Αγγελος Αγγελίδης
Περίοδος 1994–2000.
Τα καστανόξανθα Κουνούπια Αιγινίου, γεμάτα και ψωμωμένα, με μια ιδιαίτερη ζωντάνια και όρεξη έβγαιναν κάθε βράδυ στις 20.00–22.00 για το θηριώδες εκείνο άχαρο και αιμοβόρο τους έργο, που χτυπούσε στο νευρικό σύστημα και τον πιο ήρεμο συμπολίτη μας.
Τώρα και πάλι τα ίδια. Οι ...
κάτοικοι της περιοχής έντρομοι, πανικόβλητοι, παντε-λώς ανυπεράσπιστοι στις διαθέσεις των αδίστακτων επισκεπτών. Κάθε σούρουπο κλείνουν τα παράθυρα, αδειάζουν τα μπαλκόνια, αδειάζουν τα καφενεία και ερη-μώνουν οι πλατείες. Μόνιμα δε και μεγαλύτερα θύματα οι ηλικιωμένοι και οι γεροντότεροι που ήθελαν να χαρούν λίγο ακόμη τη χαρά της ζωής και τις χάρες του καλοκαιριού, δίπλα στις ανθισμένες γλάστρες και στα παρτέρια της αυλής.
Τρόμος και Πανικός. Φόβος και αγωνία. Δεν είναι δε και εποχές να ρισκάρεις, να αγνοήσεις και να αψηφήσεις τον κίνδυνο από ¨τσιμπήματα¨, την στιγμή που για τόσα και τόσα μας ενημερώνουν τα Κανάλια και οι Ειδικοί.
Η προαναφερόμενη εποχή με τα πρώτα τότε αρνητικά σημάδια από την πρωτοεμ-φάνιση της ¨μάστιγας των Κουνουπιών¨ ξεσήκωσε πολλούς. Αλλοι λίγο και άλλοι πολύ, βρεθήκαμε σε μια μορφή αντίδρασης, σε κάποια έρευνα, σε μια διαδικα-σία αντιμετώπισης έστω με εκείνα τα μέσα της τεχνολογίας και της επιστήμης.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί σε Ομιλίες και Διαλέξεις, σε ενημερωτικές Συγκεντρώσεις. Ενωθήκαμε μπροστά στον ύπουλο εχθρό. Καλέσαμε στο Αιγίνιο Υπεύθυνους και Ειδικούς για να τους πούμε τον ¨πόνο¨ μας και να ακούσουμε από αυτούς κάτι ελπιδοφόρο. Ενωθήκαμε σε ήπιες αλλά και δραστικές κινητοποιήσεις.
Στις Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αιγινίου δεν έλλειπε σχεδόν ποτέ αναφορά για τα ¨Κουνούπια¨ (θεσμοθετήθηκε τέλος καταπολέμησης, πληρώθη-καν εισφορές κλπ). Οι διαφαινόμενες συνέπειες πολύ μεγάλες και στην Ψυχική Υγεία των κατοίκων αλλά και στην οικονομία της περιοχής. Στο μέγα αυτό θέμα δεν υπήρχε συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Ο εχθρός ήταν ένας, ο εχθρός ήταν κοινός. Ενας εχθρός που από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ανίκητος, δυστυχώς.
Οσο ο λαός απομακρύνεται από την ενασχόληση με τα κοινά, όσο ο λαός αρκείται στη παθητική στάση του μοιρολατρικού θύματος, όσο δεν υπάρχει διεκδικητική διάδραση τόσο τα προβλήματα θα γίνονται και πολλά και δισεπίλυτα.
Επειδή τα ¨κουνούπια¨ δεν είναι υπόθεση μιας συγκεκριμένης περιοχής γι αυτό και από τότε (2000) θεωρώ ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται πολύ οργανωμένα και σε όλη την περιοχή που πλήττεται. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με γενικότερη ΚΡΑΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ.
Διαρκής προβληματισμός, το ¨πώς αυτοί οι σχεδόν αόρατοι οργανισμοί με εγκέ-φαλο τάξεως κάτω του mgr να καταφέρνουν και να νικούν κατά κράτος την ικανό τητα του ανθρώπινου σύνθετου εγκεφάλου¨. Μηχανήματα, super εργαλεία, τηλεσκόπια, αεροπλάνα, βομβαρδιστικά, υπερόπλα, πύραυλοι, δορυφόροι, drones, μικροτεχνολογία, γονιδιακή τεχνολογία, DNA κλπ.
Όμως ¨τα κουνούπια είναι εδώ ανίκητα και κυρίαρχα, και όμηροι οι Αιγινιώτες¨.
Τρόμος και Πανικός. Φόβος και αγωνία. Δεν είναι δε και εποχές να ρισκάρεις, να αγνοήσεις και να αψηφήσεις τον κίνδυνο από ¨τσιμπήματα¨, την στιγμή που για τόσα και τόσα μας ενημερώνουν τα Κανάλια και οι Ειδικοί.
Η προαναφερόμενη εποχή με τα πρώτα τότε αρνητικά σημάδια από την πρωτοεμ-φάνιση της ¨μάστιγας των Κουνουπιών¨ ξεσήκωσε πολλούς. Αλλοι λίγο και άλλοι πολύ, βρεθήκαμε σε μια μορφή αντίδρασης, σε κάποια έρευνα, σε μια διαδικα-σία αντιμετώπισης έστω με εκείνα τα μέσα της τεχνολογίας και της επιστήμης.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί σε Ομιλίες και Διαλέξεις, σε ενημερωτικές Συγκεντρώσεις. Ενωθήκαμε μπροστά στον ύπουλο εχθρό. Καλέσαμε στο Αιγίνιο Υπεύθυνους και Ειδικούς για να τους πούμε τον ¨πόνο¨ μας και να ακούσουμε από αυτούς κάτι ελπιδοφόρο. Ενωθήκαμε σε ήπιες αλλά και δραστικές κινητοποιήσεις.
Στις Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αιγινίου δεν έλλειπε σχεδόν ποτέ αναφορά για τα ¨Κουνούπια¨ (θεσμοθετήθηκε τέλος καταπολέμησης, πληρώθη-καν εισφορές κλπ). Οι διαφαινόμενες συνέπειες πολύ μεγάλες και στην Ψυχική Υγεία των κατοίκων αλλά και στην οικονομία της περιοχής. Στο μέγα αυτό θέμα δεν υπήρχε συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Ο εχθρός ήταν ένας, ο εχθρός ήταν κοινός. Ενας εχθρός που από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ανίκητος, δυστυχώς.
Οσο ο λαός απομακρύνεται από την ενασχόληση με τα κοινά, όσο ο λαός αρκείται στη παθητική στάση του μοιρολατρικού θύματος, όσο δεν υπάρχει διεκδικητική διάδραση τόσο τα προβλήματα θα γίνονται και πολλά και δισεπίλυτα.
Επειδή τα ¨κουνούπια¨ δεν είναι υπόθεση μιας συγκεκριμένης περιοχής γι αυτό και από τότε (2000) θεωρώ ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται πολύ οργανωμένα και σε όλη την περιοχή που πλήττεται. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με γενικότερη ΚΡΑΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ.
Διαρκής προβληματισμός, το ¨πώς αυτοί οι σχεδόν αόρατοι οργανισμοί με εγκέ-φαλο τάξεως κάτω του mgr να καταφέρνουν και να νικούν κατά κράτος την ικανό τητα του ανθρώπινου σύνθετου εγκεφάλου¨. Μηχανήματα, super εργαλεία, τηλεσκόπια, αεροπλάνα, βομβαρδιστικά, υπερόπλα, πύραυλοι, δορυφόροι, drones, μικροτεχνολογία, γονιδιακή τεχνολογία, DNA κλπ.
Όμως ¨τα κουνούπια είναι εδώ ανίκητα και κυρίαρχα, και όμηροι οι Αιγινιώτες¨.
