(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Με το καλό ο Μάης!
Καλή Πρωτομαγιά!
Με το άλικο της εύθραυστης παπαρούνας,
Με το κόκκινο του ευωδιαστού γαρύφαλλου,
Με το πορφυρούν του βελούδινου ρόδου!
Πού βρήκες χρώματα, μα τέτοιας έντασης πορφύρα,
μέσα στη μαύρη γής,
που βρήκες χρώματα κι ανθείς;
Ή μήπως πάλι ,
από τα γαίματα αντλείς,
αίματα φονικόχρωα των πατέρων ημών,
Ή μήπως ταις των αιμάτων αυτών ροαίς
γεωργείς και καταρδεύεσαι ,
μήνας πολιοματωμένος
τούτος ο έμορφος Μάης,
μνήμες ματωμένες ανακαλεί,
με το καλό, αδέρφια!
Πορφυρούς ο Μάης, σαν τον χιτώνα του Χριστού
από τον χρωστήρα του Ελ Γκρέκο,
ολοπόρφυρος,
καλή Πρωτομαγιά,
των αγώνων, των αιμάτων, των πολέμων,
των ηρώων, των αγωνιστών, των πεσόντων,
κοκκίνισε η γής , λάσπωσε από γαίμα,
το γελαστό παιδί,
Τι ιδέτε, κόλλησε η ρόδα του χαμηλά μέσ’ το αίμα,
μάτωσε και το Γκιούλ Τζαμί,
ένα Μάη σαν κι αυτόν,,
στην Πύλη του Ρωμανού μάχεται,
Αυτός ο τελευταίος Έλληνας!
Έγνοια μας,
Του κύκλου τα γυρίσματα
π’ ανεβοκατεβαίνουν …