τους ύστερα από τόσων αιώνων σκλαβιά και τόσες καταπιέσεις.
Να έχει τη δική του συμμετοχή σ’ αυτόν τον αγώνα.
Να βάλει κι αυτός το δικό του λιθαράκι σε τούτον τον αγώνα.
Από τον Αλίκαμπο Χανίων ήταν η καταγωγή του.
Τούτες τις μέρες, 1912, Φθινόπωρο, έδειχνε το ημερολόγιο, βρισκόταν σε ψυχικό αναβρασμό.
Μάθαινε τα γεγονότα, όσο γινόταν να τα μάθει με τα μέσα της εποχής εκείνης.
Στα Βαλκάνια επικρατούσε θυμός, οργή, ξεσηκωμός, αναστάτωση, κινητοποίηση.
Οι πάντες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν.
Πόλεμος.
Αυτή η λέξη κυριαρχεί σ’ όλες τις βαλκανικές χώρες.
Ο μικρός δεκαεξάχρονος παρακολουθεί τα πάντα με το μάτι άγρυπνο.
Βλέπει τη διαρκεί κίνηση, στρατιώτες συγκεντρώνονται, τους βλέπει να περνούν από μπροστά του και τους θαυμάζει.
Να ήταν και αυτός ένας από δαύτους.
Μες τις στολές τους, την εξάρτυσή τους, τη λεβεντιά τους.
Ο πόλεμος έρχεται, είναι προ των πυλών.
Το μυαλό του στριφογυρίζει, ετοιμάζει σχέδια.
Μέσα του ξεκαθαρίζουν αυτά που επιθυμεί, δρομολογεί τις εξελίξεις, τα βάζει όλα σε μια σειρά.
Απόστολος Κονταξάκης από τον Αλίκαμπο Χανίων.
«Θα πάω στις Μαδάρες να φροντίσω τα ζα», είπε και έφυγε.
Έτσι είπε, όμως πήγε για να καταταχτεί στο στρατό.
Πώς να τον δεχτούν όμως που ήταν μικρός, ανήλικος;
Τη λύση εδώ την έδωσε ένα τυχαίο γεγονός.
Κάποιος άλλος δεν παρουσιάστηκε, ο Απόστολος Κονταξάκης βρήκε τα χαρτιά με τα στοιχεία του, τα πήρε και παρουσιάστηκε με το ξένο όνομα που έγραφαν εκείνα τα έγγραφα.
Έτσι κρύβοντας την αλήθεια σχετικά με την ταυτότητά του πέτυχε να τον δεχτούν, να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό.
Επιτέλους στρατιώτης κι αυτός τώρα, προχωρεί, βρίσκεται έξω από την Κατερίνη.
Τώρα βρίσκονται κοντά στο χωριό Κολοκούρι, αυτό που αργότερα θα λάβει το όνομα Σβορώνος, από το όνομα του Συνταγματάρχη Σβορώνο που σκοτώθηκε εκεί στη μάχη που ακολούθησε.
Τον καλεί η ιστορία για τη μεγαλύτερη συνάντηση της ζωής του.
Η διαταγή έρχεται, η πορεία αρχίζει, οι στρατιώτες προχωρούν.
Όλα καλά πήγαν μέχρι τώρα, έχουν απελευθερώσει την περιοχή μέχρις εδώ.
Η στρατιωτική επιχείρηση φαίνεται εύκολη.
Όμως δεν είναι.
Οι Τούρκοι κρυμμένοι πιο πέρα καρτερούν με το χέρι στη σκανδάλη.
Τους έχουν στήσει ενέδρα σε μια κίνηση απελπισίας.
Μόλις πλησιάζουν οι Έλληνες, και ο Απόστολος Κονταξάκης μαζί, αρχίζουν να πέφτουν πυκνοί πυροβολισμοί.
Ξαφνιάζονμται οι Έλληνες με την ξαφνική τροπή που παίρνουν τα γεγονότα, ανατρέπονται οι ισορροπίες, πιο πολύ γιατί δεν το περίμεναν.
Έτσι χάνεται η συνοχή του σχηματισμού, κάποιοι αρχίζουν να υποχωρούν.
Κι έρχεται εκείνος ασυγκράτητος πάνω στο άλογό του.
Ο Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος.
Τρέχει, φωνάζει, εμψυχώνει, αγωνίζεται.
Το στράτευμα ανασυγκροτείται, προχωρεί, μάχεται.
Σφαίρες πηγαίνουν κι έρχονται, κίνδυνος πλανάται.
Τρεις ώρες κράτησε η μάχη, τρεις ώρες αγωνίας και έντασης, μέχρι να φανεί το πρώτο σημάδι ότι οι Τούρκοι υποχωρούν.
Ύστερα η υποχώρηση έγινε φυγή, χάθηκαν από τον ορίζοντα.
Τώρα η μάχη στο χωριό Κολοκούρι, αυτό που αργότερα ονομάστηκε Σβορώνος, τελείωσε με νίκη των Ελλήνων.
Απόμεινε τώρα να δουν ποιοι έπεσαν στη μάχη που πριν από λίγο τελείωσε.
Ο μεγάλος νεκρός ήταν ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος.
Έτσι που έτρεχε πάνω στο άλογό του, γυάλιζαν στο φως του ήλιου τα διακριτικά του βαθμού του.
Οι Τούρκοι τον εντόπισαν και τον σημάδευαν ασταμάτητα, έως ότου έπεσε.
Μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να εμψυχώσει τους στρατιώτες.
Γι’ αυτό το χωριό Κολοκούρι που βρισκόταν εκεί δίπλα ονομάστηκε Σβορώνος, πήρε το όνομά του.
Η θλίψη όλων των Ελλήνων μεγάλωσε.
Ήρθε η ώρα να μετρήσουν τις απώλειες, τους τραυματίες και τους νεκρούς, όσους θα υπήρχαν.
Η θλίψη που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους μεγάλωνε ακόμη περισσότερο ύστερα από αυτά που είδαν.
Μαζί με τους άλλους νεκρούς βρισκόταν και ο νεαρός στρατιώτης, δεκαέξι χρονών ήταν τότε, ο Απόστολος Κονταξάκης.
Σ’ αυτήν την πρώτη του συνάντηση με τη δόξα έπεσε μαχόμενος ηρωικά.
Την άρπαξε όλη τη δόξα αφήνοντας την τελευταία του πνοή σ’ αυτόν τον τόπο που έγινε δικός του παντοτινά.
