Σαν σήμερα, η Αθήνα βυθίζεται σε πολιτικό και ηθικό σοκ: ο Ίων Δραγούμης πέφτει νεκρός από σφαίρες, στη σκιά του Μεγάλου Διχασμού που διχάζει βαθιά την Ελλάδα. Ο Δραγούμης –διανοούμενος, διπλωμάτης, πολιτικός και πρόσωπο με καθαρό εθνικό όραμα– δολοφονείται στις 31 Ιουλίου 1920, στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Παπαδιαμαντοπούλου, από άνδρες που ανήκαν στην προσωπική φρουρά του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η...
εκτέλεση αυτή δεν ήταν ένα τυχαίο έγκλημα. Ήταν η αιματηρή συνέχεια μιας αλυσίδας πολιτικών γεγονότων, με κορυφαίο την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του ίδιου του Βενιζέλου, μόλις μια μέρα νωρίτερα, στον σταθμό της Λυών στο Παρίσι. Οι δράστες της επίθεσης στο Παρίσι ήταν βασιλόφρονες αξιωματικοί, και η απόπειρα θεωρήθηκε ως πολιτικό πλήγμα στον Βενιζελισμό. Μέσα σε αυτό το κλίμα αντεκδίκησης και ωμής πόλωσης, ο Ίων Δραγούμης βρέθηκε στο στόχαστρο.
Παρότι προερχόταν από το βενιζελικό στρατόπεδο, είχε πλέον διαφοροποιηθεί από τον Βενιζέλο, εκπροσωπώντας έναν ανεξάρτητο εθνικισμό, μακριά από τα κομματικά άκρα. Αυτό δεν τον προστάτεψε. Οι «Γυπαραίοι», όπως αποκαλούνταν οι φρουροί του Βενιζέλου, τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν βάναυσα και τελικά τον εκτέλεσαν με εννέα σφαίρες, μπροστά στα μάτια πολιτών και περαστικών. Το άψυχο σώμα του βεβηλώθηκε από το πλήθος, σε μια σκηνή που φώλιασε στη μνήμη της εποχής ως ντροπιαστικό αποτύπωμα τυφλού φανατισμού.
Η δολοφονία του Δραγούμη ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο το βάθος του Εθνικού Διχασμού, της πολιτικής και ιδεολογικής ρωγμής που δίχασε την Ελλάδα στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και των μεγαλοϊδεατικών διεκδικήσεων. Δεν ήταν απλώς η εξόντωση ενός πολιτικού αντιπάλου· ήταν η κατάρρευση κάθε ορίου σε έναν εμφύλιο χωρίς επίσημη κήρυξη.
Ο Ίων Δραγούμης παραμένει μέχρι σήμερα σύμβολο της πολιτικής υπευθυνότητας και της διανόησης, αλλά και της τραγικής κατάληξης που μπορεί να έχει ένας λαός όταν η πολιτική σύγκρουση μετατρέπεται σε εμφύλιο μίσος. Η μνήμη του τιμάται όχι μόνο για τη σκέψη και τη δράση του, αλλά και ως υπενθύμιση για το πόσο εύκολα η δημοκρατία μπορεί να τσαλαπατηθεί όταν ο διχασμός κυριαρχεί.
Παρότι προερχόταν από το βενιζελικό στρατόπεδο, είχε πλέον διαφοροποιηθεί από τον Βενιζέλο, εκπροσωπώντας έναν ανεξάρτητο εθνικισμό, μακριά από τα κομματικά άκρα. Αυτό δεν τον προστάτεψε. Οι «Γυπαραίοι», όπως αποκαλούνταν οι φρουροί του Βενιζέλου, τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν βάναυσα και τελικά τον εκτέλεσαν με εννέα σφαίρες, μπροστά στα μάτια πολιτών και περαστικών. Το άψυχο σώμα του βεβηλώθηκε από το πλήθος, σε μια σκηνή που φώλιασε στη μνήμη της εποχής ως ντροπιαστικό αποτύπωμα τυφλού φανατισμού.
Η δολοφονία του Δραγούμη ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο το βάθος του Εθνικού Διχασμού, της πολιτικής και ιδεολογικής ρωγμής που δίχασε την Ελλάδα στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και των μεγαλοϊδεατικών διεκδικήσεων. Δεν ήταν απλώς η εξόντωση ενός πολιτικού αντιπάλου· ήταν η κατάρρευση κάθε ορίου σε έναν εμφύλιο χωρίς επίσημη κήρυξη.
Ο Ίων Δραγούμης παραμένει μέχρι σήμερα σύμβολο της πολιτικής υπευθυνότητας και της διανόησης, αλλά και της τραγικής κατάληξης που μπορεί να έχει ένας λαός όταν η πολιτική σύγκρουση μετατρέπεται σε εμφύλιο μίσος. Η μνήμη του τιμάται όχι μόνο για τη σκέψη και τη δράση του, αλλά και ως υπενθύμιση για το πόσο εύκολα η δημοκρατία μπορεί να τσαλαπατηθεί όταν ο διχασμός κυριαρχεί.
press
