Γράφουν οι μαθήτριες Μπαλάτου Μαρία (Α2) και Τσιαλού Χαρά(Β5):
Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, 57 ψυχές χάθηκαν στο δυστύχημα των Τεμπών. 57 βαλίτσες έγιναν στάχτη. 57 εισιτήρια χωρίς γυρισμό. Την πένθιμη αυτή ημέρα η κοινότητα της Κατερίνης μαζεύτηκε σύσσωμη...
στην πρωινή απεργία στην Πλατεία Ελευθερίας. To παρών έδωσαν τόσο σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όσο και συνδικαλιστικοί φορείς. Τα πανό και οι φωνές των διαδηλωτών γέμισαν την κεντρική πλατεία.
Στα πλαίσια της τίμησης των θυμάτων των Τεμπών έδωσαν λόγο εκπρόσωποι και γραμματείς ποικίλων συλλόγων. Εκφράζοντας την κοινή γνώμη, τόνισαν πως η τραγωδία δεν είναι απλά πολιτική ευθύνη, αλλά ζήτημα κοινωνικής συνείδησης. Παρομοίασαν, ακόμη, την τραγική φράση ‘’Δεν έχω οξυγόνο’’ με την έλλειψη δικαιοσύνης. Διότι η δικαιοσύνη είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας και των ίδιων των πολιτών. Η εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση δεν έχει αφήσει την δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη το έργο της και αυτό είναι διακριτό. ‘’Ας βάλουμε τις ανθρώπινες ζωές πάνω από οποιοδήποτε προσωπικό όφελος’’ ήταν τα λόγια μιας από τους ομιλητές. Όλοι οι πολίτες ζητούν την απόδοση δικαιοσύνης σε παιδιά και γονείς αλλά και ευθυνών στους υπαίτιους. Ακόμα, ένα ποίημα βγαλμένο από τις ψυχές των ανθρώπων καθώς και τα λόγια του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη δεν έλειψαν από την πένθιμη αυτή συγκέντρωση. «Η δικαιοσύνη δε θα ‘ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε». Επιπλέον, δηλώθηκε φανερά πως η ελληνική κοινωνία δεν θα επιτρέψει οποιαδήποτε συγκάλυψη. Ζητούμε ομόφωνα αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Πώς θα μπορούσε κανείς να ζει σε έναν τόπο όπου η καχυποψία και η αβεβαιότητα έχουν φτάσει στο ζενίθ τους, όταν γνωρίζουμε πως καθένας από εμας ζει από καθαρή τύχη;
Τη συγκέντρωση στην πλατεία τίμησε με την ενεργή συμμετοχή του το Μουσικό Σχολείο Κατερίνης. Μαθητές και μαθήτριες απέτισαν φόρο τιμής με ένα συγκινητικό τραγούδι αφιερωμένο σε όλα τα αδιάβαστα μηνύματα και τις αγκαλιές που έμειναν άδειες. Έπειτα, άφησαν ελεύθερα στον ουρανό 57 μπαλόνια, χαρίζοντας μια καλλιτεχνική πινελιά στην σημερινή απεργία.
Επισημαίνουμε συλλογικά, λοιπόν, ότι μέσα σε αυτούς τους 57 ανθρώπους που έγιναν στάχτη βρίσκονται και οι ‘’ζωντανοί-νεκροί’’ συγγενείς και φίλοι. Ας μην αφήσουμε την εξουσία να μπαζώσει κάθε ελπίδα που βρίσκεται κρυμμένη στο έγκλημα των Τεμπών. Η σκέψη μας ταξιδεύει πλάι με το τρένο των 57. Οφείλουμε να γίνουμε ΄εμείς οι φωνές των θυμάτων ζητώντας ένα μέλλον χωρίς φόβο και κάνοντας το λεγόμενο ‘’Ποτέ Ξανά’’ πραγματικότητα.
Η Συμμετοχή του 4ου Γ.Ε.Λ Κατερίνης στην Απεργία
Το πρωί της πένθιμης Παρασκευής, η μαθητική κοινότητα του 4ου Γενικού Λυκείου Κατερίνης ενώθηκε σε μια συγκλονιστική εκδήλωση μνήμης και διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών. Μαθητές από διάφορα τμήματα της Β’ Λυκείου συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν δυναμικά συνθήματα πάνω σε χαρτόνια, εκφράζοντας την οργή, τη θλίψη και την αστείρευτη δίψα της νεολαίας για απόδοση ευθυνών. Ανάμεσα στα πιο ηχηρά μηνύματα που αποτυπώθηκαν ήταν το συγκλονιστικό «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ», που αναδυόταν μέσα από πορτοκαλί φλόγες, συμβολίζοντας τις φλόγες που τύλιξαν το τρένο της μοιραίας αμαξοστοιχίας «62». Παράλληλα, ένα άλλο χαρτόνι αποτύπωνε τον τελευταίο τραγικό διάλογο ανάμεσα στον σταθμάρχη και τον μηχανοδηγό, λίγο πριν τη φονική σύγκρουση:
«-Βασίλη, φεύγω;»
«-Φεύγεις, φεύγεις.»
«Έγινε, καλό βράδυ…»
Άλλο ένα συγκλονιστικό μήνυμα απεικόνιζε τη σπαρακτική φωνή ενός επιβάτη λίγα λεπτά πριν “χαθεί”: «ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ».
Την ίδια στιγμή, το δεκαπενταμελές του σχολείου απέτισε φόρο τιμής στα 58 θύματα του δυστυχήματος, στήνοντας 58 καρέκλες στο προαύλιο του σχολείου, κάθε μία στολισμένη με ένα λευκό τριαντάφυλλο. Ανάμεσά τους, ένα μοναδικό κόκκινο τριαντάφυλλο ξεχώριζε, αφιερωμένο στον Γεράσιμο, τον μαχητή που εξακολουθεί να παλεύει για τη ζωή του. Η ανατριχιαστική αίσθηση που επικρατούσε, εξαιτίας της τήρησης ενός λεπτού σιγής, δημιουργούσε ένα σκηνικό βαθιάς συγκίνησης, καθώς τα πανό των μαθητών κυμάτιζαν στον αέρα, μετέφεραν μηνύματα γεμάτα πόνο, αλλά και οργή. Ένα από αυτά έγραφε: «ΠΑΡΕ ΜΕ ΟΤ(ΑΝ) ΦΤΑΣΕΙΣ 28/2/23», αναπαριστώντας τα λόγια των αγαπημένων τους στα οποία τόσοι επιβάτες δεν πρόλαβαν ποτέ απαντήσουν. Άλλο ένα πανό απηύθυνε ένα ερώτημα προς όλους τους γονείς: «ΑΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ, ΘΑ ΕΜΕΝΕΣ ΣΠΙΤΙ;».
Στις 10:30, οι μαθητές συγκεντρώθηκαν και ξεκίνησαν τη συλλογική τους μετακίνηση προς τη μαζική διαδήλωση-απεργία, κρατώντας ψηλά τα πανό και τα χαρτόνια με τα συνθήματά τους, συμμετείχαν ενεργά στη μετέπειτα πορεία, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα: το 4ο Γ.Ε.Λ. Κατερίνης δεν σιωπά. Στέκεται στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων, αρνείται να παραμείνει θεατής της αδικίας και απαιτεί απαντήσεις και δικαιοσύνη.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ακολούθησε συλλαλητήριο στην πλατεία Δημαρχείου. Η εφημερίδα μας ‘’Παρά…4ο’’ βρισκόταν στην καρδιά των εξελίξεων για ακόμη μια φορά. Σε αυτό είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε προσωπικές μαρτυρίες των συγγενών της δικής μας Αθηνάς, ένα από τα θύματα του τραγικού συμβάντος. Η μητέρα της και ο αδερφός της δήλωσαν πως ύστερα από δύο χρόνια, ακόμα αναζητούν τα αίτια θανάτου της Αθηνάς, ενώ συγχρόνως εξαπέλυσαν το δριμύ κατηγορώ τους απέναντι στην κυβέρνηση. Ο σύζυγός της και επιβάτης του τρένου μοιράστηκε την δική του εμπειρία από το μοιραίο εκείνο βράδυ. Ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης και στη συνέχεια ακούστηκαν συγκινητικά ποιήματα και επιστολές γραμμένα από τους γονείς των θυμάτων. Οι δρόμοι πλημμύρισαν όχι μόνο από κόσμο, αλλά από οργή, από αγανάκτηση, από μια φωνή ενωμένη, που ζητούσε το αυτονόητο: δικαιοσύνη.
Η σημασία των μαζικών κινητοποιήσεων ολόκληρης της χώρας
Πολλοί αναρωτήθηκαν: Γιατί τώρα; Έχουν περάσει δύο χρόνια. Τι μπορεί να αλλάξει σήμερα;
Η απάντηση είναι απλή, γιατί τώρα μπορούμε. Γιατί τώρα νιώθουμε περισσότερο από ποτέ το βάρος των ευθυνών στους ώμους μας. Γιατί τώρα νιώθουμε περισσότερο από ποτέ την αδικία και την ατιμωρησία των ενόχων να γίνονται μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μας σφίγγοντας μας όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά.… Σήμερα έχουμε τη δύναμη να δείξουμε συλλογικά ότι αντιτασσόμαστε στην αδικία και επιθυμούμε περισσότερο από ποτέ αλλαγές, έτσι ώστε να υπάρξει ένα αύριο γεμάτο οξυγόνο για να αναπνεύσουμε… Άλλωστε όπως επισήμανε και ο αδερφός της αδικοχαμένης Αθηνάς Κατσάρα “Υπάρχει θεία δίκη”. Στις 28/2/25 το ποτάμι των διαδηλώσεων όρμησε καταιγιστικά σε ολόκληρη τη χώρα ως ένδειξη της θείας δίκης. Τα παιδιά, τα αδέλφια, οι γονείς της Ελλάδας μετά από δύο χρόνια φτάσαμε σε μια τραγική συνειδητοποίηση…
28/2/23 χάθηκαν 57 ψυχές, σήμερα θα μπορούσαν να χαθούν οι δικοί μας αγαπημένοι και αύριο… εμείς.
Κι όμως, αυτή η συνειδητοποίηση δεν πλημμύρισε τις ψυχές μας με φόβο, αλλά με δίψα. Με δίψα για δικαίωση. Ας μη ξεχνάμε ότι η σιωπή μας μάς έφερε εδώ. Έτσι, λοιπόν, είναι καθήκον μας να μη σιωπήσουμε ποτέ ξανά. Γιατί η μνήμη δεν είναι παρελθόν. Είναι φλόγα. Και η φωτιά της μνήμης θα μείνει για πάντα αναμμένη μέσα μας!
Και μη ξεχνάτε μόνο αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…
