Είναι τραγική η ένδεια της ελληνικής κοινωνίας που δεν μπορεί να παράξει νέα πολιτικά πρόσωπα
Οι δύο παλαιοί «μονομάχοι» των αρχών της περασμένης δεκαετίας και πρώην...
πρωθυπουργοί, ο Α.Σαμαράς και ο Α.Τσίπρας θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι στην πολιτική «κονίστρα» με διαφορετική στόχευση ο καθένας.
Και οι δύο αναμένεται να ανακοινώσουν νέα κόμματα το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Με ποιο σκοπό;
Ο Α.Σαμαράς για να πάρει ένα κομμάτι και για να στερήσει την αυτοδυναμία από την Ν.Δ. του Κ.Μητσοτάκη και ο Α.Τσίπρας για να ενώσει τα «σπασμένα» κομμάτια της Αριστεράς (που είναι ομολογουμένως πολλά).
Το ότι δύο άνθρωποι που σε οποιαδήποτε χώρα θα είχε λήξει, μετά τις παραιτήσεις τους, η καριέρα τους, θέλουν να επιστρέψουν στο πολιτικό προσκήνιο, δείχνει την ένδεια της ελληνικής κοινωνίας που αδυνατεί να παράξει νέα πολιτικά πρόσωπα.
Ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται ικανός να αποσπάσει ένα ποσοστό μεταξύ του 5 και του 7 % με μοιρασμένες «δεξαμενές» μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου και ένα αντίστοιχο ποσοστό, πιθανότατα ελαφρά μεγαλύτερο ο Α.Τσίπρας.
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως είναι τι έχουν να προσφέρουν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί στην χώρα και στην ελληνική κοινωνία;
Γιατί αν είχαν να προσφέρουν κάτι θα το είχαν κάνει όταν κυβερνούσαν.
Πρόκειται για «ξαναζεσταμένο» φαγητό. Στο μόνο που διαφέρουν είναι πως ο Α.Τσίπρας μάλλον θα ενώσει ένα μέρος της Αριστεράς σε αντίθεση με τον Α.Σαμαρά ο οποίος θα προσφέρει ακόμα περισσότερο στην πολυδιάσπαση της Δεξιάς (και εννοούμε της κανονικής).
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για επιστροφή στο 2015 μόνο που η σημερινή εποχή δεν έχει καμία σχέση με τότε.
Μάλιστα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα έχουν τις βάσεις τους στις διακυβερνήσεις και των δύο εκείνη την περίοδο.
Πώς το έλεγε ο Μαρξ; «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» και από ότι φαίνεται οι Έλληνες θα ζήσουν πολλές «φάρσες» ακόμα.
Και οι δύο αναμένεται να ανακοινώσουν νέα κόμματα το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Με ποιο σκοπό;
Ο Α.Σαμαράς για να πάρει ένα κομμάτι και για να στερήσει την αυτοδυναμία από την Ν.Δ. του Κ.Μητσοτάκη και ο Α.Τσίπρας για να ενώσει τα «σπασμένα» κομμάτια της Αριστεράς (που είναι ομολογουμένως πολλά).
Το ότι δύο άνθρωποι που σε οποιαδήποτε χώρα θα είχε λήξει, μετά τις παραιτήσεις τους, η καριέρα τους, θέλουν να επιστρέψουν στο πολιτικό προσκήνιο, δείχνει την ένδεια της ελληνικής κοινωνίας που αδυνατεί να παράξει νέα πολιτικά πρόσωπα.
Ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται ικανός να αποσπάσει ένα ποσοστό μεταξύ του 5 και του 7 % με μοιρασμένες «δεξαμενές» μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου και ένα αντίστοιχο ποσοστό, πιθανότατα ελαφρά μεγαλύτερο ο Α.Τσίπρας.
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως είναι τι έχουν να προσφέρουν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί στην χώρα και στην ελληνική κοινωνία;
Γιατί αν είχαν να προσφέρουν κάτι θα το είχαν κάνει όταν κυβερνούσαν.
Πρόκειται για «ξαναζεσταμένο» φαγητό. Στο μόνο που διαφέρουν είναι πως ο Α.Τσίπρας μάλλον θα ενώσει ένα μέρος της Αριστεράς σε αντίθεση με τον Α.Σαμαρά ο οποίος θα προσφέρει ακόμα περισσότερο στην πολυδιάσπαση της Δεξιάς (και εννοούμε της κανονικής).
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για επιστροφή στο 2015 μόνο που η σημερινή εποχή δεν έχει καμία σχέση με τότε.
Μάλιστα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα έχουν τις βάσεις τους στις διακυβερνήσεις και των δύο εκείνη την περίοδο.
Πώς το έλεγε ο Μαρξ; «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» και από ότι φαίνεται οι Έλληνες θα ζήσουν πολλές «φάρσες» ακόμα.
