Μες στα σημεία των καιρών,
μες στα δεινά των ημερών,ψάχνει η καρδιά να καλυφθεί,
ζητά να βρει διαφυγή.
Στα όριά της ακουμπά,
φοβάται δύσκολα κουπιά.
Ζητά ησυχαστήριο,
φυγή απ’ το κολαστήριο.
Μέρα και νύχτα στη δουλειά,
αδιάκοπα η καρδιά χτυπά.
Δε ξέρει τι θα πει γιορτή,
για λίγο να ξεκουραστεί.
Σκληρό έχει αφεντικό,
πολλές φορές χωρίς μυαλό.
Τη βάζει να τραβάει ζυγό,
τρεχάτη να ανεβεί βουνό.
Φροντίδα θέλει κι η καρδιά,
αγάπη, να αγαπήσει,
για να ‘χει δύναμη πολλή,
ποτέ μην απαυδήσει.
Φροντίστε την καρδιά λοιπόν
για να ‘στε κι αύριο παρών.
Μη λένε μεταξύ λυγμών,
«εξαίρετος ο … εκλιπών»!
Κ. Καραγιαννίδης 28-02-25
