Το παρακάτω κείμενο είναι αυτό που έγραψε ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο επισκεπτών της Μονής Σινά, κατά την επίσκεψή του στις 15-2-1927....
"Έπειτα από 3ήμερη πορεία στη φοβερή έρημο, αντίκρυσα τις μοναστηριακές ανθισμένες μυγδαλιές η καρδιά μου εσκίρτησε. Εδώ διαλογίστηκα, υπάρχει...
μια ανώτερη ανθρώπινη συνείδηση, εδώ νικά η αρετή του ανθρώπου την έρημο. Κι ύστερα, αναπνέοντας τον υψηλό αέρα απάνω στα ιερά τείχη της μονής ένιωσα τούτο: το ακρότατο, το πιο επικίνδυνο φυλάκιο της ελληνικής παρατάξεως είναι η Ιερά Μονή του Σινά, όχι μόνο γιατί υψώθη πάντα φρούριο της ελληνικής και της χριστιανικής ιδέας, αλλά προπάντων γιατί μέσα στην έρημο επί 14 αιώνες από τα τείχη τούτα ο Σιναϊτης Ακρίτας μάχεται και νικά με την πίστη, με την επιμονή, με την αγάπη τις σκοτεινές φυσικές και ανθρώπινες δυνάμεις που θέλουν να πνίξουν την ψυχή - την καιόμενην και ου κατακαιόμενην του μαχόμενου ανθρώπου. Εμπιστοσύνη στην αξία της πίστεως, της επιμονής και της αγάπης, ιδού το ανώτατο μάθημα που μου έδωσε το φρούριο της Αγίας Αικατερίνης."
Μονή Σινά 15.2.1927
Επίσης στο ίδιο ταξιδιωτικό βιβλίο του με τίτλο "Ιταλία, Αίγυπτος - Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος, Ο Μοριάς", απ' όπου και το παραπάνω απόσπασμα, σημειώνει:
"...Το Μοναστήρι τούτο του Σινά είναι ένα ψυχικό θάμα. Μέσα σε αγριότατην έρημο, ανάμεσα σε αρπαχτικές, αλλόθρησκες, αλλόγλωσσες φυλές, γύρα από ένα πηγάδι νερό, δεκατέσσερεις αιώνες τώρα υψώνεται σα φρούριο το Μοναστήρι τούτο κι αντιστέκεται στις φυσικές κι ανθρώπινες δυνάμεις που το πολιορκούν.
Έπειτα από τριήμερη πορεία στην αγέλαστη έρημο, ευτύς ως αντίκρισα τις μοναστηριακές ανθισμένες μυγδαλιές, η καρδιά μου πήδηξε: εδώ, ένιωσα, υπάρχει μια ανώτερη ανθρώπινη συνείδηση, εδώ νικάει η αρετή του ανθρώπου την έρημο..."
Μονή Σινά 15.2.1927
Επίσης στο ίδιο ταξιδιωτικό βιβλίο του με τίτλο "Ιταλία, Αίγυπτος - Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος, Ο Μοριάς", απ' όπου και το παραπάνω απόσπασμα, σημειώνει:
"...Το Μοναστήρι τούτο του Σινά είναι ένα ψυχικό θάμα. Μέσα σε αγριότατην έρημο, ανάμεσα σε αρπαχτικές, αλλόθρησκες, αλλόγλωσσες φυλές, γύρα από ένα πηγάδι νερό, δεκατέσσερεις αιώνες τώρα υψώνεται σα φρούριο το Μοναστήρι τούτο κι αντιστέκεται στις φυσικές κι ανθρώπινες δυνάμεις που το πολιορκούν.
Έπειτα από τριήμερη πορεία στην αγέλαστη έρημο, ευτύς ως αντίκρισα τις μοναστηριακές ανθισμένες μυγδαλιές, η καρδιά μου πήδηξε: εδώ, ένιωσα, υπάρχει μια ανώτερη ανθρώπινη συνείδηση, εδώ νικάει η αρετή του ανθρώπου την έρημο..."
Β.Β.
