Γράφει ο Δημήτριος Μπονώρας
Αντιστράτηγος (ε.α) Επίτιμος Υπαρχηγός ΓΕΣ, Πρώην Γενικός Επιθεωρητής Στρατού
Με αφορμή...
τη πρόθεση της κυβέρνησης να κλείσει 137 στρατόπεδα, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα όταν ήμουν διοικητής Στρατιωτικού Σχηματισμού στη Θράκη.
Λίγες μέρες μετά την ανάληψη τής διοίκησης τού Σχηματισμού με επισκέφθηκε μια τριμελής αντιπροσωπεία ενός χωριού που βρίσκεται στο ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Θέλω να σημειώσω ότι στο χωριό αυτό υπάρχει ένα στρατόπεδο μέσα στο οποίο λειτουργεί ένα στρατιωτικό αρτοποιείο. Η δύναμη του στρατοπέδου αυτού δεν ξεπερνά τα 20 άτομα.
Επανερχόμενος στη συνάντηση, οι συνομιλητές μου μού είπαν: «Ακούγεται ότι υπάρχει η πρόθεση να κλείσει το στρατόπεδο που έχει έδρα στο χωριό μας. Θέλουμε να σας πούμε ότι διαφωνούμε με το κλείσιμο.
Το χωριό μας δεν έχει οικονομικό όφελος από το στρατόπεδο. Από τους 20 που υπηρετούν μόνο ένας μένει στο χωριό μας γιατί η γυναίκα του είναι συγχωριανή μας. Οι υπόλοιποι μένουν στην γειτονική πόλη.
Η τροφοδοσία του στρατοπέδου γίνεται από την Μονάδα που βρίσκεται στην πόλη. Όμως η ύπαρξη του στρατοπέδου μάς κάνει να νοιώθουμε ασφαλείς. Μας κάνει να νοιώθουμε ότι το κράτος μας είναι εδώ. Μας κάνει να νοιώθουμε υπερήφανοι.
Το εμβατήριο της έπαρσης ή της υποστολής τής σημαίας τού στρατοπέδου ηχεί σαν τη φωνή όλων των Ελλήνων που μας λέει ότι δεν είστε μόνοι σας είμαστε μαζί σας. Εάν κλείσετε το στρατόπεδο μαζί με τη σημαία που θα φύγει, θα φύγουμε και εμείς. Το χωριό μας θα ερημώσει».
Μετά τη συζήτηση αυτή κατάλαβα ότι ένα στρατόπεδο δεν είναι μόνο κτήρια, ηλεκτρικό δίκτυο, μηχανήματα. Το κλείσιμο ενός στρατοπέδου δεν λαμβάνεται με αυστηρά οικονομικά κριτήρια. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι σίγουρα κάτι ευρύτερο. Είναι παράγοντας που ενισχύει το αίσθημα ασφαλείας των κατοίκων. Είναι προβολή σημαίας. Είναι ένδειξη εθνικής αυτοπεποίθησης.
Το κλείσιμο ενός στρατοπέδου ερμηνεύεται ως απόσυρση του κράτους. Είναι συρρίκνωση. Είναι μήνυμα προς τους ακρίτες ότι «δεν μας ενδιαφέρετε».
Η ασφάλεια είναι αγαθό που πρέπει να απολαμβάνουν εξίσου όλοι οι Έλληνες πολίτες και δεν πρέπει να υπεισέρχεται το κριτήριο που κατοικείς. Ταυτόχρονα είναι ένα αγαθό που είναι δύσκολο να κοστολογηθεί. Εάν και πρέπει να σημειώσω ότι το ετήσιο λειτουργικό κόστος ενός στρατοπέδου, όπως αυτό που περιέγραψα, δεν είναι μεγαλύτερο από το κόστος αντικατάστασης των χαλιών ενός υπουργικού γραφείου.
Το κράτος μας πρέπει να είναι πολύ διστακτικό εάν όχι καχύποπτο σε πολιτικές που προβλέπουν τη συρρίκνωση του ή την απόσυρση του από τις παραμεθόριες ή ορεινές περιοχές.
Αντίθετα θα πρέπει να υιοθετεί ή και να ανακαλύπτει πολιτικές που γεμίζουν με ανθρώπους τα στρατόπεδα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Με τον τρόπο αυτό ενθαρρύνει τους ακρίτες μας να παραμείνουν στον τόπο τους και ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι ως κράτος έχει την ικανότητα να κινητοποιεί τους πολίτες του. Αυτό είναι ένδειξη αξιόπιστης αποτροπής.
Οι πολιτικές που δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα της περιοχής που κατοικούν αλλά τους δίνουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στις κρατικές υπηρεσίες και αγαθά όπως αυτά της ασφάλειας, υγείας, παιδείας και πολιτισμού ενισχύουν την εθνική μας άμυνα και για το λόγο αυτό είναι πατριωτικές.
armyvoice.gr
