ΑΡΘΡΟ
Το ότι ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι ζήτησε προ ημερών την παρουσία της Άγκυρας στις συνόδους της Ε.Ε , υποδηλώνοντας την επιθυμία του να γίνει η Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Ουκρανίας, ήταν ένας κακός οιωνός για μας, που προοιωνιζόταν το χειρότερο το οποίο ακολούθησε διαψεύδοντας όσους χαρακτήριζαν προ τριμήνου... απομονωμένη την Τουρκία.
Η...
''απομονωμένη Τουρκία'', δυστυχώς, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Να μπει στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, από στρατηγική αντίπαλός της (λόγω προσεταιρισμού της Ρωσίας) να γίνει εγγυήτρια ασφαλείας της Ε.Ε, αν και δεν είναι κράτος-μέλος της!
Ό,τι καλύτερο για την Τουρκία, ό,τι χειρότερο για τη Γηραιά Ήπειρο και, προπάντων, για Ελλάδα και Κύπρο, των οποίων οι ηγεσίες υποθέτω, θα αντιμετώπισαν βουβές και αποσβολωμένες την... ''απομονωμένη'' γείτονα εξ Ανατολών να τους παραδίδει εξ αποστάσεως μαθήματα υψηλής διπλωματίας άνευ διδασκάλου. Αν και κάποιες κακές γλώσσες λένε ότι Μητσοτάκης-Χριστοδουλίδης υποδέχτηκαν την καθόλου ευχάριστη εξέλιξη ασκαρδαμυκτί...
Ωστόσο αυτή η επιπολαιότητα της Ευρώπης θα γυρίσει - αργά ή γρήγορα- μπούμερανγκ στην ίδια, εάν η Τουρκία ανοίξει το ''κουτί της Πανδώρας'' προκαλώντας στρατηγικές αλλαγές στην ευρωπαϊκή πολιτική, με αλυσσιδωτές παρενέργειες σε θέματα μείζονος σημασίας για την Ε.Ε, όπως το Μεταναστευτικό, η στάση της Ένωσης απέναντι στη Ρωσία (με επίκεντρο το Ουκρανικό) και το Παλαιστινιακό πρόβλημα (με επίκεντρο το εν εξελίξει σχέδιο Τραμπ-Ισραηλινών για τη Γάζα).
Όσον αφορά τώρα τα ζητήματα που ταλανίζουν τον Ελληνισμό λόγω της τουρκικής βουλιμίας, αυτά σίγουρα θα πολλαπλασιαστούν μόλις αναλάβει η... ''ειρηνοποιός'' Τουρκία ρόλο εγγυήτριας της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Ρόλο που θα επιδιώξει να προσαρμόσει προς όφελός της με ζητούμενο την επίλυση των μακροχρόνιων διαφορών μας.
Διαφορών οι οποίες εδράζονται στο Κυπριακό και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο: Στην αναθεώρηση των Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, τα χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα και τον εναέριο χώρο.
Είναι σίγουρο ότι η Τουρκία, χάρη στις ικανότητες του Ταγίπ Ερντογάν και τη διπλωματική ευλυγισία του, αυτά θα επιδιώξει να πετύχει όσο Ελλάδα και Κύπρος εξυπηρετούν - δια της κατευναστικής πολιτικής τους - την τουρκική στρατηγική.
Στρατηγική που αποθέωσε ο Ταγίπ Ερντογάν εξασφαλίζοντας στην Τουρκία τον αέρα της εγγυήτριας της ευρωπαϊκής ασφάλειας (προστιθέμενο με εκείνον της ουκρανικής), σε ρόλο οιονεί υποκαταστάτη του ΝΑΤΟ και της ΚΠΑΑ (Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας), διεθνών οργανισμών οι οποίοι εγγυώνται ως τώρα την ασφάλεια της Ε.Ε.
Λύκος στα πρόβατα, φυσικά, η Τουρκία στον νέο της... ευρωπαϊκό ρόλο. Κι ας λένε αψήφιστα μερικοί ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και με αυτά ακόμα τα δεδομένα. Μερικοί... επισπεύδοντες να στρογγυλέψουν γωνίες στο επίπεδο της τουρκικής στρατηγικής, αν και είναι εμφανές ότι η Τουρκία θέλει να σύρει Ελλάδα και Κύπρο στο άρμα της αναγάγοντας τη γεωπολιτική θέση της - υπό το βάρος του αναθεωρητικού και αλυτρωτικού δόγματος της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' - από ανατολικο-μεσογειακή περιφερειακή δύναμη σε υπερδύναμη της Μεσογείου.
Όσοι μάλιστα εφησυχάζουν στη σκέψη ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη στο ΝΑΤΟ και η Ελλάδα με την Κύπρο μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα είναι τρεις χώρες υποχρεωμένες να συνεργάζονται επί ίσοις όροις μεταξύ τους αναγκαστικά, θα τους έλεγα να μην αυταπατώνται,γιατί θα αρθούν τα τελευταία στην πρώτη κόντρα Ελλάδας ή Κύπρου με την Τουρκία.
Κι αυτό δεν αποτελεί δυσοίωνο ενδεχόμενο, αλλά βεβαιότητα, δεδομένου ότι η τελευταία θα αδυνατεί να παίξει αντικρουόμενους ρόλους. Τον ρόλο του ελεγκτή και φύλακα των συνόρων της Ένωσης σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, τη στιγμή που η Τουρκία (αν και υποψήφιο κράτος-μέλος της Ε.Ε) αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στο Αρχιπέλαγος και δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα - ως κράτος-μέλος την Κύπρο.
Με άλλα λόγια, η συνεργασία της Ένωσης με την Τουρκία στο θέμα της ασφάλειας (συμμετοχή της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό Άμυνας), είναι πιθανό να δώσει τη δυνατότητα στη δεύτερη όχι μόνο να μην περιοριστεί στον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης για προστασία της κυριαρχίας της, αλλά - υπό τον νέο της ρόλο - να εκμεταλλευτεί την αφορμή για πραγμάτωση της αναθεωρητικής πολιτικής Ερντογάν και του δόγματος της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' στις επικράτειες Κύπρου-Ελλάδας.
Πολιτικής ταυτόσημης με την αναθεωρητική και επεκτατική σε βάρος των αδύναμων χωρών, την οποία ασκεί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και φίλος του Ταγίπ Ερντογάν Ντόναλντ Τραμπ, για να αφήσουμε το θεωρητικό επίπεδο και να επικεντρωθούμε στα τρέχον γεωπολιτικό πεδίο.
Θα εκμεταλλευτεί άραγε την αφορμή για να επιβάλλει τετελεσμένα σε βάρος του Ελληνισμού, επί αναθεωρητή Τραμπ, η Τουρκία, δεδομένης και της φιλίας για την οποία γίνεται λόγος μεταξύ του Προέδρου της και του Αμερικανού ομολόγου του;
''Φιλίας'' σε εισαγωγικά, ενδεχομένως, όπως έχει αποδείξει κατ' επανάληψη ιστορικά η στάση της Τουρκίας απέναντι στους συμμάχους της Δύσης. Όπως έχει αποδείξει και το πρόσφατο σχετικά, όλο προδοσίες, παρελθόν της.
Προδοσίες παραβιάσεων Συμβάσεων, Συνθηκών και κανονισμών του ΝΑΤΟ κατά την τελευταία πενταετία. Προδοσίες που συνοδεύτηκαν από εισβολές σε ξένες χώρες, εκτοπισμούς πληθυσμών και σφαγές αμάχων (εκ των χριστιανικών μειονοτήτων της Μ. Ασίας).
Μέσα στα φρικτά τετελεσμένα της Τουρκίας πριν μισό αιώνα και βάλε, συγκαταλέγεται η εθνοκάθαρση των αδελφών μας Κυπρίων το μαύρο καλοκαίρι του 1974, που άφησε πίσω του 5000 αμάχους δολοφονημένους, 1619 αγνοούμενους, 300.000 Ελληνοκύπριους εκτοπισμένους απ' τις εστίες τους, 30.000 εγκλωβισμένους, 8000 γυναίκες ομήρους κακοποιημένες και 500 εκκλησίες λεηλατημένες.
Όλα αυτά διαδραματίστηκαν στο 37%της βόρειας Κύπρου, που πέρασε πλέον στη σύγχρονη ιστορία ως ''Κατεχόμενα''. Εδάφη ελληνικά αρχαιόθεν, τα οποία συνεχίζει να τα καταπατά ο Αττίλας 1&2 κατακτητής, χωρίς ελπίδα να τιμωρηθεί για τον θάνατο και τον πόνο που έσπειρε στο πέρασμά του, πριν τη μόνιμη εγκατάστασή του στην κυπριακή γη.
Όμως ο χρόνος τα κάλυψε με αχλύ λήθης και τώρα (και το ''τώρα'' κρατάει ήδη μια δεκαετία περίπου) η Τουρκία - εμβαπτισμένη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και με δική μας ευθύνη - επανήλθε μέχρι προ διετίας (Φεβρουάριος '23, σεισμοί, απαρχή νέας ελληνοτουρκικής προσέγγισης) με χαρακτηριστικά ζηλόφθονου και βουλιμκού γείτονα.
Γείτονα που βρίζει, υποτιμά και προσβάλλει τα όσια και τα ιερά του Ελληνισμού και καχγάζει για τους ''χαμένους στον... ''πάτο της θάλασσας του Αιγαίου προγόνους'' μας, όπως καμάρωνε σε κάθε ευκαιρία ο συγκυβερνήτης του Ταγίπ Ερντογάν Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Ναι, η Τουρκία διεκδικεί εδάφη της ''γκριζαρισμένης'' από αυτήν Ελλάδας του Αιγαίου και επιδιώκει την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο δια της διχοτόμησης, ξέροντας ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της κάμποντας σταδιακά τις αντιστάσεις των Ελληνοκυπρίων, με κίνδυνο ολοένα και πιο ορατό.
Κίνδυνο να επιβεβαιωθεί στο Κυπριακό η ελληνική παροιμία ''Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι'' ως ποθούμενο σε αναμονή, προς ικανοποίηση των Τούρκων εισβολέων... Κάτι που φαντάζει περισσότερο από ποτέ εφικτό, δεδομένης της πιθανής ανάληψης ρόλου εκ μέρους της ως εγγυήτριας δύναμης της Ουκρανίας με πρόταση Ζελένσκι, χωρίς να αποκλείεται κι ένας δεύτερος, αυτός του ελεγκτή και φύλακα των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, όπως προείπα.
Κι αν επιβεβαιωθούν αυτά, ο μη γένοιτο - με τον τουρκικό στόλο να αλωνίζει σαν τροχονόμος τις ελληνικές και κυπριακές θάλασσες, το casus belli σε μόνιμη κατάσταση αιχμαλωσίας μας και τα Bayraktar του κράτους-τρομοκράτη και διεθνή ταραξία της Μεσογείου να ελέγχουν ως και τον αέρα που αναπνέουμε (γιατί οι σύμμαχοι θα σιωπούν ένοχα δίχως άλλο) - θα είμαστε, Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι, σε κατάσταση ''να μας κλαίνε κι οι ρέγγες''...
Κρινιώ Καλογερίδου
