Ποίηση
Ανέστη Μωυσιάδη
Λυπημένες μορφές,
σας θυμάμαι και κλαίω.
Το όνομά σας θα λέω
μέσ´αυτές τις στροφές.
Προδομένες ψυχές
μεσ´τους έρημους δρόμους,
με γερμένους τους ώμους
απ´τα βάρη του χθες.
Πικραμένες μορφές
στου χειμώνα τ´αγιάζι
το όνειρό σας βουλιάζει
μέσ’τα λάθη του χθες.
Πληγωμένες καρδιές
στις ζωής σας το δείλι
σας ξεχάσαν οι φίλοι
μέσ´τους δρόμους του χθες.
Λυπημένες μορφές,
ίσως πάλι ανθίσει
το όνειρο που έχει σβήσει
μεσ´τη λήθη του χθες.
