ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ
Αν έδινε κάποιος μια πιθανότητα, έστω μία, να προκαλέσουν θετικό προβληματισμό στο Μαξίμου τα ήπια μηνύματα του Κώστα Καραμανλή στον πρωθυπουργό για τα ελληνοτουρκικά και το μη καλοπροαίρετο της Τουρκίας, ας την πάρει πίσω για να μην οικτίρει τον εαυτό του λόγω αφελείας.
Η...
γραμμή του κατευνασμού οδηγεί δυστυχώς την Ελλάδα ανεμπόδιστα επί τα χείρω απ' το 1997 και εντεύθεν, έτος διάδοχο εκείνου της τραγωδίας των Ιμίων και της απώλειας τμήματος της ελληνικής κυριαρχίας για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κι αυτό γιατί στην εξωτερική πολιτική τα λάθη δύσκολα διορθώνονται και εύκολα διογκώνονται, καθώς προστίθενται σωρευτικά και άλλα... Λάθη επί λαθών, που οδηγούν τις πολιτικές ηγεσίες μας στο ''αναπόφευκτο'' σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Αναπόφευκτο το οποίο κανείς δεν διανοείται.
Δεν διανοείται, δηλαδή, ότι ''προκειμένου να ικανοποιηθεί η Τουρκία και να οδηγηθεί σε διαπραγμάτευση, θα κάναμε από μόνοι μας εκπτώσεις στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων μας'', όπως είπε υπαινικτικά ο πρώην πρωθυπουργός Κώστα Καραμανλής στέλνοντας μήνυμα αποτροπής σε ΥΠΕΞ και Μαξίμου, κατά την πρόσφατη ομιλία του στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής με αφορμή την 80ή επέτειο απελευθέρωσης της Καρπάθου.
Το ποτάμι δυστυχώς δε γυρίζει πίσω όσες επικλήσεις κι αν κάνει στο συναίσθημα, τη παράδοση και την ιστορία του Αιγαίου ο πρώην πρωθυπουργός (''Στο Αιγαίο όποιο βότσαλο κι αν σηκώσεις από κάτω Ελλάδα θα βρεις. Όποιο νησί επισκεφτείς ξωκλήσια με εικόνες της Παναγιάς θα δεις, [...] ελληνική παράδοση και πολιτισμό[...] Το Αιγαίο είναι η φυσική άμυνα της πατρίδας μας. [...] Στο Αιγαίο κρίνεται το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού αλλά και οι αντοχές του. Είναι καθήκον μας, καθήκον μας ιερό, να το υπερασπιστούμε πάση δυνάμει...).
Φευ! Η υπογραφή που βάλαμε τον Ιούλιο του '97 (''Συμφωνία Μαδρίτης'', βλ. Σημίτης/Πάγκαλος-Ντεμιρέλ/Τζεμ) τα καθιστά επισφαλή όλα αυτά, γιατί έδωσε στην Τουρκία το δικαίωμα να πατήσει πόδι στο Αιγαίο με αντάλλαγμα (υποτίθεται) την αποκλιμάκωση της τεταμένης κατάστασης σε αυτό (με αφορμή την κρίση των Ιμίων) στο όνομα της ειρηνικής συμβίωσης με τους γείτονές μας.
Αποκλιμάκωση που όχι μόνο δεν ήρθε ποτέ (παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις των ΗΠΑ στον εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη), αλλά άνοιξε κερκόπορτα στο Αιγαίο οδηγώντας στην ουδετεροποίησή του, την νομιμοποίηση των ενεργειών της Τουρκίας στην περιοχή και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στην νησιωτική ελληνική επικράτεια με την αναζωπύρωση των τουρκικών ισχυρισμών περί ''Γκρίζων Ζωνών'' στο Αιγαίο.
Καινοφανής θεωρία η τελευταία (που την ανέπτυξαν Τούρκοι αξιωματούχοι από τα μέσα της δεκαετίας του '90) και ένα απ' τα βασικά αφηγήματα της Άγκυρας με το οποίο αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε μεγάλο μέρος του Αρχιπελάγους (αμφισβήτηση που επέτεινε η ημιτελής ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του 2020).
Συμφωνία που άφησε ''ακάλυπτα'' τα ελληνικά νησιά της θαλάσσιας ζώνης μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού, όπου επικάθηνται η Ν. Ρόδος, το σύμπλεγμα Μεγίστης/Καστελόριζου/Ρω/Στρογγύλης των Δωδεκανήσων, η Κάσος, η Κάρπαθος και η Κρήτη.
Άρα κάθε διαπραγμάτευση με την Τουρκία στη Χάγη για τις θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο (βλ. σχετική δήλωση προθέσεων του πρωθυπουργού σε συνέντευξή του στην εφημ. ''Τα Νέα'', Οκτώβριος 2020) θα βάλει σε κίνδυνο κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αρχιπέλαγος (ζώνη ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, με κατάληξη την Ανατολική Μεσόγειο [Κύπρο]).
Λόγος για τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής είπε υπαινικτικά (στην προαναφερθείσα ομιλία του στην Παλαιά Βουλή: ''Η Ελλάδα δεν μπορεί, με πρόσχημα την ειρήνη και τη συνεργασία, να κάνει εκπτώσεις που θα διευκολύνουν την Τουρκία να υλοποιήσει το όραμά της σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο'' δίνοντας την αίσθηση ότι απαντούσε ταυτόχρονα στην προηγηθείσα δήλωση του Τούρκου ΥΠΑΜ Γιασάρ Γκιουλέρ ότι ''Η Τουρκία είναι ο φύλακας-άγγελος της Ανατολικής Μεσογείου'' (βλ. Κύπρος)...
Τίποτα υπερβολικό στα λεγόμενα των πρώην πρωθυπουργών Καραμανλή-Σαμαρά, παρά τη σκόνη που σηκώθηκε για να δικαιολογήσει τη διαγραφή του δεύτερου, καθώς έγινε προ πολλού συνείδηση στον λαό ότι η Τουρκία βρήκε και κλιμακώνει την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας που άρχισε να εκδηλώνει το 2017.
Την αρχή πύκνωσης δηλαδή των τουρκικών προκλήσεων σε βάρος μας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία (2016), οπότε βγήκαν στην επιφάνεια οι τουρκικές διεκδικήσεις για εκατοντάδες νησάκια, νησίδες και βραχονησίδες μας (βλ. 152 της λίστας EGAYDAAK) με το αιτιολογικό ότι δεν αναφέρονται ρητά στις συνθήκες που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (Λωζάνης, 1923, και Παρισίων, 1947).
Φυσική συνέχεια όλων αυτών ήταν η κλιμάκωση του τουρκικού αιτήματος για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, κυρίως μετά την τριμερή συνάντηση μεταξύ Ελλάδας-Γερμανίας-Τουρκίας στο Βερολίνο (2020) και την άλλη στις Βρυξέλλες (2022) ερήμην του τότε ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια, τον οποίο αντικατέστησαν η διευθύντρια του διπλωματικού Γραφείου του πρωθυπουργού Ελένη Σουρανή και η διάδοχό της Άννα Μαρία Μπούρα, αντίστοιχα.
Συναντήσεις στο πλαίσιο της μυστικής διπλωματίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, που αποκαλύφθηκαν από τον τότε Τούρκο ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Μυστικής διπλωματίας την οποία διέψευσαν προ μηνός (υποτιμώντας την νοημοσύνη μας) ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης...
Διαψεύσεις επί διαψεύσεων για να κρυφτεί απ' τον ήλιο η αλήθεια. Η αλήθεια που αγκομαχά να αποκαλυφθεί (για ευνόητους λόγους) φιμωμένη απ' τον κομματισμό και το χρήμα, με τη στήριξη της αθηναϊκή ελίτ και κύκλων του ΕΛΙΑΜΕΠ οι οποίοι μιλούν ήδη συγκεκαλυμμένα για συμμετοχή του ψευδοκράτους στις συνομιλίες για το Κυπριακό (βλ. σχετικό δημοσίευμα εφημ. ΕΣΤΙΑΣ, ) - κάτι που ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώριση της ''ΤΔΒΚ'' - αν επιτρέψουμε να μετατραπεί σε πενταμερή η διάσκεψη για την ΑΟΖ αναγνωρίζοντας εμμέσως ως τουρκοκυπριακό κράτος τα Κατεχόμενα.
Αν επιτρέψουμε να συμμετάσχει σε πενταμερή (και όχι τετραμερή) διάσκεψη - ως εάν είναι ισότιμη της Κυπριακής Δημοκρατίας - η παράνομη ''Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου'' μπαίνοντας σφήνα στη συμμετοχή Ελλάδας- Τουρκίας-Αιγύπτου και Κύπρου, όπως άφησε να εννοηθεί η Γενική Διευθύντρια του αμφιλεγόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ Μαρία Γαβουνέλη.
Σημειωτέον ότι εν λόγω καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου απέφυγε να ονοματίσει το ψευδοκράτος κάνοντας αναφορά για ''πέμπτο μέλος'' που θα συμμετάσχει στην πενταμερή, αν και ο ΥΠΕΞ Γιώργος Γεραπετρίτης στην συνέντευξή του στον ''Real'' άφησε να εννοηθεί ότι πρόκειται για το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος.
Σημειωτέον, επίσης, ότι η κ. Γαβουνέλη είχε αποκαλύψει ότι ''η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια είναι υπό διαπραγμάτευση με την Τουρκία'', μολονότι είναι κοινό τοις πάσι ότι αποτελεί δικαίωμα της Ελλάδας η επέκταση των ΕΧΥ σύμφωνα με απόφαση της Σύμβασης των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) την οποία συνυπέγραψαν άλλα 167 κράτη μαζί με τη χώρα μας στο Μοντέγκο Μπέι της Τζαμάικα το 1982.
Λόγος που δικαιολογεί την μετά πολλών αιχμών παραίτηση του διευθυντή του Α΄ Γενικού Διευθυντή του ΥΠΕΞ πρέσβη Ρούσου Κούνδουρου προ μηνός και την έκρηξη του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο διέγραψε - ως φαίνεται - ο πρωθυπουργός για να επιβάλλει, δια της πυγμής του, σιωπητήριο δρομολογημένης εθνικής υποχώρησης (;) - με παρέμβαση τρίτου αν συμβαίνει αυτό - στα όσα συνομολογούνται εν κρυπτώ και παραβύστω γύρω απ' τα ελληνοτουρκικά θέματα.
Τα δεδομένα όμως βοούν και είναι αποκαλυπτικά. Η αναθεωρητική Τουρκία αλλάζει πίστες, εξελίσσεται, σχεδιάζει, αμφισβητεί, διεκδικεί. Ασκεί πίεση δια των προπαγανδιστικών της διαύλων για αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα, ενώ εποφθαλμιά τα νησιά μας με βάση τη θεωρία της ''περί εγγυτέρων νήσων'' και τη διεκδικητική στρατηγική της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' της.
Η αναθεωρητική Τουρκία παρανομεί, παραβιάζει, αυθαιρετεί, αγριεύει και απειλεί σαν θεριό ανήμερο κραδαίνοντας ως φόβητρο το casus belli, την ίδια στιγμή που εμείς προσπαθούμε να την εξημερώσουμε παραβλέποντας τις απανωτές προκλήσεις της και ικανοποιώντας τα θελήματά της (βλ. συναπόφαση Ελλάδας-Κύπρου για υπερψήφιση ως ΓΓ του ΟΑΣΕ του εκλεκτού της Άγκυρας Φεριντούν Σινιρλίογλου, γνωστού από τα ψηφίσματά του στον ΟΗΕ σε βάρος της Κύπρου).
Είναι αστείο και τραγικό μαζί το γεγονός ότι δείχνουμε να ελπίζουμε σοβαρά ότι θα έρθει η στιγμή να κάνουμε (με την πειθώ, τα καλοπιάσματα ή τις γονυκλισίες μας) την Τουρκία να αποσύρει τις διεκδικήσεις της από την Ελλάδα.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, προφανώς - σε ηγετικό επίπεδο και προπάντων σε επίπεδο υπουργείου Εξωτερικών (Να, γιατί ζήτησε σωστά την αντικατάσταση του ΥΠΕΞ μας ο Α. Σαμαράς) - ότι οι εναγκαλισμοί, οι ασπασμοί και το ''ήπιο κλίμα'' δεν συνιστούν πρόοδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όταν υπάρχει μονομερής υποχώρηση της μιας πλευράς (Ελλάδας), έναντι της αμετακίνητης στις θέσεις της άλλης πλευράς (Τουρκίας)...
Έτσι, μετατρέποντας την Εξωτερική πολιτική μας σε επικοινωνιακό ζήτημα, χάνουμε συνεχώς έδαφος υποχωρώντας απ' τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο, μέχρι να πάθουμε ό,τι πάθαμε μετά την παραχώρηση στους Σκοπιανούς του ονόματος, της γλώσσας και της ταυτότητας της Μακεδονίας μας (''Συμφωνία Πρεσπών'', 2018).
Να γελοιοποιηθούμε τρέχοντας πίσω απ' τα γεγονότα για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, βλέποντας τα κάστρα υπεράσπισης των κεκτημένων που μας κληροδότησαν με το αίμα τους οι πρόγονοί μας να καταρρέουν.
Και το τελευταίο κεκτημένο (πέραν εκείνου της δικαιωματικής διεκδίκησης για επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ) είναι αυτό που υπενθύμισε ο Καραμανλής μιλώντας στην Παλαιά Βουλή. Αυτό που αποδίδει τα εύσημα στον Αντώνη Σαμαρά, γιατί επί πρωθυπουργίας του (χωρίς να διατυμπανίζει ο ίδιος την προσφορά του στην πατρίδα) προστάτεψε εδαφικά την Ελλάδα από την τουρκική βουλιμία και την τυχόν ελληνική αβελτηρία (νωθρότητα ή ανεπάρκεια) των διαδόχων του.
Απέκλεισε, δηλαδή, ο πρώην πρωθυπουργός οριστικά και αμετάκλητα - με δήλωσή του στον ΟΗΕ προ των εκλογών του 2015 και της διαφαινόμενης έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία - το δικαίωμα της αναθεωρητικής Τουρκίας για μονομερή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε θέματα εδαφικής κυριαρχίας (συμπεριλαμβανομένων των χωρικών υδάτων και των θεμάτων εθνικής ασφάλειας), προκειμένου να πετύχει αλλαγή συνόρων σε βάρος μας με την άρση των Συνθηκών (Λωζάνης [1923] και Παρισίων [1947]) οι οποίες τα έχουν χαράξει.
Κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι Έλληνες, για να μην παρασύρονται απ' την κομματική προπαγάνδα του ενός και του άλλου που αλλοιώνει την αλήθεια, αλλά να αποδίδουν τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι στις παλιές και σύγχρονες ηγεσίες τους, όπως ακριβώς κάνει και η Ιστορία...
Κρινιώ Καλογερίδου
