Στην αγκαλιά του ασώτου

η ζωή χωρίς λίγο αμαρτία δεν έχει νόημα

Μαρία Αμανατίδου

 

Πριν χρόνια γνώρισα έναν σοφό ηλικιωμένο γιατρό που με έμαθε να τρώω βραστά αυγά, να σέβομαι την πρωτεΐνη μου και να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ένα σαρκοφάγο ον, ότι κι αν κάνω. Α! και... 

 

να επιλέγω τις αμαρτίες μου. Μόλις είχα κόψει το κάπνισμα και ο ακόλαστος αλλά εντελώς ανθρώπινος εαυτός μου ήθελε να αντικαταστήσει τον έναν εθισμό με έναν άλλο. Ο σοφός λοιπόν αυτός γιατρός που έτρωγε κρέας 2 φορές το χρόνο αλλά εκτιμούσε το ψάρι και το καλό κρασί μου είπε: “Μαρία κανείς δεν μπορεί να ζήσει σαν ασκητής σε αυτή την εποχή, αλλά μην πέφτεις με τα μούτρα πάνω στην αμαρτία. Για να έχει νόημα και νοστιμιά η αμαρτία πρέπει να την επιλέξεις. Εσύ έτρεχες με χίλια πάνω σε έναν τοίχο και λίγο πριν τρακάρεις σταμάτησες και γύρισες από την άλλη. Μην πέσεις πάλι σε τοίχο”.

Κι έτσι έμαθα να διαλέγω αμαρτίες. Διαλέγω με ποιους θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι, με ποιους θα πάω στο θέατρο, με ποιους θα ξενυχτήσω, με ποιους θα πιω το κρασί που αγαπάω, με ποιους θα δοκιμάσω και θα μοιραστώ λιχουδιές και κουβέντες. Κάνω τις “αμαρτίες” με όσους πραγματικά αξίζει. Μη με ρωτήσεις πως καταλαβαίνω ποιος αξίζει. Είναι θέμα εμπειρίας πια και ηλικίας.

Πριν από μερικές μάρες βρέθηκα στην Αθήνα και πήγαμε με την αγαπημένη μου φίλη Μαργαρίτα για γεύμα στο Παγκράτι. Στον Άσωτο. Μια rogue taverna όπως λέει και το tagline της. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σου πω να μην εμπιστεύεσαι άκριτα και αβασάνιστα τις βαθμολογίες στο google. Μόνο τις κριτικές από ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο γούστο και αισθητική ή από εξειδικευμένα site που έχεις τσεκάρει στο παρελθόν. Το συγκεκριμένο εστιατόριο έχει μέτριες κριτικές στο google που κατά την γνώμη μου το αδικούν.



 

φαγόντες ευφρανθώμεν

Γενικά καλό είναι να ακολουθούμε το ένστικτο μας. Αυτό ακριβώς έκανα και στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Ρώμη όπου τα περισσότερα μαγαζιά είναι αυτό που ονομάζουμε τουριστό-παγίδες και οι κριτικές ανάμεσα στο google και στις γκουρμεδοσελίδες είχαν ένα τεράστιο χάσμα. Σου βάζω εδώ τα πιάτα που δοκιμάσαμε και συνοδεύσαμε με ροζέ ξινόμαυρο εγώ και sauvignon blanc η Μαργαρίτα.

Ταραμάς με λάδι καμένης ντομάτας

Σαλάτα παντζάρια, τσαλαφούτι Καρπενησίου , κρεμμύδι, κερήθρα

Αρνίσιο καρέ , κορκότο, καρότα , καπνιστό γιαούρτι

Χυλοπίτες, άγρια μανιτάρια , μετσοβόνε

Σεράνο Τονκα

Το φαγητό ήταν μούρλια, υπέροχο, το προσωπικό φιλικό και άμεσο και το vibe ωραίο. Sorry κριτές του google αλλά εμάς μας άρεσε πως να το κάνουμε;

Τα τελευταία χρόνια έτυχε να πάω σε πολλά εστιατόρια (φημισμένα) στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα αλλά και στα νησιά και το φαγητό δεν ήταν νόστιμο. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό για το instagram αλλά δεν ήταν νόστιμο. Τις περισσότερες φορές πανάκριβο και βαθιά επηρεασμένο από αυτή την κουλτούρα του master chef που δεν ξέρω πως κατάφερε και τρύπωσε παντού. Πότε έγιναν όλοι κριτικοί και γευσιγνώστες; Γέμισε το feed μας από ανθρώπους που τρώνε. Απλά τρώνε. Δεν γεύονται. Από ανθρώπους που τους “πληρώνουν” για να φάνε και να διαφημίσουν μαγειρικά trends, Dubai σοκολάτες, κοπέλες με νυχάρες που τρώνε τσουρέκια μέσα στο αμάξι τους, κιτς νυχάρες που εισβάλουν μέσα σε burger αμφιβόλου ποιότητας, panetone και άλλες αηδίες, κρουασάν σε διάφορα σχήματα που αν τα δοκιμάσεις μοιάζουν περισσότερο με τούβλα. Υπέρβαρα άτομα που μπουκώνονται με junk food live στο youtube και άλλα παιδιά τους παρακολουθούν. Ασιάτισσες που καταβροχθίζουν τεράστιες ποσότητες φαγητού και κόσμος που κάνει ουρές για άκρως επεξεργασμένα τρόφιμα επειδή το είδε στο TikTok.

Συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Από τους “σοφούς” των social media προτιμώ τον σοφό γιατρό, τον παππού μου που είχε μπακάλικο (με ταμπέλα που έγραφε ΕΔΩΔΙΜΑ ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ Ευτύχιος Αμανατίδης) και τα φαγητά των γιαγιάδων μου που με μεγάλωσαν μαζί με τα βιβλία που επίσης με μεγάλωσαν. Γιατί το φαγητό είναι αισθητική, μνήμες, μυρωδιές, κουζίνες, τσουρέκια τυλιγμένα σε κουβέρτες να φουσκώνουν μακάρια μέσα σε δωμάτια με ξυλόσομπα. Το φαγητό είναι χάδι και κουβέντες. Αγάπη και μοίρασμα. Και στα ταξίδια που κάνω προτιμώ να δοκιμάζω τα ντόπια φαγητά και πάντα να αγοράζω προϊόντα από ντόπιους παραγωγούς, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Είναι τουλάχιστον γελοίο να πάω στην Κορέα για να φάω γύρο ή πίτσα.

---

Σε άλλα νέα αυτή την εβδομάδα:

Διάβασα το βιβλίο “Η φυγή” της Σώτης Τριανταφύλλου. Μικρή φόρμα. Ένα αφήγημα για μια δυνατή αλλά εντελώς αποτυχημένη ερωτική ιστορία, μια ιστορία για 2 ανθρώπους μου αμφιβάλουν για τις επιλογές τους στην μετεμφυλιακή Φωκίδα. Μου άρεσε!

Επίσης ανέβηκε νέο επεισόδιο στο podcast μου My HERoines με καλεσμένη την Ειρήνη Μπουντούκη που είναι το πρώτο plus size μοντέλο στην Ελλάδα αλλά και μια χαρούμενη και δραστήρια γυναίκα.

Το σώμα σου, οι κανόνες σου!– Η Ειρήνη Μπουντούκη μιλά για τη μόδα, τις διακρίσεις & τη συμπερίληψη! Amanatidou Maria Episode

Είδα την συγκλονιστική παράσταση “Η αξία της ζωής” της Jane Anderson σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια. Πολύ δυνατό κείμενο και αξιόλογες ερμηνείες. Αν την πετύχεις κάπου να την δεις. Θα σε βάλει να σκεφτείς. Μπορεί και να κλάψεις.
Έμαθα μια καινούρια λέξη
αναπόδραστος, -η, -ο : αναπότρεπτος, αναπόφευκτος
..το αναπόδραστο πάθος της κριτικής πάφλαζε βαθιά μέσα του (ODiomatari)
Σε φιλώ
η φίλη σου
Μαρία