Στις 8 Δεκεμβρίου του 1974, πραγματοποιήθηκε ένα αμφιλεγόμενο, κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Δημοψήφισμα, με το οποίο καταργήθηκε η Βασιλεία στην Ελλάδα. Για ...
την
υλοποίηση αυτού του δημοψηφίσματος προηγήθηκαν κάποια πράγματα τα οποία
προετοιμάστηκαν με μαεστρία τόσο από πολιτικούς όσο και εφημερίδες.
Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά μήπως και καταλάβουμε το μεγάλο λάθος
της Ελληνικής κοινωνίας.
Το 1952, η Ελληνική Βουλή ψηφίζει το νέο Σύνταγμα της Χώρας, στο οποίο σύμφωνα και με τα προηγούμενα, αναγράφονταν και το είδος του Πολιτεύματος, εν προκειμένω η «Βασιλευομένη Δημοκρατία», δίδοντας στον Ανώτατο Πολιτειακό Άρχοντα - Βασιλέα των Ελλήνων ορισμένες αρμοδιότητες. Το Σύνταγμα αυτό ψηφίστηκε από την τότε Ελληνική Βουλή στην οποία συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον οποίο ο ίδιος ο Βασιλεύς των Ελλήνων Παύλος Α' όρισε ως Πρωθυπουργό μετά τον θάνατο του Πρωθυπουργού και Στρατάρχου Παπάγου. Το Σύνταγμα του 1952 ίσχυσε μέχρι το 1973, όπου οι Συνταγματάρχες «αναθεώρησαν».
Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το οποίο όχι μόνο την Χούντα δεν έριξε, ας μην ξεχνάμε ότι από τον Σεπτέμβριο του 1973 δεν υπήρχε πλέον στρατιωτικός νόμος στην Ελλάδα, καθώς ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ορίσει τον Μαρκεζίνη υπηρεσιακό Πρωθυπουργό ώστε να οδηγήσει την Χώρα σε νόμιμες και κανονικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 1974, άλλα έφερε μια στυγνή δικτατορία με τον αόρατο Δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη, το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπίσκοπου και Πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 24 Ιουλίου έρχεται από την Γαλλία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος είχε φύγει από την Ελλάδα μετά τις εκλογές του 1963 με το όνομα Τριανταφυλλίδης.
Ερχόμενος ο Καραμανλής, στις 04:00 το πρωί ορκίζεται Πρωθυπουργός. Τώρα. Τι Πρωθυπουργός ήταν αυτός, χωρίς Βουλή, χωρίς Υπουργικό Συμβούλιο, χωρίς Βουλευτές, και μάλιστα ενώπιον του Φαίδωνος Γκιζίκη, πού ήταν «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» ενός καθεστώτος πού είχε ήδη πέσει. Το ερώτημα είναι: είχε νομιμότητα η παρουσία του Γκιζίκη στην ορκωμοσία(;) του Καραμανλή; Ασφαλώς και όχι διότι το Καθεστώς πού τον είχε τοποθετήσει δεν υπήρχε. Επίσης με πιο δικαίωμα αναλαμβάνει ο Καραμανλής αυτήν την παράξενη εξουσία όταν πρίν από την 21η Απριλίου 1967 υπήρχε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση;
Αμέσως μετά ο Καραμανλής φέρνει σε ισχύει το Σύνταγμα του 1952 με όλα τα άρθρα αλλά με μία σημαντική λεπτομέρεια, την οποία ο λαός απ' ότι φαίνεται αγνοεί. Και αυτή η λεπτομέρεια είναι ότι αφαιρεί από το Σύνταγμα του 1952 το οποίο είχε ψηφίσει και ο ίδιος, το Πολίτευμα. Άρα γεννάται το ερώτημα. Τι πολίτευμα είχε η Ελλάδα μέχρι το 1975; Τι εθνόσημο είχε η Ελλάδα στα διατάγματα; Μια έρευνα, θα καταδείξει ότι το εθνόσημο ήταν της Δικτατορίας.
Και ερχόμαστε στις 8 Δεκεμβρίου του 1974, όπου ο λαός ψήφισε υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας με δύο χρωμάτων ψηφοδέλτια. Άλλωστε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν μαθημένος στην νοθεία. Και όλο αυτό είχε ένα σκοπό. Να γίνει ο Καραμανλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, φέρνοντας στην Ελλάδα ένα ξενόφερτο θεσμό κάτι πού είχε γίνει για πρώτη φορά την περίοδο του Μεσοπολέμου από το 1924 έως και το 1935.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα. Βασιλιάς ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Πολλοί ισχυρίζονται. Ο Βασιλιάς είναι ένας θεσμός ξεπερασμένος, ένας θεσμός τον οποίο «ταΐζαμε» και ένας θεσμός πού επενέβαινε στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, καταργώντας Κυβερνήσεις και άλλα. Αντίθετα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι έξω από όλα αυτά, δεν τον «ταΐζουμε», είναι έξω από τα πολιτικά και θεωρείται ο εγγυητής του Πολιτεύματος.
Ο Βασιλιάς σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952, είχε την ευχέρεια να επεμβαίνει σε ορισμένα θέματα πού αφορούσαν την πολιτική. Τέτοια ήταν ο διορισμός του Πρωθυπουργού, δές Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο διόρισε ο Βασιλιάς Παύλος μετά τον θάνατο του Παπάγου, την άρνησή του να υπογράψει κάποια διατάγματα τα οποία δεν ήταν σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον, όπως το διάταγμα πού εξεδόθει από την ΕΡΕ το 1959 και αφορούσε την συνεργασία της Ελλάδος με την ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία αλλά και με τα κρατίδια που την αποτελούσαν όπως την Σερβία, την Σλοβενία, το Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο, την Κροατία, αλλά και τα Σκόπια τα οποία το εν λόγω διάταγμα αναφέρει με το όνομα «Μακεδονία». Στην ανάγνωση του διατάγματος αυτού από τον Βασιλιά των Ελλήνων Παύλο εκείνος αρνήθηκε να το υπογράψει, ενώ ο τότε Πρωθυπουργός τον απείλησε πώς ή θα το υπογράψει ή θα θέσει θέμα θεσμού.
Η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, όπως όριζε το Σύνταγμα, δεν είχε μισθό. Το μόνο πού είχε ήταν η ετήσια χορηγία της Ελληνικής Βουλής πρός την Οικογένεια, μέσω της οποία η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια πλήρωνε τους μισθούς των υπαλλήλων τόσο στο Τατόϊ όσο και στα Ανάκτορα Αθηνών, τις συντηρήσεις στα Ανάκτορα Τατοΐου, τα ταξίδια και την φιλοξενία υψηλών προσώπων. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Βασιλιάς εκτός από την ετήσια χορηγία, είχε κάποια έσοδα από το Βασιλικό κτήμα του Τατοΐου, το οποίο ενοικίαζε σε ανθρώπους πού το καλλιεργούσαν και από αυτά τα έσοδα, ένα μέρος αυτών πήγαιναν στην Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, όπως για παράδειγμα από την πώληση κρασιών από τα Βασιλικά Κτήματα.
Ο Βασιλιάς ήταν και είναι ένα πρόσωπο έξω και μακριά από κόμματα και κυβερνήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο Βασιλιάς δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα, δεν ψηφίζει και επομένως ως τελείως ανεξάρτητος από όλα και από όλους έχει το δικαίωμα της γνώμης του επάνω σε διάφορα θέματα. Η μόνη «εξάρτηση» ήταν ο λόγος του Στέμματος πού εκφωνούσε ο Βασιλιάς στην Βουλή κάθε Οκτώβριο με την έναρξη της νέας Κοινοβουλευτικής περιόδου, τον οποίο συνέτασσε η Κυβέρνηση, με μικρές παρεμβάσεις του Βασιλέως. Άρα ο Βασιλιάς ανεξάρτητος από κομματική ιδεολογία, θεωρείται όχι μόνο ο εγγυητής του Συντάγματος και αυτό επιτυγχάνεται με την κληρονομικότητα, αλλά και αυτού του λαού. Άλλωστε είναι γνωστό: ο λαός κυβερνά και ο Βασιλεύς βασιλεύει.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ένας θεσμός ξένος με την ιστορία του Ελληνισμού, αφού όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ο Έλληνας έζησε από την αρχαιότητα μέχρι και το 1974 με Βασιλείς. Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι δημιούργημα της Γαλλικής Επανάστασης, η οποία κατήργησε την Βασιλεία και έφερε ένα νέο δεδομένο στην Χωρά. Από αυτόν τον θεσμό επηρεάστηκε και ο Καραμανλής κατά την ενδεκαετή παραμονή του στην Γαλλία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι κάτι απρόσωπο. Δημοκρατία είναι απλά ένα πολίτευμα πού εύκολα μπορεί να αλλάξει. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μισθό και μάλιστα παχυλό προερχόμενος από τον Κρατικό προϋπολογισμό. Εκτός από τον μισθό, υπάρχει και η ετήσια χορηγία από την Βουλή πρός την Προεδρία της Δημοκρατίας, η οποία χρόνο με τον χρόνο αυξάνει. Κατά την διάρκεια της θητείας ενός Προέδρου, όλα του τα έξοδα, όχι μόνο αυτά πού αφορούν κάποιες δεξιώσεις, αλλά και τα προσωπικά του προέρχονται από τον Κρατικό προϋπολογισμό κάτι βεβαίως που συνεχίζεται και μετά την παύση του.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν μπορεί να είναι ο εγγυητής του λαού, γιατί, ο Πρόεδρος προέρχεται ή ψηφίζεται από κάποιο ή κάποια κόμματα. Έτσι το κυβερνών κόμμα, εάν έχει την απόλυτη πλειοψηφία μπορεί να προτείνει και να ψηφίσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Εάν όχι τότε μαζί με την Αξιωματική αντιπολίτευση προτείνουν και ψηφίζουν το πρόσωπο, ενώ όλα τα υπόλοιπα κόμματα ή απέχουν ή απλώς δηλώνουν παρών. Κάτι όμως πού είναι παράλογο. Από την μία δεν αποδέχονται και δεν ψηφίζουν το πρόσωπο για τον θεσμό του Προέδρου και από την άλλη το επισκέπτονται και συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις. Έτσι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, πέρα από την Ακαδημαϊκή του πορεία, προερχόταν από τον χώρο του Κέντρου και της Δεξιάς, ο Καραμανλής από την Νέα Δημοκρατία, ο Κωστής Στεφανόπουλος από το Κέντρο και την Νέα Δημοκρατία, ο Κάρολος Παπούλιας από το ΠΑΣΟΚ, ο Προκόπης Παυλόπουλος από την Νέα Δημοκρατία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επειδή εξαρτάται από το Κυβερνών κόμμα, ή και από την συνεργασία των κομμάτων πού τον ανέδειξαν, είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί μία γραμμή στην πολιτική ζωή της Χώρας, έστω και αν αυτό δεν φαίνεται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σήμερα δεν έχει κανένα προνόμιο εκτός από το να δίνει χάρη σε κάποιον φυλακισμένο, να υποδέχεται αρχηγούς Κρατών, να επισκέπτεται άλλα Κράτη, να υπογράφει διατάγματα χωρίς να έχει το δικαίωμα της αρνήσεως, ενώ όλα τα υπόλοιπα καταργήθηκαν μετά το 1981, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πρότεινε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Καραμανλή αφαιρώντας τον όμως όλα τα προνόμια.
Και τώρα το τελικό ερώτημα. Κάθε πέντε χρόνια η Κυβέρνηση λίγο πρίν από την λήξη της θητείας του εν ενεργεία Προέδρου, ξεκινά την συζήτηση για το ποιός θα τον αντικαταστήσει. Αντί λοιπόν να αναζητούμε κάθε πέντε χρόνια ένα πρόσωπο για τον ανώτατο θεσμό της χώρας, ένα πρόσωπο πού απλά είναι διακοσμητικό, ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να ενώσει τους Έλληνες, γιατί δεν επαναφέρουμε τον θεσμό της Βασιλείας σύμφωνα με το Σουηδικό ή το Αγγλικό πρότυπο, από την στιγμή πού η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια ζει και κινείται στην Ελλάδα; Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια πού θα θεωρείται ο εγγυητής της ενότητος του λαού, έχουσα και συγγενικούς δεσμούς και με άλλες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης όπως Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Σουηδία, Βέλγιο μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη και την πρόοδο της Ελλάδος. Μήπως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή;
ΕΝΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ.
Το 1952, η Ελληνική Βουλή ψηφίζει το νέο Σύνταγμα της Χώρας, στο οποίο σύμφωνα και με τα προηγούμενα, αναγράφονταν και το είδος του Πολιτεύματος, εν προκειμένω η «Βασιλευομένη Δημοκρατία», δίδοντας στον Ανώτατο Πολιτειακό Άρχοντα - Βασιλέα των Ελλήνων ορισμένες αρμοδιότητες. Το Σύνταγμα αυτό ψηφίστηκε από την τότε Ελληνική Βουλή στην οποία συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον οποίο ο ίδιος ο Βασιλεύς των Ελλήνων Παύλος Α' όρισε ως Πρωθυπουργό μετά τον θάνατο του Πρωθυπουργού και Στρατάρχου Παπάγου. Το Σύνταγμα του 1952 ίσχυσε μέχρι το 1973, όπου οι Συνταγματάρχες «αναθεώρησαν».
Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το οποίο όχι μόνο την Χούντα δεν έριξε, ας μην ξεχνάμε ότι από τον Σεπτέμβριο του 1973 δεν υπήρχε πλέον στρατιωτικός νόμος στην Ελλάδα, καθώς ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ορίσει τον Μαρκεζίνη υπηρεσιακό Πρωθυπουργό ώστε να οδηγήσει την Χώρα σε νόμιμες και κανονικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 1974, άλλα έφερε μια στυγνή δικτατορία με τον αόρατο Δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη, το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπίσκοπου και Πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 24 Ιουλίου έρχεται από την Γαλλία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος είχε φύγει από την Ελλάδα μετά τις εκλογές του 1963 με το όνομα Τριανταφυλλίδης.
Ερχόμενος ο Καραμανλής, στις 04:00 το πρωί ορκίζεται Πρωθυπουργός. Τώρα. Τι Πρωθυπουργός ήταν αυτός, χωρίς Βουλή, χωρίς Υπουργικό Συμβούλιο, χωρίς Βουλευτές, και μάλιστα ενώπιον του Φαίδωνος Γκιζίκη, πού ήταν «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» ενός καθεστώτος πού είχε ήδη πέσει. Το ερώτημα είναι: είχε νομιμότητα η παρουσία του Γκιζίκη στην ορκωμοσία(;) του Καραμανλή; Ασφαλώς και όχι διότι το Καθεστώς πού τον είχε τοποθετήσει δεν υπήρχε. Επίσης με πιο δικαίωμα αναλαμβάνει ο Καραμανλής αυτήν την παράξενη εξουσία όταν πρίν από την 21η Απριλίου 1967 υπήρχε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση;
Αμέσως μετά ο Καραμανλής φέρνει σε ισχύει το Σύνταγμα του 1952 με όλα τα άρθρα αλλά με μία σημαντική λεπτομέρεια, την οποία ο λαός απ' ότι φαίνεται αγνοεί. Και αυτή η λεπτομέρεια είναι ότι αφαιρεί από το Σύνταγμα του 1952 το οποίο είχε ψηφίσει και ο ίδιος, το Πολίτευμα. Άρα γεννάται το ερώτημα. Τι πολίτευμα είχε η Ελλάδα μέχρι το 1975; Τι εθνόσημο είχε η Ελλάδα στα διατάγματα; Μια έρευνα, θα καταδείξει ότι το εθνόσημο ήταν της Δικτατορίας.
Και ερχόμαστε στις 8 Δεκεμβρίου του 1974, όπου ο λαός ψήφισε υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας με δύο χρωμάτων ψηφοδέλτια. Άλλωστε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν μαθημένος στην νοθεία. Και όλο αυτό είχε ένα σκοπό. Να γίνει ο Καραμανλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, φέρνοντας στην Ελλάδα ένα ξενόφερτο θεσμό κάτι πού είχε γίνει για πρώτη φορά την περίοδο του Μεσοπολέμου από το 1924 έως και το 1935.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα. Βασιλιάς ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Πολλοί ισχυρίζονται. Ο Βασιλιάς είναι ένας θεσμός ξεπερασμένος, ένας θεσμός τον οποίο «ταΐζαμε» και ένας θεσμός πού επενέβαινε στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, καταργώντας Κυβερνήσεις και άλλα. Αντίθετα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι έξω από όλα αυτά, δεν τον «ταΐζουμε», είναι έξω από τα πολιτικά και θεωρείται ο εγγυητής του Πολιτεύματος.
Ο Βασιλιάς σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952, είχε την ευχέρεια να επεμβαίνει σε ορισμένα θέματα πού αφορούσαν την πολιτική. Τέτοια ήταν ο διορισμός του Πρωθυπουργού, δές Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο διόρισε ο Βασιλιάς Παύλος μετά τον θάνατο του Παπάγου, την άρνησή του να υπογράψει κάποια διατάγματα τα οποία δεν ήταν σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον, όπως το διάταγμα πού εξεδόθει από την ΕΡΕ το 1959 και αφορούσε την συνεργασία της Ελλάδος με την ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία αλλά και με τα κρατίδια που την αποτελούσαν όπως την Σερβία, την Σλοβενία, το Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο, την Κροατία, αλλά και τα Σκόπια τα οποία το εν λόγω διάταγμα αναφέρει με το όνομα «Μακεδονία». Στην ανάγνωση του διατάγματος αυτού από τον Βασιλιά των Ελλήνων Παύλο εκείνος αρνήθηκε να το υπογράψει, ενώ ο τότε Πρωθυπουργός τον απείλησε πώς ή θα το υπογράψει ή θα θέσει θέμα θεσμού.
Η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, όπως όριζε το Σύνταγμα, δεν είχε μισθό. Το μόνο πού είχε ήταν η ετήσια χορηγία της Ελληνικής Βουλής πρός την Οικογένεια, μέσω της οποία η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια πλήρωνε τους μισθούς των υπαλλήλων τόσο στο Τατόϊ όσο και στα Ανάκτορα Αθηνών, τις συντηρήσεις στα Ανάκτορα Τατοΐου, τα ταξίδια και την φιλοξενία υψηλών προσώπων. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Βασιλιάς εκτός από την ετήσια χορηγία, είχε κάποια έσοδα από το Βασιλικό κτήμα του Τατοΐου, το οποίο ενοικίαζε σε ανθρώπους πού το καλλιεργούσαν και από αυτά τα έσοδα, ένα μέρος αυτών πήγαιναν στην Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, όπως για παράδειγμα από την πώληση κρασιών από τα Βασιλικά Κτήματα.
Ο Βασιλιάς ήταν και είναι ένα πρόσωπο έξω και μακριά από κόμματα και κυβερνήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο Βασιλιάς δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα, δεν ψηφίζει και επομένως ως τελείως ανεξάρτητος από όλα και από όλους έχει το δικαίωμα της γνώμης του επάνω σε διάφορα θέματα. Η μόνη «εξάρτηση» ήταν ο λόγος του Στέμματος πού εκφωνούσε ο Βασιλιάς στην Βουλή κάθε Οκτώβριο με την έναρξη της νέας Κοινοβουλευτικής περιόδου, τον οποίο συνέτασσε η Κυβέρνηση, με μικρές παρεμβάσεις του Βασιλέως. Άρα ο Βασιλιάς ανεξάρτητος από κομματική ιδεολογία, θεωρείται όχι μόνο ο εγγυητής του Συντάγματος και αυτό επιτυγχάνεται με την κληρονομικότητα, αλλά και αυτού του λαού. Άλλωστε είναι γνωστό: ο λαός κυβερνά και ο Βασιλεύς βασιλεύει.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ένας θεσμός ξένος με την ιστορία του Ελληνισμού, αφού όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ο Έλληνας έζησε από την αρχαιότητα μέχρι και το 1974 με Βασιλείς. Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι δημιούργημα της Γαλλικής Επανάστασης, η οποία κατήργησε την Βασιλεία και έφερε ένα νέο δεδομένο στην Χωρά. Από αυτόν τον θεσμό επηρεάστηκε και ο Καραμανλής κατά την ενδεκαετή παραμονή του στην Γαλλία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι κάτι απρόσωπο. Δημοκρατία είναι απλά ένα πολίτευμα πού εύκολα μπορεί να αλλάξει. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μισθό και μάλιστα παχυλό προερχόμενος από τον Κρατικό προϋπολογισμό. Εκτός από τον μισθό, υπάρχει και η ετήσια χορηγία από την Βουλή πρός την Προεδρία της Δημοκρατίας, η οποία χρόνο με τον χρόνο αυξάνει. Κατά την διάρκεια της θητείας ενός Προέδρου, όλα του τα έξοδα, όχι μόνο αυτά πού αφορούν κάποιες δεξιώσεις, αλλά και τα προσωπικά του προέρχονται από τον Κρατικό προϋπολογισμό κάτι βεβαίως που συνεχίζεται και μετά την παύση του.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν μπορεί να είναι ο εγγυητής του λαού, γιατί, ο Πρόεδρος προέρχεται ή ψηφίζεται από κάποιο ή κάποια κόμματα. Έτσι το κυβερνών κόμμα, εάν έχει την απόλυτη πλειοψηφία μπορεί να προτείνει και να ψηφίσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Εάν όχι τότε μαζί με την Αξιωματική αντιπολίτευση προτείνουν και ψηφίζουν το πρόσωπο, ενώ όλα τα υπόλοιπα κόμματα ή απέχουν ή απλώς δηλώνουν παρών. Κάτι όμως πού είναι παράλογο. Από την μία δεν αποδέχονται και δεν ψηφίζουν το πρόσωπο για τον θεσμό του Προέδρου και από την άλλη το επισκέπτονται και συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις. Έτσι ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, πέρα από την Ακαδημαϊκή του πορεία, προερχόταν από τον χώρο του Κέντρου και της Δεξιάς, ο Καραμανλής από την Νέα Δημοκρατία, ο Κωστής Στεφανόπουλος από το Κέντρο και την Νέα Δημοκρατία, ο Κάρολος Παπούλιας από το ΠΑΣΟΚ, ο Προκόπης Παυλόπουλος από την Νέα Δημοκρατία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επειδή εξαρτάται από το Κυβερνών κόμμα, ή και από την συνεργασία των κομμάτων πού τον ανέδειξαν, είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί μία γραμμή στην πολιτική ζωή της Χώρας, έστω και αν αυτό δεν φαίνεται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σήμερα δεν έχει κανένα προνόμιο εκτός από το να δίνει χάρη σε κάποιον φυλακισμένο, να υποδέχεται αρχηγούς Κρατών, να επισκέπτεται άλλα Κράτη, να υπογράφει διατάγματα χωρίς να έχει το δικαίωμα της αρνήσεως, ενώ όλα τα υπόλοιπα καταργήθηκαν μετά το 1981, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πρότεινε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Καραμανλή αφαιρώντας τον όμως όλα τα προνόμια.
Και τώρα το τελικό ερώτημα. Κάθε πέντε χρόνια η Κυβέρνηση λίγο πρίν από την λήξη της θητείας του εν ενεργεία Προέδρου, ξεκινά την συζήτηση για το ποιός θα τον αντικαταστήσει. Αντί λοιπόν να αναζητούμε κάθε πέντε χρόνια ένα πρόσωπο για τον ανώτατο θεσμό της χώρας, ένα πρόσωπο πού απλά είναι διακοσμητικό, ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να ενώσει τους Έλληνες, γιατί δεν επαναφέρουμε τον θεσμό της Βασιλείας σύμφωνα με το Σουηδικό ή το Αγγλικό πρότυπο, από την στιγμή πού η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια ζει και κινείται στην Ελλάδα; Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια πού θα θεωρείται ο εγγυητής της ενότητος του λαού, έχουσα και συγγενικούς δεσμούς και με άλλες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης όπως Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Σουηδία, Βέλγιο μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη και την πρόοδο της Ελλάδος. Μήπως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή;
ΕΝΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ.
