ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ, ΤΗΝ ΚΑΛΛΗ ΜΟΥ,
ΠΟΥ 55 ΧΡΟΝΙΑ ΦΩΤΙΖΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ…
Νοιώθω, πως θέλεις, να πετάξεις μακριά,
Υπομονή, σου λένε, κάνε, για το καλό σου,
κουράστηκες, να παίζεις, τη ζωή σου, μια ζαριά.
Κι’έγω κομπάρσος, στο θέατρο σκιών σου.
Τα δάκρυα σου, στέρεψαν ,οι αντοχές τελειώνουν,
55 χρόνια, μια ζωής, πάντα, θα μας στοιχειώνουν.
Πόσο πολύ, υπέφερες, κανείς τους, δεν το ξέρει,
Κανένας, δεν θα άντεχε, του Χάρου, το καρτέρι.
Μόνο, κορίτσι μου, μη πας, πολύ ψηλά,
Στου ουρανού, τα σύννεφα, μη φτάσεις,
Να βλέπω, θέλω, την γλυκιά σου, την ματιά,
Και κάποια νύχτα, το χέρι μου, να αδράξεις.
Για πάντα γίνε, αστέρι φωτεινό,
Τις νύχτες, να φωτίζεις μονοπάτια,
Κι’όσοι, κοιτούν, ψηλά, στον ουρανό,
Να νοιώθουν, της ψυχής σου, την ανάσα.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
