Σαν σήμερα, 8 Φεβρουαρίου 1981, το ελληνικό ποδόσφαιρο ντύθηκε στα μαύρα. Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που βίωσε ποτέ ο αθλητισμός στη χώρα εκτυλίχθηκε στο στάδιο Καραΐσκάκη, στη Θύρα 7, αφήνοντας πίσω της 21 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.
Ήταν...
Ήταν...
μια Κυριακή γεμάτη ενθουσιασμό για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Η ομάδα τους είχε μόλις συντρίψει την ΑΕΚ με 6-0, σε ένα από τα πιο θριαμβευτικά παιχνίδια της ιστορίας της. Χιλιάδες οπαδοί ζούσαν την απόλυτη ευφορία, έτοιμοι να πανηγυρίσουν με τους παίκτες έξω από τα αποδυτήρια. Όμως, αυτή η χαρά μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Στη Θύρα 7, εκεί όπου βρίσκονταν οι πιο παθιασμένοι φίλαθλοι των «ερυθρολεύκων», επικράτησε το απόλυτο χάος. Οι οπαδοί έσπευδαν προς την έξοδο, χωρίς να γνωρίζουν ότι η πόρτα είχε μείνει μισάνοιχτη, δημιουργώντας ένα θανάσιμο φράγμα. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό: άνθρωποι ποδοπατήθηκαν, άλλοι λιποθύμησαν και βρέθηκαν κάτω από μια μάζα σωμάτων, ενώ οι επόμενοι συνέχιζαν να έρχονται, αγνοώντας το τι συνέβαινε μπροστά.
Δεκαεννέα φίλαθλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή ακαριαία, ενώ δύο ακόμη κατέληξαν έπειτα από λίγες μέρες νοσηλείας, ανεβάζοντας τον τραγικό απολογισμό στους 21 νεκρούς. Οι εικόνες της τραγωδίας πάγωσαν όλη την Ελλάδα. Γονείς, φίλοι και ολόκληρη η φίλαθλη κοινότητα έψαχναν απαντήσεις για το πώς ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα μπορούσε να εξελιχθεί σε εθνικό πένθος.
Η έρευνα που ακολούθησε άφησε περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Υπήρξαν καταγγελίες για πόρτες που δεν είχαν ανοιχτεί σωστά, για κακό σχεδιασμό των εξόδων του γηπέδου, για παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας. Ό,τι κι αν έφταιξε, το αποτέλεσμα ήταν αδιαμφισβήτητο: 21 νέες ψυχές χάθηκαν άδικα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Από τότε, κάθε 7η Φεβρουαρίου, η Θύρα 7 δεν είναι απλώς ένα σημείο του γηπέδου Καραΐσκάκη. Είναι ένα σύμβολο μνήμης, μια υπενθύμιση ότι το πάθος για την ομάδα δεν πρέπει ποτέ να πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές. Οι «21» δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Τα ονόματά τους ακούγονται κάθε χρόνο, η μνήμη τους τιμάται και το μήνυμα της ασφάλειας στα γήπεδα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Στη Θύρα 7, εκεί όπου βρίσκονταν οι πιο παθιασμένοι φίλαθλοι των «ερυθρολεύκων», επικράτησε το απόλυτο χάος. Οι οπαδοί έσπευδαν προς την έξοδο, χωρίς να γνωρίζουν ότι η πόρτα είχε μείνει μισάνοιχτη, δημιουργώντας ένα θανάσιμο φράγμα. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό: άνθρωποι ποδοπατήθηκαν, άλλοι λιποθύμησαν και βρέθηκαν κάτω από μια μάζα σωμάτων, ενώ οι επόμενοι συνέχιζαν να έρχονται, αγνοώντας το τι συνέβαινε μπροστά.
Δεκαεννέα φίλαθλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή ακαριαία, ενώ δύο ακόμη κατέληξαν έπειτα από λίγες μέρες νοσηλείας, ανεβάζοντας τον τραγικό απολογισμό στους 21 νεκρούς. Οι εικόνες της τραγωδίας πάγωσαν όλη την Ελλάδα. Γονείς, φίλοι και ολόκληρη η φίλαθλη κοινότητα έψαχναν απαντήσεις για το πώς ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα μπορούσε να εξελιχθεί σε εθνικό πένθος.
Η έρευνα που ακολούθησε άφησε περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Υπήρξαν καταγγελίες για πόρτες που δεν είχαν ανοιχτεί σωστά, για κακό σχεδιασμό των εξόδων του γηπέδου, για παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας. Ό,τι κι αν έφταιξε, το αποτέλεσμα ήταν αδιαμφισβήτητο: 21 νέες ψυχές χάθηκαν άδικα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Από τότε, κάθε 7η Φεβρουαρίου, η Θύρα 7 δεν είναι απλώς ένα σημείο του γηπέδου Καραΐσκάκη. Είναι ένα σύμβολο μνήμης, μια υπενθύμιση ότι το πάθος για την ομάδα δεν πρέπει ποτέ να πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές. Οι «21» δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Τα ονόματά τους ακούγονται κάθε χρόνο, η μνήμη τους τιμάται και το μήνυμα της ασφάλειας στα γήπεδα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
