Μαρία Αμανατίδου
Είναι Τετάρτη πρωί. Έχω φτάσει στο αεροδρόμιο 3 ώρες πριν την πτήση μου. Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα, πεινάω και πονάει η κοιλιά μου. Είμαι...
σούπερ κουρασμένη αλλά με έναν τρόπο θετικό, ξέροντας ότι η κούραση μου μου ανήκει. Αν καταλαβαίνεις τι λέω. Αποφασίζω να πάω στα duty free που καθόλου duty free δεν είναι αλλά τέλος πάντων. Θέλω να δοκιμάσω αρώματα αλλά έρχονται πωλήτριες και μου πλασάρουν αυτά που προωθούν. Τις κοιτάζω απορημένη γιατί δεν θέλω να μιλήσω με κανένα. Νομίζουν ότι δεν μιλώ ελληνικά και αρχίζουν να μου μιλούν για νότες αρωμάτων στα αγγλικά. Χα! Νόμιζα θα ξεφύγω. Κάνω την κινέζα, τις αποκρούω αγγλιστί και δοκιμάζω όλα τα Gucci. Μαστουρώνω από τα πολλά αρώματα και καταλήγω να διαλέγω κραγιόν. Έχω εκατό (εντάξει όχι τόσα) κόκκινα κατακόκκινα υπερ-κόκκινα κραγιόν. Είναι το σήμα κατατεθέν μου. Θέλω κάτι πιο nude , πιο ροζ, πιο απαλό, πιο “φίλα τα ζουμερά μου χείλη” επιτέλους. Κουράστηκα με τα ματ. Το βρίσκω. Η πωλήτρια ευτυχώς μου μιλάει στα ελληνικά και δεν είναι κοντά μας καμία από τις άλλες που με πέρασαν για Κινέζα ή Γαλλίδα. θα γινόμουν ρεζίλι. Καταλήγω να αγοράζω κι ένα κονσίλερ. Το πρώτο της ζωής μου. Έπρεπε να φτάσω 49 για να κάνω μαύρους κύκλους από τα καταραμένα γυαλιά πρεσβυωπίας (reading glasses θα έλεγα αν το έπαιζα ακόμα τουρίστρια). Η πωλήτρια που με συμπάθησε μου είπε να πίνω και λιγάκι νερό γιατί σκέτο το κονσίλερ χαΐρι δεν κάνει.
-Τσίμπα το λίγο το νεράκι, είπε και χαμογέλασε.
Δεν την άκουσα η χαζή και τσίμπησα κάτι λουκουμαδάκια με πραλίνα φιστίκι. Μέγα σφάλμα ακόμα πονάει η κοιλιά μου. Βογκώντας έφτασα σε ένα σαλόνι και χαμογέλασα κοιτώντας την βροχή από τα τεράστια παράθυρα του Ελ. Βενιζέλος. Δίπλα μου μια κυρία της καθαριότητας του αεροδρομίου έκανε το διάλλειμα της κι έτρωγε μια τυρόπιτα. Της χαμογέλασα και την άφησα στην ησυχία της. Κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, οπότε τα μάζεψα και πήγα στο παρακάτω σαλονάκι για να κάνω 2-3 τηλέφωνα.
Παρένθεση : είδα τον δεύτερο κύκλο του “Survival of the thickest” γιατί μου αρέσει να βουτάω στην άβυσσο της pop κουλτούρας. Anyway σε ένα επεισόδιο μια πιτσιρίκα ισχυρίζεται ότι δεν πήρε τηλέφωνο στην αντίστοιχη ΔΕΗ για να συνδέσουν το ρεύμα γιατί το να μιλήσει στο τηλέφωνο με κάποιον άγνωστο παραβιάζει τα όρια της. This is a thing! Μου το επιβεβαίωσαν. Λέγονται introvert.
Κατά τ’άλλα η σειρά μέτρια. Καλή για να δεις μπόλικη Νέα Υόρκη, λίγο Ρώμη, λίγο τέχνη, λίγο queer ορατότητα, ωραία ρούχα και μια πρωταγωνίστρια που είναι χαριτωμένη αλλά όχι τόσο ώστε να τσιρίζει τόσο πολύ. Είναι καλή στο stand up και προσπαθεί υπερβολικά στο tv drama. Αλλά οκ! Περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
-Τσίμπα το λίγο το νεράκι, είπε και χαμογέλασε.
Δεν την άκουσα η χαζή και τσίμπησα κάτι λουκουμαδάκια με πραλίνα φιστίκι. Μέγα σφάλμα ακόμα πονάει η κοιλιά μου. Βογκώντας έφτασα σε ένα σαλόνι και χαμογέλασα κοιτώντας την βροχή από τα τεράστια παράθυρα του Ελ. Βενιζέλος. Δίπλα μου μια κυρία της καθαριότητας του αεροδρομίου έκανε το διάλλειμα της κι έτρωγε μια τυρόπιτα. Της χαμογέλασα και την άφησα στην ησυχία της. Κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, οπότε τα μάζεψα και πήγα στο παρακάτω σαλονάκι για να κάνω 2-3 τηλέφωνα.
Παρένθεση : είδα τον δεύτερο κύκλο του “Survival of the thickest” γιατί μου αρέσει να βουτάω στην άβυσσο της pop κουλτούρας. Anyway σε ένα επεισόδιο μια πιτσιρίκα ισχυρίζεται ότι δεν πήρε τηλέφωνο στην αντίστοιχη ΔΕΗ για να συνδέσουν το ρεύμα γιατί το να μιλήσει στο τηλέφωνο με κάποιον άγνωστο παραβιάζει τα όρια της. This is a thing! Μου το επιβεβαίωσαν. Λέγονται introvert.
Κατά τ’άλλα η σειρά μέτρια. Καλή για να δεις μπόλικη Νέα Υόρκη, λίγο Ρώμη, λίγο τέχνη, λίγο queer ορατότητα, ωραία ρούχα και μια πρωταγωνίστρια που είναι χαριτωμένη αλλά όχι τόσο ώστε να τσιρίζει τόσο πολύ. Είναι καλή στο stand up και προσπαθεί υπερβολικά στο tv drama. Αλλά οκ! Περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
Κλείνω την παρένθεση.
Αράζω σε ένα σαλονάκι. Έξω τα αεροπλάνα πάνε κι έρχονται. Η βροχή χτυπά αλύπητα τα τζάμια, κι εγώ σκρολάρω ατέρμονα μπας και βρω κάτι ενδιαφέρον. Τα λουκουμαδάκια μου έπεσαν βαριά. Και πέφτω πάνω στην είδηση. Πέθανε ο Val Kilmer. Άλλος ένας εφηβικός μου έρωτας τα κακάρωσε πριν της ώρας του. Μια σκουλικότρυπα με ρουφά και με πάει πίσω στα late 80’s-early 90’s, τότε που μαζί με τη φίλη μου τη Μαρία μοιραζόμασταν τον Βαλ. Έτσι στα ελληνικά. Γιατί τον μοιραζόμασταν. Ήταν δικός μας. Καιρό πριν γίνει ο Τζιμ Μόρισον-γιατί έγινε ο Τζιμ Μόρισον, είχε παίξει σε ένα απίθανο φιλμ με τον τίτλο : top secret. Νοικιάζαμε που λες την βιντεοκασέτα από το βιντεοκλαμπ της γειτονιάς εναλλάξ με την Μαρία. Μια εβδομάδα αυτή, μια εγώ. Για να μην μας τον πάρει καμία άλλη. Αν κάποια “φίλη” μας ήθελε να τον δει έπρεπε να τον δει μαζί μας. Ο Βαλ δεν έγινε ποτέ αφίσα στον τοίχο σαν τους Duran Duran και τους Aha. Ήταν ζωντανός. Τραγουδούσε και χόρευε στο σαλόνι μας. Ήταν εκεί. Και τα βράδια ερχόταν στο δωμάτιο μου. Αντίο Βαλ. Μου έσωσες τη ζωή, τότε που όλα ήταν άβολα. Τότε που ήμασταν ακόμα κορίτσια. Κορίτσια κορίτσια. Σε ευχαριστούμε που μας συνόδευσες από την αθωότητα στην περιπέτεια.
Ουν φλάχμαντουχ!
Με αγάπη
η φίλη σου
Μαρία
ps. Αν σου αρέσει αυτό το “γράμμα” aka newsletter μοιράσου το με τους φίλους σου.
