(Νέα ποιητική συλλογή)
Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος, γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας
Πριν από λίγο παρέλαβα το καινούργιο μου βιβλίο, τη νέα ποιητική συλλογή με τίτλο «ΤΟ ΨΗΛΟ ΣΠΊΤΙ».
Αυτό είναι το ενδέκατο βιβλίο μου.
Παραθέτω...
Πριν από λίγο παρέλαβα το καινούργιο μου βιβλίο, τη νέα ποιητική συλλογή με τίτλο «ΤΟ ΨΗΛΟ ΣΠΊΤΙ».
Αυτό είναι το ενδέκατο βιβλίο μου.
Παραθέτω...
τον πρόλογο αυτού του βιβλίου.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το ψηλό σπίτι άνοιξε τις πόρτες του, είδαν στο εσωτερικό του να λάμπει ένα φως.
Ακολούθησαν αυτό το φως, τους οδηγούσε ψηλά, ανέβαιναν σκαλοπάτια και, όσο προχωρούσαν πιο πάνω, τόσο πιο όμορφη γινόταν η θέα, μάγευε τα μάτια, δεν τους άφηνε περιθώριο να αποσπάσουν την προσοχή τους από εκεί.
Το φως άρχισε λίγο λίγο να ελαττώνεται, σταδιακά έσβηνε, ώσπου χάθηκε το τοπίο από μπροστά τους.
Κατέβηκαν αργά τις σκάλες τώρα χωρίς καθόλου φως, ήταν δύσκολο, έως επικίνδυνο.
Όταν άφησαν πίσω τους το τελευταίο σκαλοπάτι, ένιωσαν ανακούφιση.
«Τώρα πορευόμαστε με ασφάλεια, σε λίγο θα βγούμε έξω, ο αέρας θα μας κάνει καλό, ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά από το σπίτι θα μας δώσει ελπίδα και πυξίδα», είπαν.
Πλησίασαν, πήγαν να ανοίξουν τις θύρες, έκπληξη μεγάλη τους περίμενε.
Η πόρτα δεν άνοιγε, όσο κι αν προσπαθούσαν, δε γινόταν τίποτα.
Τότε ήρθε πικρή η συνειδητοποίηση.
Θα παρέμειναν φυλακισμένοι εκεί μέσα.
Είδαν τα όνειρα να καίγονται σε φωτιές αόρατες, απόμειναν στη μνήμη εικόνες θαμπές να θυμίζουν ότι κάτι πήγε να γραφτεί στα χαρτιά που ζωγράφιζαν σκηνές και πρόσωπα, όμως στο τέλος τα χαρτιά απόμειναν λευκά, ένα νεφέλωμα στη σκέψη τους.
«Εκεί ψηλά η πορεία συνοδεύεται από αγρύπνια και μυστικούς καημούς, οι καιροί είναι σκληροί και ο γύρω κόσμος άτεγκτος, ο καθείς για τον δικό του δρόμο και, αν οι δρόμοι μας ανταμώσουν, όποιος αντέξει πιο πολύ θα είναι ο νικητής», είπαν.
