Είναι γεγονός πως οι θεσμοί διαμορφώνουν νοοτροπίες, αισθητικές, αντανακλαστικά και συμπεριφορές. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με τις εθνικές εορτές των οποίων ο επαναλαμβανόμενος εορτασμός γαλουχεί γενεές γενεών με συγκεκριμένα ένστικτα, νοήματα, συναισθήματα, τρόπους αντίληψης και συμπεριφορές.
Στη...
δική μας περίπτωση, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως όλες οι εθνικές μας γιορτές διακατέχονται από ένα κοινό -σε όλες τους- γνώρισμα: την επαναστατική μέθη! Στις 28 του Οκτώβρη γιορτάζουμε το φλογερό ΟΧΙ ενάντια στην τυραννία του φασισμού. Η ίδια αγνή πατριωτική ορμή μετατρέπεται αργότερα σε έναν σπαρακτικό εμφύλιο που σοβεί μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί κανείς να μη θυμηθεί το ανάλογο, λιγότερο μεγαλειώδες ΟΧΙ που προτάξαμε προ δεκαετίας στους δανειστές και πως κατέληξε…
Στις 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την ηρωική στάση των φοιτητών ενάντια στην επαίσχυντη χούντα. Το παράδειγμα αυτής της πράξης μας καθιστά από τότε ικανούς, όποτε δυσαρεστούμαστε με τον εκάστοτε «δυνάστη» μας, να προβαίνουμε σε διάφορες εκδηλώσεις «αντίστασης» νομιμοποιώντας λόγου χάριν καταλήψεις σχολείων και Πανεπιστημίων, «όπως άλλοτε η γενιά του Πολυτεχνείου». - Η ίδια αυτή μεταπολεμική γενιά έθεσε αργότερα τις «γερές» βάσεις του κράτους της μεταπολίτευσης.
Στις 25 του Μάρτη γιορτάζουμε την Επανάσταση στην τυραννία των Οθωμανών. Μια επανάσταση, που επίσης κατέληξε σε έναν αιματηρό εμφύλιο. Ο ίδιος εμφύλιος που δεν έπαψε αλλά συνέχιζε να σιγοκαίει, δολοφόνησε τον Καποδίστρια κατηγορώντας τον ως τύραννο και αντιδημοκράτη επειδή προέβη σε προσωρινή καταστολή του Συντάγματος για να μπορέσει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους που ψωμί δεν είχε να φάει αλλά η δημοκρατία το έκαιγε!
Δεν θέλω να υποβαθμίσω την αξία των εθνικών εορτών, αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως φαίνεται να μας διακατέχει ένα επαναστατικό «σύμπλεγμα» που είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένο με ένα διχαστικό και καταστροφικό πνεύμα. Δεν διαφωνώ, άγια η επανάσταση, αλλά όπως φαίνεται από την ιστορία μας, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι το τι γίνεται με το ‘μετά’…
ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ
Στις 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την ηρωική στάση των φοιτητών ενάντια στην επαίσχυντη χούντα. Το παράδειγμα αυτής της πράξης μας καθιστά από τότε ικανούς, όποτε δυσαρεστούμαστε με τον εκάστοτε «δυνάστη» μας, να προβαίνουμε σε διάφορες εκδηλώσεις «αντίστασης» νομιμοποιώντας λόγου χάριν καταλήψεις σχολείων και Πανεπιστημίων, «όπως άλλοτε η γενιά του Πολυτεχνείου». - Η ίδια αυτή μεταπολεμική γενιά έθεσε αργότερα τις «γερές» βάσεις του κράτους της μεταπολίτευσης.
Στις 25 του Μάρτη γιορτάζουμε την Επανάσταση στην τυραννία των Οθωμανών. Μια επανάσταση, που επίσης κατέληξε σε έναν αιματηρό εμφύλιο. Ο ίδιος εμφύλιος που δεν έπαψε αλλά συνέχιζε να σιγοκαίει, δολοφόνησε τον Καποδίστρια κατηγορώντας τον ως τύραννο και αντιδημοκράτη επειδή προέβη σε προσωρινή καταστολή του Συντάγματος για να μπορέσει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους που ψωμί δεν είχε να φάει αλλά η δημοκρατία το έκαιγε!
Δεν θέλω να υποβαθμίσω την αξία των εθνικών εορτών, αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως φαίνεται να μας διακατέχει ένα επαναστατικό «σύμπλεγμα» που είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένο με ένα διχαστικό και καταστροφικό πνεύμα. Δεν διαφωνώ, άγια η επανάσταση, αλλά όπως φαίνεται από την ιστορία μας, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι το τι γίνεται με το ‘μετά’…
ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ
