Ακόμη, ο θάνατος του Μιχάλη Κατσούρη, η ίδρυση της Bayer και τα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου - Αντίρριου
Σαν σήμερα, το 626 μ.Χ., γράφεται μία από τις πιο δραματικές και καθοριστικές σελίδες της βυζαντινής ιστορίας: οι στρατοί των Αβάρων και των Σλάβων εγκαταλείπουν άδοξα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, ανοίγοντας...
τον δρόμο για την επιβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τη μακρόχρονη κυριαρχία της στη Μεσόγειο.
Η πολιορκία είχε ξεκινήσει στα τέλη Ιουνίου του 626, σε μια συμμαχική επίθεση πρωτοφανούς κλίμακας. Οι Άβαροι, από τη μια πλευρά, προσεγγίζουν τα δυτικά τείχη της Πόλης μαζί με χιλιάδες Σλάβους μαχητές, ενώ οι Πέρσες, παραδοσιακοί αντίπαλοι των Βυζαντινών, στρατοπεδεύουν στη Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, προσβλέποντας σε ένα κοινό τελειωτικό πλήγμα.
Παρά την απουσία του αυτοκράτορα Ηράκλειου, ο οποίος εκείνη την εποχή εκστρατεύει εναντίον των Περσών στην Ανατολή, η άμυνα της πρωτεύουσας οργανώνεται με υποδειγματικό τρόπο. Ο πατριάρχης Σέργιος και ο στρατιωτικός διοικητής Βώνος παίρνουν στα χέρια τους την υπεράσπιση της Πόλης, με τον λαό να συμμετέχει ενεργά, εμψυχωμένος από τη θρησκευτική πίστη και τη βεβαιότητα ότι η Παναγία θα τους προστατέψει.
Η πιο εμβληματική στιγμή της πολιορκίας καταγράφεται όταν η εικόνα της Θεοτόκου περιφέρεται στα τείχη, δίνοντας κουράγιο στους πολιορκημένους και ενισχύοντας την αντίσταση. Τα σλαβικά μονόξυλα που επιχείρησαν επίθεση από τη θάλασσα καταστρέφονται από το βυζαντινό ναυτικό, ενώ κάθε χερσαία προσπάθεια των Αβάρων πέφτει πάνω στο απόρθητο Θεοδοσιανό τείχος.
Η πολιορκία κορυφώνεται αρχές Αυγούστου, αλλά η αποτυχία συντονισμού των συμμάχων, οι απώλειες, η έλλειψη τροφίμων και νερού, καθώς και η ψυχολογική κόπωση, οδηγούν σε κατάρρευση του ηθικού των επιτιθέμενων. Στις 8 Αυγούστου, οι Άβαροι και οι Σλάβοι εγκαταλείπουν άδοξα τα χαρακώματα και υποχωρούν, αναγνωρίζοντας την αποτυχία τους.
Η αποτυχία αυτή αποδείχθηκε καταστροφική για τη φήμη των Αβάρων, οι οποίοι δεν θα ξαναπαίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αντίθετα, για το Βυζάντιο, η νίκη αποτελεί θρίαμβο στρατιωτικό, πολιτικό και θρησκευτικό. Ο λαός αποδίδει τη σωτηρία στην Παναγία, καθιερώνει λιτανεία σε ανάμνηση της σωτηρίας και συνθέτει τον Ακάθιστο Ύμνο, έναν από τους πιο συγκινητικούς και δοξαστικούς ύμνους της Ορθοδοξίας.
Η σημασία αυτής της νίκης υπερβαίνει τη σωτηρία της πρωτεύουσας. Ήταν μια ιστορική καμπή που απέτρεψε την κατάρρευση της αυτοκρατορίας, φρέναρε την επέλαση των βαρβαρικών λαών προς τη Μεσόγειο και επέτρεψε στο χριστιανικό και ελληνικό στοιχείο να συνεχίσει να ακτινοβολεί στον ανατολικό κόσμο για αιώνες.
Η πολιορκία είχε ξεκινήσει στα τέλη Ιουνίου του 626, σε μια συμμαχική επίθεση πρωτοφανούς κλίμακας. Οι Άβαροι, από τη μια πλευρά, προσεγγίζουν τα δυτικά τείχη της Πόλης μαζί με χιλιάδες Σλάβους μαχητές, ενώ οι Πέρσες, παραδοσιακοί αντίπαλοι των Βυζαντινών, στρατοπεδεύουν στη Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, προσβλέποντας σε ένα κοινό τελειωτικό πλήγμα.
Παρά την απουσία του αυτοκράτορα Ηράκλειου, ο οποίος εκείνη την εποχή εκστρατεύει εναντίον των Περσών στην Ανατολή, η άμυνα της πρωτεύουσας οργανώνεται με υποδειγματικό τρόπο. Ο πατριάρχης Σέργιος και ο στρατιωτικός διοικητής Βώνος παίρνουν στα χέρια τους την υπεράσπιση της Πόλης, με τον λαό να συμμετέχει ενεργά, εμψυχωμένος από τη θρησκευτική πίστη και τη βεβαιότητα ότι η Παναγία θα τους προστατέψει.
Η πιο εμβληματική στιγμή της πολιορκίας καταγράφεται όταν η εικόνα της Θεοτόκου περιφέρεται στα τείχη, δίνοντας κουράγιο στους πολιορκημένους και ενισχύοντας την αντίσταση. Τα σλαβικά μονόξυλα που επιχείρησαν επίθεση από τη θάλασσα καταστρέφονται από το βυζαντινό ναυτικό, ενώ κάθε χερσαία προσπάθεια των Αβάρων πέφτει πάνω στο απόρθητο Θεοδοσιανό τείχος.
Η πολιορκία κορυφώνεται αρχές Αυγούστου, αλλά η αποτυχία συντονισμού των συμμάχων, οι απώλειες, η έλλειψη τροφίμων και νερού, καθώς και η ψυχολογική κόπωση, οδηγούν σε κατάρρευση του ηθικού των επιτιθέμενων. Στις 8 Αυγούστου, οι Άβαροι και οι Σλάβοι εγκαταλείπουν άδοξα τα χαρακώματα και υποχωρούν, αναγνωρίζοντας την αποτυχία τους.
Η αποτυχία αυτή αποδείχθηκε καταστροφική για τη φήμη των Αβάρων, οι οποίοι δεν θα ξαναπαίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αντίθετα, για το Βυζάντιο, η νίκη αποτελεί θρίαμβο στρατιωτικό, πολιτικό και θρησκευτικό. Ο λαός αποδίδει τη σωτηρία στην Παναγία, καθιερώνει λιτανεία σε ανάμνηση της σωτηρίας και συνθέτει τον Ακάθιστο Ύμνο, έναν από τους πιο συγκινητικούς και δοξαστικούς ύμνους της Ορθοδοξίας.
Η σημασία αυτής της νίκης υπερβαίνει τη σωτηρία της πρωτεύουσας. Ήταν μια ιστορική καμπή που απέτρεψε την κατάρρευση της αυτοκρατορίας, φρέναρε την επέλαση των βαρβαρικών λαών προς τη Μεσόγειο και επέτρεψε στο χριστιανικό και ελληνικό στοιχείο να συνεχίσει να ακτινοβολεί στον ανατολικό κόσμο για αιώνες.
