Κωνσταντίνος Γιάντσιος
Η Συμφωνία των Πρεσπών και η πληγή που δεν κλείνει
Σαν σήμερα, στις 17 Ιουνίου 2018, υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Για κάποιους, ένα βήμα προς την επίλυση μιας διπλωματικής εκκρεμότητας. Για πολλούς όμως, ένας σταθμός πικρίας, απογοήτευσης και βαθιάς προδοσίας.
Οι Έλληνες ένιωσαν και...
πάλι ότι δεν ακούστηκαν, δεν μετρήθηκαν, δεν σεβάστηκαν. Ότι κάποιοι “έδωσαν” όνομα, ψυχή και γλώσσα, σαν να ήταν διαπραγματεύσιμα εμπορεύματα, κι όχι τα ιερά θεμέλια της ιστορικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας.
Η αναγνώριση του ονόματος "Βόρεια Μακεδονία" ήταν για πολλούς Έλληνες παραχώρηση του όρου "Μακεδονία" χωρίς δικαίωμα. Η αποδοχή της ύπαρξης «μακεδονικής» γλώσσας και εθνικότητας δημιούργησε ένα σοβαρό προηγούμενο, που διαστρεβλώνει ιστορικές αλήθειες και απειλεί τη συλλογική μας μνήμη.
Η πλειοψηφία των πολιτών, ειδικά στη Μακεδονία, διαμαρτυρήθηκε, ξεσηκώθηκε, κατέβηκε στους δρόμους. Όμως η φωνή τους δεν εισακούστηκε. Κυριάρχησε ο πολιτικός σχεδιασμός, η πίεση των ξένων παραγόντων, οι διεθνείς ισορροπίες.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που οι Έλληνες βιώνουν την πικρία της προδοσίας από μέσα. Η Ιστορία είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα.
Ο Σωκράτης, που μίλησε για την αλήθεια, καταδικάστηκε από την ίδια του την πόλη.
Ο Κολοκοτρώνης, ο ήρωας της Επανάστασης, φυλακίστηκε από το ελληνικό κράτος που ο ίδιος έστησε.
Ο Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης με εθνικό όραμα, δολοφονήθηκε από ελληνικά χέρια.
Και ας θυμηθούμε το 1922: ο ελληνικός στρατός, χωρίς να έχει χάσει στρατιωτικά, έφτασε έξω από την Άγκυρα. Τι περίμενε; Τι τον κράτησε πίσω; Ποιοι σταμάτησαν την πορεία εκείνη που ίσως να άλλαζε την ιστορία; Η απάντηση που δίνουν πολλοί είναι μία ακόμη προδοσία — πολιτική, γεωπολιτική, εσωτερική.
Υπάρχουν βεβαίως Έλληνες που ιδεολογικά υποστηρίζουν τη συμφωνία. Και είναι θεμιτό. Αλλά η διαφορά άποψης δεν μπορεί να αναιρεί την ιστορική αλήθεια. Δεν μπορεί να σβήσει το συλλογικό τραύμα. Δεν μπορεί να κάνει το ψέμα… εθνική γραμμή.
Η ελίτ που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών κινήθηκε έξω από τον παλμό της ελληνικής ψυχής. Ενδεχομένως με αγαθές προθέσεις ή πίστη σε μια παγκοσμιοποιημένη λογική. Όμως όποιος δεν νιώθει το βάρος της Ιστορίας, δεν έχει θέση να την αγγίζει.
Γι’ αυτό και η πληγή μένει ανοιχτή. Όχι γιατί είμαστε αδιάλλακτοι. Αλλά γιατί δεν ξεπουλάμε ό,τι αγαπήσαμε.
Γιατί για τον Έλληνα, η Ιστορία δεν είναι παρελθόν. Είναι πνοή, καθρέφτης, πυξίδα. Κι όποιος την παραχωρεί, προδίδει πρώτα την ψυχή του.
Με εκτίμηση πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος
