γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτη
Συγγραφέας Αρθρογράφος
Γενική είναι η διαπίστωση, ότι οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα. Ποτέ άλλοτε κατά το παρελθόν, δεν είχε παρατηρηθεί αυτό το φαινόμενο. Η δυσπιστία στα λόγια των πολιτικών, και...
η απογοήτευση από το εν γένει επίπεδο της δημόσιας ζωής, κρύβουν οπωσδήποτε εθνικό κίνδυνο. Διότι ο Λαός φοβάται, ότι δεν διαθέτει εκπροσώπους τους οποίους μπορεί να εμπιστευθεί για να προασπίσουν τα εθνικά και τα λαϊκά συμφέροντα. Στην εξωτερική πολιτική παρατηρείται απώλεια κύρους και υποταγή στην Τουρκία. Εντός της χώρας είναι ευδιάκριτη η διαφθορά, το πελατειακό κράτος, η φεουδαρχία και η παρακμή. Το μέγα βάρος των κατηγοριών – φυσικά – καταλογίζεται στην κυβέρνηση τού Κυριάκου.
Αλλά και στα «μεγάλα» αντιπολιτευτικά κόμματα, οι ψηφοφόροι δεν τρέφουν καμία εμπιστοσύνη. Οι κραυγές για τα κυβερνητικά σκάνδαλα και την κακή άσκηση εξουσίας, βρίσκουν βέβαια, ευμενή απήχηση στις μάζες. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για ευκαιριακές αντιπολιτευτικές φωνές, αλλά τα κόμματα δεν εκφράζουν πλέον συγκεκριμένες ιδεολογίες. Σ’ αυτό το σημείο ακριβώς, βρίσκεται η πολιτική μας παρακμή. Τα παλιά χρόνια οι πολίτες εμπιστεύονταν τους πολιτικούς φορείς, επειδή αντιπροσώπευαν ιδέες για τις οποίες είχαν δοθεί αγώνες σκληροί μέσα στο πέρασμα τού χρόνου.
Κι όσοι βρίσκονταν στον αντιπολιτευτικό χώρο, κι είχαν χάσει στις εκλογές, δεν απελπίζονταν και συνέχιζαν να μάχονται για τα ίδια ιδανικά. Είναι φυσικό, οι πολίτες να έτρεφαν διαφορετικές εκτιμήσεις για ιδεολογίες. Αυτό άλλωστε, προϋποθέτει το δημοκρατικό πολίτευμα. Υπήρχαν όμως ηγέτες – προσωπικότητες -που εξακολουθούσαν πάντα να εμπνέουν τις μάζες. Γι’ αυτό οι πολίτες δεν απογοητεύονταν, κι είχαν κουράγιο να συνεχίσουν τον πάντα ανηφορικό δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι παλαιοί ηγέτες διεκήρυσσαν, ότι οι ιδεολογίες εκφράζουν ένα σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, το οποίο θα επέφερε ανακούφιση κυρίως των ασθενεστέρων τάξεων. Βέβαια, τα κόμματα και οι ιδεολογίες δεν συνέπιπταν μεταξύ τους, και αντιπροσώπευαν διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Σε όλες, μπορούσε να διακρίνει κανείς προτερήματα και ελαττώματα. Για μερικές παρατάξεις, υπήρχαν και σημεία που συνέπιπταν κατά κάποιο ποσοστό. Μεγάλο κεφάλαιο αποτελούσε πάντα η εξωτερική πολιτική που ασκούσε η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα. Η Ελλάδα από τα πρώτα χρόνια που διαμορφώθηκε σαν κράτος, βρισκόταν υπό την κηδεμονία ξένων δυνάμεων.
Συνηθισμένο φαινόμενο ήταν οι λεγόμενοι «σύμμαχοι», να μας καταστρέφουν! Μεταπολεμικά, όταν οι χώρες χωρίστηκαν στο δυτικό και ανατολικό μπλοκ, η Ελλάδα βρέθηκε στην δυτική επιρροή, βασικά στην αμερικανική κηδεμονία. Παρά ταύτα, η «δεξιά» παράταξη που εκυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια (Λαϊκόν Κόμμα, «Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ) ακολουθούσε βέβαια την φιλοαμερικανική πολιτική, αλλά με την Ρωσία κυρίως, όπως και με άλλες Ανατολικές χώρες, τηρούσε πάντα άψογες διπλωματικές σχέσεις. Έτσι, στις δεξιώσεις τής Σοβιετικής Ρωσίας για την επέτειο τής Οκτωβριανής Επανάστασης, πρωθυπουργοί και υπουργοί των δεξιών κυβερνήσεων, παρευρίσκονταν σ’ αυτές τις εορταστικές εκδηλώσεις. Υπήρχαν και επισκέψεις στην Ελλάδα Ανατολικών αξιωματούχων, που γίνονταν πάντα δεκτοί με εγκαρδιότητα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βγαίναμε από την αμερικανική επιρροή και το ΝΑΤΟ.
Οι διπλωματικές όμως ισορροπίες, εθεωρούντο απαραίτητες για να είναι σεβαστή η πατρίδα μας, από όλες τις χώρες. Πρώτη φορά τώρα, παρατηρείται το αδιανόητο φαινόμενο, να έχουμε κάνει εχθρό μας την Ρωσία, επειδή Αμερική και Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, ωθούν σε μία παράλογη διεθνή σύγκρουση, με στόχο την διάλυση τής Ρωσίας. Έχουμε πάψει πλέον να έχουμε ανεξάρτητη ελληνική εξωτερική πολιτική. Ακολουθούμε απλά, τις διαταγές που έρχονται από Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Μας απαγορεύουν να έχουμε δική μας γνώμη. Από την στιγμή που ο ασύδοτος διεθνής καπιταλισμός των ξένων Τραπεζιτών, υποδούλωσε την Ελλάδα, μας απαγορεύουν να έχουμε δική μας γνώμη για όσα μας αφορούν. Εκφραστής αυτής της ευρώδουλης νοοτροπίας, είναι ο Μητσοτάκης.
Αλλά και τα κόμματα τής Αντιπολίτευσης, δεν τολμούν να καταγγείλουν αυτή την νοοτροπία. Η Κίρκη των Βρυξελλών που ξέρει να μετατρέπει τους πολιτικούς σε ανδράποδα, έχει επιβάλλει την δικτατορία της. Και οι διάφοροι «αρχηγοί» γνωρίζουν ότι για να μπορέσουν να γευθούν κάποτε το μέλι της εξουσίας (έστω και ευτελισμένης) δεν πρέπει να αμφισβητήσουν την κηδεμονία του Ιερατείου των Βρυξελλών. Κι αυτή η κηδεμονία, απαιτεί από εμάς, την παράλογη αξίωση να κάνουμε εχθρό μας την Ρωσία, με την οποία από την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821, είχαμε στενούς δεσμούς. Σκοπίμως κυβέρνηση και κόμματα, αποσιωπούν το γεγονός, ότι από το 1952 που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ, ο στρατιωτικός αυτός οργανισμός, ποτέ δεν υποστήριξε δικά μας συμφέροντα.
Έριχνε το βάρος του υπέρ της Τουρκίας, με αποκορύφωμα την κάλυψη τού βάρβαρου «Αττίλα» στην μαρτυρική Κύπρο. Κι εμείς, συνεχίζουμε να παραμένουμε υπό την σκέπη του, χωρίς κανένα όφελος. Αλλά και η εσωτερική πολιτική έχει αλλάξει τελείως. Ανέκαθεν όλα τα κόμματα προσπαθούσαν να πείσουν ότι μεριμνούσαν για την άνοδο τού βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Με ειλικρίνεια ή υποκριτικά, άπαντες διεκήρυσσαν, ότι στόχος τους ήταν η ανακούφιση των ασθενεστέρων τάξεων. Μεγάλο κεφάλαιο, μεσαία τάξη, αστοί και εργατικός κόσμος, έπαιζαν στο ταμπλό της οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων. Έπρεπε να δοθούν σαφείς υποσχέσεις προς όλες αυτές τις κατηγορίες. Και μόνο η αριστερά, είχε… «εργολαβικά» την πελατεία της, δηλαδή την «εργατική τάξη»!
Γι’ αυτό, όλα τα αστικά κόμματα έκαναν τα πάντα για να πείσουν τις λαϊκές μάζες, ότι η «Αριστερά» δεν ήταν ο μοναδικός υπερασπιστής των συμφερόντων τους. Αναμφισβήτητα, η οικονομική ευημερία (εν πολλοίς άπιαστος στόχος) αποτελούσε κεφάλαιο για το οποίο τα κόμματα έπρεπε να δώσουν σαφή δείγματα ότι δεν κοροϊδεύουν τουλάχιστον τους ασθενέστερους.
Η τωρινή κατάντια όμως, ουδέποτε είχε παρουσιασθεί κατά το παρελθόν. Φτώχεια, μία χώρα η οποία δεν παράγει τίποτα, που οι ξένοι έχουν αγοράσει ακόμα και τις τράπεζες, επαγγέλματα που σβήνουν, δουλειές που ονομάζονται τώρα κομψά «απασχολήσεις», μας μετέβαλαν σε ευρωπαϊκή επαρχία, χωρίς μέλλον.
Το Εργατικό Δίκαιο, τα Δικαιώματα τού Ανθρώπου και του Πολίτου, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, εξανεμίσθηκαν. Οι ευρωβουλευτές και βουλευτές αμείβονται πλουσιοπάροχα, και οι άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας φυτοζωούν. Αδυνατούν να συντηρήσουν τις οικογένειές των. Γι’ αυτό, δεν υπάρχει πλέον προθυμία από νέους και νέες να στραφούν επαγγελματικά προς τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Οι νέοι – όσοι μπορούν – φεύγουν στο εξωτερικό. Η χώρα ερημώνεται από την νέα γενιά. Όσοι μένουν εδώ, υποαπασχολούνται με πενιχρότατες αμοιβές.
Σύμπτωμα αυτής της κατάστασης είναι και η απίστευτη έξαρση τής εγκληματικότητας. Αποτρόπαια εγκλήματα κυριαρχούν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων. Οι αλλοδαποί αποτελούν άλλο μέγιστο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία. Η παράλογη βία αυξάνει, όσο τα οικονομικά προβλήματα των ασθενεστέρων τάξεων διαιωνίζονται, χωρίς να φαίνεται αχτίδα ελπίδας. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική», κατέστρεψε την πατρίδα μας. Κι αυτή την αλήθεια, κανένα κόμμα δεν τολμάει να παραδεχθεί. Γι’ αυτό, τα πολιτικά κόμματα χρεοκόπησαν…
