γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Στους πολιτικούς διαδρόμους, κυκλοφορεί ευρύτατα η πληροφορία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας την Άνοιξη θα εξαγγείλει την ίδρυση νέου κόμματος. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα περίμενε υπομονετικά για να επιλέξει την κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να εισέλθει εκ νέου στην πολιτική αρένα. Τι μπορεί να σημαίνει μία τέτοια κίνηση για...
Στους πολιτικούς διαδρόμους, κυκλοφορεί ευρύτατα η πληροφορία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας την Άνοιξη θα εξαγγείλει την ίδρυση νέου κόμματος. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα περίμενε υπομονετικά για να επιλέξει την κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να εισέλθει εκ νέου στην πολιτική αρένα. Τι μπορεί να σημαίνει μία τέτοια κίνηση για...
τον κόσμο τής Αριστεράς, αλλά γενικότερα για όλο το πολιτικό σκηνικό; Θα προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε, σταθμίζοντας όλα τα δεδομένα, με αντικειμενικότητα. Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης πολύ πιο έξυπνος από τους άλλους συντρόφους του, είναι ικανός στους πολιτικούς ελιγμούς και έχει υπέρ του, το ότι αυτός είναι ο μόνος τού κομματικού του χώρου, που κατόρθωσε να γίνει πρωθυπουργός.
Όπως γεγονός είναι, ότι από την στιγμή που αποσύρθηκε από την κομματική σκηνή, ο ΣΥΡΙΖΑ επήρε τον κατήφορο με απίστευτη ταχύτητα. Αναφέραμε προηγουμένως, ότι ο πρώην αρχηγός αυτού του σχήματος διαθέτει ευφυΐα την οποία στερούνται οι σύντροφοί του. Μετά την τελευταία εκλογική του ήττα, δεν παρέμεινε στην θέση του, όπου μάταια θα δεχόταν τα βέλη και την αδυσώπητη κριτική για τα αίτια τής αποτυχίας. Ο ελιγμός της αποχώρησης, ήταν σωστός.
Επέφερε στο περιβάλλον του ένα πάγωμα, και διέλυσε τις διαθέσεις για εσωκομματική πολεμική. Ο αιφνιδιασμός τού έδωσε μία «αίγλη», καθώς οι «σύντροφοι» άρχισαν να διερωτώνται, τι θα γίνει απ’ εδώ και πέρα, χωρίς εκείνον. Η έφοδος τού Κασσελάκη με τον Τάϊλερ αγκαλιά, επέφερε την γελοιοποίηση που ήταν μοιραία για την Κουμουνδούρου. Ένας «ιδιόρρυθμος» Ελληνοαμερικανός εφοπλιστής, αρχηγός της… «Αριστεράς»! Ο φερόμενος αρχηγός τού… Προλεταριάτου, εμφανίστηκε να κάνει πολυτελείς εκδηλώσεις σε νησιά με σαμπάνιες και «αριστοκρατικά» εδέσματα για τους καλεσμένους στον… γάμο με τον καλό του!
Τι κρίμα που δεν υπάρχουν πια η Επιθεώρηση, οι παλιοί μεγάλοι ευθυμογράφοι, και γελοιογράφοι, να σατιρίσουν με τον δικό τους τρόπο το απίστευτο θέαμα! Και οι Συριζαίοι δεν αντελήφθησαν αμέσως, ότι ο Στέφανος άνοιξε τον πολιτικό τους τάφο! Ο οποιοσδήποτε καλόπιστος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε, ότι ουσιαστικά ο κύκλος αυτού του κόμματος έχει κλείσει και στις δημοσκοπήσεις έγινε φανερό, ότι οι «πιστοί» σκορπίσθηκαν και άλλαξαν κομματική όχθη.
Μάταια ο δυστυχής Σωκράτης Φάμελλος κάνει φιλότιμα ό,τι μπορεί για να αναστηλώσει το ετοιμόρροπο κομματικό ερείπιο. Ο Αλέξης, λοιπόν, περίμενε ακριβώς αυτή την στιγμή, για να ετοιμάσει την επάνοδό του στην σκηνή. Του χρειαζόταν αυτό το διάστημα να μείνει εκτός, και για έναν ακόμα λόγο: Για να ξεχαστούν τα αποτελέσματα της δικής του πολιτικής. Είχε φροντίσει όμως, να κάνει σαφή την πρόθεση τής επανόδου του. Τον Δεκέμβριο του 2024 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα», είχε πει: «Όταν φεύγεις από την ενεργό πολιτική δράση, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι πρέπει να κάθεσαι βουβός και σιωπηλός. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι έτσι τον ρόλο του πρώην πρωθυπουργού. Αποφάσισα να παραμερίσω από την πρώτη γραμμή, δεν αποφάσισα όμως, ούτε να αποσυρθώ από την πολιτική, ούτε να αποσυρθώ σε κανένα μοναστήρι…»!
Ποια ήσαν όμως τα αποτελέσματα τής δικής του πολιτικής, που κάποιοι τα λησμονούν εύκολα; Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου από την κυβέρνηση του ολετήρα Γιωργάκη Παπανδρέου την Άνοιξη του 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ διετύπωσε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους μιάς εναλλακτικής πορείας, βασικός άξονας της οποίας ήταν η κατάργηση τής λιτότητας. Επρόκειτο επομένως για μία πορεία σύγκρουσης με τις κυρίαρχες καπιταλιστικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ, με σαφή κοινωνική μονομέρεια, υπέρ των λαϊκών τάξεων. Όλοι χειροκρότησαν, διότι η κατάργηση τού Μνημονίου και το τέλος της λιτότητας ήταν μία στρατηγική που ευνοεί συγκεκριμένα τους ασθενεστέρους.
Τους φτωχούς εργαζόμενους, με μισθωτή εργασία και αυτοαπασχολούμενους. Η κατάργηση τού Μνημονίου και της λιτότητας, αποτελούσε μία στρατηγική ριζικής αναδιανομής εισοδήματος, πλούτου και ισχύος, από τις κυρίαρχες τάξεις και τους συμμάχους της στο κοινωνικό κράτος. Οι κηδεμόνες όμως των Βρυξελλών, εξοργίσθηκαν! Ποιος ήταν αυτός, που τολμούσε να αντιταχθεί στο Δ’ Ράϊχ της «ευρωπαϊκής προοπτικής»; Φτάσαμε στο γνωστό δημοψήφισμα, όπου ο Λαός θα εξέφραζε με σαφήνεια την θέση του για την αποτίναξη, της ξενικής κατοχής.
Και ο Λαός βροντοφώναξε το «ΟΧΙ» στην υποδούλωση στους ξένους τραπεζίτες. Αυτοί οι τελευταίοι όμως, έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό τού Τσίπρα. Ή αφήνεις την Αντίσταση στις Βρυξέλλες, ή σε γκρεμίζουμε από την εξουσία! Αυτό ήταν το μήνυμα. Κι εκείνος, αντί να μιλήσει ξεκάθαρα στον Λαό, και να παραιτηθεί, προτίμησε να σκύψει τον αυχένα. Εάν έλεγε τότε την αλήθεια για ωμό εκβιασμό της ευρωπαϊκής συμμορίας, θα έπεφτε μεν από την εξουσία, αλλά θα ερχόταν μετά πανίσχυρος, ενισχυμένος με την λαϊκή συμπαράσταση. Δεν το τόλμησε. Δεν είχε το κουράγιο να σηκώσει μέχρι τέλους το βάρος τού αγώνα.
Έτσι, μετέτρεψε, σε χρόνο που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά, το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του Λαού προς την ξενοκρατία, σε θλιβερό «ΝΑΙ σε όλα»!… Η Γερμανοευρωπαϊκή ένωση για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες, έκλεισε προειδοποιητικά τις τράπεζες, παρέχοντας ψίχουλα στους δυστυχείς πολίτες που σχημάτιζαν ουρές έξω από τα ταμεία. Άρχισαν ακόμα και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, χωρίς ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να εμποδίζει το πλιάτσικο των τραπεζιτών. Από το 2019 πολλοί αναρωτιούνται εάν ο Αλέξης και το κόμμα του ως κυβέρνηση, είχαν με την σειρά τους εγκλωβιστεί στο ίδιο καπιταλιστικό πλαίσιο, που κάποτε είχαν αποκηρύξει. Άλλωστε, η λαιμητόμος των Μνημονίων επέβαλε την λιτότητα το 2010, και την ενίσχυσαν το 2012.
Και το 2015 δύο κόμματα ήσαν υπεύθυνα για την κατάσταση δανεισμού και την εξάρτηση στην οποία βρέθηκε η χώρα: Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Όπως γεγονός είναι, ότι από την στιγμή που αποσύρθηκε από την κομματική σκηνή, ο ΣΥΡΙΖΑ επήρε τον κατήφορο με απίστευτη ταχύτητα. Αναφέραμε προηγουμένως, ότι ο πρώην αρχηγός αυτού του σχήματος διαθέτει ευφυΐα την οποία στερούνται οι σύντροφοί του. Μετά την τελευταία εκλογική του ήττα, δεν παρέμεινε στην θέση του, όπου μάταια θα δεχόταν τα βέλη και την αδυσώπητη κριτική για τα αίτια τής αποτυχίας. Ο ελιγμός της αποχώρησης, ήταν σωστός.
Επέφερε στο περιβάλλον του ένα πάγωμα, και διέλυσε τις διαθέσεις για εσωκομματική πολεμική. Ο αιφνιδιασμός τού έδωσε μία «αίγλη», καθώς οι «σύντροφοι» άρχισαν να διερωτώνται, τι θα γίνει απ’ εδώ και πέρα, χωρίς εκείνον. Η έφοδος τού Κασσελάκη με τον Τάϊλερ αγκαλιά, επέφερε την γελοιοποίηση που ήταν μοιραία για την Κουμουνδούρου. Ένας «ιδιόρρυθμος» Ελληνοαμερικανός εφοπλιστής, αρχηγός της… «Αριστεράς»! Ο φερόμενος αρχηγός τού… Προλεταριάτου, εμφανίστηκε να κάνει πολυτελείς εκδηλώσεις σε νησιά με σαμπάνιες και «αριστοκρατικά» εδέσματα για τους καλεσμένους στον… γάμο με τον καλό του!
Τι κρίμα που δεν υπάρχουν πια η Επιθεώρηση, οι παλιοί μεγάλοι ευθυμογράφοι, και γελοιογράφοι, να σατιρίσουν με τον δικό τους τρόπο το απίστευτο θέαμα! Και οι Συριζαίοι δεν αντελήφθησαν αμέσως, ότι ο Στέφανος άνοιξε τον πολιτικό τους τάφο! Ο οποιοσδήποτε καλόπιστος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε, ότι ουσιαστικά ο κύκλος αυτού του κόμματος έχει κλείσει και στις δημοσκοπήσεις έγινε φανερό, ότι οι «πιστοί» σκορπίσθηκαν και άλλαξαν κομματική όχθη.
Μάταια ο δυστυχής Σωκράτης Φάμελλος κάνει φιλότιμα ό,τι μπορεί για να αναστηλώσει το ετοιμόρροπο κομματικό ερείπιο. Ο Αλέξης, λοιπόν, περίμενε ακριβώς αυτή την στιγμή, για να ετοιμάσει την επάνοδό του στην σκηνή. Του χρειαζόταν αυτό το διάστημα να μείνει εκτός, και για έναν ακόμα λόγο: Για να ξεχαστούν τα αποτελέσματα της δικής του πολιτικής. Είχε φροντίσει όμως, να κάνει σαφή την πρόθεση τής επανόδου του. Τον Δεκέμβριο του 2024 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα», είχε πει: «Όταν φεύγεις από την ενεργό πολιτική δράση, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι πρέπει να κάθεσαι βουβός και σιωπηλός. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι έτσι τον ρόλο του πρώην πρωθυπουργού. Αποφάσισα να παραμερίσω από την πρώτη γραμμή, δεν αποφάσισα όμως, ούτε να αποσυρθώ από την πολιτική, ούτε να αποσυρθώ σε κανένα μοναστήρι…»!
Ποια ήσαν όμως τα αποτελέσματα τής δικής του πολιτικής, που κάποιοι τα λησμονούν εύκολα; Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου από την κυβέρνηση του ολετήρα Γιωργάκη Παπανδρέου την Άνοιξη του 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ διετύπωσε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους μιάς εναλλακτικής πορείας, βασικός άξονας της οποίας ήταν η κατάργηση τής λιτότητας. Επρόκειτο επομένως για μία πορεία σύγκρουσης με τις κυρίαρχες καπιταλιστικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ, με σαφή κοινωνική μονομέρεια, υπέρ των λαϊκών τάξεων. Όλοι χειροκρότησαν, διότι η κατάργηση τού Μνημονίου και το τέλος της λιτότητας ήταν μία στρατηγική που ευνοεί συγκεκριμένα τους ασθενεστέρους.
Τους φτωχούς εργαζόμενους, με μισθωτή εργασία και αυτοαπασχολούμενους. Η κατάργηση τού Μνημονίου και της λιτότητας, αποτελούσε μία στρατηγική ριζικής αναδιανομής εισοδήματος, πλούτου και ισχύος, από τις κυρίαρχες τάξεις και τους συμμάχους της στο κοινωνικό κράτος. Οι κηδεμόνες όμως των Βρυξελλών, εξοργίσθηκαν! Ποιος ήταν αυτός, που τολμούσε να αντιταχθεί στο Δ’ Ράϊχ της «ευρωπαϊκής προοπτικής»; Φτάσαμε στο γνωστό δημοψήφισμα, όπου ο Λαός θα εξέφραζε με σαφήνεια την θέση του για την αποτίναξη, της ξενικής κατοχής.
Και ο Λαός βροντοφώναξε το «ΟΧΙ» στην υποδούλωση στους ξένους τραπεζίτες. Αυτοί οι τελευταίοι όμως, έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό τού Τσίπρα. Ή αφήνεις την Αντίσταση στις Βρυξέλλες, ή σε γκρεμίζουμε από την εξουσία! Αυτό ήταν το μήνυμα. Κι εκείνος, αντί να μιλήσει ξεκάθαρα στον Λαό, και να παραιτηθεί, προτίμησε να σκύψει τον αυχένα. Εάν έλεγε τότε την αλήθεια για ωμό εκβιασμό της ευρωπαϊκής συμμορίας, θα έπεφτε μεν από την εξουσία, αλλά θα ερχόταν μετά πανίσχυρος, ενισχυμένος με την λαϊκή συμπαράσταση. Δεν το τόλμησε. Δεν είχε το κουράγιο να σηκώσει μέχρι τέλους το βάρος τού αγώνα.
Έτσι, μετέτρεψε, σε χρόνο που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά, το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του Λαού προς την ξενοκρατία, σε θλιβερό «ΝΑΙ σε όλα»!… Η Γερμανοευρωπαϊκή ένωση για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες, έκλεισε προειδοποιητικά τις τράπεζες, παρέχοντας ψίχουλα στους δυστυχείς πολίτες που σχημάτιζαν ουρές έξω από τα ταμεία. Άρχισαν ακόμα και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, χωρίς ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να εμποδίζει το πλιάτσικο των τραπεζιτών. Από το 2019 πολλοί αναρωτιούνται εάν ο Αλέξης και το κόμμα του ως κυβέρνηση, είχαν με την σειρά τους εγκλωβιστεί στο ίδιο καπιταλιστικό πλαίσιο, που κάποτε είχαν αποκηρύξει. Άλλωστε, η λαιμητόμος των Μνημονίων επέβαλε την λιτότητα το 2010, και την ενίσχυσαν το 2012.
Και το 2015 δύο κόμματα ήσαν υπεύθυνα για την κατάσταση δανεισμού και την εξάρτηση στην οποία βρέθηκε η χώρα: Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Δεν καθυστέρησε ο Αλέξης, να υποκύψει κι αυτός. Με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, έδωσε την αίσθηση ότι υποτιμά τα μεσαία στρώματα έστω – και παρά τις αρχικές του προθέσεις – να βελτιώσει την μοίρα των πιο αδυνάμων. Όμως, η Κίρκη της «ευρωπαϊκής προοπτικής» τον εμάγεψε. Τα γεράκια των Τραπεζιτών τον αγκάλιασαν θανάσιμα. Τον δηλητηρίασε ο μολυσμένος αέρας των Βρυξελλών. Μέρκελ, Σόϊμπλε, Λαγκάρντ, Αμερικανοί και άλλοι Ευρωπαίοι λακέδες τού Καπιταλισμού, τον στρίμωξαν ασφυκτικά. Εάν ήθελε να παραμείνει πρωθυπουργός, θα άφηνε πίσω του οριστικά όλα τα όνειρα τής νιότης του. Ο Αλέξης επεδόθη σε εναγκαλισμούς και υμνολογίες για την μέγαιρα τού Βερολίνου, την μαντάμ Άνγκελα, κάτω από τους τηλεοπτικούς προβολείς.
Είχε μπλέξει στα πλοκάμια των αρπακτικών των Βρυξελλών, που τον εκδικήθηκαν, και εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του. Τον έπνιξαν. Ο Λαός που τον εψήφισε, πόνεσε και απογοητεύθηκε. Η μεταμόρφωση τού Αλέξη, ήταν απίστευτη για όσους επένδυσαν στις φρούδες προεκλογικές διακηρύξεις του. Οι ευρωπαίοι τον ετίμησαν για την ιδεολογική του αποστασία, και οι παραπλανημένοι έκλαψαν για την μεταμόρφωσή του.
Ελπίζω να μη δούμε κάποια στιγμή τον Αλέξη, να εκθειάζει και το διαβολικό κατασκεύασμα της «τεχνητής νοημοσύνης» που θα επιφέρει πανευρωπαϊκή φτώχεια, τρομακτική ανεργία, και θα διαλύσει το ανθρώπινο γένος. Γιατί αυτή η «τεχνητή νοημοσύνη», απευθύνεται σ’ εκείνους που στερούνται παντελώς ανθρώπινης νοημοσύνης… Όσον αφορά την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία ο Τσίπρας εξακολουθεί να υπερηφανεύεται, να θυμίσουμε λίγο την προϊστορία. Το 1922 η Βαλκανική Ομοσπονδία έθεσε θέμα αυτονομίας Μακεδονίας και Θράκης.
Το ΚΚΕ υιοθέτησε το θέμα, και στιγματίσθηκε έκτοτε από τον Ελληνικό Λαό. Τον Δεκέμβριο του 1923, στην Μόσχα με την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, έγιναν τα ίδια. Από το 1944 και μετά, Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι έκαναν λόγο για «ένωση όλης της Μακεδονίας». Οι δικοί μας ομοϊδεάτες, ενόμιζαν ότι ικανοποιούν επιθυμία τού Στάλιν με την αποδοχή τέτοιας νοοτροπίας, παρ’ όλο που από το 1944 ο Στάλιν, δεν έπαψε να λέει ότι «Οι Έλληνες έκαναν βλακεία»!
Στις μέρες μας, ο Αλέξης με 153 βουλευτές ενόχους, εζήλεψε την «δόξα» των «διεθνιστών», και ανεγνώρισε στις 25 Ιανουαρίου 2019, «μακεδονική γλώσσα» και όνομα «Μακεδονίας» στους Σκοπιανούς. Όχι για χάρη κάποιου Στάλιν, αλλά για να ικανοποιήσει την επιθυμία τού Αμερικανού, Μάθιου Νίμιτς! Την Άνοιξη, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει να επανέλθει στην ενεργό πολιτική, με καινούργιο κόμμα. Βασίζεται στο ότι το πέρασμα τού χρόνου, αμβλύνει τις μνήμες τού παρελθόντος. Θα διαπιστώσει όμως, ότι οι περισσότεροι που δεν έχουν «τεχνητή», αλλά φυσιολογική μνήμη, δεν ξεχνούν τους ακροβατισμούς του, που άφησαν εμβρόντητους τους προδομένους ψηφοφόρους του…
Είχε μπλέξει στα πλοκάμια των αρπακτικών των Βρυξελλών, που τον εκδικήθηκαν, και εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του. Τον έπνιξαν. Ο Λαός που τον εψήφισε, πόνεσε και απογοητεύθηκε. Η μεταμόρφωση τού Αλέξη, ήταν απίστευτη για όσους επένδυσαν στις φρούδες προεκλογικές διακηρύξεις του. Οι ευρωπαίοι τον ετίμησαν για την ιδεολογική του αποστασία, και οι παραπλανημένοι έκλαψαν για την μεταμόρφωσή του.
Ελπίζω να μη δούμε κάποια στιγμή τον Αλέξη, να εκθειάζει και το διαβολικό κατασκεύασμα της «τεχνητής νοημοσύνης» που θα επιφέρει πανευρωπαϊκή φτώχεια, τρομακτική ανεργία, και θα διαλύσει το ανθρώπινο γένος. Γιατί αυτή η «τεχνητή νοημοσύνη», απευθύνεται σ’ εκείνους που στερούνται παντελώς ανθρώπινης νοημοσύνης… Όσον αφορά την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία ο Τσίπρας εξακολουθεί να υπερηφανεύεται, να θυμίσουμε λίγο την προϊστορία. Το 1922 η Βαλκανική Ομοσπονδία έθεσε θέμα αυτονομίας Μακεδονίας και Θράκης.
Το ΚΚΕ υιοθέτησε το θέμα, και στιγματίσθηκε έκτοτε από τον Ελληνικό Λαό. Τον Δεκέμβριο του 1923, στην Μόσχα με την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, έγιναν τα ίδια. Από το 1944 και μετά, Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι έκαναν λόγο για «ένωση όλης της Μακεδονίας». Οι δικοί μας ομοϊδεάτες, ενόμιζαν ότι ικανοποιούν επιθυμία τού Στάλιν με την αποδοχή τέτοιας νοοτροπίας, παρ’ όλο που από το 1944 ο Στάλιν, δεν έπαψε να λέει ότι «Οι Έλληνες έκαναν βλακεία»!
Στις μέρες μας, ο Αλέξης με 153 βουλευτές ενόχους, εζήλεψε την «δόξα» των «διεθνιστών», και ανεγνώρισε στις 25 Ιανουαρίου 2019, «μακεδονική γλώσσα» και όνομα «Μακεδονίας» στους Σκοπιανούς. Όχι για χάρη κάποιου Στάλιν, αλλά για να ικανοποιήσει την επιθυμία τού Αμερικανού, Μάθιου Νίμιτς! Την Άνοιξη, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει να επανέλθει στην ενεργό πολιτική, με καινούργιο κόμμα. Βασίζεται στο ότι το πέρασμα τού χρόνου, αμβλύνει τις μνήμες τού παρελθόντος. Θα διαπιστώσει όμως, ότι οι περισσότεροι που δεν έχουν «τεχνητή», αλλά φυσιολογική μνήμη, δεν ξεχνούν τους ακροβατισμούς του, που άφησαν εμβρόντητους τους προδομένους ψηφοφόρους του…
