Στις ελληνικές θάλασσες ελάχιστες φορές θα δούμε κολυμβητές να χρησιμοποιούν σωσίβιο
Πολλοί άνθρωποι παρασέρνονται από ισχυρά ρεύματα επειδή...
δεν είχαν προνοήσει να έχουν μαζί τους ένα σωσίβιο «ασφαλισμένο», δηλαδή δεμένο πάνω στο σώμα τους.
Η κολύμβηση σε θάλασσα με ρεύματα ή σπιλιάδες (ξαφνικές δυνατές ριπές ανέμου), μπορεί να γίνει λιγότερο επικίνδυνη δραστηριότητα αν διδαχτούμε ορισμένα πράγματα από τους λαούς της κεντρικής Ευρώπης που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει την κουλτούρα της κολύμβησης σε ποτάμια, με ειδικό εξοπλισμό.
Οι κάτοικοι της Ελβετίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας συχνά επιλέγουν να συνδυάσουν την άθληση με την ψυχαγωγία και την δωρεάν μετακίνηση μέσα στις πόλεις τους κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες, βουτώντας σε ποτάμια προκειμένου να μεταφερθούν γρήγορα, οικολογικά και χωρίς να πληρώσουν αντίτιμο σε ΜΜΜ, από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο.
Η διαδικασία που ακολουθείται στην Ευρώπη
Αν βρεθείτε σε μία πόλη σαν την Βασιλεία της Ελβετίας η οποία διασχίζεται από τον Ρήνο, ένα ποτάμι με σχετικά καθαρά νερά όπου επιτρέπεται το κολύμπι, θα διαπιστώσετε πως οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το ποτάμι για να αθληθούν, να απολαύσουν το μπάνιο τους και να μετακινηθούν κάθε ώρα της ημέρας.
Ας δούμε όμως ποια διαδικασία ακολουθούν: Τοποθετούν πρώτα όλα τους τα ρούχα και τα προσωπικά τους αντικείμενα σε έναν αδιάβροχο σάκο τον οποίο περνούν στο μπράτσο ή στον ώμο τους και για περισσότερη ασφάλεια χρησιμοποιούν και ένα σωσίβιο με το οποίο είναι δεμένοι.
Αφού λοιπόν μείνουν με το μαγιό και ασφαλίσουν τα προσωπικά τους αντικείμενα και τα ρούχα τους στον αδιάβροχο σάκο, τον οποίο κρατούν, μπαίνουν στο ποτάμι με την επιπλέον ασφάλεια που τους παρέχει το σωσίβιο και αφήνουν το ισχυρότατο ρεύμα του ποταμού να τους μεταφέρει από το σημείο που βουτούν στο σημείο από το οποίο βγαίνουν από το νερό.
Επειδή στα ποτάμια κινούνται και πλωτά μέσα -εμπορικά και τουριστικά πλοιάρια- οι κάτοικοι έχουν εκπαιδευτεί από νωρίς να μένουν πολύ κοντά στην ακτή για να μην θέσουν την σωματική τους ασφάλεια σε κίνδυνο. Άλλωστε στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης είναι κοινό μυστικό ότι ο πολίτης συμμορφώνεται πλήρως με τους υφισταμένους κανονισμούς και την νομοθεσία και τους τηρεί ευλαβικά, χωρίς καμία διάθεση παράκαμψης ή παραβίασης τους.
Ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό παράδειγμα το κατά πόσο οι Ευρωπαίοι συμμορφώνονται με τους ισχύοντες κανονισμούς είναι πως στις διαβάσεις των πεζών, περιμένουν να ανάψει το πράσινο φως για τους πεζούς και δεν διασχίζουν το δρόμο ακόμα κι αν εκείνη την ώρα δεν υπάρχει κανένα αυτοκίνητο εν κινήσει.
Είναι προφανές ότι στα ποτάμια μπορούμε να κολυμπήσουμε μόνο προς εκείνη την κατεύθυνση που μας πηγαίνει το ρεύμα του ποταμού και όχι αντίθετα. Γι’αυτό λοιπόν οι κάτοικοι των πόλεων που διασχίζονται από ποτάμι εκμεταλλεύονται τα ποταμίσια ρεύματα για να πάνε το πρωί στη δουλειά τους κολυμπώντας ή να γυρίσουν από τη δουλειά τους, ακολουθώντας την προαναφερθείσα διαδικασία.
Στην Ελλάδα λόγω της ύπαρξης 13.676 χλμ. ακτογραμμής και επειδή η χώρα μας βρέχεται παντού από θάλασσα δεν έχουμε αναπτύξει τέτοια κουλτούρα.
Επιπλέον, η δική μας πρωτεύουσα δεν διαθέτει ποτάμι με νερό καθώς εδώ και πολλά χρόνια, ο Κηφισός έχει μπαζωθεί.
Σε εξωτερικό, οι άνθρωποι που κολυμπούν στα ποτάμια είναι εξαιρετικοί κολυμβητές και γνωρίζουν πως πρέπει να χρησιμοποιήσουν σωσίβιο για την δική τους ασφάλεια.
Δεν θεωρούν δηλαδή υποτιμητικό το να έχουν ένα σωσίβιο ασφαλισμένο στο σώμα τους, αλλά υποχρεωτικό μέρος της διαδικασίας.
Στις ελληνικές θάλασσες αντίθετα, ελάχιστες φορές θα δούμε κολυμβητές να χρησιμοποιούν σωσίβιο και η σχετική εικόνα στην δικιά μας κουλτούρα και συνείδηση παραπέμπει σε κάποιον που δεν γνωρίζει κολύμβηση.
Αν όμως ένας άνθρωπος που γνωρίζει κολύμβηση θέλει να διασχίσει μία μεγάλη απόσταση ή να κολυμπήσει στην ανοιχτή θάλασσα σε περιοχές που υπάρχουν ισχυρά ρεύματα όπως είναι για παράδειγμα ο διάσημος Μύρτος της Κεφαλλονιάς, το ασφαλισμένο στο σώμα σωσίβιο είναι απαραίτητο.
Τι πρέπει να προσέχουμε
Σε περιοχές με σπιλίαδες, ξαφνικές αλλαγές ανέμου, δίνες και ρεύματα δεν αρκεί να κρατάμε στο χέρι μας ένα σωσίβιο, για παράδειγμα μία μικρή σανίδα κολύμβησης ή ένα κλασικό σωσίβιο ένα «μακαρόνι» ή μία κουλούρα, γιατί ο άνεμος μπορεί να μας το απομακρύνει.
Είναι πολύ σημαντικό το σωσίβιο να είναι δεμένο στο σώμα μας, δηλαδή ασφαλισμένο γύρω από το μπράτσο ή γύρω από τη μέση.
Εξίσου απαραίτητη είναι και η σωστή ενημέρωση από τους ντόπιους για τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η θάλασσα σε κάποια περιοχή αν θέλουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από ένα ολιγόλεπτο κολύμπι στην παραλία.
Οι κάτοικοι των νησιών και κυρίως οι ψαράδες γνωρίζουν την επικινδυνότητα των νερών και μπορούν να μας συμβουλέψουν.
Αν λοιπόν στα σχέδια μας δεν περιλαμβάνεται απλώς η «τουριστική» κολύμβηση κατά μήκος της ακτής, πάντα παράλληλα με την ακτογραμμή, αλλά κάτι παραπάνω, οφείλουμε να είμαστε σωστά ενημερωμένοι και να διαθέτουμε τον ειδικό εξοπλισμό που θα διασφαλίσει την σωματική μας ακεραιότητα.
Επιπλέον και για όλους τους κολυμβητές είναι σημαντικό να τηρούμε τους κανόνες της ναυαγοσωστικής, δηλαδή να κολυμπάμε με άδειο στομάχι, χωρίς να έχουμε καταναλώσει αλκοόλ, να κινούμαστε παράλληλα με την ακτογραμμή και να υπολογίζουμε πάντα και την επιστροφή για την οποία θα πρέπει να κρατάμε δυνάμεις.
Επίσης, δεν πρέπει να κολυμπάμε σε διαύλους που κινούνται σκάφη και αν θέλουμε να κάνουμε κάτι πιο απαιτητικό ή πιο «παράτολμο» θα πρέπει να μας ακολουθήσει για συνοδεία οπωσδήποτε ένα καΐκι ή μια βάρκα ή έστω ένα SUP- ό,τι δηλαδή περιλαμβάνει η διαδικασία και στους αγώνες ανοικτής θάλασσας.
Όπως επιβάλλουν οι κανόνες της ναυαγοσωστικής εάν κινδυνεύσει ένας άνθρωπος να πνιγεί και δεν είμαστε έμπειροι ναυαγοσώστες αλλά θέλουμε να προσφέρουμε βοήθεια, τον προσεγγίζουμε αφού πρώτα έχουμε πάρει μαζί μας ένα πλωτό μέσο, ένα σωσίβιο, μία σανίδα οτιδήποτε επιπλέει και μπορεί να μας κρατήσει στην επιφάνεια- γιατί ο άνθρωπος που πνίγεται βρίσκεται σε πανικό και μπορεί να μας βουλιάξει.
Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν πηγαίνουμε χωρίς βοηθητική εξάρτηση σε έναν λουόμενο που πνίγεται και πως δεν κατευθυνόμαστε ποτέ μπροστά του.
Τον προσεγγίζουμε πάντα έχοντας πρώτα ασφαλίσει ένα πλωτό μέσο πάνω στο σώμα μας και τον προσεγγίζουμε πάντα από πίσω για να μην μπορέσει να γραπωθεί πάνω μας και να μας βυθίσει στο νερό μαζί του.
Οι έμπειροι ναυαγοσώστες έχουν μία φράση για αυτά τα συμβάντα. Λένε πως ο άνθρωπος που πνίγεται βλέπει τον διασώστη που τον πλησιάζει σαν βράχο, που θέλει να γραπωθεί πάνω του.
Όταν πνίγεσαι δεν έχεις οξυγόνο και οτιδήποτε σε πλησιάζει το βλέπεις σαν μια ευκαιρία να γραπωθείς και να βρεις οξυγόνο. Οι διασώστες όμως δεν είναι βράχοι.
Γι’αυτό πρέπει να τηρούμε τους κανόνες πάντα σε περιστατικά διάσωσης, ώστε να μην κινδυνέψει και η σωματική ακεραιότητα του διασώστη.
Η κολύμβηση σε θάλασσα με ρεύματα ή σπιλιάδες (ξαφνικές δυνατές ριπές ανέμου), μπορεί να γίνει λιγότερο επικίνδυνη δραστηριότητα αν διδαχτούμε ορισμένα πράγματα από τους λαούς της κεντρικής Ευρώπης που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει την κουλτούρα της κολύμβησης σε ποτάμια, με ειδικό εξοπλισμό.
Οι κάτοικοι της Ελβετίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας συχνά επιλέγουν να συνδυάσουν την άθληση με την ψυχαγωγία και την δωρεάν μετακίνηση μέσα στις πόλεις τους κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες, βουτώντας σε ποτάμια προκειμένου να μεταφερθούν γρήγορα, οικολογικά και χωρίς να πληρώσουν αντίτιμο σε ΜΜΜ, από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο.
Η διαδικασία που ακολουθείται στην Ευρώπη
Αν βρεθείτε σε μία πόλη σαν την Βασιλεία της Ελβετίας η οποία διασχίζεται από τον Ρήνο, ένα ποτάμι με σχετικά καθαρά νερά όπου επιτρέπεται το κολύμπι, θα διαπιστώσετε πως οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το ποτάμι για να αθληθούν, να απολαύσουν το μπάνιο τους και να μετακινηθούν κάθε ώρα της ημέρας.
Ας δούμε όμως ποια διαδικασία ακολουθούν: Τοποθετούν πρώτα όλα τους τα ρούχα και τα προσωπικά τους αντικείμενα σε έναν αδιάβροχο σάκο τον οποίο περνούν στο μπράτσο ή στον ώμο τους και για περισσότερη ασφάλεια χρησιμοποιούν και ένα σωσίβιο με το οποίο είναι δεμένοι.
Αφού λοιπόν μείνουν με το μαγιό και ασφαλίσουν τα προσωπικά τους αντικείμενα και τα ρούχα τους στον αδιάβροχο σάκο, τον οποίο κρατούν, μπαίνουν στο ποτάμι με την επιπλέον ασφάλεια που τους παρέχει το σωσίβιο και αφήνουν το ισχυρότατο ρεύμα του ποταμού να τους μεταφέρει από το σημείο που βουτούν στο σημείο από το οποίο βγαίνουν από το νερό.
Επειδή στα ποτάμια κινούνται και πλωτά μέσα -εμπορικά και τουριστικά πλοιάρια- οι κάτοικοι έχουν εκπαιδευτεί από νωρίς να μένουν πολύ κοντά στην ακτή για να μην θέσουν την σωματική τους ασφάλεια σε κίνδυνο. Άλλωστε στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης είναι κοινό μυστικό ότι ο πολίτης συμμορφώνεται πλήρως με τους υφισταμένους κανονισμούς και την νομοθεσία και τους τηρεί ευλαβικά, χωρίς καμία διάθεση παράκαμψης ή παραβίασης τους.
Ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό παράδειγμα το κατά πόσο οι Ευρωπαίοι συμμορφώνονται με τους ισχύοντες κανονισμούς είναι πως στις διαβάσεις των πεζών, περιμένουν να ανάψει το πράσινο φως για τους πεζούς και δεν διασχίζουν το δρόμο ακόμα κι αν εκείνη την ώρα δεν υπάρχει κανένα αυτοκίνητο εν κινήσει.
Είναι προφανές ότι στα ποτάμια μπορούμε να κολυμπήσουμε μόνο προς εκείνη την κατεύθυνση που μας πηγαίνει το ρεύμα του ποταμού και όχι αντίθετα. Γι’αυτό λοιπόν οι κάτοικοι των πόλεων που διασχίζονται από ποτάμι εκμεταλλεύονται τα ποταμίσια ρεύματα για να πάνε το πρωί στη δουλειά τους κολυμπώντας ή να γυρίσουν από τη δουλειά τους, ακολουθώντας την προαναφερθείσα διαδικασία.
Στην Ελλάδα λόγω της ύπαρξης 13.676 χλμ. ακτογραμμής και επειδή η χώρα μας βρέχεται παντού από θάλασσα δεν έχουμε αναπτύξει τέτοια κουλτούρα.
Επιπλέον, η δική μας πρωτεύουσα δεν διαθέτει ποτάμι με νερό καθώς εδώ και πολλά χρόνια, ο Κηφισός έχει μπαζωθεί.
Σε εξωτερικό, οι άνθρωποι που κολυμπούν στα ποτάμια είναι εξαιρετικοί κολυμβητές και γνωρίζουν πως πρέπει να χρησιμοποιήσουν σωσίβιο για την δική τους ασφάλεια.
Δεν θεωρούν δηλαδή υποτιμητικό το να έχουν ένα σωσίβιο ασφαλισμένο στο σώμα τους, αλλά υποχρεωτικό μέρος της διαδικασίας.
Στις ελληνικές θάλασσες αντίθετα, ελάχιστες φορές θα δούμε κολυμβητές να χρησιμοποιούν σωσίβιο και η σχετική εικόνα στην δικιά μας κουλτούρα και συνείδηση παραπέμπει σε κάποιον που δεν γνωρίζει κολύμβηση.
Αν όμως ένας άνθρωπος που γνωρίζει κολύμβηση θέλει να διασχίσει μία μεγάλη απόσταση ή να κολυμπήσει στην ανοιχτή θάλασσα σε περιοχές που υπάρχουν ισχυρά ρεύματα όπως είναι για παράδειγμα ο διάσημος Μύρτος της Κεφαλλονιάς, το ασφαλισμένο στο σώμα σωσίβιο είναι απαραίτητο.
Τι πρέπει να προσέχουμε
Σε περιοχές με σπιλίαδες, ξαφνικές αλλαγές ανέμου, δίνες και ρεύματα δεν αρκεί να κρατάμε στο χέρι μας ένα σωσίβιο, για παράδειγμα μία μικρή σανίδα κολύμβησης ή ένα κλασικό σωσίβιο ένα «μακαρόνι» ή μία κουλούρα, γιατί ο άνεμος μπορεί να μας το απομακρύνει.
Είναι πολύ σημαντικό το σωσίβιο να είναι δεμένο στο σώμα μας, δηλαδή ασφαλισμένο γύρω από το μπράτσο ή γύρω από τη μέση.
Εξίσου απαραίτητη είναι και η σωστή ενημέρωση από τους ντόπιους για τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η θάλασσα σε κάποια περιοχή αν θέλουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από ένα ολιγόλεπτο κολύμπι στην παραλία.
Οι κάτοικοι των νησιών και κυρίως οι ψαράδες γνωρίζουν την επικινδυνότητα των νερών και μπορούν να μας συμβουλέψουν.
Αν λοιπόν στα σχέδια μας δεν περιλαμβάνεται απλώς η «τουριστική» κολύμβηση κατά μήκος της ακτής, πάντα παράλληλα με την ακτογραμμή, αλλά κάτι παραπάνω, οφείλουμε να είμαστε σωστά ενημερωμένοι και να διαθέτουμε τον ειδικό εξοπλισμό που θα διασφαλίσει την σωματική μας ακεραιότητα.
Επιπλέον και για όλους τους κολυμβητές είναι σημαντικό να τηρούμε τους κανόνες της ναυαγοσωστικής, δηλαδή να κολυμπάμε με άδειο στομάχι, χωρίς να έχουμε καταναλώσει αλκοόλ, να κινούμαστε παράλληλα με την ακτογραμμή και να υπολογίζουμε πάντα και την επιστροφή για την οποία θα πρέπει να κρατάμε δυνάμεις.
Επίσης, δεν πρέπει να κολυμπάμε σε διαύλους που κινούνται σκάφη και αν θέλουμε να κάνουμε κάτι πιο απαιτητικό ή πιο «παράτολμο» θα πρέπει να μας ακολουθήσει για συνοδεία οπωσδήποτε ένα καΐκι ή μια βάρκα ή έστω ένα SUP- ό,τι δηλαδή περιλαμβάνει η διαδικασία και στους αγώνες ανοικτής θάλασσας.
Όπως επιβάλλουν οι κανόνες της ναυαγοσωστικής εάν κινδυνεύσει ένας άνθρωπος να πνιγεί και δεν είμαστε έμπειροι ναυαγοσώστες αλλά θέλουμε να προσφέρουμε βοήθεια, τον προσεγγίζουμε αφού πρώτα έχουμε πάρει μαζί μας ένα πλωτό μέσο, ένα σωσίβιο, μία σανίδα οτιδήποτε επιπλέει και μπορεί να μας κρατήσει στην επιφάνεια- γιατί ο άνθρωπος που πνίγεται βρίσκεται σε πανικό και μπορεί να μας βουλιάξει.
Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν πηγαίνουμε χωρίς βοηθητική εξάρτηση σε έναν λουόμενο που πνίγεται και πως δεν κατευθυνόμαστε ποτέ μπροστά του.
Τον προσεγγίζουμε πάντα έχοντας πρώτα ασφαλίσει ένα πλωτό μέσο πάνω στο σώμα μας και τον προσεγγίζουμε πάντα από πίσω για να μην μπορέσει να γραπωθεί πάνω μας και να μας βυθίσει στο νερό μαζί του.
Οι έμπειροι ναυαγοσώστες έχουν μία φράση για αυτά τα συμβάντα. Λένε πως ο άνθρωπος που πνίγεται βλέπει τον διασώστη που τον πλησιάζει σαν βράχο, που θέλει να γραπωθεί πάνω του.
Όταν πνίγεσαι δεν έχεις οξυγόνο και οτιδήποτε σε πλησιάζει το βλέπεις σαν μια ευκαιρία να γραπωθείς και να βρεις οξυγόνο. Οι διασώστες όμως δεν είναι βράχοι.
Γι’αυτό πρέπει να τηρούμε τους κανόνες πάντα σε περιστατικά διάσωσης, ώστε να μην κινδυνέψει και η σωματική ακεραιότητα του διασώστη.
