Σαν σήμερα το 1946, ο Στέλιος Κυριακίδης, ο μαραθωνοδρόμος από την Κύπρο που έτρεξε για την πατρίδα του, γίνεται δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Χάρι Τρούμαν. Είχε προηγηθεί μια νίκη που συγκλόνισε την Αμερική και έκανε τον ελληνικό λαό να δακρύσει και στην οποία ο Κυριακίδης δεν ζήτησε μετάλλια, δεν ήθελε δόξα. Όπως είχε πει και στους δημοσιογράφους:
«Ήρθα να τρέξω για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες».
Είκοσι μέρες νωρίτερα, στις 20 Απριλίου, ο «κοκαλιάρης αθλητής», όπως τον αποκάλεσε ο Αμερικανός πρόεδρος όταν ζήτησε να τον δει, είχε κατακτήσει τη νίκη στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, φωνάζοντας στον τερματισμό «For Greece!». Με χρόνο 2:29:27 πέτυχε την κορυφαία ευρωπαϊκή επίδοση της εποχής και μια από τις μεγαλύτερες πράξεις αθλητικής ανθρωπιάς του 20ού αιώνα.
Ο Κυριακίδης είχε φτάσει στην Αμερική με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, έχοντας πουλήσει τα μισά υπάρχοντά του. Οι γιατροί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν να αγωνιστεί, επειδή ήταν εξαντλημένος. Υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση και ζήτησε να τρέξει με τον αριθμό 7, «τον τυχερό των Αρχαίων». Πήρε το 77 – διπλή τύχη. Και δεν λύγισε.
Όταν τερμάτισε, δεν έμεινε ούτε μια μέρα να χαρεί. Ξεκίνησε περιοδεία σε πόλεις και κοινότητες Ελλήνων και Αμερικανών, μιλώντας για την Ελλάδα που πεινούσε, που μάτωνε, που έψαχνε ελπίδα. Η συγκίνηση ήταν τόσο έντονη που το αίτημά του έφτασε στο Οβάλ Γραφείο. Ο Πρόεδρος Τρούμαν τον υποδέχθηκε επίσημα, και λίγο αργότερα εγκρίθηκε η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ήταν το λεγόμενο «Πακέτο Κυριακίδη»: 250.000 δολάρια, έξι πλοία γεμάτα τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Το όνομά του πέρασε από τις στήλες των εφημερίδων στις καρδιές εκατομμυρίων. Όπως είχε γράψει η Καθημερινή: «Ο Έλλην διέτρεξε κυριολεκτικώς πετών τας τελευταίας χιλίας υάρδας».
Η επιστροφή του στην Αθήνα, στις 23 Μαΐου 1946, ήταν μια από τις ελάχιστες στιγμές πανεθνικής ενότητας και συγκίνησης στην πιο σκοτεινή μεταπολεμική εποχή. Η Ακρόπολη φωταγωγήθηκε για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, και ο λαός τον υποδέχτηκε στους δρόμους σαν λυτρωτή. Το μόνο που ζήτησε: «Μονιάστε. Ο τόπος μάς χρειάζεται όλους».
Ο Κυριακίδης δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τη φήμη του. Αφιέρωσε τη ζωή του στον αθλητισμό, στην κοινωνική προσφορά και στο όραμα μιας Ελλάδας ενωμένης και ελεύθερης. Το 2004, στο πρώτο χιλιόμετρο του Μαραθωνίου της Βοστώνης, στήθηκε άγαλμα στη μνήμη του. Δίπλα του, ο Σπύρος Λούης. Ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλον.
Ένας Έλληνας που έτρεξε κυριολεκτικά για την Ελλάδα.
Είκοσι μέρες νωρίτερα, στις 20 Απριλίου, ο «κοκαλιάρης αθλητής», όπως τον αποκάλεσε ο Αμερικανός πρόεδρος όταν ζήτησε να τον δει, είχε κατακτήσει τη νίκη στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, φωνάζοντας στον τερματισμό «For Greece!». Με χρόνο 2:29:27 πέτυχε την κορυφαία ευρωπαϊκή επίδοση της εποχής και μια από τις μεγαλύτερες πράξεις αθλητικής ανθρωπιάς του 20ού αιώνα.
Ο Κυριακίδης είχε φτάσει στην Αμερική με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, έχοντας πουλήσει τα μισά υπάρχοντά του. Οι γιατροί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν να αγωνιστεί, επειδή ήταν εξαντλημένος. Υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση και ζήτησε να τρέξει με τον αριθμό 7, «τον τυχερό των Αρχαίων». Πήρε το 77 – διπλή τύχη. Και δεν λύγισε.
Όταν τερμάτισε, δεν έμεινε ούτε μια μέρα να χαρεί. Ξεκίνησε περιοδεία σε πόλεις και κοινότητες Ελλήνων και Αμερικανών, μιλώντας για την Ελλάδα που πεινούσε, που μάτωνε, που έψαχνε ελπίδα. Η συγκίνηση ήταν τόσο έντονη που το αίτημά του έφτασε στο Οβάλ Γραφείο. Ο Πρόεδρος Τρούμαν τον υποδέχθηκε επίσημα, και λίγο αργότερα εγκρίθηκε η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ήταν το λεγόμενο «Πακέτο Κυριακίδη»: 250.000 δολάρια, έξι πλοία γεμάτα τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Το όνομά του πέρασε από τις στήλες των εφημερίδων στις καρδιές εκατομμυρίων. Όπως είχε γράψει η Καθημερινή: «Ο Έλλην διέτρεξε κυριολεκτικώς πετών τας τελευταίας χιλίας υάρδας».
Η επιστροφή του στην Αθήνα, στις 23 Μαΐου 1946, ήταν μια από τις ελάχιστες στιγμές πανεθνικής ενότητας και συγκίνησης στην πιο σκοτεινή μεταπολεμική εποχή. Η Ακρόπολη φωταγωγήθηκε για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, και ο λαός τον υποδέχτηκε στους δρόμους σαν λυτρωτή. Το μόνο που ζήτησε: «Μονιάστε. Ο τόπος μάς χρειάζεται όλους».
Ο Κυριακίδης δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τη φήμη του. Αφιέρωσε τη ζωή του στον αθλητισμό, στην κοινωνική προσφορά και στο όραμα μιας Ελλάδας ενωμένης και ελεύθερης. Το 2004, στο πρώτο χιλιόμετρο του Μαραθωνίου της Βοστώνης, στήθηκε άγαλμα στη μνήμη του. Δίπλα του, ο Σπύρος Λούης. Ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλον.
Ένας Έλληνας που έτρεξε κυριολεκτικά για την Ελλάδα.
