Με αφορμή τον Ηρωικό Θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, στα βουνά του Μαχαιρά, ύστερα από πολύωρη μάχη με τα αγγλικά στρατεύματα κατοχής, στις 3 Μαρτίου 1957, κάποιες λίγες σκέψεις μου για τον Υπέροχο αυτόν Έλληνα της Κύπρου.
Λίγο πριν τον κάψουν ζωντανό μέσα στο κρησφύγετο του (αφού αδυνατούσαν να τον συλλάβουν) οι...
δημοκράτες – αποικιοκράτες της Μεγάλης Βρετανίας, ο Αυξεντίου θα δηλώσει σε έναν συμπολεμιστή του: “Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντας πως να κρατάνε το όπλο και να πολεμούν. Πρέπει,όμως, να τελειώσω διδάσκοντας τους και πώς να πεθαίνουν! “.
Ο Αγώνας του Αυξεντίου δεν στηριζόταν στην στρατιωτική υπεροχή, αλλά στη Νίκη στο Ηθικό Επίπεδο μέσω της Θυσίας του. Η Θυσία είναι μια μορφή αγώνα που Αποτελεί Αποκλειστικό Προνόμιο των Δυνατών Φύλων και των Γενναίων ανθρώπων με ανώτερη νευροψυχική δόμηση. Είναι Εκείνη η Μορφή Σύγκρουσης, την οποία Διαλέγουν λίγοι Άνθρωποι, προκειμένου να Μετατραπούν σε Φωτεινά Παραδείγματα και Στοιχεία Υπερηφάνειας στους Λαούς που Ανήκουν.
Είναι η Μορφή Αγώνα που Δόξασε το Ελληνικό Έθνος μέσα στην Συνεχή Ιστορική Διαδρομή του. Δεν υπάρχει στην Ιστορία άλλο Έθνος που να έκανε αυτή την Μορφή Σύγκρουσης Λάβαρο Επιβίωσης, Θάρρους και Ανδρείας.
Η Θυσία Αποτελεί την μέθοδο της έμμεσης προσπέλασης από το Στρατιωτικό στο Ποιοτικά Ανώτερο Επίπεδο, το Ηθικό. Με την Θυσία του, ο Αυξεντίου δεν επεδίωξε άμεσα στρατιωτικά οφέλη. Αυτό το οποίο επεδίωξε ήταν η Νίκη σε ένα άλλο επίπεδο, που ο εχθρός δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπάρχει. Αν ο τρόπος της στρατιωτικής ήττας που οδηγεί στην Θυσία είναι τέτοιος ώστε να Συγκινήσει και να Συναρπάσει με το Θάρρος, τότε η (Πραγματική) Νίκη έχει Κερδηθεί από τους (θεωρητικά) ηττημένους!
Αυτό επιδίωξαν παλαιότερα ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι και Πολλοί Άλλοι Ξεχωριστοί Έλληνες. Αυτό επιδίωξε και ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την Επική Θυσία του, στις 3 Μαρτίου 1957: Να μετατρέψει τους “νικητές” άγγλους δημοκράτες – αποικιοκράτες σε ηττημένους και την ” ηττημένη ” ΕΟΚΑ σε Νικητή… Και τα Κατάφερε! Γρηγόρης Αυξεντίου: Αθάνατος – Αιώνιος – Αξέχαστος!
Ο Αγώνας του Αυξεντίου δεν στηριζόταν στην στρατιωτική υπεροχή, αλλά στη Νίκη στο Ηθικό Επίπεδο μέσω της Θυσίας του. Η Θυσία είναι μια μορφή αγώνα που Αποτελεί Αποκλειστικό Προνόμιο των Δυνατών Φύλων και των Γενναίων ανθρώπων με ανώτερη νευροψυχική δόμηση. Είναι Εκείνη η Μορφή Σύγκρουσης, την οποία Διαλέγουν λίγοι Άνθρωποι, προκειμένου να Μετατραπούν σε Φωτεινά Παραδείγματα και Στοιχεία Υπερηφάνειας στους Λαούς που Ανήκουν.
Είναι η Μορφή Αγώνα που Δόξασε το Ελληνικό Έθνος μέσα στην Συνεχή Ιστορική Διαδρομή του. Δεν υπάρχει στην Ιστορία άλλο Έθνος που να έκανε αυτή την Μορφή Σύγκρουσης Λάβαρο Επιβίωσης, Θάρρους και Ανδρείας.
Η Θυσία Αποτελεί την μέθοδο της έμμεσης προσπέλασης από το Στρατιωτικό στο Ποιοτικά Ανώτερο Επίπεδο, το Ηθικό. Με την Θυσία του, ο Αυξεντίου δεν επεδίωξε άμεσα στρατιωτικά οφέλη. Αυτό το οποίο επεδίωξε ήταν η Νίκη σε ένα άλλο επίπεδο, που ο εχθρός δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπάρχει. Αν ο τρόπος της στρατιωτικής ήττας που οδηγεί στην Θυσία είναι τέτοιος ώστε να Συγκινήσει και να Συναρπάσει με το Θάρρος, τότε η (Πραγματική) Νίκη έχει Κερδηθεί από τους (θεωρητικά) ηττημένους!
Αυτό επιδίωξαν παλαιότερα ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι και Πολλοί Άλλοι Ξεχωριστοί Έλληνες. Αυτό επιδίωξε και ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την Επική Θυσία του, στις 3 Μαρτίου 1957: Να μετατρέψει τους “νικητές” άγγλους δημοκράτες – αποικιοκράτες σε ηττημένους και την ” ηττημένη ” ΕΟΚΑ σε Νικητή… Και τα Κατάφερε! Γρηγόρης Αυξεντίου: Αθάνατος – Αιώνιος – Αξέχαστος!
E.K.
