Τα χρόνια περνούν αλλά οι μνήμες δεν πρέπει να σβήνουν. Η σημερινή επέτειος της 23ης Απριλίου 2010 είναι ίσως η πιο αποφράς των τελευταίων δεκαετιών της πολιτικής και όχι μόνο ιστορίας της χώρας...
Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Απριλίου 2010 όταν ξεκινούσε ο σύγχρονος «Γολγοθάς» της Ελλάδας που -κακά τα ψέματα- συνεχίζεται ως και σήμερα. Με φόντο το Καστελόριζο, ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδιδε τη χώρα στην αγκαλιά (πιο σωστά στα σαγόνια) του ΔΝΤ και στη μέγγενη των μνημονίων...
«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.», ανέφερε στο διάγγελμά του ο άνθρωπος που καταγράφηκε μεν ως ο (μοιραίος) «πρωθυπουργός της τρόικας» αλλά παραμένει αμετανόητος...
“Δεν θα άλλαζα την στρατηγική επιλογή του Μνημονίου” δηλώνει ακόμη και τώρα, κάνοντας μάλιστα λόγο μόνο “για λάθη σε δύο κρίσιμα ζητήματα, επικοινωνίας και πολιτικής προετοιμασίας”. Κι επιπλέον με θράσος διατείνεται ότι «το Καστελλόριζο είναι σύμβολο αλλαγής, όχι κρίσης». Τι άλλο έπρεπε να έχει συμβεί δηλαδή στον τόπο, μέσα σε αυτή την δεκαπενταετία, για να κάνει μια έστω στοιχειώδη αυτοκριτική;
Οι πιέσεις, οι απειλές και οι εκβιασμοί από τους εγκάθετους της τρόικας που έβαζαν κάθε τόσο το μαχαίρι στο λαιμό των Ελλήνων, ζητώντας νέα σκληρά μέτρα, θα μπορούσε να είναι ένας μακρινός εφιάλτης εάν (όσο και να θέλει να τα ξεχάσει κανείς) δεν εξακολουθούσε η ελληνική κοινωνία να βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες...
Στα παρασκήνια των τότε κυβερνητικών συσκέψεων, ο ΓΑΠ και οι δικοί του καλλιεργούσαν την (φρούδα) ελπίδα ότι “σε δύο χρόνια θα βγούμε από την κρίση”. Ένα τεράστιο ψέμα που το γνώριζαν καλά οι ένοχοι του μνημονιακού εγκλήματος αλλά και οι συνένοχοι που τους ακολούθησαν στη συνέχεια...
Όχι μόνο η πραγματική οικονομία αλλά και οι αριθμητικοί δείκτες (παρά τους επικοινωνιακούς εξωραϊσμούς) καρκινοβατούν έως και σήμερα. Μπήκαμε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 126,8% που αντιστοιχούσε σε 298 δις ευρώ και μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε. Σήμερα, ύστερα από τρία μνημόνια, είναι 365 δις ευρώ (ποσοστό 154%) και είναι το υψηλότερο στην ευρωζώνη. Οι Έλληνες την ίδια ώρα είναι αρνητικοί πρωταθλητές στην αγοραστική δύναμη των αποδοχών τους σε ολόκληρη την Ε.Ε. Και 30% κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο...
Η προσδοκία που δημιουργήθηκε με την ριζοσπαστικοποίηση του 2012-2014 κατέληξε στην κωλοτούμπα (και την προδοσία του δημοψηφίσματος) το 2015. Και η περίφημη “έξοδος” του 2018 αποδείχθηκε άλλος ένας μύθος.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια επίσης η χώρα άλλαξε περισσότερες κυβερνήσεις από όσες μετά την μεταπολίτευση. Το πολιτικό σύστημα σμπαραλιάστηκε καταλήγοντας στο σημερινό κατακερματισμό του. Και βεβαίως -παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες δεσμεύσεις- ουδείς λογοδότησε. Στην Δικαιοσύνη ή οπουδήποτε αλλού...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
