Καταρχάς, θα ξεκινήσω από τα αυτονόητα: Οι νόμοι, θα πρέπει να εφαρμόζονται. Τα εντεταλμένα όργανα είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τους νόμους, λειτουργώντας στα πλαίσια των Θεμελιωδών Αρχών, όπως, της Χρηστής Διοίκησης, της Επιείκειας, κλπ. Κανείς – ούτε και οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι - δεν είναι υπεράνω του νόμου.
ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ: Εμείς οι πολιτικοί, δεν είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο, έχουμε ειδική προστασία, που μας επιτρέπει να “ξεγλιστράμε”, ακόμα και από σοβαρά αδικήματα.
Στην Ελλάδα του 2025, η αυστηρότητα δεν θα πρέπει να εξαντλείται επιλεκτικά - και μάλιστα στους πιο αδύναμους. Δεν γίνεται να ενεργοποιείται το αυτόφωρο για λίγες ώρες μουσικής σε μια πλατείαή σε ένα σχολείο, ενώ η ίδια Πολιτεία αδρανεί μπροστά σε σκάνδαλα και σε εγκλήματα, όπως αυτά στα Τέμπη, στο Μάτι και στον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Η ατιμωρησία των ισχυρών – πολιτικών, εργολάβων, τραπεζιτών – είναι εξοργιστική. Εκεί, ο νόμος φτάνει καθυστερημένα ή καθόλου. Αντιθέτως, όταν ένας μικρός σύλλογος οργανώνει ένα γλέντι, που κρατά ζωντανή την παράδοση και στηρίζει οικονομικά τη δράση του για όλο τον χρόνο, η Πολιτεία σπεύδει στην πλατεία του χωριού για να “μαζέψει” τον πρόεδρο του συλλόγου, ο οποίος φυσικά δεν έχει το δικαίωμα να προσφύγει σε μια βολική εξεταστική ή σε μια προανακριτική – πλυντήριο, για να απαλλαγεί από το δικό του “παράπτωμα”.
Στον νομό Πιερίας, η εικόνα είναι ενδεικτική:
Πριν λίγες εβδομάδες, οδηγοί και οικογένειες εγκλωβίστηκαν επί ώρες στην εθνική οδό - στην ουρά χιλιομέτρων που σχηματίστηκε από την αδιαφορία ή την ανεπάρκεια της Αναδόχου εταιρείας. Καμία ποινική ευθύνη. Κανένα αυτόφωρο. Καμία κύρωση.
Στην Κατερίνη, η κρατική μέριμνα ενεργοποιείται για λίγα ντεσιμπέλ μουσικής. Όμως, για την αφόρητη δυσωδία που πνίγει ολόκληρες συνοικίες – με γνωστή προέλευση – καμία ευαισθησία. Εκεί δεν υπάρχει διατάραξη της δημόσιας τάξης; Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα δημόσιας υγείας;
Ο πολιτισμός δεν είναι παρανομία. Τα πανηγύρια δεν είναι ποινικά αδικήματα. Είναι ζωντανά κύτταρα μιας κοινωνίας που αντιστέκεται στην ερημοποίηση και στον μαρασμό. Και αν σήμερα τα οδηγούμε στο κρατητήριο… αύριο δεν θα υπάρχει τίποτα να υπερασπιστούμε.
Η στοχοποίηση των συλλόγων δεν είναι απλώς υπερβολή. Είναι κοινωνική προσβολή. Δεν γίνεται ο ίδιος νόμος να μη διαχωρίζει ένα παραλιακό “σκυλάδικο” από το αντάμωμα του χωριού.
Η Πολιτεία οφείλει να απαντήσει: ποιο είναι το πρόβλημά της; Ο θόρυβος, ή το ότι κάποιοι σύλλογοι επιμένουν να υπάρχουν; Αν η ανοχή εξαντλείται στον κεμεντζέ, στον ζουρνά και στο κλαρίνο, αλλά αδρανεί μπροστά στον χρηματισμό και τη διαφθορά, τότε έχουμε πρόβλημα νομιμοφάνειας και όχι νομιμότητας.
Η Πολιτεία οφείλει να αναγνωρίσει τον πολιτιστικό ρόλο των συλλόγων και να συνεργαστεί ΑΜΕΣΑ μαζί τους, δίνοντας ειδικές-λογικές άδειες για τις λίγες βραδιές που κρατούν ζωντανές τις τοπικές παραδόσεις,αναζητώντας πιθανούς εναλλακτικούς χώρους (πχ περιφερειακά γήπεδα), χαράσσοντας μια κοινή συνισταμένη στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού και της ομαλής λειτουργίας μιας ζωντανής κοινωνίας.
Χρειάζεται επίσης, άμεση διαβούλευση για την τροποποίηση του νομοθετικού πλαισίου, με την πρόβλεψη λογικών εξαιρέσεωνκαι βιώσιμων λύσεων για τις ολιγοήμερες καλοκαιρινές παραδοσιακές εκδηλώσεις.
Σε χωριά που σβήνουν σιγά-σιγά, τα πανηγύρια δεν είναι απλά ευκαιρίες διασκέδασης ή αφορμές για αναστάτωση. Είναι πράξεις αντίστασης στη λησμονιά. Είναι δεσμοί με το παρελθόν, φορείς συλλογικής μνήμης και έκφραση του λαϊκού μας πολιτισμού.
Κι ο πολιτισμός δεν διώκεται. Αναγνωρίζεται, στηρίζεται και τιμάται!
