Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου.
Όταν ο λαός γίνεται “όχλος” και “τύραννος”
Στις κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι ηγέτες μας για τον ίδιο τον λαό, λένε περισσότερα απ’ όσα ίσως θα ήθελαν να αποκαλύψουν.
Ο...
Αλέξης Τσίπρας, όταν εκατομμύρια Έλληνες βγήκαν ειρηνικά στους δρόμους για τη Μακεδονία, διαδηλώνοντας με εθνική αξιοπρέπεια και πατριωτικό ήθος, τους χαρακτήρισε "ετερόκλητο όχλο".
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν οι πολίτες εξέφρασαν αντιρρήσεις στην ατζέντα για την παρένθετη μητρότητα, την τεχνητή υποβοήθηση και τις επιλογές κοινωνικής αναδιάταξης με βάση τις ΛΟΑΤΚΙ ομάδες, μίλησε για "τυραννία της πλειοψηφίας".
Δύο διαφορετικοί πολιτικοί χώροι, η ίδια περιφρόνηση προς το λαϊκό αίσθημα. Τελικά, ποια είναι η διαφορά;
Όταν ο λαός ενοχλεί την εξουσία
Σε μια Δημοκρατία, η δύναμη πηγάζει από τον λαό. Όταν όμως ο λαός σηκώνει κεφάλι, αντιδρά, υπερασπίζεται τα εθνικά του δίκαια ή τις παραδόσεις του, φαίνεται πως μετατρέπεται, κατά τις ελίτ, είτε σε "όχλο", είτε σε "τυραννική πλειοψηφία". Δηλαδή, ενοχλητικό εμπόδιο.
Το παράδειγμα της Μακεδονίας είναι χαρακτηριστικό. Παρά τα πρωτοφανή σε μέγεθος συλλαλητήρια, η Συμφωνία των Πρεσπών προχώρησε ερήμην του λαού, χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς ίχνος εθνικής συναίνεσης.
Το παράδειγμα της Κύπρου ακόμη πιο πικρό. Όταν το 2004 οι Κύπριοι πολίτες απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν, με καθαρό «Όχι» στο δημοψήφισμα, δέχτηκαν βολές, πιέσεις και περιφρόνηση από διεθνή και εγχώρια κέντρα εξουσίας. Γιατί; Επειδή τόλμησαν να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Και ο Καποδίστριας;
Αλήθεια, τι θα έλεγε ο Ιωάννης Καποδίστριας σήμερα, ο μόνος ηγέτης που κυβέρνησε με αυταπάρνηση και προσωπικό κόστος, με επίγνωση ότι κυβερνάει έναν λαό τραυματισμένο, αλλά περήφανο; Εκείνος δεν δίστασε να πει πως:
> «Δεν κυβερνώνται οι Έλληνες με ξύλο, αλλά με το παράδειγμα».
Και πράγματι, πλήρωσε με τη ζωή του την προσήλωσή του σε ένα κράτος αρχών, ανεξαρτησίας και συλλογικής ευθύνης, σε πλήρη ρήξη με τα ξένα συμφέροντα και την εσωτερική διαφθορά. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας δεν χλεύασε ποτέ τον λαό. Αντιθέτως, τον υπερασπίστηκε, ακόμα κι όταν αυτό σήμαινε απομόνωση και προδοσία.
Δημοκρατία ή διαχειριστική ολιγαρχία;
Η δημοκρατία δεν είναι απλώς η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία. Είναι ο σεβασμός στη φωνή της πλειοψηφίας, ο διάλογος με τις μειοψηφίες, η πολιτική ευθύνη έναντι της κοινωνίας, όχι απέναντι στα λόμπι, τις ΜΚΟ και τις “προοδευτικές μόδες” των Βρυξελλών.
Δεν μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία χωρίς εμπιστοσύνη στη βούληση του λαού. Και δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, όταν οι ηγέτες αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως εμπόδιο προς την "πρόοδο".
Αν οι ηγέτες της χώρας βλέπουν τον λαό είτε ως «όχλο» είτε ως «τύραννο», τότε δεν έχουμε ηγέτες — έχουμε διαχειριστές ενός κράτους σε απόσυρση.
Τελικά, Τσίπρας και Μητσοτάκης: ποια η διαφορά;
Η διαφορά σβήνει όταν η αντίληψη εξουσίας παραμένει η ίδια: κεντρική, απομονωμένη, περιφρονητική απέναντι στον λαό. Άλλο το κοστούμι, άλλο το πρόσημο, αλλά η φιλοσοφία διακυβέρνησης παραμένει ίδια.
Ίσως η μόνη ελπίδα να βρίσκεται στον ίδιο τον λαό, όταν πια ξαναθυμηθεί ότι είναι κυρίαρχος και όχι θεατής.
