Με αφορμή την επέτειο επιβιβάσεως του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία τον Μάϊο του 1919, θα θέλαμε μέσα από το κείμενό μας αυτό να κάνουμε μια κριτική πρός το τίμιο πρόσωπο του αειμνήστου Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου του ΙΒ' αποκαθιστώντας έτσι την μνήμη και την ιστορική του παρουσία, απαντώντας και...
σε ορισμένους ανιστόρητους ότι για όλα τα δεινά στην Ελλάδα φταίει η Βασιλεία και όχι η Δημοκρατία.
Στίς 8 Μαρτίου 1913 ανεβαίνει στον Ελληνικό Θρόνο ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ που διπλασίασε την Ελλάδα κι έφτασε μια ανάσα από την Κωνσταντινούπολη.
Ο Έλλην Βασιλεύς – Στρατηλάτης Κωνσταντίνος IB’ ήταν το πρόσωπο που ενσάρκωσε την Μεγάλη Ιδέα, και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Υπήρξε ο λαοφιλέστερος Βασιλεύς που πέρασε ποτέ από την ιστορία. Σύντομα όμως οι πολέμιοι του θα επιχειρήσουν να κάμψουν αυτήν την δημοφιλία. Διπλασίασε την Ελλάδα σε έκταση και πληθυσμό και το πλήρωσε με την διπλή εξορία του.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, πρωτότοκος γυιός τοῦ Βασιλέων τῶν Ελλήνων Γεωργίου Α’ και τῆς Όλγας, γεννήθηκε στίς 2 Αυγούστου τοῦ 1868 και λαμβάνοντας τό όνομα Κωνσταντίνος έχοντας για τούς Έλληνες με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση και ιδιαίτερα για όσους είχαν ενστερνιστεί την Μεγάλη Ιδέα ενός ενωμένου Ελληνικού έθνους με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
Από το 1884 ως το 1887, ο Πρίγκηψ της Ελλάδος και Διάδοχος Κωνσταντίνος, στον οποίο ο πατέρας του είχε δώσει τον τίτλο τοῦ Δούκα τῆς Σπάρτης, σπούδασε στην Χαϊδελβέργη τῆς Γερμανίας.
Την 22αν επέτειο τῶν γάμων τῶν γονέων του, στίς 27 Οκτωβρίου 1889, ο Πρίγκηψ – Δούξ τῆς Σπάρτης και Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου Κωνσταντίνος παντρεύτηκε την Πριγκήπισσα Σοφία τῆς Πρωσίας. Η Πριγκήπισσα Σοφία μετά τον γάμος της και τήν μεταστροφή της στην Ορθοδοξία, διέκοψε κάθε σχέση μέ τον αδελφό της, Αυτοκράτορα – Κάϊζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμο Β’. Οι σχέσεις τῶν αδελφών αποκαταστάθηκαν, μετά την εκθρόνιση τοῦ Κάϊζερ Γουλιέλμου το 1918, με το τέλος δηλαδή τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τήν κατάργηση τῆς Βασιλείας στην Γερμανία και την εγκαθίδρυση τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης.
Το 1890 γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους – Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου, Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος ο Γεώργιος Β’. Ο δευτερότοκος γυιός τους, Βασιλεύς – Βασιλόπαις Αλέξανδρος Α’, γεννήθηκε τον Αύγουστο τοῦ 1893, ενώ ο τρίτος γυιός τους, ο μετέπειτα Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Παύλος Α’, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο τοῦ 1901. Η Πριγκήπισσα τῆς Ελλάδος Ελένη τον Μάϊο τοῦ 1896.
Οι σπουδές και οι σχέσεις του με την Γερμανία.
Ο Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου Πρίγκηψ Κωνσταντίνος έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για την Γερμανική στρατιωτική εκπαίδευση, γι’ αυτό και πηγαίνει εκεί, λαμβάνοντας μια εξαιρετική παιδεία. Μερικοί από τούς καθηγητές του ήταν ο ελληνιστής Ιωάννης Πανταζίδης, ο μαθηματικός Βασίλειος Λάκων, ο Ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Συνταγματολόγος Στέφανος Στρέιτ. Πραγματοποίησε σπουδές στην ΣΣΕ, στην Ακαδημία Πολέμου τοῦ Βερολίνου και μαθήματα Πολιτικών Επιστημών στην Λειψία και την Χαϊδελβέργη.
Ο Κάιζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμος τοῦ απένειμε τον βαθμό τοῦ Στρατάρχου τοῦ Γερμανικού στρατού. Το φθινόπωρο τοῦ 1913, λίγο μετά την άνοδό του στόν Θρόνο τῆς Ελλάδος, είχε παρακολουθήσει ασκήσεις τοῦ γερμανικού στρατού μαζί με τον κουνιάδο του Κάϊζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμο Β’.
Με την έκρηξη τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 – 1918) ο Κάϊζερ απηύθυνε έκκληση στον Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’, πριν την συμμαχία τῆς Τουρκίας και τῆς Βουλγαρίας με τίς Κεντρικές Αυτοκρατορίες, για «μία σταυροφορία κατά τῆς σλαβικῆς επικρατήσεως στα Βαλκάνια». Ως αντάλλαγμα θα έπαιρνε τήν περιοχή γύρω από το Μοναστήρι τῶν σημερινών Σκοπίων. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος αρνήθηκε.
Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος πίστευε ότι «τα συμφέροντα τῆς Πατρίδος ἡμῶν ἐπιτάσσουσιν οὐδετερότητα». Ωστόσο, ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ είχε ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση που η Ελλάς συμμετείχε στον πόλεμο αυτό θα τασσόταν στο πλευρό τῆς Αντάντ. Ας σημειωθεί πως, από τον Αύγουστο τοῦ 1915 η Γερμανία δεν ήθελε ως σύμμαχο της την Ελλάδα!
Διάδοχος και Αρχηγός τοῦ Στρατού. Ο Στρατηλάτης τῆς νεοτέρας Ελλάδος.
Το 1897 ξέσπασε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, ο γνωστός και ώς ατυχής πόλεμος. Η Ελλάς ευρισκομένη σε θέση πτωχεύσεως είχε ηττηθεί. Αρχιστράτηγος τοῦ αποδιοργανωμένου Ελληνικού Στρατού ήταν ο Διάδοχος Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνος. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κυριεύσει την Θεσσαλία, φτάνοντας σχεδόν μέχρι την Λαμία. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’ έχοντας άριστες σχέσεις με την Ρωσία λόγω και συγγενείας, ειδοποίησε τον Τσάρο να επεμβεί ώστε να σωθεί η κατάσταση. Η Τσαρική Ρωσία επενέβη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία σταμάτησε μέχρι την Λαμία, όπου εκεί οι Μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία και Γαλλία, υποσχέθηκαν στούς Οθωμανούς ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν πολεμική αποζημίωση, επιβάλλοντας στην Ελλάδα ένα Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Μετά από αυτά και παρά τίς δυσκολίες πού αντιμετωπίζει η Ελλάς, ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’ αποφασίζει να αναδιοργανώσει τον Ελληνικό Στρατό, γι’ αυτό και το Φθινόπωρο τοῦ 1900 διορίζει τον γυιό του Διάδοχο Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνο, Γενικό Διοικητή τοῦ Στρατού προσφέροντας επί εννέα περίπου χρόνια, πολύτιμες υπηρεσίες στην Ελλάδα, και τα επιτεύγματα του ήταν σημαντικά. Πολεμικές προμήθειες με όπλα νέου τύπου Μάλινχερ, παρά τα γκρά πού είχαν χρησιμοποιήσει στον ατυχή πόλεμο του 1897, εκπόνηση επιστρατευτικού σχεδίου, πραγματοποίηση Γυμνασίων, επιμόρφωση και εκπαίδευση τῶν αξιωματικών. Όλα αυτά βέβαια διακόπηκαν ξαφνικά με το Κίνημα στου Γουδί το 1909.
Μία μειοψηφία αξιωματικών επιχείρησαν ένα κίνημα με την υποκίνηση τῶν Άγγλων με μοναδικό στόχο την παραίτηση και την απομάκρυνση τοῦ Διαδόχου και τῶν υπολοίπων Πριγκήπων από το Στράτευμα, με απώτερο βέβαια σκοπό την κατάργηση τῆς Βασιλείας στην Ελλάδα. Για να μην αναγκαστεί ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’, να αποπέμψει τούς Πρίγκηπες από το στράτευμα, οι ίδιοι παραιτήθηκαν. Το 1910 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήρθε από την Κρήτη σχηματίζοντας Κυβέρνηση μετά τήν κατάρρευση τοῦ Στρατιωτικού Συνδέσμου πού οργάνωσε το Κίνημα στου Γουδί, εξέφρασε ένα μεγάλο θαυμασμό για το Διάδοχο Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνο, ο οποίος διορίστηκε αμέσως Γενικός Επιθεωρητής – Αρχιστράτηγος τοῦ Ελληνικού Βασιλικού Στρατού.
Ο Διάδοχος – Πρίγκηψ τοῦ Ελληνικού Θρόνου και Αρχιστράτηγος τοῦ Ελληνικού Στρατού, συμμετέχει ως αρχηγός στούς Νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 – 1913). Με συντονισμένη προσπάθεια απελευθέρωσε όλη την Μακεδονία και την Ήπειρο, και αυτήν την Θεσσαλονίκη. Ο Διάδοχος και Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος επιτυγχάνει με ένα επιδέξιο και μοναδικό αιφνιδιασμό την πτώση τοῦ Μπιζανίου ενός καλά οργανωμένου και ισχυρού φρουρίου έξω από την πόλη τῶν Ιωαννίνων το οποίο είχε οργανώσει για τούς Οθωμανούς ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο (1840 – 27 Δεκεμβρίου 1925). Ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο ήταν ένας Πολωνοεβραίος αριστοκράτης, στρατιωτικός και επιστήμων, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα παίρνοντας την ελληνική υπηκοότητα. Από τον γάμο του με την Περσεφόνη Μάναρη, απέκτησε τρεις γυιούς και έξι κόρες, μεταξύ αυτών την Σοφία Μινέϊκο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου νυμφεύτηκε την Σοφία γινόμενος γαμπρός τοῦ Ζίγκμουντ Μινέϊκο, ενώ εγγονός του ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και δισέγγονός του ο Γιώργος Παπανδρέου. Μετά την άδικη δολοφονία τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Γεωργίου Α’ την 5η Μαρτίου 1913 στήν Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχινά, ο Διάδοχος και Αρχιστράτηγος αναλαμβάνει τον Ελληνικό Θρόνο. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ γίνεται πρόσωπο πανεθνικής αγάπης μέχρι και λατρείας. Με τούς δύο Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 1913), ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ διπλασιάζει την Ελλάδα και με δυναμικότητά του, την πυγμή και τον ρεαλισμό του στην Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου επισημοποιεί τίς κατακτήσεις και αρνείται τίς οσφυοκαμπτικές και παραχωρητικές αξιώσεις τοῦ Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ως Βασιλεύς τῶν Ελλήνων.
Ενάμιση χρόνο μετά το τέλος τῶν Βαλκανικών Πολέμων, η Ευρώπη βυθίζεται στην δίνη τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο μετά την έναρξη τῶν εχθροπραξιών τον Αύγουστο τοῦ 1914, η προπαγάνδα τῶν Γάλλων και τῶν συμμάχων ξεκίνησαν μια συντονισμένη επίθεση κατά τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’, τον οποίο χαρακτήριζαν γερμανόφιλο και «φίλο και γυναικάδελφο τοῦ Κάϊζερ» τῆς Γερμανίας. Αυτή η στάση τους πήγαζε από το γεγονός ότι το φθινόπωρο τοῦ 1913, λίγο μετά την άνοδό του στον Ελληνικό Θρόνο, ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ είχε παρακολουθήσει ασκήσεις τοῦ Γερμανικού στρατού μαζί με τον Κάϊζερ. Η Αγγλία άρχισε να τον χαρακτηρίζει από το 1915 όχι ως Βασιλέα τῶν Ελλήνων αλλά ως «Γλύξμπουργκ» το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από το τοπωνύμιο με τον ομώνυμο Πύργο τῆς Βασιλικής Οικογένειας τῆς Δανίας. Με αυτόν τόν τρόπο ήθελαν να είναι γερμανόηχο για να υποβαθμίζει τον Βασιλέα ως Γερμανό. Η Ελλάς όμως παρέμεινε ουδέτερη. Ωστόσο, όταν κατέστη φανερό πώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα συμμαχούσε με τήν Γερμανία και τίς Κεντρικές Δυνάμεις γενικώς, πολλοί Έλληνες θέλησαν να βοηθήσουν και να συνδράμουν τίς δυνάμεις τῆς Αντάντ.
Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ αρνήθηκε την πρόταση τοῦ Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου για την παραχώρηση τῆς Ανατολικής Μακεδονίας στην Βουλγαρία έναντι ισομεγέθους μελλοντικού ανταλλάγματος στην Μικρά Ασία. Ο Στρατηλάτης και Βασιλεύς πρότεινε την δημιουργία ενός ανεξαρτήτου κράτους με κέντρο την Κωνσταντινούπολη και την προστασία τῶν εν Μικρά Ασία ελληνικών πληθυσμών. Έφτασε κοντά στο να συνδράμει την Μεγάλη Βρετανία στην εκστρατεία τῶν Δαρδανελίων (πού πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο τοῦ 1915, αλλά ευτυχώς ο Στρατιωτικός Σύμβουλος τοῦ Βασιλέως Ιωάννης Μεταξάς, ο εκτελών χρέη Αρχηγού τοῦ Γενικού Επιτελείου, τον συμβούλεψε να μην μπεί στόν πόλεμο, κάτι για το οποίο αποδείχτηκε σωστός, διότι κατά τήν εκστρατεία τῶν Δαρδανελλίων ή τῆς Καλλιπόλεως, οι Δυνάμεις τῆς Αντάντ νικήθηκαν κατά κράτος. Μετά το γεγονός αυτό ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτήθηκε. Προτού όμως διεξαχθούν εκλογές, τον Ιούνιο τοῦ 1915, η υγεία τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου κλονίστηκε.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, από τα πεδία των Μαχών κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους, έπαθε πνευμονία και πλευρίτιδα, και βρέθηκε πολύ κοντά στο θάνατο. Για τον λόγο αυτό ζήτησε να εξομολογηθεί σε ένα ιερέα φέρνοντας στο Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου την Ιερά Εικόνα τῆς Παναγίας από την Τήνο. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ ως εκ θαύματος ανάρρωσε, προσφέροντας η Βασίλισσα τῶν Ελλήνων Σοφία ένα μεγάλο ζαφείρι ως τάμα στην Παναγία.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κέρδισε τίς εκλογές τοῦ Ιουνίου και τόν Σεπτέμβριο, καθώς πλήθαιναν οι φόβοι μιας νέας Βουλγαρικής επιθέσεως στην Θεσσαλονίκη, κάλεσε, χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βρετανούς και Γάλλους στέλνοντας στρατεύματα στην πόλη. Στο μόνο πού υποχωρεί ο Βασιλεύς είναι να δεχτεί την επιστράτευση 18.000 εφέδρους, και αυτό ως μια προφύλαξη τῆς Θεσσαλονίκης από το ενδεχόμενο μιας Βουλγαρικής επιθέσεως.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στην Ελλάδα παραβιάζοντας και καταλύοντας το υπάρχον Σύνταγμα, αγγλογαλλικά στρατεύματα στην Βόρεια Ελλάδα. Αυτό τον έφερε σε ρήξη με τον Βασιλέα Κωνσταντίνο με αποτέλεσμα την παραίτησή του. Η Γενική Διοίκηση τῶν Γαλλοβρετανικών δυνάμεων στην Θεσσαλονίκη ανατέθηκε στο Γάλλο Στρατηγό Σαράι (Sarail) ένθερμο αντιμοναρχικό. Οι τρόποι συμπεριφοράς και διοικήσεως τοῦ Γάλλου Στρατηγού δεν άρεσαν καθόλου στο Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’. «Δέν δέχομαι νά μοῦ συμπεριφέρονται ὡς νά ἤμουν ἰθαγενής φύλαρχος», έλεγε. Ο Γάλλος Σαράι πραξικοπηματικά ανέλαβε ένα μέρος τῆς εξουσίας τοῦ Βασιλέως όπως αυτά ήταν κατοχυρώμενα στο Ελληνικό Σύνταγμα, και παρά τήν δηλωμένη ουδετερότητα τῆς Ελλάδος, ενθάρρυνε τήν στρατολόγηση ενός Ελληνικού «εθνικού στρατού» για να πολεμήσει τούς Βούλγαρους, οι οποίοι με την βοήθεια τῆς Αντάντ είχαν καταλάβει την Ανατολική Μακεδονία.
Ενώ επικρατούσε η γενική αυτή ένταση, εμπρηστές χτύπησαν το Βασιλικό Κτήμα τοῦ Βασιλέως στο Τατόϊ, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές και τόν θάνατο 18 ανθρώπων. Οι Έλληνες Βασιλείς Κωνσταντίνος ΙΒ’ και Σοφία με την οικογένειά τους κατάφεραν να ξεφύγουν από ασφαλή μονοπάτια μέσα από το δάσος του Τατοΐου. Την 1η Δεκεμβρίου 1916, ένα ξέσπασμα βίας από Γάλλους ναύτες και Βρετανούς πεζοναύτες, οδήγησε στον βομβαρδισμό τῶν Ανακτόρων Αθηνῶν πού πραγματοποιήθηκε από το λιμάνι τοῦ Πειραιώς, επέφερε την οριστική ρήξη ανάμεσα στο Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’ και τίς δυνάμεις τῆς Αντάντ, επιβάλλοντας ναυτικό αποκλεισμό στην Ελλάδα. Τα σημάδια αυτά ήταν και είναι εμφανή μέχρι σήμερα στα Ανάκτορα.
Η πρώτη εξορία.
Οι Γάλλοι συνεπικουρούμενοι από το νέο Βρετανό Πρωθυπουργό Λόϋντ Τζώρτζ, απαίτησαν από τον Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’ να εγκαταλείψει τόν Θρόνο του προκειμένου να άρουν τον αποκλεισμό τον Μάϊο τοῦ 1917. Ο πρωτότοκος γυιός τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’, ο Διάδοχος Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Γεώργιος, θεωρήθηκε ακατάλληλος από τούς Γάλλους και γενικά από τίς Μεγάλες Δυνάμεις για τήν διαδοχή καθώς και ο Πρίγκηψ Γεώργιος και Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου είχε υπηρετήσει στον γερμανικό στρατό. Έτσι ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ παραχώρησε τόν Θρόνο του στον δευτερότοκο γυιό του Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Αλέξανδρο Α’, χωρίς ποτέ ο ίδιος, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’, να παραιτηθεί επισήμως από τον Θρόνο του. Γι’ αυτό και ο Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Αλέξανδρος ποτέ δεν δέχτηκε τόν τίτλο τοῦ Βασιλέως, αλλά τοῦ Βασιλόπαιδος. Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με την βοήθεια κυρίως τῶν Γάλλων, εγκαθίδρυσε ένα ιδιότυπο δικτατορικό καθεστώς με επαναφορά τῆς Βουλής τοῦ 1915 που ονομάστηκε «Βουλή τῶν Λαζάρων» ως προκάλυμμα τῶν αντισυνταγματικών του πράξεων.
Τον Ιούλιο τοῦ 1917, η Ελλάς κήρυξε τελικά τον πόλεμο στήν Γερμανία, την Αυστροουγγαρία, την Τουρκία και την Βουλγαρία, δηλαδή στίς Κεντρικές Δυνάμεις, κάτι που το ήθελε διακαώς, αφού μέχρι τότε ανασταλτικός παράγων ήταν ο Βασιλεύς ο οποίος ήθελε την έξοδο τῆς Ελλάδος στον πόλεμο στο πλευρό τῆς Αντάντ, αλλά με όρους κάτι πού ηρνήτο ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Τα Ελληνικά στρατεύματα πολέμησαν θαρραλέα στο πλευρό τῶν Βρετανών στην Λίμνη Δοϊράνη στην Μακεδονία, συμβάλλοντας στην τελική επικράτηση τῆς Αντάντ έναντι τῶν Κεντρικών Δυνάμεων.
Τον Ιούλιο τοῦ 1920 υπεγράφη η ανυπόστατη και ανεφάρμοστη Συνθήκη τῶν Σεβρών. Ανυπόστατη λόγω τῆς μη εγκρίσεώς της από τα κατά τόπους Κοινοβούλια, αλλά και ανεφάρμοστη, διότι δεν υπήρχε περίπτωση να εφαρμοστεί. Σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη, ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων – Βασιλόπαις Αλέξανδρος Α’ δαγκώθηκε από μια μαϊμού στο πόδι στο κτήμα τοῦ Τατοΐου. Η πληγή μολύνθηκε, με αποτέλεσμα την σηψαιμία και ο Βασιλεύς – Βασιλόπαις Αλέξανδρος πέθανε ύστερα από ένα μήνα σε ηλικία 27 ετών.
Ο νόμιμος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, από την εξορία όπου ζούσε, ζήτησε από τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο να επιστρέψει για λίγες ώρες με την οικογένειά του στην Ελλάδα για την κηδεία τοῦ γυιού του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκε το αίτημα τοῦ Βασιλέως και ο Στρατηλάτης, ο νικητής τῶν Βαλκανικών Πολέμων και αγαθός Βασιλεύς όταν πληροφορήθηκε την άρνηση τοῦ Ελευθερίου Βενιζέλου σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό καί είπε: «Πάτερ ἐπουράνιε, ἄφες αὐτοῦς, οὐ γάρ οἶδασι τί ποιοῦσι». Όταν ο τριτότοκος γυιός του Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Παύλος τον ρώτησε τί σχεδιάζει να πράξει ο πατέρας του, ο εξόριστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ τόν παρέπεμψε στην Ευαγγελική ρήση: «Μή οὐν μεριμνήσετε εἰς τήν αὔριον. ἡ γάρ αὔριον μεριμνήσει τά ἑαυτῆς, ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς».
Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ξαφνικά προκηρύσσει εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920, στίς οποίες όμως ηττήθηκε χωρίς ο ίδιος να εκλεγεί Βουλευτής, γι’ αυτό και αυτοεξορίζεται στο Παρίσι. Μια δόλια κίνηση τοῦ Βενιζέλου, ώστε να επομισθούν την Μικρασιατική καταστροφή οι βασιλόφρονες πού είχαν έρθει στην εξουσία.
Με το δημοψήφισμα τῆς 20ης Νοεμβρίου 1920, ο Ελληνικός λαός επέλεξε με 1.010.783 ψήφους έναντι 10.883 την επάνοδο τοῦ Στρατηλάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’, ο οποίος επέστρεψε θριαμβευτικά δύο εβδομάδες αργότερα. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ αποφάσισε την συνέχιση τοῦ πολέμου με την Τουρκία. Στίς 29 Μαΐου 1921 αναχώρησε από τον Πειραιά για να αναλάβει την αρχιστρατηγία τοῦ Ελληνικού Στρατού στήν Μικρά Ασία. Μαζί του πήγε και ο αδελφός του Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Ανδρέας ο πατήρ τοῦ Δουκός τοῦ Εδιμβούργου Φιλίππου, με τον πρωτότοκο γυιό του Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Νικόλαο.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ τέθηκε επί κεφαλής τοῦ Ελληνικού Στρατού για τέσσερις μήνες φτάνοντας κοντά στην Άγκυρα στην γνωστή μάχη τοῦ Σαγγαρίου. Όμως ο Διεθνής Σιωνισμός που ήλεγχε τούς δήθεν «συμμάχους» μας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το Παρίσι, η Εθνική Άμυνα Β’, το Σ.Ε.Κ.Ε πρόδρομος τοῦ αμαρτωλού Κ.Κ.Ε, η αντιπολίτευση και ορισμένοι ελάχιστοι, σχεδόν μηδαμινοί λανθασμένοι χειρισμοί τῆς τότε Ελληνικής Βασιλικής Κυβερνήσεως μᾶς οδήγησαν στην Μικρασιατική καταστροφή.
Τον Σεπτέμβριο τοῦ 1921 η υγεία τοῦ Έλληνος Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’ επιδεινώθηκε και γι’ αυτό επιστρέφει στην Αθήνα. Τον Αύγουστο τοῦ 1922 ο Ελληνικός στρατός ηττήθηκε από τούς Τσέτες τοῦ Κεμάλ Ατατούρκ, οι οποίοι στις 27 – 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στήν Σμύρνη λεηλατώντας την και καίγοντάς την. Την μερική εκκένωση τῆς Σμύρνης παρακολούθησε ως νεαρός αξιωματικός τοῦ ναυτικού πάνω στο καταδρομικό «Έλλη» ο Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος, μετέπειτα Βασιλεύς Παύλος Α’, βλέποντας όλη την βαρβαρότητα τῶν Τούρκων αλλά και τῶν δήθεν συμμάχων μας!
Οι ριψάσπιδες όμως κινηματίες Πλαστήρας και Γονατάς, με την βοήθεια τοῦ αντιπλοιάρχου Φωκά απαιτούν τήν παραίτηση τοῦ Έλληνος Βασιλέως και Στρατηλάτου Κωνσταντίνου ΙΒ’, την διάλυση τῆς Βουλής και τόν σχηματισμό Κυβερνήσεως φιλική προσκείμενη πρός την Αντάντ, αλλά και την διεξαγωγή εκλογών.
Ο Έλλην Βασιλεύς και διπλασιαστής τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνος ΙΒ’ για να αποφευχθεί εμφύλια σύγκρουση αντιγράφοντας και πάλι τον εαυτό του όπως το 1917, παραιτήθηκε υπέρ τοῦ Διαδόχου Γεωργίου τοῦ Β’.
Ο νέος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Β’ μετά από λίγες ώρες ορκίστηκε ενώ οι επαγγελματίες Κινηματίες κατέλαβαν την Αθήνα. Οι κινηματίες υπό τον Στρατιωτικό Θεόδωρο Πάγκαλο μετέπειτα Δικτάτορα, ξεκινούν ένα όργιο διώξεων, με πρώτο τήν σύλληψη τῶν «Έξ» δηλαδή Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη, Μπαλτατζή, Χατζηανέστη, Στράτου και Θεοτόκη και τῶν Γούδα και Στρατηγού με την απλή και εύκολη δικαιολογία τῆς «εσχάτης προδοσίας», οδηγώντας τους σε μία «δίκη» με «απόφαση» την εκτέλεσή τους.
Στίς 30 Σεπτεμβρίου 1922 ο Ένδοξος Στρατηλάτης Βασιλεύς σκιά πιά τοῦ εαυτού του μετά τῆς Βασιλίσσης Σοφίας και τῶν αδελφών του, μετέβησαν στο Βασιλικό Κοιμητήριο στο Τατόϊ και προσκύνησαν τούς τάφους τῶν αειμνήστων Βασιλέων και γονέων του Γεωργίου τοῦ Α’ και Όλγας και τοῦ υιού του Αλεξάνδρου τοῦ Α’. Εκείνη την ώρα χιλιάδες πολίτες με δάκρυα στα μάτια και ψυχικό σπαραγμό, κατέφτασαν Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου για να τούς αποχαιρετήσουν. Τελευταίοι παρουσιάστηκαν οι άνδρες τῆς Βασιλικής Φρουράς. Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ έσφιξε ένα – ένα τα χέρια τους, ευχόμενος με συγκίνηση για υγεία και ευτυχία! Η φωνή του ράγισε και οι στρατιώτες κλαίγοντας με λυγμούς τον κατευόδωσαν λέγοντας: «Νά πᾶς στό καλό Βασιλέα μας. Δέν πρόκειται νά σέ ξεχάσουμε ποτέ. Ὁ Θεός μαζί σου».
Μετά από αυτό το συγκινητικό σκηνικό αποχωρισμού, το Ελληνικό Βασιλικό ζεύγος καθώς επιβαίνει στο αυτοκίνητο, πέφτουν όλοι πάνω του για να χαιρετήσουν και να φιλήσουν για τελευταία φορά το χέρι τῶν Ελλήνων Βασιλέων Κωνσταντίνου ΙΒ’ και Σοφίας.
Φτάνοντας στο λιμάνι, το πλοίο «Πατρίς» είναι έτοιμο για να τούς παραλάβει. Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ ο Στρατηλάτης και Αρχιστράτηγος τῶν Βαλκανικών Πολέμων βλέπει για τελευταία φορά την πολυαγαπημένη του Πατρίδα, την Ελλάδα, την οποία αφήνει οριστικά.
Ο Στρατιωτικός και Σύμβουλος τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΒ’, Ιωάννης Μεταξάς, αποκάλυψε αργότερα τι τοῦ είπε ο Στρατηλάτης Βασιλεύς κατά την τελευταία τους συνάντηση. Γράφει στο ημερολόγιό του ο Ιωάννης Μεταξάς: «Θά φύγω ἀφοῦ νομίζουν ὅτι ἡ παρουσία μου εἰς μίαν μικράν γωνίαν τοῦ δάσους ἐνοχλεῖ... Καί ἀφοῦ ἐσιώπησε πάλι μέ ἐφώναξε μέ δακρυσμένα τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Ἐσύ θά ζήσης καί θά σταδιοδρομήσης εἰς τόν τόπον μας. Κάποια ἡμέρα θά ἔλθης στά πράγματα. Εἶμαι βέβαιος γι’ αὐτό καί διά τοῦτο σέ παρακαλῶ ἄμα ἀνέβης εἰς τήν ἐξουσίαν νά μέ φέρεις πίσω. Εἶναι τό μόνο πρᾶγμα πού σέ ζητῶ. Θέλω να’ ρθώ στό Τατόϊ καί νά πεθάνω στήν Ελλάδα».
Έτσι άδοξα θα λήξη η Βασιλεία τοῦ Έλληνος Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’ τοῦ υπερδιαπλασιαστού τῆς Ελλάδος και πολεμίου τῶν συμφερόντων και τῶν ραδιουργιών. Ο αείμνηστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων ήταν ένας Μεγάλος Έλλην.
Δυστυχώς όμως, ο αείμνηστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ δεν θα επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα την οποία αγάπησε και θυσιάστηκε γι’ αυτήν. Τέσσερις μήνες αργότερα από την εξορία του, στίς 11 Ιανουαρίου 1923, ο ένδοξος Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ πέθανε πάμφτωχος σ’ ένα ξενοδοχείο στο Παλέρμο τῆς Σικελίας.
Ο ένδοξος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων και Στρατηλάτης Κωνσταντίνος ΙΒ’ ήταν ένας απλός και δυναμικός ηγέτης με στρατιωτική ευφυία και κατασταλαγμένες απόψεις. Αποφασιστικός, πατριώτης, και βαθιά πιστός στον Θεό. Χάρη στίς ενέργειές του εξόπλισε και αναδιοργάνωσε τον Ελληνικό Στρατό, υπερδιπλασίασε την Ελλάδα με τούς ενδόξους Βαλκανικούς Πολέμους και για τον λόγο αυτό βρέθηκε ταπεινωμένος και δύο φορές εξόριστος.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.
ΕΝΑΣ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Στίς 8 Μαρτίου 1913 ανεβαίνει στον Ελληνικό Θρόνο ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ που διπλασίασε την Ελλάδα κι έφτασε μια ανάσα από την Κωνσταντινούπολη.
Ο Έλλην Βασιλεύς – Στρατηλάτης Κωνσταντίνος IB’ ήταν το πρόσωπο που ενσάρκωσε την Μεγάλη Ιδέα, και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Υπήρξε ο λαοφιλέστερος Βασιλεύς που πέρασε ποτέ από την ιστορία. Σύντομα όμως οι πολέμιοι του θα επιχειρήσουν να κάμψουν αυτήν την δημοφιλία. Διπλασίασε την Ελλάδα σε έκταση και πληθυσμό και το πλήρωσε με την διπλή εξορία του.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, πρωτότοκος γυιός τοῦ Βασιλέων τῶν Ελλήνων Γεωργίου Α’ και τῆς Όλγας, γεννήθηκε στίς 2 Αυγούστου τοῦ 1868 και λαμβάνοντας τό όνομα Κωνσταντίνος έχοντας για τούς Έλληνες με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση και ιδιαίτερα για όσους είχαν ενστερνιστεί την Μεγάλη Ιδέα ενός ενωμένου Ελληνικού έθνους με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
Από το 1884 ως το 1887, ο Πρίγκηψ της Ελλάδος και Διάδοχος Κωνσταντίνος, στον οποίο ο πατέρας του είχε δώσει τον τίτλο τοῦ Δούκα τῆς Σπάρτης, σπούδασε στην Χαϊδελβέργη τῆς Γερμανίας.
Την 22αν επέτειο τῶν γάμων τῶν γονέων του, στίς 27 Οκτωβρίου 1889, ο Πρίγκηψ – Δούξ τῆς Σπάρτης και Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου Κωνσταντίνος παντρεύτηκε την Πριγκήπισσα Σοφία τῆς Πρωσίας. Η Πριγκήπισσα Σοφία μετά τον γάμος της και τήν μεταστροφή της στην Ορθοδοξία, διέκοψε κάθε σχέση μέ τον αδελφό της, Αυτοκράτορα – Κάϊζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμο Β’. Οι σχέσεις τῶν αδελφών αποκαταστάθηκαν, μετά την εκθρόνιση τοῦ Κάϊζερ Γουλιέλμου το 1918, με το τέλος δηλαδή τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τήν κατάργηση τῆς Βασιλείας στην Γερμανία και την εγκαθίδρυση τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης.
Το 1890 γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους – Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου, Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος ο Γεώργιος Β’. Ο δευτερότοκος γυιός τους, Βασιλεύς – Βασιλόπαις Αλέξανδρος Α’, γεννήθηκε τον Αύγουστο τοῦ 1893, ενώ ο τρίτος γυιός τους, ο μετέπειτα Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Παύλος Α’, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο τοῦ 1901. Η Πριγκήπισσα τῆς Ελλάδος Ελένη τον Μάϊο τοῦ 1896.
Οι σπουδές και οι σχέσεις του με την Γερμανία.
Ο Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου Πρίγκηψ Κωνσταντίνος έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για την Γερμανική στρατιωτική εκπαίδευση, γι’ αυτό και πηγαίνει εκεί, λαμβάνοντας μια εξαιρετική παιδεία. Μερικοί από τούς καθηγητές του ήταν ο ελληνιστής Ιωάννης Πανταζίδης, ο μαθηματικός Βασίλειος Λάκων, ο Ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Συνταγματολόγος Στέφανος Στρέιτ. Πραγματοποίησε σπουδές στην ΣΣΕ, στην Ακαδημία Πολέμου τοῦ Βερολίνου και μαθήματα Πολιτικών Επιστημών στην Λειψία και την Χαϊδελβέργη.
Ο Κάιζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμος τοῦ απένειμε τον βαθμό τοῦ Στρατάρχου τοῦ Γερμανικού στρατού. Το φθινόπωρο τοῦ 1913, λίγο μετά την άνοδό του στόν Θρόνο τῆς Ελλάδος, είχε παρακολουθήσει ασκήσεις τοῦ γερμανικού στρατού μαζί με τον κουνιάδο του Κάϊζερ τῆς Γερμανίας Γουλιέλμο Β’.
Με την έκρηξη τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 – 1918) ο Κάϊζερ απηύθυνε έκκληση στον Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’, πριν την συμμαχία τῆς Τουρκίας και τῆς Βουλγαρίας με τίς Κεντρικές Αυτοκρατορίες, για «μία σταυροφορία κατά τῆς σλαβικῆς επικρατήσεως στα Βαλκάνια». Ως αντάλλαγμα θα έπαιρνε τήν περιοχή γύρω από το Μοναστήρι τῶν σημερινών Σκοπίων. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος αρνήθηκε.
Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος πίστευε ότι «τα συμφέροντα τῆς Πατρίδος ἡμῶν ἐπιτάσσουσιν οὐδετερότητα». Ωστόσο, ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ είχε ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση που η Ελλάς συμμετείχε στον πόλεμο αυτό θα τασσόταν στο πλευρό τῆς Αντάντ. Ας σημειωθεί πως, από τον Αύγουστο τοῦ 1915 η Γερμανία δεν ήθελε ως σύμμαχο της την Ελλάδα!
Διάδοχος και Αρχηγός τοῦ Στρατού. Ο Στρατηλάτης τῆς νεοτέρας Ελλάδος.
Το 1897 ξέσπασε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, ο γνωστός και ώς ατυχής πόλεμος. Η Ελλάς ευρισκομένη σε θέση πτωχεύσεως είχε ηττηθεί. Αρχιστράτηγος τοῦ αποδιοργανωμένου Ελληνικού Στρατού ήταν ο Διάδοχος Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνος. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κυριεύσει την Θεσσαλία, φτάνοντας σχεδόν μέχρι την Λαμία. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’ έχοντας άριστες σχέσεις με την Ρωσία λόγω και συγγενείας, ειδοποίησε τον Τσάρο να επεμβεί ώστε να σωθεί η κατάσταση. Η Τσαρική Ρωσία επενέβη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία σταμάτησε μέχρι την Λαμία, όπου εκεί οι Μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία και Γαλλία, υποσχέθηκαν στούς Οθωμανούς ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν πολεμική αποζημίωση, επιβάλλοντας στην Ελλάδα ένα Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Μετά από αυτά και παρά τίς δυσκολίες πού αντιμετωπίζει η Ελλάς, ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’ αποφασίζει να αναδιοργανώσει τον Ελληνικό Στρατό, γι’ αυτό και το Φθινόπωρο τοῦ 1900 διορίζει τον γυιό του Διάδοχο Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνο, Γενικό Διοικητή τοῦ Στρατού προσφέροντας επί εννέα περίπου χρόνια, πολύτιμες υπηρεσίες στην Ελλάδα, και τα επιτεύγματα του ήταν σημαντικά. Πολεμικές προμήθειες με όπλα νέου τύπου Μάλινχερ, παρά τα γκρά πού είχαν χρησιμοποιήσει στον ατυχή πόλεμο του 1897, εκπόνηση επιστρατευτικού σχεδίου, πραγματοποίηση Γυμνασίων, επιμόρφωση και εκπαίδευση τῶν αξιωματικών. Όλα αυτά βέβαια διακόπηκαν ξαφνικά με το Κίνημα στου Γουδί το 1909.
Μία μειοψηφία αξιωματικών επιχείρησαν ένα κίνημα με την υποκίνηση τῶν Άγγλων με μοναδικό στόχο την παραίτηση και την απομάκρυνση τοῦ Διαδόχου και τῶν υπολοίπων Πριγκήπων από το Στράτευμα, με απώτερο βέβαια σκοπό την κατάργηση τῆς Βασιλείας στην Ελλάδα. Για να μην αναγκαστεί ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Α’, να αποπέμψει τούς Πρίγκηπες από το στράτευμα, οι ίδιοι παραιτήθηκαν. Το 1910 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήρθε από την Κρήτη σχηματίζοντας Κυβέρνηση μετά τήν κατάρρευση τοῦ Στρατιωτικού Συνδέσμου πού οργάνωσε το Κίνημα στου Γουδί, εξέφρασε ένα μεγάλο θαυμασμό για το Διάδοχο Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνο, ο οποίος διορίστηκε αμέσως Γενικός Επιθεωρητής – Αρχιστράτηγος τοῦ Ελληνικού Βασιλικού Στρατού.
Ο Διάδοχος – Πρίγκηψ τοῦ Ελληνικού Θρόνου και Αρχιστράτηγος τοῦ Ελληνικού Στρατού, συμμετέχει ως αρχηγός στούς Νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 – 1913). Με συντονισμένη προσπάθεια απελευθέρωσε όλη την Μακεδονία και την Ήπειρο, και αυτήν την Θεσσαλονίκη. Ο Διάδοχος και Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος επιτυγχάνει με ένα επιδέξιο και μοναδικό αιφνιδιασμό την πτώση τοῦ Μπιζανίου ενός καλά οργανωμένου και ισχυρού φρουρίου έξω από την πόλη τῶν Ιωαννίνων το οποίο είχε οργανώσει για τούς Οθωμανούς ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο (1840 – 27 Δεκεμβρίου 1925). Ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο ήταν ένας Πολωνοεβραίος αριστοκράτης, στρατιωτικός και επιστήμων, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα παίρνοντας την ελληνική υπηκοότητα. Από τον γάμο του με την Περσεφόνη Μάναρη, απέκτησε τρεις γυιούς και έξι κόρες, μεταξύ αυτών την Σοφία Μινέϊκο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου νυμφεύτηκε την Σοφία γινόμενος γαμπρός τοῦ Ζίγκμουντ Μινέϊκο, ενώ εγγονός του ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και δισέγγονός του ο Γιώργος Παπανδρέου. Μετά την άδικη δολοφονία τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Γεωργίου Α’ την 5η Μαρτίου 1913 στήν Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχινά, ο Διάδοχος και Αρχιστράτηγος αναλαμβάνει τον Ελληνικό Θρόνο. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ γίνεται πρόσωπο πανεθνικής αγάπης μέχρι και λατρείας. Με τούς δύο Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 1913), ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ διπλασιάζει την Ελλάδα και με δυναμικότητά του, την πυγμή και τον ρεαλισμό του στην Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου επισημοποιεί τίς κατακτήσεις και αρνείται τίς οσφυοκαμπτικές και παραχωρητικές αξιώσεις τοῦ Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ως Βασιλεύς τῶν Ελλήνων.
Ενάμιση χρόνο μετά το τέλος τῶν Βαλκανικών Πολέμων, η Ευρώπη βυθίζεται στην δίνη τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο μετά την έναρξη τῶν εχθροπραξιών τον Αύγουστο τοῦ 1914, η προπαγάνδα τῶν Γάλλων και τῶν συμμάχων ξεκίνησαν μια συντονισμένη επίθεση κατά τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’, τον οποίο χαρακτήριζαν γερμανόφιλο και «φίλο και γυναικάδελφο τοῦ Κάϊζερ» τῆς Γερμανίας. Αυτή η στάση τους πήγαζε από το γεγονός ότι το φθινόπωρο τοῦ 1913, λίγο μετά την άνοδό του στον Ελληνικό Θρόνο, ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ είχε παρακολουθήσει ασκήσεις τοῦ Γερμανικού στρατού μαζί με τον Κάϊζερ. Η Αγγλία άρχισε να τον χαρακτηρίζει από το 1915 όχι ως Βασιλέα τῶν Ελλήνων αλλά ως «Γλύξμπουργκ» το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από το τοπωνύμιο με τον ομώνυμο Πύργο τῆς Βασιλικής Οικογένειας τῆς Δανίας. Με αυτόν τόν τρόπο ήθελαν να είναι γερμανόηχο για να υποβαθμίζει τον Βασιλέα ως Γερμανό. Η Ελλάς όμως παρέμεινε ουδέτερη. Ωστόσο, όταν κατέστη φανερό πώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα συμμαχούσε με τήν Γερμανία και τίς Κεντρικές Δυνάμεις γενικώς, πολλοί Έλληνες θέλησαν να βοηθήσουν και να συνδράμουν τίς δυνάμεις τῆς Αντάντ.
Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ αρνήθηκε την πρόταση τοῦ Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου για την παραχώρηση τῆς Ανατολικής Μακεδονίας στην Βουλγαρία έναντι ισομεγέθους μελλοντικού ανταλλάγματος στην Μικρά Ασία. Ο Στρατηλάτης και Βασιλεύς πρότεινε την δημιουργία ενός ανεξαρτήτου κράτους με κέντρο την Κωνσταντινούπολη και την προστασία τῶν εν Μικρά Ασία ελληνικών πληθυσμών. Έφτασε κοντά στο να συνδράμει την Μεγάλη Βρετανία στην εκστρατεία τῶν Δαρδανελίων (πού πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο τοῦ 1915, αλλά ευτυχώς ο Στρατιωτικός Σύμβουλος τοῦ Βασιλέως Ιωάννης Μεταξάς, ο εκτελών χρέη Αρχηγού τοῦ Γενικού Επιτελείου, τον συμβούλεψε να μην μπεί στόν πόλεμο, κάτι για το οποίο αποδείχτηκε σωστός, διότι κατά τήν εκστρατεία τῶν Δαρδανελλίων ή τῆς Καλλιπόλεως, οι Δυνάμεις τῆς Αντάντ νικήθηκαν κατά κράτος. Μετά το γεγονός αυτό ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτήθηκε. Προτού όμως διεξαχθούν εκλογές, τον Ιούνιο τοῦ 1915, η υγεία τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου κλονίστηκε.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, από τα πεδία των Μαχών κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους, έπαθε πνευμονία και πλευρίτιδα, και βρέθηκε πολύ κοντά στο θάνατο. Για τον λόγο αυτό ζήτησε να εξομολογηθεί σε ένα ιερέα φέρνοντας στο Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου την Ιερά Εικόνα τῆς Παναγίας από την Τήνο. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ ως εκ θαύματος ανάρρωσε, προσφέροντας η Βασίλισσα τῶν Ελλήνων Σοφία ένα μεγάλο ζαφείρι ως τάμα στην Παναγία.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κέρδισε τίς εκλογές τοῦ Ιουνίου και τόν Σεπτέμβριο, καθώς πλήθαιναν οι φόβοι μιας νέας Βουλγαρικής επιθέσεως στην Θεσσαλονίκη, κάλεσε, χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βρετανούς και Γάλλους στέλνοντας στρατεύματα στην πόλη. Στο μόνο πού υποχωρεί ο Βασιλεύς είναι να δεχτεί την επιστράτευση 18.000 εφέδρους, και αυτό ως μια προφύλαξη τῆς Θεσσαλονίκης από το ενδεχόμενο μιας Βουλγαρικής επιθέσεως.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στην Ελλάδα παραβιάζοντας και καταλύοντας το υπάρχον Σύνταγμα, αγγλογαλλικά στρατεύματα στην Βόρεια Ελλάδα. Αυτό τον έφερε σε ρήξη με τον Βασιλέα Κωνσταντίνο με αποτέλεσμα την παραίτησή του. Η Γενική Διοίκηση τῶν Γαλλοβρετανικών δυνάμεων στην Θεσσαλονίκη ανατέθηκε στο Γάλλο Στρατηγό Σαράι (Sarail) ένθερμο αντιμοναρχικό. Οι τρόποι συμπεριφοράς και διοικήσεως τοῦ Γάλλου Στρατηγού δεν άρεσαν καθόλου στο Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’. «Δέν δέχομαι νά μοῦ συμπεριφέρονται ὡς νά ἤμουν ἰθαγενής φύλαρχος», έλεγε. Ο Γάλλος Σαράι πραξικοπηματικά ανέλαβε ένα μέρος τῆς εξουσίας τοῦ Βασιλέως όπως αυτά ήταν κατοχυρώμενα στο Ελληνικό Σύνταγμα, και παρά τήν δηλωμένη ουδετερότητα τῆς Ελλάδος, ενθάρρυνε τήν στρατολόγηση ενός Ελληνικού «εθνικού στρατού» για να πολεμήσει τούς Βούλγαρους, οι οποίοι με την βοήθεια τῆς Αντάντ είχαν καταλάβει την Ανατολική Μακεδονία.
Ενώ επικρατούσε η γενική αυτή ένταση, εμπρηστές χτύπησαν το Βασιλικό Κτήμα τοῦ Βασιλέως στο Τατόϊ, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές και τόν θάνατο 18 ανθρώπων. Οι Έλληνες Βασιλείς Κωνσταντίνος ΙΒ’ και Σοφία με την οικογένειά τους κατάφεραν να ξεφύγουν από ασφαλή μονοπάτια μέσα από το δάσος του Τατοΐου. Την 1η Δεκεμβρίου 1916, ένα ξέσπασμα βίας από Γάλλους ναύτες και Βρετανούς πεζοναύτες, οδήγησε στον βομβαρδισμό τῶν Ανακτόρων Αθηνῶν πού πραγματοποιήθηκε από το λιμάνι τοῦ Πειραιώς, επέφερε την οριστική ρήξη ανάμεσα στο Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’ και τίς δυνάμεις τῆς Αντάντ, επιβάλλοντας ναυτικό αποκλεισμό στην Ελλάδα. Τα σημάδια αυτά ήταν και είναι εμφανή μέχρι σήμερα στα Ανάκτορα.
Η πρώτη εξορία.
Οι Γάλλοι συνεπικουρούμενοι από το νέο Βρετανό Πρωθυπουργό Λόϋντ Τζώρτζ, απαίτησαν από τον Βασιλέα τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνο ΙΒ’ να εγκαταλείψει τόν Θρόνο του προκειμένου να άρουν τον αποκλεισμό τον Μάϊο τοῦ 1917. Ο πρωτότοκος γυιός τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’, ο Διάδοχος Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Γεώργιος, θεωρήθηκε ακατάλληλος από τούς Γάλλους και γενικά από τίς Μεγάλες Δυνάμεις για τήν διαδοχή καθώς και ο Πρίγκηψ Γεώργιος και Διάδοχος τοῦ Ελληνικού Θρόνου είχε υπηρετήσει στον γερμανικό στρατό. Έτσι ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ παραχώρησε τόν Θρόνο του στον δευτερότοκο γυιό του Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Αλέξανδρο Α’, χωρίς ποτέ ο ίδιος, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’, να παραιτηθεί επισήμως από τον Θρόνο του. Γι’ αυτό και ο Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Αλέξανδρος ποτέ δεν δέχτηκε τόν τίτλο τοῦ Βασιλέως, αλλά τοῦ Βασιλόπαιδος. Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με την βοήθεια κυρίως τῶν Γάλλων, εγκαθίδρυσε ένα ιδιότυπο δικτατορικό καθεστώς με επαναφορά τῆς Βουλής τοῦ 1915 που ονομάστηκε «Βουλή τῶν Λαζάρων» ως προκάλυμμα τῶν αντισυνταγματικών του πράξεων.
Τον Ιούλιο τοῦ 1917, η Ελλάς κήρυξε τελικά τον πόλεμο στήν Γερμανία, την Αυστροουγγαρία, την Τουρκία και την Βουλγαρία, δηλαδή στίς Κεντρικές Δυνάμεις, κάτι που το ήθελε διακαώς, αφού μέχρι τότε ανασταλτικός παράγων ήταν ο Βασιλεύς ο οποίος ήθελε την έξοδο τῆς Ελλάδος στον πόλεμο στο πλευρό τῆς Αντάντ, αλλά με όρους κάτι πού ηρνήτο ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Τα Ελληνικά στρατεύματα πολέμησαν θαρραλέα στο πλευρό τῶν Βρετανών στην Λίμνη Δοϊράνη στην Μακεδονία, συμβάλλοντας στην τελική επικράτηση τῆς Αντάντ έναντι τῶν Κεντρικών Δυνάμεων.
Τον Ιούλιο τοῦ 1920 υπεγράφη η ανυπόστατη και ανεφάρμοστη Συνθήκη τῶν Σεβρών. Ανυπόστατη λόγω τῆς μη εγκρίσεώς της από τα κατά τόπους Κοινοβούλια, αλλά και ανεφάρμοστη, διότι δεν υπήρχε περίπτωση να εφαρμοστεί. Σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη, ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων – Βασιλόπαις Αλέξανδρος Α’ δαγκώθηκε από μια μαϊμού στο πόδι στο κτήμα τοῦ Τατοΐου. Η πληγή μολύνθηκε, με αποτέλεσμα την σηψαιμία και ο Βασιλεύς – Βασιλόπαις Αλέξανδρος πέθανε ύστερα από ένα μήνα σε ηλικία 27 ετών.
Ο νόμιμος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’, από την εξορία όπου ζούσε, ζήτησε από τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο να επιστρέψει για λίγες ώρες με την οικογένειά του στην Ελλάδα για την κηδεία τοῦ γυιού του. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκε το αίτημα τοῦ Βασιλέως και ο Στρατηλάτης, ο νικητής τῶν Βαλκανικών Πολέμων και αγαθός Βασιλεύς όταν πληροφορήθηκε την άρνηση τοῦ Ελευθερίου Βενιζέλου σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό καί είπε: «Πάτερ ἐπουράνιε, ἄφες αὐτοῦς, οὐ γάρ οἶδασι τί ποιοῦσι». Όταν ο τριτότοκος γυιός του Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Παύλος τον ρώτησε τί σχεδιάζει να πράξει ο πατέρας του, ο εξόριστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ τόν παρέπεμψε στην Ευαγγελική ρήση: «Μή οὐν μεριμνήσετε εἰς τήν αὔριον. ἡ γάρ αὔριον μεριμνήσει τά ἑαυτῆς, ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς».
Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ξαφνικά προκηρύσσει εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920, στίς οποίες όμως ηττήθηκε χωρίς ο ίδιος να εκλεγεί Βουλευτής, γι’ αυτό και αυτοεξορίζεται στο Παρίσι. Μια δόλια κίνηση τοῦ Βενιζέλου, ώστε να επομισθούν την Μικρασιατική καταστροφή οι βασιλόφρονες πού είχαν έρθει στην εξουσία.
Με το δημοψήφισμα τῆς 20ης Νοεμβρίου 1920, ο Ελληνικός λαός επέλεξε με 1.010.783 ψήφους έναντι 10.883 την επάνοδο τοῦ Στρατηλάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’, ο οποίος επέστρεψε θριαμβευτικά δύο εβδομάδες αργότερα. Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ αποφάσισε την συνέχιση τοῦ πολέμου με την Τουρκία. Στίς 29 Μαΐου 1921 αναχώρησε από τον Πειραιά για να αναλάβει την αρχιστρατηγία τοῦ Ελληνικού Στρατού στήν Μικρά Ασία. Μαζί του πήγε και ο αδελφός του Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος Ανδρέας ο πατήρ τοῦ Δουκός τοῦ Εδιμβούργου Φιλίππου, με τον πρωτότοκο γυιό του Πρίγκηπα τῆς Ελλάδος Νικόλαο.
Ο Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ τέθηκε επί κεφαλής τοῦ Ελληνικού Στρατού για τέσσερις μήνες φτάνοντας κοντά στην Άγκυρα στην γνωστή μάχη τοῦ Σαγγαρίου. Όμως ο Διεθνής Σιωνισμός που ήλεγχε τούς δήθεν «συμμάχους» μας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το Παρίσι, η Εθνική Άμυνα Β’, το Σ.Ε.Κ.Ε πρόδρομος τοῦ αμαρτωλού Κ.Κ.Ε, η αντιπολίτευση και ορισμένοι ελάχιστοι, σχεδόν μηδαμινοί λανθασμένοι χειρισμοί τῆς τότε Ελληνικής Βασιλικής Κυβερνήσεως μᾶς οδήγησαν στην Μικρασιατική καταστροφή.
Τον Σεπτέμβριο τοῦ 1921 η υγεία τοῦ Έλληνος Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’ επιδεινώθηκε και γι’ αυτό επιστρέφει στην Αθήνα. Τον Αύγουστο τοῦ 1922 ο Ελληνικός στρατός ηττήθηκε από τούς Τσέτες τοῦ Κεμάλ Ατατούρκ, οι οποίοι στις 27 – 29 Αυγούστου 1922 μπήκαν στήν Σμύρνη λεηλατώντας την και καίγοντάς την. Την μερική εκκένωση τῆς Σμύρνης παρακολούθησε ως νεαρός αξιωματικός τοῦ ναυτικού πάνω στο καταδρομικό «Έλλη» ο Πρίγκηψ τῆς Ελλάδος, μετέπειτα Βασιλεύς Παύλος Α’, βλέποντας όλη την βαρβαρότητα τῶν Τούρκων αλλά και τῶν δήθεν συμμάχων μας!
Οι ριψάσπιδες όμως κινηματίες Πλαστήρας και Γονατάς, με την βοήθεια τοῦ αντιπλοιάρχου Φωκά απαιτούν τήν παραίτηση τοῦ Έλληνος Βασιλέως και Στρατηλάτου Κωνσταντίνου ΙΒ’, την διάλυση τῆς Βουλής και τόν σχηματισμό Κυβερνήσεως φιλική προσκείμενη πρός την Αντάντ, αλλά και την διεξαγωγή εκλογών.
Ο Έλλην Βασιλεύς και διπλασιαστής τῆς Ελλάδος Κωνσταντίνος ΙΒ’ για να αποφευχθεί εμφύλια σύγκρουση αντιγράφοντας και πάλι τον εαυτό του όπως το 1917, παραιτήθηκε υπέρ τοῦ Διαδόχου Γεωργίου τοῦ Β’.
Ο νέος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Γεώργιος Β’ μετά από λίγες ώρες ορκίστηκε ενώ οι επαγγελματίες Κινηματίες κατέλαβαν την Αθήνα. Οι κινηματίες υπό τον Στρατιωτικό Θεόδωρο Πάγκαλο μετέπειτα Δικτάτορα, ξεκινούν ένα όργιο διώξεων, με πρώτο τήν σύλληψη τῶν «Έξ» δηλαδή Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη, Μπαλτατζή, Χατζηανέστη, Στράτου και Θεοτόκη και τῶν Γούδα και Στρατηγού με την απλή και εύκολη δικαιολογία τῆς «εσχάτης προδοσίας», οδηγώντας τους σε μία «δίκη» με «απόφαση» την εκτέλεσή τους.
Στίς 30 Σεπτεμβρίου 1922 ο Ένδοξος Στρατηλάτης Βασιλεύς σκιά πιά τοῦ εαυτού του μετά τῆς Βασιλίσσης Σοφίας και τῶν αδελφών του, μετέβησαν στο Βασιλικό Κοιμητήριο στο Τατόϊ και προσκύνησαν τούς τάφους τῶν αειμνήστων Βασιλέων και γονέων του Γεωργίου τοῦ Α’ και Όλγας και τοῦ υιού του Αλεξάνδρου τοῦ Α’. Εκείνη την ώρα χιλιάδες πολίτες με δάκρυα στα μάτια και ψυχικό σπαραγμό, κατέφτασαν Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου για να τούς αποχαιρετήσουν. Τελευταίοι παρουσιάστηκαν οι άνδρες τῆς Βασιλικής Φρουράς. Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ έσφιξε ένα – ένα τα χέρια τους, ευχόμενος με συγκίνηση για υγεία και ευτυχία! Η φωνή του ράγισε και οι στρατιώτες κλαίγοντας με λυγμούς τον κατευόδωσαν λέγοντας: «Νά πᾶς στό καλό Βασιλέα μας. Δέν πρόκειται νά σέ ξεχάσουμε ποτέ. Ὁ Θεός μαζί σου».
Μετά από αυτό το συγκινητικό σκηνικό αποχωρισμού, το Ελληνικό Βασιλικό ζεύγος καθώς επιβαίνει στο αυτοκίνητο, πέφτουν όλοι πάνω του για να χαιρετήσουν και να φιλήσουν για τελευταία φορά το χέρι τῶν Ελλήνων Βασιλέων Κωνσταντίνου ΙΒ’ και Σοφίας.
Φτάνοντας στο λιμάνι, το πλοίο «Πατρίς» είναι έτοιμο για να τούς παραλάβει. Ο Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ ο Στρατηλάτης και Αρχιστράτηγος τῶν Βαλκανικών Πολέμων βλέπει για τελευταία φορά την πολυαγαπημένη του Πατρίδα, την Ελλάδα, την οποία αφήνει οριστικά.
Ο Στρατιωτικός και Σύμβουλος τοῦ Βασιλέως τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΒ’, Ιωάννης Μεταξάς, αποκάλυψε αργότερα τι τοῦ είπε ο Στρατηλάτης Βασιλεύς κατά την τελευταία τους συνάντηση. Γράφει στο ημερολόγιό του ο Ιωάννης Μεταξάς: «Θά φύγω ἀφοῦ νομίζουν ὅτι ἡ παρουσία μου εἰς μίαν μικράν γωνίαν τοῦ δάσους ἐνοχλεῖ... Καί ἀφοῦ ἐσιώπησε πάλι μέ ἐφώναξε μέ δακρυσμένα τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Ἐσύ θά ζήσης καί θά σταδιοδρομήσης εἰς τόν τόπον μας. Κάποια ἡμέρα θά ἔλθης στά πράγματα. Εἶμαι βέβαιος γι’ αὐτό καί διά τοῦτο σέ παρακαλῶ ἄμα ἀνέβης εἰς τήν ἐξουσίαν νά μέ φέρεις πίσω. Εἶναι τό μόνο πρᾶγμα πού σέ ζητῶ. Θέλω να’ ρθώ στό Τατόϊ καί νά πεθάνω στήν Ελλάδα».
Έτσι άδοξα θα λήξη η Βασιλεία τοῦ Έλληνος Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ’ τοῦ υπερδιαπλασιαστού τῆς Ελλάδος και πολεμίου τῶν συμφερόντων και τῶν ραδιουργιών. Ο αείμνηστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων ήταν ένας Μεγάλος Έλλην.
Δυστυχώς όμως, ο αείμνηστος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ δεν θα επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα την οποία αγάπησε και θυσιάστηκε γι’ αυτήν. Τέσσερις μήνες αργότερα από την εξορία του, στίς 11 Ιανουαρίου 1923, ο ένδοξος Έλλην Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ’ πέθανε πάμφτωχος σ’ ένα ξενοδοχείο στο Παλέρμο τῆς Σικελίας.
Ο ένδοξος Βασιλεύς τῶν Ελλήνων και Στρατηλάτης Κωνσταντίνος ΙΒ’ ήταν ένας απλός και δυναμικός ηγέτης με στρατιωτική ευφυία και κατασταλαγμένες απόψεις. Αποφασιστικός, πατριώτης, και βαθιά πιστός στον Θεό. Χάρη στίς ενέργειές του εξόπλισε και αναδιοργάνωσε τον Ελληνικό Στρατό, υπερδιπλασίασε την Ελλάδα με τούς ενδόξους Βαλκανικούς Πολέμους και για τον λόγο αυτό βρέθηκε ταπεινωμένος και δύο φορές εξόριστος.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.
ΕΝΑΣ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
