Της ελευθερίας υπέρ
(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Ένα κεράκι στη μνήμη του Charlie Kirk
Δεν είναι που
με μιά σφαίρα δολοφονική
από επαγγελματία κακούργο
πυροβόλησαν και σκότωσαν...
επί τόπου
έναν νέο άνθρωπο, ένα άνδρα
στα 32 του χρόνια,
έναν πρόμαχο του ελεύθερου διαλόγου,
έναν ακτιβιστή της δημοκρατίας,
ένα ψυχωμένο συζητητή που έχει περιδιαβεί
τα Πανεπιστήμια όλων των Πολιτειών,
συζητώντας , αυτό κι αν είναι η αποθέωση
του πανεπιστημιακού ασύλου,
τα μείζονα κατά την δική του άποψη
ζητήματα, προβλήματα, προκλήσεις,
για τα νιάτα στις ΗΠΑ,
Όχι, δεν είναι απλώς
που με μιά σφαίρα εγκληματική
πληρωμένου δολοφόνου σταμάτησαν,
όπως τότες τους Κέννεντυ,
την κυριαρχία του λόγου,
την επικράτηση των επιχειρημάτων,
λόγος που πείθει τους νεολαίους,
γιαυτό και το ισχυρότερο Αμερικανικό
δίκτυο νεολαίας συμπαρατάχτηκε δίπλα του,
Όχι, δεν είναι μόνον που
ο Charlie Kirk ,
την πλούσια γνώση του και την αντίληψη’ του,
σ’ αντιπαράθεση με τα πτυχία των επιμέρους εξειδικεύσεων
που αδυνατούν να σχηματίσουν σφαιρική εικόνα
για τον άνθρωπο, την κοινωνία, τον κόσμο,
σ’ αντίθεση με τις καθοδηγούμενες,
από τα κραταιότερα των συμφερόντων,
ιδεοληψίες
τούτη την απλόχωρη γνώση κι αντίληψη του
την έθεσε στην υπηρεσία
μιας χειμαζόμενης κοινωνίας,
όπως αυτή των ΗΠΑ,
κοινωνίας με πληθώρα τεραστίων προβλημάτων,
προβλημάτων με τα οποία δεν είναι διόλου εξοικειωμένη η κοινή μας γνώμη στην Ευρώπη,
και βγήκε στα πανεπιστημιακά fora
υπερασπιστής της ελευθερίας του διαλόγου,
ανοιχτός στην απρουπόθετη ανοιχτή συζήτηση
με ρεύματα , με κινήσεις, με κινήματα,
στη βάση της κοινής λογικής,
στην βάση των συμπερασμάτων της επιστήμης,
συζητητής πειστικός , χωρίς ένσταση,
της ηρεμίας που πείθει χαρισματικός,
της χριστιανικής πίστης σθεναρός,
των της Δημοκρατίας εγκρατής,
Όχι, δεν είναι
απλώς και μόνον πως τους συνέτριψε
με την ελευθερία του λόγου,
αυτήν που πανεπιστημιακοί της καριέρας
παζαρεύουν ανέλιξης χάριν,
αυτήν που αρχιεπίσκοποι του καθωσπρεπισμού
αντιπαρέρχονται συναλλαγής ένεκεν,
Όχι , δεν είναι
που τον δολοφόνησαν ακριβώς την ιερή
και πολυτίμητη ώρα της Δημοκρατίας
στην Εκκλησία του Δήμου,
την ώρα της κορύφωσης του δημοκρατικού διαλόγου
την ώρα της συντριβής των εναντίων επιχειρημάτων,
την ώρα της απόλυτης αδυναμίας τους να τον αντιμετωπίσουν,
εάν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν επί του βήματος,
θα αρκούνταν σε δημοκρατικές δάφνες,
όχι δεν μπορούσαν,
το νεολαιίστικο κίνημα της κοινής λογικής,
με το πανίσχυρο όπλο του λόγου και της ελευθερίας,
τα συστήματα ποικολώνυμων συμφερόντων
κατενίκησε, κατανικούσε,
Όχι, δεν είναι
που πάλιν στην αρχέγονη μέθοδο
της εξάλειψης του αντιπάλου, δόλια, άνανδρα, ύπουλα επιχείρησαν,
ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία,
το απόλυτο πισωγύρισμα στα ανθρώπινα,
η ακύρωση της Δημοκρατίας,
είτε Καποδίστρια σε λένε, είτε Βενιζέλο, είτε Κέννεντυ και πάλιν Κέννεντυ,
των δυνάμεων του σκότους η επιλογή,
ελεύθερος σκοπευτής,
δολοφονική η σφαίρα κι ύστερα τροχάδην
στο σκοτάδι των αφεντικών,
Είναι , αδέρφια μου, είναι
που μιλιούνια τάχα και δημοκρατικών
ασυγκράτητοι πανηγυρίζουν
την ακύρωση της Δημοκρατίας,
σναίσχυντοι τολμούν δημόσια
να ζητωκραυγάζουν για την ισοπέδωση
της Ελευθερίας , του ελεύθερου λόγου,
της ελευθερίας της έκφρασης ,
της ελευθερίας του πανεπιστημιακού ασύλου,
Ναί, οι υποκριτές που επικαλούνται
τον Δημοκρατικό τίτλο,
Ναί, οι γελοίοι που παριστάνουν τους προοδευτικούς
και στήσαν πανήγυρη
για την καθήλωση της Αξίας του Ανθρώπου,
των φονιάδων χειροκροτητές,
Ναι, η αποκορύφωση της κατάπτωσης
μιάς στρατιάς που επικαλείται δάφνες
δημοκρατίας και προόδου,
μιάς εκπεσούσης , ηττημένης στο διάλογο
παράταξης , της συντριβείσης στα fora των πανεπιστημίων άλλης πρότασης,
αυτής που δεν αντέχει , που δεν άντεξε
την ταπείνωση, αυτής που όπλισε
του δολόφνου το χέρι,
είναι η άρνηση του ηττημένου,
η άρνηση να συναινέσουν
στην τήρηση ενός λεπτού σιγής
στην μνήμη ενός μάρτυρα ,
μαρτυρικό το τέλος
για την ελευθερία, την δημοκρατία,
την χριστιανική του πίστη, την πατρίδα του!
Ούτε ενός λεπτού
ανοχή!
Ένα κερί στη μνήμη του!
Και την βεβαιότητα, αταλάντευτη βεβαιότητα,
πώς τούτη η ιστορία
συνεχίζεται
Και πως στο τέλος το φώς 
λάμπει!
