«Αν δεν χώριζαν οι γονείς μου, δύσκολα θα γινόμουν ποδοσφαιριστής»Για τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο, είχε μιλήσει ο Μίμης Δομάζος, που άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή, σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις.
Υπενθυμίζεται ότι ανήμερα των γενεθλίων του, ο «στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου, αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία και...
μεταφέρθηκε στον «Ερυθρό Σταυρό», όπου σήμερα κατέληξε.
«Αν δεν χώριζαν οι γονείς μου, δύσκολα θα γινόμουν ποδοσφαιριστής. […] Χώρισαν, αλλά εμένα μου έκαναν καλό. Δεν ξέρω αν θα ήταν αλλιώς η ζωή μου, αλλά μάλλον ναι. Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος, δεν ήθελε να παίζω μπάλα. Το ίδιο και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει στο γήπεδο, αλλά πολύ αργότερα. Όταν έγινα πια… Δομάζος. Δεν είχαμε επαφές… (…) Όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, πήγαινα ακόμα σχολείο. Να φανταστείτε έμεινα σε δύο μαθήματα! Ένας διευθυντής τότε, Γκίνης λεγόταν, φώναξε τη μάνα μου τον τελευταίο χρόνο και της είπε “Πάρτον απο ‘δω, δεν διαβάζει, δεν κάνει τίποτα. Αυτός θα γίνει λούστρος, μόνο μπάλα θέλει να παίζει”. […] Μετά από λίγο καιρό έπρεπε το σχολείο να παίξει με μια άλλη ομάδα και ο ίδιος διευθυντής μού ζήτησε να παίξω και θα έγραφε εκείνος για να πάρω το απολυτήριο. Δεν πήγα ποτέ γιατί ήμουν πολύ σκληρός… Η μάνα μου δεν ήθελε να παίζω μπάλα, δεν άκουγε ούτε το ράδιο όταν έπαιζα γιατί φοβόταν μη χτυπήσω» είχε πει, μιλώντας στο «Στούντιο 4».
Για το ξεκίνημά του στον Παναθηναϊκό, είχε πει: «Στις μεταγραφές ερχόταν η μεγάλη ομάδα στη μικρότερη και έλεγε ποιον θέλει… Μας έδωσε μια φανέλα και μια πορτοκαλάδα. Δεν έδιναν χρήματα τότε οι ομάδες! Έτσι υπέγραψα στον Παναθηναϊκό. […] Τότε με πήραν με υποσχετική, το ’58, αλλά με άφησαν να παίξω για ένα ακόμα χρόνο στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Για να μη φύγω να πάω αλλού…».
«Πάντα ήξερα ότι είμαι καλός. Δεν είμαι εγωιστής. Έβλεπα τον εαυτό μου, ήξερα. Έπαιζα και με τα παιδιά στη γειτονιά… Όταν ξεκίνησα έπαιζα με μεγάλους παίκτες. Μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Όταν έμπαινα στα αποδυτήρια τούς μιλούσα στον πληθυντικό, αλλά μέσα στο γήπεδο δεν λογάριαζα κανένα. Ήμουν πολύ εγωιστής. […] Ο προπονητής δεν μου έλεγε τίποτα ποτέ. Έλεγε στους άλλους. Εμένα μου έλεγε “Θα έχεις δύο από πίσω σου, κοίτα τι να τους κάνεις”. […] Υπάρχει παίκτης που προετοιμάζεται από τη Δευτέρα μέχρι να παίξει την Κυριακή; Στο μυαλό μου προετοιμαζόμουν. Έπρεπε να “χαλάσω” το παιχνίδι, έπρεπε να οργανώσω το παιχνίδι… Όλα γίνονταν σε δευτερόλεπτα. Έβλεπα τον παίκτη που θα μου δώσει τη μπάλα και ήδη σκεφτόμουν τι θα την κάνω. Όταν γυρνούσα σπίτι ήθελα μία ώρα να ξεκουραστώ πνευματικά, όχι σωματικά» έλεγε ο «στρατηγός».
«Αν δεν χώριζαν οι γονείς μου, δύσκολα θα γινόμουν ποδοσφαιριστής. […] Χώρισαν, αλλά εμένα μου έκαναν καλό. Δεν ξέρω αν θα ήταν αλλιώς η ζωή μου, αλλά μάλλον ναι. Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος, δεν ήθελε να παίζω μπάλα. Το ίδιο και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει στο γήπεδο, αλλά πολύ αργότερα. Όταν έγινα πια… Δομάζος. Δεν είχαμε επαφές… (…) Όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, πήγαινα ακόμα σχολείο. Να φανταστείτε έμεινα σε δύο μαθήματα! Ένας διευθυντής τότε, Γκίνης λεγόταν, φώναξε τη μάνα μου τον τελευταίο χρόνο και της είπε “Πάρτον απο ‘δω, δεν διαβάζει, δεν κάνει τίποτα. Αυτός θα γίνει λούστρος, μόνο μπάλα θέλει να παίζει”. […] Μετά από λίγο καιρό έπρεπε το σχολείο να παίξει με μια άλλη ομάδα και ο ίδιος διευθυντής μού ζήτησε να παίξω και θα έγραφε εκείνος για να πάρω το απολυτήριο. Δεν πήγα ποτέ γιατί ήμουν πολύ σκληρός… Η μάνα μου δεν ήθελε να παίζω μπάλα, δεν άκουγε ούτε το ράδιο όταν έπαιζα γιατί φοβόταν μη χτυπήσω» είχε πει, μιλώντας στο «Στούντιο 4».
Για το ξεκίνημά του στον Παναθηναϊκό, είχε πει: «Στις μεταγραφές ερχόταν η μεγάλη ομάδα στη μικρότερη και έλεγε ποιον θέλει… Μας έδωσε μια φανέλα και μια πορτοκαλάδα. Δεν έδιναν χρήματα τότε οι ομάδες! Έτσι υπέγραψα στον Παναθηναϊκό. […] Τότε με πήραν με υποσχετική, το ’58, αλλά με άφησαν να παίξω για ένα ακόμα χρόνο στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Για να μη φύγω να πάω αλλού…».
«Πάντα ήξερα ότι είμαι καλός. Δεν είμαι εγωιστής. Έβλεπα τον εαυτό μου, ήξερα. Έπαιζα και με τα παιδιά στη γειτονιά… Όταν ξεκίνησα έπαιζα με μεγάλους παίκτες. Μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Όταν έμπαινα στα αποδυτήρια τούς μιλούσα στον πληθυντικό, αλλά μέσα στο γήπεδο δεν λογάριαζα κανένα. Ήμουν πολύ εγωιστής. […] Ο προπονητής δεν μου έλεγε τίποτα ποτέ. Έλεγε στους άλλους. Εμένα μου έλεγε “Θα έχεις δύο από πίσω σου, κοίτα τι να τους κάνεις”. […] Υπάρχει παίκτης που προετοιμάζεται από τη Δευτέρα μέχρι να παίξει την Κυριακή; Στο μυαλό μου προετοιμαζόμουν. Έπρεπε να “χαλάσω” το παιχνίδι, έπρεπε να οργανώσω το παιχνίδι… Όλα γίνονταν σε δευτερόλεπτα. Έβλεπα τον παίκτη που θα μου δώσει τη μπάλα και ήδη σκεφτόμουν τι θα την κάνω. Όταν γυρνούσα σπίτι ήθελα μία ώρα να ξεκουραστώ πνευματικά, όχι σωματικά» έλεγε ο «στρατηγός».
«Εγώ δεν ήμουν σταρ, δεν με ένοιαζε. Εμένα με ένοιαζε να μπω στο γήπεδο, να ιδρώσω τη φανέλα, να παίξω για τον κόσμο και να βγω πρώτος. Έπαιζα για 22 χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι 22 χρόνια πρώτος… Έκανα ζωή επαγγελματία» είχε πει ο Μίμης Δομάζος.
