Κανείς δεν αμφιβάλλει, νομίζω, ότι η άσκηση κριτικής σε επίπεδο πολιτικής (από δημοσιογράφους, αλλά και κάθε ενεργό πολίτη που παρακολουθεί τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα) έχει ιδιαίτερη αξία γιατί αποτελεί κίνητρο προς βελτιστοποίηση για...
τους ασκούντες εξουσία (κυρίως όταν ο έλεγχός τους συνοδεύεται από υπόδειξη καλύτερων επιλογών), αλλά και ''ομπρέλα'' προστατευτική για τους πολίτες από κυβερνητικές αποφάσεις οι οποίες δεν είναι κοινωνικά ωφέλιμες και δε συμβάλλουν στην ευδοκίμηση και την αρμονική συνύπαρξη των μελών της κοινωνίας.
Βασική προϋπόθεση ωστόσο για εποικοδομητική και αντικειμενική κριτική είναι ο αποκλεισμός τεσσάρων στοιχείων που ακυρώνουν τη χρησιμότητά της. Ο αποκλεισμός της (εσκεμμένης) παραπληροφόρησης, του δογματισμού, του (κομματικού) φανατισμού και της υποκρισίας.
Της υποκρισίας που δρέπει... δάφνες τα τελευταία χρόνια, καθώς είναι πολλοί οι... ''καλοθελητές'' στην Ελλάδα (πανεπιστημιακοί, γεωπολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, διπλωμάτες και στρατιωτικοί εν αποστρατεία) οι οποίοι - μη έχοντας το ηθικό σθένος να αναγνωρίσουν δημόσια ''εθνικές αλήθειες'' στη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τους - τις λένε εκ των υστέρων...
Τις λένε ετεροχρονισμένα είτε προς επικουρία πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης είτε γιατί νιώθουν ελεύθεροι να μιλήσουν μετά τη συνταξιοδότησή τους, αφού έχουν βολευτεί προηγουμένως οικονομικά και κατοχυρώσει την εύφημον μνείαν και τα πατριωτικά εύσημα...
Εύσημα για την υστεροφημία τους, εφόσον σε καθημερινή σχεδόν βάση βρίσκονται στις επάλξεις της ενημέρωσης βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα της άσκησης αντιπολιτευτικής κριτικής με το να κατακεραυνώνουν την εξωτερική πολιτική (μήλον της έριδος λόγω ελληνοτουρκικών) και την εθνική στρατηγική μας.
Και το κάνουν αυτό είτε επισείοντας τον κίνδυνο ''θερμού επεισοδίου'' είτε παρέκκλισης της κυβέρνησης με τάση μειοδοσίας, εφόσον δεν αντιδρά στα υπό διαμόρφωση τουρκικά τετελεσμένα ή μιλά για ελληνοτουρκικές διαφορές, τη στιγμή που το εθνικό μας αφήγημα είναι η μία και μόνη διαφορά μας με την Τουρκία.
Αυτή του ''καθορισμού των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο'', όπως λέει μονότονα ο Έλληνας πρωθυπουργός, αν και ο Τούρκος διεκδικητής των ελληνικών κεκτημένων μιλά από χρόνια για άνοιγμα της βεντάλιας στη Χάγη.
Άνοιγμα της βεντάλιας ώστε να τεθούν υπό διακανονισμό (κατά παράβαση των Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα: Λωζάνης, 1923 και Παρισίων, 1947) όλα τα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος της Τουρκίας από τη Θράκη ως το Αιγαίο και απ' το Κρητικό Πέλαγος μέχρι την Κύπρο...
Πού έγκειται η υποκρισία στην κριτική των εν λόγω οι οποίοι θυμήθηκαν να φωνάξουν αργοπορημένα τις ''εθνικές'' τους αλήθειες είτε μέσα από τον γραπτό λόγο τους (αρθρογραφία/συγγραφή) ή δια των τηλεοπτικών και διαδικτυακών εκπομπών τους;
Έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που την ασκούν αιχμηρότατα (δικαιολογημένα ή μη) βρίσκονταν μέχρι πρότινος σε υψηλόβαθμες θέσεις ευθύνης - επί διαφορετικών κυβερνήσεων - απ' όπου δεν έβγαζαν ''κιχ'', για να διορθώσουν τα ''κακώς κείμενα'' τα οποία προβάλλουν σήμερα ως αδυναμίες που διαιωνίζονται.
Προφανώς, η φιλαυτία που προϋπέθετε την ανάγκη διατήρησης της καρέκλας για αναβάθμισής τους μελλοντικά σε υψηλότερες θέσεις ιεραρχίας ήταν πάνω από το εθνικό χρέος τους το οποίο επέβαλε καμπανάκια προειδοποίησης προς τους ανωτέρους τους για το καλό της πατρίδας...
Το εξοργιστικό μάλιστα είναι ότι κάποιοι από αυτούς - εκλεκτά μέλη του αμφιλεγόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ που είχαν διατελέσει σύμβουλοι στο ΥΠΕΞ σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις - έρχονται ''σήμερα'' (μετά το 2020 που απολύθηκαν) να παραδεχτούν τα οφθαλμοφανή ή μη λάθη της εξωτερικής πολιτικής μας (στα οποία είχαν ευθύνη κι αυτοί) συνηγορώντας στον αντιπολιτευτικό λόγο ''στρατευμένων'' πολιτικά δημοσιογράφων.
Δημοσιογράφων οι οποίοι έφτασαν να μιλούν για... ''σοκαριστική πραγματικότητα'' και ''εξωφρενική εξωτερική πολιτική'' της χώρας μας, τη στιγμή που δεν είχαν επιδείξει ίχνος αντίστασης το '18, όταν υπογράφονταν η εξωφρενικά ζημιογόνα εθνικά ''Συμφωνία των Πρεσπών''...
Στην περίπτωση ειδικότερα των ΕΛΑΜΕΠιστών, η υποκρισία τους απογειώνεται με αμφιλεγόμενες (για να μην πω ύποπτες) παρεμβάσεις, στις οποίες από τη μια θεωρούν αποτυχημένη την μακροστρατηγική της Ελλάδας - απ' τη στιγμή που δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ανάδειξη της Τουρκίας σε αυτόνομη περιφερειακή (υπερ)δύναμη (βλ. εξάπλωσή της σε Ασία, Μ. Ανατολή, Αφρική και Λατινική Αμερική) - λες και αυτή ήταν η έγνοια του Μητσοτάκη κι όχι η αποφυγή ''θερμού επεισοδίου'' με αυτήν - κι από την άλλη αναγνωρίζουν (και εδώ έχουν δίκιο) ότι ''αποτύχαμε να περιορίσουμε ή να μηδενίσουμε την τουρκική διεκδικητικότητα της κυριαρχίας μας'', χωρίς να κάνουν ωστόσο τη δική τους αυτοκριτική γιατί έχουν μερίδιο ευθύνης ως διακυβερνητικοί σύμβουλοι του εκάστοτε υπουργού Εξωτερικών μας.
Από τη μια μιλούν υποτιμητικά για την πολιτική διαχείριση της τουρκικής βουλιμίας με την ατζέντα των ''ήρεμων νερών'' κι από την άλλη ''χασκογελάνε'' με τις υποκλίσεις του ΥΠΕΞ μας Γιώργου Γεραπετρίτη στον Ταγίπ Ερντογάν (οι οποίες πιστοποιούν στην ουσία τη θεώρησή του ότι η Τουρκία είναι ''φιλική χώρα'', τη στιγμή που ο ΥΠΑΜ Νίκος Δένδιας τη βλέπει σαν ''θανάσιμη απειλή''.
Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι εν λόγω ''πατριώτες'' του ΕΛΙΑΜΕΠ (στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον) θεωρούν αδιέξοδη και καταδικασμένη κάθε εξοπλιστική μας αναβάθμιση λόγω οικονομικού και κοινωνικού κόστους (αν και αυτό μπορεί να γίνει αιτία να εντείνουμε τις προσπάθειές μας με στόχο τη στρατιωτική μας αυτάρκεια), κάνοντας τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι!!!
Έτσι καλλιεργούν - χρόνια τώρα (με αποκορύφωμα την τρέχουσα χρονική περίοδο) - την ηττοπάθεια στους Έλληνες υποτιμώντας τις δυνατότητες αποτροπής των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας (ακόμα και μετά την γιγαντιαία εξοπλιστική μας αναβάθμιση, με τρέχουσα τη διαδικασία τολμηρού ανασχηματισμού σε αυτές και υπόβαθρο το ιστορικό dna της ευψυχίας μας), ενώ αποδίδουν υπερβάλλουσες δυνατότητες στη γείτονα εξ Ανατολών, επηρεασμένοι ίσως απ' το γεγονός ότι είναι παραγωγός χώρα οπλικών συστημάτων και ο ηγέτης της Ταγίπ Ερντογάν διαθέτει Οδύσσεια πανουργία, στρατηγική, διπλωματική ευφυΐα και διορατικότητα.
Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι οι Έλληνες θιασώτες της δύναμης πυγμής της Τουρκίας - πέραν της ηττοπάθειας που καλλιεργούν συστηματικά στην Ελλάδα με τις παρεμβάσεις τους - αυτοαναιρούνται συχνά και οι ίδιοι συγκεντρώνοντας πάνω τους δικαιολογημένα βλέμματα προβληματισμού και αμφισβήτησης.
Κι αυτό γιατί - με βάση το δόγμα των ''ήρεμων νερών'' (το οποίο υπερθεματίζουν λόγω υποτίμησης της αποτρεπτικής δυνατότητάς μας) - ζητούν επιπλέον κινήσεις πριμοδότησης της... ''κατευναστικής'' πολιτικής της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας πετώντας κυριολεκτικά την μπάλα των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην εξέδρα.
Μηδενίζουν, ουσιαστικά, κάθε προοπτική επιχειρησιακής ανταπόδοσης κατά της Τουρκίας επί του πεδίου κυριαρχίας μας, απ' τη στιγμή που αρνούνται την αντικατάσταση της αποτυχημένης ''κατευναστικής'' πολιτικής (βλ. Σημίτης-Ίμια) με την αποτρεπτική Εξωτερική πολιτική, την οποία θεωρούν... ''εθνικιστική'', κατατάσσοντας τη δικαιωματική διεκδίκηση της επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ στις... ''μεγαλοϊδεατικές'' βλέψεις της Ελλάδας, προς επίρρωση του τουρκικού αφηγήματος.
Κάτι πρωτοφανές και άδικο, γιατί έχει επικυρωθεί η δυνατότητα επέκτασής μας με την υπογραφή της χώρας μας στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 (UNCLOS III, Μοντέγκο Μπέι-Τζαμάικα), τη διεθνή συμφωνία δηλαδή που είχαν κυρώσει οι 167 συμμετέχουσες χώρες, η πλειονότητα των οποίων την έχει ήδη εφαρμόσει πλην ημών...
Και όμως, η σχολή σκέψης του ΕΛΙΑΜΕΠ δε συμφωνεί με την καθ' όλα νόμιμη διεκδίκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας χωρίς την άδεια, προφανώς, της Τουρκίας. Προτείνει, ουσιαστικά, την εθελούσια απεμπόλησή τους και ως λύση και την ασφυκτική περικύκλωση της Τουρκίας όχι εξοπλιστικά, αλλά με... ''στενή σύμπραξη/συνεργασία Ελλάδας – Τουρκία'' (βλ. ''συνεκμετάλλευση'' ή, άλλως, λύση ''καζάν καζάν'', κατά Ερντογάν, Αιγαίο).
Σύμπραξη/συνεργασία ''win-win'' με όρους ήττας για μας, ουσιαστικά, σαν να είμαστε οι χαμένοι σε πόλεμο με τους Τούρκους (χωρίς να πέσει, ωστόσο, τουφεκιά) και γι' αυτό δεχόμαστε το μοίρασμα (διχοτόμηση) του Αιγαίου.
Κάτι που θεωρούν οι κύριοι αυτοί (εκπρόσωποι της αθηναϊκής ελίτ στην πλειοψηφία τους, που είναι καλοδεχούμενοι στις μεγαλύτερες ιστοσελίδες της χώρας) υπαρξιακά αναγκαία απόφαση στην Εξωτερική πολιτική μας, γιατί ζούμε σε εποχή διαμόρφωσης νέου γεωπολιτικού περιβάλλοντος με ''εντεινόμενη τη ρωσική απειλή''.
Σε εποχή που καθιστούν ''αναγκαία την πρόσδεση της Τουρκίας με την Ε.Ε και την ευρωπαϊκή Άμυνα'', γι' αυτό και συνηγορούν σε μια ευρωπαϊκή Τουρκία, γιατί εκτός των τειχών της Ενωμένης Ευρώπης (πολύ περισσότερο του ΝΑΤΟ) η Τουρκία ''θα είναι πρόβλημα για τη Δύση και απειλή για μας''.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε από πού εκπορεύονται περιοδικά τα ''άνθη του κακού'', οι φιλότουρκες δηλαδή και δουλοπρεπείς συμπεριφορές μας σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής - έστω και αν οι επί χρόνια σύμβουλοι του ΥΠΕΞ έγιναν πρώην από πενταετίας. Οι ιδέες τους, προφανώς, βρήκαν και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και συνεχίζουν να καρποφορούν τον ραγιαδισμό μας...
Βασική προϋπόθεση ωστόσο για εποικοδομητική και αντικειμενική κριτική είναι ο αποκλεισμός τεσσάρων στοιχείων που ακυρώνουν τη χρησιμότητά της. Ο αποκλεισμός της (εσκεμμένης) παραπληροφόρησης, του δογματισμού, του (κομματικού) φανατισμού και της υποκρισίας.
Της υποκρισίας που δρέπει... δάφνες τα τελευταία χρόνια, καθώς είναι πολλοί οι... ''καλοθελητές'' στην Ελλάδα (πανεπιστημιακοί, γεωπολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, διπλωμάτες και στρατιωτικοί εν αποστρατεία) οι οποίοι - μη έχοντας το ηθικό σθένος να αναγνωρίσουν δημόσια ''εθνικές αλήθειες'' στη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τους - τις λένε εκ των υστέρων...
Τις λένε ετεροχρονισμένα είτε προς επικουρία πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης είτε γιατί νιώθουν ελεύθεροι να μιλήσουν μετά τη συνταξιοδότησή τους, αφού έχουν βολευτεί προηγουμένως οικονομικά και κατοχυρώσει την εύφημον μνείαν και τα πατριωτικά εύσημα...
Εύσημα για την υστεροφημία τους, εφόσον σε καθημερινή σχεδόν βάση βρίσκονται στις επάλξεις της ενημέρωσης βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα της άσκησης αντιπολιτευτικής κριτικής με το να κατακεραυνώνουν την εξωτερική πολιτική (μήλον της έριδος λόγω ελληνοτουρκικών) και την εθνική στρατηγική μας.
Και το κάνουν αυτό είτε επισείοντας τον κίνδυνο ''θερμού επεισοδίου'' είτε παρέκκλισης της κυβέρνησης με τάση μειοδοσίας, εφόσον δεν αντιδρά στα υπό διαμόρφωση τουρκικά τετελεσμένα ή μιλά για ελληνοτουρκικές διαφορές, τη στιγμή που το εθνικό μας αφήγημα είναι η μία και μόνη διαφορά μας με την Τουρκία.
Αυτή του ''καθορισμού των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο'', όπως λέει μονότονα ο Έλληνας πρωθυπουργός, αν και ο Τούρκος διεκδικητής των ελληνικών κεκτημένων μιλά από χρόνια για άνοιγμα της βεντάλιας στη Χάγη.
Άνοιγμα της βεντάλιας ώστε να τεθούν υπό διακανονισμό (κατά παράβαση των Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα: Λωζάνης, 1923 και Παρισίων, 1947) όλα τα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος της Τουρκίας από τη Θράκη ως το Αιγαίο και απ' το Κρητικό Πέλαγος μέχρι την Κύπρο...
Πού έγκειται η υποκρισία στην κριτική των εν λόγω οι οποίοι θυμήθηκαν να φωνάξουν αργοπορημένα τις ''εθνικές'' τους αλήθειες είτε μέσα από τον γραπτό λόγο τους (αρθρογραφία/συγγραφή) ή δια των τηλεοπτικών και διαδικτυακών εκπομπών τους;
Έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που την ασκούν αιχμηρότατα (δικαιολογημένα ή μη) βρίσκονταν μέχρι πρότινος σε υψηλόβαθμες θέσεις ευθύνης - επί διαφορετικών κυβερνήσεων - απ' όπου δεν έβγαζαν ''κιχ'', για να διορθώσουν τα ''κακώς κείμενα'' τα οποία προβάλλουν σήμερα ως αδυναμίες που διαιωνίζονται.
Προφανώς, η φιλαυτία που προϋπέθετε την ανάγκη διατήρησης της καρέκλας για αναβάθμισής τους μελλοντικά σε υψηλότερες θέσεις ιεραρχίας ήταν πάνω από το εθνικό χρέος τους το οποίο επέβαλε καμπανάκια προειδοποίησης προς τους ανωτέρους τους για το καλό της πατρίδας...
Το εξοργιστικό μάλιστα είναι ότι κάποιοι από αυτούς - εκλεκτά μέλη του αμφιλεγόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ που είχαν διατελέσει σύμβουλοι στο ΥΠΕΞ σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις - έρχονται ''σήμερα'' (μετά το 2020 που απολύθηκαν) να παραδεχτούν τα οφθαλμοφανή ή μη λάθη της εξωτερικής πολιτικής μας (στα οποία είχαν ευθύνη κι αυτοί) συνηγορώντας στον αντιπολιτευτικό λόγο ''στρατευμένων'' πολιτικά δημοσιογράφων.
Δημοσιογράφων οι οποίοι έφτασαν να μιλούν για... ''σοκαριστική πραγματικότητα'' και ''εξωφρενική εξωτερική πολιτική'' της χώρας μας, τη στιγμή που δεν είχαν επιδείξει ίχνος αντίστασης το '18, όταν υπογράφονταν η εξωφρενικά ζημιογόνα εθνικά ''Συμφωνία των Πρεσπών''...
Στην περίπτωση ειδικότερα των ΕΛΑΜΕΠιστών, η υποκρισία τους απογειώνεται με αμφιλεγόμενες (για να μην πω ύποπτες) παρεμβάσεις, στις οποίες από τη μια θεωρούν αποτυχημένη την μακροστρατηγική της Ελλάδας - απ' τη στιγμή που δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ανάδειξη της Τουρκίας σε αυτόνομη περιφερειακή (υπερ)δύναμη (βλ. εξάπλωσή της σε Ασία, Μ. Ανατολή, Αφρική και Λατινική Αμερική) - λες και αυτή ήταν η έγνοια του Μητσοτάκη κι όχι η αποφυγή ''θερμού επεισοδίου'' με αυτήν - κι από την άλλη αναγνωρίζουν (και εδώ έχουν δίκιο) ότι ''αποτύχαμε να περιορίσουμε ή να μηδενίσουμε την τουρκική διεκδικητικότητα της κυριαρχίας μας'', χωρίς να κάνουν ωστόσο τη δική τους αυτοκριτική γιατί έχουν μερίδιο ευθύνης ως διακυβερνητικοί σύμβουλοι του εκάστοτε υπουργού Εξωτερικών μας.
Από τη μια μιλούν υποτιμητικά για την πολιτική διαχείριση της τουρκικής βουλιμίας με την ατζέντα των ''ήρεμων νερών'' κι από την άλλη ''χασκογελάνε'' με τις υποκλίσεις του ΥΠΕΞ μας Γιώργου Γεραπετρίτη στον Ταγίπ Ερντογάν (οι οποίες πιστοποιούν στην ουσία τη θεώρησή του ότι η Τουρκία είναι ''φιλική χώρα'', τη στιγμή που ο ΥΠΑΜ Νίκος Δένδιας τη βλέπει σαν ''θανάσιμη απειλή''.
Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι εν λόγω ''πατριώτες'' του ΕΛΙΑΜΕΠ (στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον) θεωρούν αδιέξοδη και καταδικασμένη κάθε εξοπλιστική μας αναβάθμιση λόγω οικονομικού και κοινωνικού κόστους (αν και αυτό μπορεί να γίνει αιτία να εντείνουμε τις προσπάθειές μας με στόχο τη στρατιωτική μας αυτάρκεια), κάνοντας τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι!!!
Έτσι καλλιεργούν - χρόνια τώρα (με αποκορύφωμα την τρέχουσα χρονική περίοδο) - την ηττοπάθεια στους Έλληνες υποτιμώντας τις δυνατότητες αποτροπής των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας (ακόμα και μετά την γιγαντιαία εξοπλιστική μας αναβάθμιση, με τρέχουσα τη διαδικασία τολμηρού ανασχηματισμού σε αυτές και υπόβαθρο το ιστορικό dna της ευψυχίας μας), ενώ αποδίδουν υπερβάλλουσες δυνατότητες στη γείτονα εξ Ανατολών, επηρεασμένοι ίσως απ' το γεγονός ότι είναι παραγωγός χώρα οπλικών συστημάτων και ο ηγέτης της Ταγίπ Ερντογάν διαθέτει Οδύσσεια πανουργία, στρατηγική, διπλωματική ευφυΐα και διορατικότητα.
Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι οι Έλληνες θιασώτες της δύναμης πυγμής της Τουρκίας - πέραν της ηττοπάθειας που καλλιεργούν συστηματικά στην Ελλάδα με τις παρεμβάσεις τους - αυτοαναιρούνται συχνά και οι ίδιοι συγκεντρώνοντας πάνω τους δικαιολογημένα βλέμματα προβληματισμού και αμφισβήτησης.
Κι αυτό γιατί - με βάση το δόγμα των ''ήρεμων νερών'' (το οποίο υπερθεματίζουν λόγω υποτίμησης της αποτρεπτικής δυνατότητάς μας) - ζητούν επιπλέον κινήσεις πριμοδότησης της... ''κατευναστικής'' πολιτικής της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας πετώντας κυριολεκτικά την μπάλα των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην εξέδρα.
Μηδενίζουν, ουσιαστικά, κάθε προοπτική επιχειρησιακής ανταπόδοσης κατά της Τουρκίας επί του πεδίου κυριαρχίας μας, απ' τη στιγμή που αρνούνται την αντικατάσταση της αποτυχημένης ''κατευναστικής'' πολιτικής (βλ. Σημίτης-Ίμια) με την αποτρεπτική Εξωτερική πολιτική, την οποία θεωρούν... ''εθνικιστική'', κατατάσσοντας τη δικαιωματική διεκδίκηση της επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ στις... ''μεγαλοϊδεατικές'' βλέψεις της Ελλάδας, προς επίρρωση του τουρκικού αφηγήματος.
Κάτι πρωτοφανές και άδικο, γιατί έχει επικυρωθεί η δυνατότητα επέκτασής μας με την υπογραφή της χώρας μας στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 (UNCLOS III, Μοντέγκο Μπέι-Τζαμάικα), τη διεθνή συμφωνία δηλαδή που είχαν κυρώσει οι 167 συμμετέχουσες χώρες, η πλειονότητα των οποίων την έχει ήδη εφαρμόσει πλην ημών...
Και όμως, η σχολή σκέψης του ΕΛΙΑΜΕΠ δε συμφωνεί με την καθ' όλα νόμιμη διεκδίκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας χωρίς την άδεια, προφανώς, της Τουρκίας. Προτείνει, ουσιαστικά, την εθελούσια απεμπόλησή τους και ως λύση και την ασφυκτική περικύκλωση της Τουρκίας όχι εξοπλιστικά, αλλά με... ''στενή σύμπραξη/συνεργασία Ελλάδας – Τουρκία'' (βλ. ''συνεκμετάλλευση'' ή, άλλως, λύση ''καζάν καζάν'', κατά Ερντογάν, Αιγαίο).
Σύμπραξη/συνεργασία ''win-win'' με όρους ήττας για μας, ουσιαστικά, σαν να είμαστε οι χαμένοι σε πόλεμο με τους Τούρκους (χωρίς να πέσει, ωστόσο, τουφεκιά) και γι' αυτό δεχόμαστε το μοίρασμα (διχοτόμηση) του Αιγαίου.
Κάτι που θεωρούν οι κύριοι αυτοί (εκπρόσωποι της αθηναϊκής ελίτ στην πλειοψηφία τους, που είναι καλοδεχούμενοι στις μεγαλύτερες ιστοσελίδες της χώρας) υπαρξιακά αναγκαία απόφαση στην Εξωτερική πολιτική μας, γιατί ζούμε σε εποχή διαμόρφωσης νέου γεωπολιτικού περιβάλλοντος με ''εντεινόμενη τη ρωσική απειλή''.
Σε εποχή που καθιστούν ''αναγκαία την πρόσδεση της Τουρκίας με την Ε.Ε και την ευρωπαϊκή Άμυνα'', γι' αυτό και συνηγορούν σε μια ευρωπαϊκή Τουρκία, γιατί εκτός των τειχών της Ενωμένης Ευρώπης (πολύ περισσότερο του ΝΑΤΟ) η Τουρκία ''θα είναι πρόβλημα για τη Δύση και απειλή για μας''.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε από πού εκπορεύονται περιοδικά τα ''άνθη του κακού'', οι φιλότουρκες δηλαδή και δουλοπρεπείς συμπεριφορές μας σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής - έστω και αν οι επί χρόνια σύμβουλοι του ΥΠΕΞ έγιναν πρώην από πενταετίας. Οι ιδέες τους, προφανώς, βρήκαν και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και συνεχίζουν να καρποφορούν τον ραγιαδισμό μας...
Κρινιώ Καλογερίδου
