Κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου πριν από 77 χρόνια, τα κορίτσια του Επιταφίου με επικεφαλής τον καλό Παπαγιάννη, Καλιακούδα!
Άγιος και άνθρωπος ο παπάς και τα κορίτσια στα χρόνια της αγνότητας.
Όλη τη Σαρακοστή ετοίμαζαν...
τα λευκά λουλούδια του Χριστού και τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης στόλιζαν τον Επιτάφιο.
Μυροφόροι ήλθον, Μύρα σοι, Χριστέ μου...
Από δεξιά, όρθιες: η μάνα μου,, Μαρούλα Τσιφοδημου και Κατερίνα Γκασδογκα.
Καθιστές, η θεία μου, Ελένη Παυλίδη, Πάτρα Γκασδογκα, Κούλα Νταβανου, Φούλα Γκασδογκα και Κατερίνα Ντάβανου.
Ξεθωριασμένα τα ονόματα των κοριτσιών, γραμμένα στο πίσω μέρος της φωτογραφίας!
Η μάνα την κρατούσε και μιλούσε με συγκίνηση και νοσταλγία.
Καλή Ανάσταση.
Γενικά δεν είμαι άνθρωπος με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και κατά επέκτασιν καθόλου συνεπής στα θρησκευτικά μου καθήκοντα, παρά μόνο στα απολύτως αναγκαία: γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες κι ελάχιστα μνημόσυνα που τα θεωρώ ματαιότης ματαιοτήτων...
ως εκ τούτου με τους παπάδες δεν έχω πολλά πάρε δώσε...
όμως υπήρξε ένας ιερέας που κέρδισε το σεβασμό μου... και είναι ο μόνος που έσκυψα και του φίλησα το χέρι...
είναι εκείνος που στα 22 μου χρόνια, του ζήτησα να ευλογήσει το γάμο μου (γιατί είχε ήδη αποσυρθεί ) και νιώθω πολύ τυχερή που μου έκανε το χατίρι...
δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μελωδία της φωνής του στο " Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς"...
Κάτι τέτοιες μέρες τον θυμάμαι το βράδυ της Ανάστασης να γυρνάει γύρω γύρω απ' τον Εσταυρωμένο, και μέσα στην απόλυτη κατανυκτική ησυχία που δεν ακούγεται παρά μόνο ο ήχος απ' τα κουδουνάκια του θυμιατού,
να αναμένει για το Χριστός Ανέστη
στις 12 τα μεσάνυχτα ακριβώς...
( Κι όχι νωρίτερα όπως οι ακατνοί)
σαν να τον ακούω να ρωτάει ψυθιριστά ( χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ακούγεται απ' το μικρόφωνο) απευθυνόμενος στον Νεοκώρο :
-Βαγγελάκ' τι ώρα είνι;
- παρά πέντι ...
άντε κάνα δυο γύρες ακόμη...
και σε λίγα λεπτά ένα " Χρίστος Ανέστη " που πλημμύριζε την ψυχή σου με μια φωνή θαρρείς σταλμένη από τον ουρανό επί της γης, που δεν ξανακούσαμε ποτέ ξανά παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας ήχου...
όταν έφυγε απ' το μάταιο τούτο κόσμο καθόλου δεν δίστασα να τον πλησιάσω και να του φιλήσω το χέρι για τελευταία φορά... έμοιαζε τόσο γαλήνιος με την λευκή του γενειάδα, σχεδόν σαν Άγιος...
ίσως και να ήταν τελικά...
Καλή Ανάσταση σε όλους! ( εκκλησιάζοντες και μη) όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας...
Δέσποινα Καρτσιούνα
