ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ
Σαν ''παραμύθι'' αναβάθμισης όχι ουσιαστικής σημασίας (ένα μέσα στο όλον των πενήντα χρόνων ημικατοχής της Κύπρου) φαντάζει στα μάτια πολλών η προ ημερών συνάντηση Μπάιντεν-Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο (31/10/'74).
Συνάντηση...
που κατέληξε σε εγκωμιαστικά σχόλια του Αμερικανού Προέδρου προς τον Κύπριο ομόλογό του περί αξιοπιστίας της Κύπρου, με νότα... αισιοδοξίας την πρόταση λύσης για επανένωσή της με βάση τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία (στα χνάρια του παγιδευτικού Σχεδίου Ανάν του 2004 και αυτή), μιας και η Μεγαλόνησος ''είναι ένας προβλέψιμος και αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ σε μια περιοχή μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας''.
Τόσο αξιόπιστος, χρήσιμος και ανεκτικός εταίρος, που να ξεχνάνε ανεξαίρετα οι Μεγάλοι της Γης (με πρώτες τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής) ότι βρίσκεται μισό αιώνα τώρα υπό κατοχή, κάτω απ' την μπότα του Τούρκου κατακτητή...
Λόγια χιλιοειπωμένα αυτά του Τζο Μπάιντεν για λύση του Κυπριακού, όπως εκείνα που αναγράφονται στα πολυκαιρισμένα ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας. Για ''λύση που βασίζεται στις κοινές μας αξίες και αρχές. Αυτές της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων'', όπως είπε ο Αμερικανός Πρόεδρος, λες και τα 50 χρόνια ήταν λίγα για να βρεθεί η λύση αυτή διώχνοντας με το καλό ή το άγριο την τουρκική κατοχική δύναμη από τη βόρεια Κύπρο...
Η ελληνοκυπριακή ηγεσία συγκατένευσε με αγαλλίαση και ύστερα επιστράτευσε την επίκληση στο συναίσθημα που ταυτίζεται - εν προκειμένω - με τον ρεαλισμό της αλήθειας, για να συγκινήσει τον Πλανητάρχη υπενθυμίζοντάς του το δράμα της Κύπρου και το δίκιο των Ελληνοκυπρίων, που το έχει καλύψει - μισό αιώνα τώρα - το άδικο των Τούρκων κατακτητών.
''Κύριε Πρόεδρε'', είπε στην ανταπάντησή του ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ''η χώρα μου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή τα τελευταία 50 χρόνια και υπολογίζω στη στήριξη σας και των ΗΠΑ για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών...''.
Άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια της μικρής Κύπρου (την οποία - απ' την πολλή αγάπη - μετέτρεψαν από χώρα σε σημαδούρα συντεταγμένων στους χάρτες του ΝΑΤΟ οι ''Μεγάλοι'' [Ιούλιος '23]) να επαναφέρει στο διεθνές προσκήνιο το δράμα της ημικατοχής της, στην προσπάθειά της για λύση του Κυπριακού, που θα οδηγήσει στην ένωση της υπό κατοχή βόρειας Κύπρου με την ελεύθερη Κυπριακή Δημοκρατία του νότου.
Οι υποσχέσεις όμως επίλυσής του δεν μετουσιώνονται ποτέ σε πράξεις, με αποτέλεσμα - κι αυτή τη φορά - τα κέρδη (από τη συνάντηση του Τζο Μπάιντεν με τον Νίκο Χριστοδουλίδη) να είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα. Ευχολόγια και ευχαριστίες για την ανθρωπιστική προσφορά της Κύπρου υπό τη σκιά του πολέμου στη Γάζα, πλάι στο μονότονο ''ποίημα'' για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού ...
Έτσι, επέστρεψε ο Κύπριος Πρόεδρος στην Μεγαλόνησο με άδεια χέρια ουσιαστικά, αφού τα μόνα ''δώρα'' που πήρε είναι η ''ιστορική'' φωτογραφική αποτύπωση της συνάντησή του με τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ στο Οβάλ Γραφείο και ο... ''αναβαθμισμένος ρόλος της Κύπρου στην περιοχή'', χωρίς ουσιαστικό κέρδος για την ίδια στο θέμα αλλαγής του κατοχικού status quo) .
Επέστρεψε μετά από σύντομη στάση στην Αθήνα για να συναντήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό και να καταλήξουν αμφότεροι περιχαρείς στο συμπέρασμα ότι ''Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν πως ήρθε η ώρα για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού''.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μάλιστα, μίλησε για στρατηγική διάσταση της σχέσης που έχει αποκτήσει η Κύπρος με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε συνέχεια της στρατηγικής σχέσης της Ελλάδας με την Αμερική...
Πολύ κακό για το τίποτα επί της ουσίας, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτά τα πανηγυρικά των ηγεσιών Ελλάδας-Κύπρου τα έχουμε ξαναδεί και ξανακούσει ουκ ολίγες φορές, Φευ!.. Πενήντα χρόνια απ' την αντάρα της Κύπρου που σφράγισε τον νοητικό και συναισθηματικό μας ορίζοντα, οι ελλαδικές και ελληνοκυπριακές ηγεσίες δε φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα το ανούσιο των ωραιοποιήσεων, των επικλήσεων του Διεθνούς Δικαίου και των συναισθηματικά φορτισμένων λόγων-ευχών για απελευθέρωση της Κύπρου.
Τα δάκρυα και τα ευχολόγια του Ελληνισμού δεν αρκούν προφανώς για να συγκινήσουν τον ΟΗΕ, τους διεθνείς παράγοντες και τους συμμάχους Ελλάδας και Κύπρου, ώστε να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά το δράμα της διώχνοντας απ' το έδαφός της τον Αττίλα (σ.σ: 40.000 αριθμεί ο στρατός κατοχής), ο οποίος - μένοντας ατιμώρητος - πανηγυρίζει για τα εγκλήματά του.
Το έδειξαν άλλωστε το περασμένο Καλοκαίρι οι επίγονοί του (με αφορμή την 50η επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Μεγαλόνησο), όταν έφεραν θριαμβολογώντας από την Τουρκία 50 πλοία για να γιορτάσουν τον μισό αιώνα κατοχής του 37 % της Κύπρου, ξέχωρα απ' τα αεροπλάνα τους που έκοβαν βόλτες κοροϊδευτικά πάνω από τα κεφάλια του Κύπριου Προέδρου και του Έλληνα πρωθυπουργού ο οποίος επισκεπτόταν την Κύπρο.
Όσο ανεχόμαστε βέβαια αυτά και αντιμετωπίζουμε μοιρολατρικά την τραγωδία της Κύπρου (το μοναδικό διαρκές έγκλημα σε βάρος ανεξάρτητης χώρας για το οποίο δε βρίσκεται λύση εδώ και μισό αιώνα), δεν πρέπει να περιμένουμε την Ανάστασή της.
Ανάσταση που δε θα έρθει με δάκρυα και μονότονες επικλήσεις στις αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά με σχέδιο το οποίο θα εκπονήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος βάσει των εθνικών στόχων του Κυπριακού Ελληνισμού και όχι των βρετανικών σχεδίων... τουρκικών συμφερόντων.
Ανάσταση που, για να έρθει, απαιτείται διαμόρφωση συνθηκών επιβολής των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας απ' τους Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε) επί της αναθεωρητικής Τουρκίας, στην οποία φροντίσαμε να δώσουμε εμείς οι Έλληνες, δυστυχώς - σε κυβερνητικό επίπεδο - συγχωροχάρτι εμβαπτίζοντάς την στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέχρι που έσβησε τον τίτλο του εισβολέα απ' το κούτελό της.
Έσβησε τον τίτλο του εισβολέα και απαντά στις εκκλήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς για επανέναρξη του διαλόγου στο Κυπριακό βάζοντας ως προϋπόθεση γι' αυτόν την αναγνώριση της ''ΤΔΒΚ'' (του ψευδοκράτους, δηλαδή, της... ''Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου''), ενώ στην πρόταση-λύση της ΔΔΟ (Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτικούς όρους και στόχο την επανένωση της Κύπρου) - πρόταση στην οποία συγκλίνουν ΟΗΕ, ΗΠΑ, Αγγλία, Ελλάδα και Κύπρος - η Τουρκία αντιπροτείνει τη διχοτόμηση.
Με δεδομένα αυτά, τα αναδρομικά και τα σύγχρονα, είναι καθηλωμένος - 50 χρόνια τώρα - ο Κυπριακός Ελληνισμός στο Status quo της τουρκικής κατοχής, με τις ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου να αρκούνται στα επιφανειακά κέρδη δείχνοντας την έλλειψη αποφασιστικότητάς τους να εκμεταλλευτούν στοιχειωδώς τις λίγες ευκαιρίες που μας δόθηκαν και μας δίνονται.
Δείχνοντας και την αδυναμία τους να αντιδράσουν δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις, τις οποίες μονίμως αντιμετωπίζουμε χλιαρά, φοβικά, από το 1983 (βλ. ανακοίνωση απ' τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς της ίδρυσης τουρκοκυπριακού κράτους) μέχρι σήμερα, με ενδιάμεσο αποκορύφωμα την εγκατάλειψη το 1996 (κυβέρνηση Σημίτη) του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.
Του ΔΕΑΧ της κοινής γραμμής Άμυνας Ελλάδας-Κύπρου, που εκπονήθηκε απ' τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και τον ΥΠΑΜ Γεράσιμο Αρσένη το 1994/'95 και έμεινε στα χαρτιά μέχρι το 2000, για να πεταχτεί οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων έκτοτε ανοίγοντας το δρόμο για το Σχέδιο Ανάν, το οποίο καταψήφισε ο κυπριακός λαός υπό την ηγεσία του Προέδρου του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Όσο για τη σύγχρονη στάση της Ελλάδας στο Κυπριακό, αυτή φαίνεται να περιορίζεται στη φυλετική αλληλεγγύη και τη διπλωματική συμπαράσταση στην Κύπρο με οδηγό στα τυφλά τον ευεπηρέαστο στις βρετανοαμερικανικές σειρήνες ΟΗΕ (βλ. ΔΔΟ).
Δείγμα ότι έχει ξεθωριάσει το ''ΔΕΝ ΞΕΧΝΏ'' των ηγεσιών μας με αίτημα την απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου και την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής απ' αυτήν. Κάτι που θα έπρεπε να τρομάζει Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους, γιατί σημαίνει ότι πάψαμε να αγωνιζόμαστε από κοινού για τα δίκαια της Κύπρου.
Πάψαμε να νιώθουμε χρέος επιτακτικό την απελευθέρωση του τουρκοπατημένου εδάφους της και δε μας νοιάζει να καθαριστούμε ψυχικά από το πλέγμα της συλλογικής ευθύνης και ενοχής μας. Έτσι περιοριζόμαστε στα ελάχιστα των απαιτήσεων της εθνικής μας συνείδησης αφήνοντας στους (άλλοτε ουδέτερους κι άλλοτε δόλιους) ''Μεγάλους'' να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα.
Να πετάξουν τον Τούρκο κατακτητή, δηλαδή, απ' την διαιρεμένη Κύπρο και να ενώσουν τη βόρεια με τη νότια για λογαριασμό μας. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι, βέβαια. Το λέει κι ο εθνικός μας ποιητής άλλωστε: ''Δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή'' (Διον. Σολωμός: ''Ύμνος εις την ελευθερία''.
Γι' αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου ότι δεν συνεισφέρουν τα δάκρυα, οι εκκλήσεις και οι επικλήσεις στην επίλυση του Κυπριακού και ότι, όσο αφήνουμε να σήπεται αυτό χωρίς να αναλαμβάνουμε να παίξουμε από κοινού ενεργοποιητικό ρόλο για ανατροπή του κατοχικού status quo, τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να καταλήξει να μοιάζει η επανένωση της βόρειας με την νότια Κύπρο το ίδιο ανέφικτη με την Ένωσή της με την Ελλάδα...
Κρινιώ Καλογερίδου
