Σε λίγες ημέρες όλος ο Ελληνισμός όπου γής, θα εορτάσει και θα τιμήσει το σημαντικότερο νεότερο ιστορικό γεγονός, πού δεν είναι άλλο από το ηρωϊκό Έπος του 1940 - 1941. Ένα Ἐπος πού το δημιούργησε ο Μεγάλος Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Μεταξάς πού ύψωσε το ανάστημά του έναντι...
της φασιστικής Ιταλίας, η οποία ήθελε να περάσει μέσα από την Ελλάδα για να καταλάβει σημαντικά στρατηγικά σημεία, και ο ένδοξος Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Β' πού ανέλαβε την αρχηγεία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Σε αυτόν τον αγώνα, σύσσωμος ο ελληνικός λαός, ακόμα και ο Ιερός Κλήρος στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσα του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Β', του Ιωάννου Μεταξά και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος. Σε αυτόν τον υπέρ πάντων αγώνα, έρχονται και οι Κομμουνιστές, να τον καπηλευτούν και να μας πείσουν ότι αυτοί ήταν πού αγωνίστηκαν εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού, μέσω του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Για το πόσο «ηρωϊκό» ήταν το όργανο αυτό του τότε παρανόμου ΚΚΕ και τι εγκλήματα έκανε στα χρόνια της Κατοχής εναντίων των Ελλήνων θα το αναφέρουμε σε άλλη συνάφεια.
Το ΚΚΕ το 1940 και ενώ όλα έδειχναν πώς η Ευρώπη πάει σε πόλεμο, ας μην ξεχνάμε ότι την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία είχε επιτεθεί στην Πολωνία με τις «ευλογίες» της τότε Σοβιετικής Ενώσεως του «πατερούλη» Στάλιν, στις 20 Απριλίου του 1940, δηλαδή λίγους μήνες πρίν οι Ιταλοί μας κηρύξουν τον πόλεμο, εξέδωσε ένα «Μανιφέστο» πού δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη και ανέφερε τα εξής: «Το πέρασμα της βασιλομεταξικής δικτατορίας στην υπηρεσία των αγγλογάλλων, συντελούμενον μέσα στις συνθήκες της έντασης των σχέσεων τους με την Ιταλία, σημαίνει - ούτε λίγο ούτε πολύ - πρόσκληση πρός τους ιμπεριαλιστές να βγάλουν τα μάτια τους επάνω στα ελληνικά εδάφη και εξουσιοδότησή τους να μην αφήσουν πέτρα απάνω στην άλλη, στην δυστυχισμένη πατρίδα μας». Τώρα για πια πατρίδα μιλούν οι Κομμουνιστές αυτό είναι περίεργο, διότι οι ίδιοι είναι ως γνωστόν Διεθνιστές, δηλαδή δεν υπάρχουν πατρίδες, δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν λαοί, αλλά όλοι είναι το ίδιο. Γι' αυτό και όλοι οι αριστεροί είναι υπέρ των λαθρομεταναστών και κόπτονται για τα δήθεν «δικαιώματά τους».
Σε αυτόν τον αγώνα, σύσσωμος ο ελληνικός λαός, ακόμα και ο Ιερός Κλήρος στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσα του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Β', του Ιωάννου Μεταξά και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος. Σε αυτόν τον υπέρ πάντων αγώνα, έρχονται και οι Κομμουνιστές, να τον καπηλευτούν και να μας πείσουν ότι αυτοί ήταν πού αγωνίστηκαν εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού, μέσω του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Για το πόσο «ηρωϊκό» ήταν το όργανο αυτό του τότε παρανόμου ΚΚΕ και τι εγκλήματα έκανε στα χρόνια της Κατοχής εναντίων των Ελλήνων θα το αναφέρουμε σε άλλη συνάφεια.
Το ΚΚΕ το 1940 και ενώ όλα έδειχναν πώς η Ευρώπη πάει σε πόλεμο, ας μην ξεχνάμε ότι την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία είχε επιτεθεί στην Πολωνία με τις «ευλογίες» της τότε Σοβιετικής Ενώσεως του «πατερούλη» Στάλιν, στις 20 Απριλίου του 1940, δηλαδή λίγους μήνες πρίν οι Ιταλοί μας κηρύξουν τον πόλεμο, εξέδωσε ένα «Μανιφέστο» πού δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη και ανέφερε τα εξής: «Το πέρασμα της βασιλομεταξικής δικτατορίας στην υπηρεσία των αγγλογάλλων, συντελούμενον μέσα στις συνθήκες της έντασης των σχέσεων τους με την Ιταλία, σημαίνει - ούτε λίγο ούτε πολύ - πρόσκληση πρός τους ιμπεριαλιστές να βγάλουν τα μάτια τους επάνω στα ελληνικά εδάφη και εξουσιοδότησή τους να μην αφήσουν πέτρα απάνω στην άλλη, στην δυστυχισμένη πατρίδα μας». Τώρα για πια πατρίδα μιλούν οι Κομμουνιστές αυτό είναι περίεργο, διότι οι ίδιοι είναι ως γνωστόν Διεθνιστές, δηλαδή δεν υπάρχουν πατρίδες, δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν λαοί, αλλά όλοι είναι το ίδιο. Γι' αυτό και όλοι οι αριστεροί είναι υπέρ των λαθρομεταναστών και κόπτονται για τα δήθεν «δικαιώματά τους».
Με την κήρυξη του πολέμου την Δευτέρα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και ενώ όλος ο ελληνισμός «με το χαμόγελο στα χείλη» οδεύουν πρός τα ελληνικά βουνά της Βορείου Ηπείρου, πού γι' αυτούς είναι απλώς η «Νότιος Αλβανία», διότι εκεί ήταν το καλό παιδί ο Εμβέρ Χότζα, πού έκανε ένα κράτος απολυταρχικό, το οποίο οι Κομμουνιστές θαύμαζαν, εξέδωσαν νέο «Μανιφέστο» στο οποίο έγραφαν: «Ο πόλεμος αυτός πού προκλήθηκε από την βασιλομεταξική σπείρα, πού διατάχθηκε από τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωνε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς, ο δήμιος του λαούς μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας [πουθενά η Βόρειος Ήπειρος για τους Κομμουνιστές, γιατί ήδη κυριαρχεί ο Χότζα] από τον ζυγό του Ιταλικού φασισμού και της αλβανικής αστικοτσιφλικάδικης κλίκας, γι' αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να έχει καμμία σχέση με την ελευθερία».
Ξαφνικά ο Γενικός γραμματεύς του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης πού βρίσκεται στην φυλακή, γράφει μια επιστολή την οποία απευθύνει «πρός τον Ελληνικόν λαόν», αλλά ουσιαστικά πρός τους συντρόφους του. Αυτήν την επιστολή την αποστέλλει στον Υπουργό Δημοσίας Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, που είναι ουσιαστικά ο «οικοδεσπότης του» στις φυλακές, καλώντας τους συντρόφους του «να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους στον πόλεμο αυτόν, πού τον διευθύνει η Κυβέρνηση Μεταξά».
Στην επιστολή αυτή ο Ζαχαριάδης χρησιμοποιεί ένα προσεκτικό λεξιλόγιο. Αναφέρεται στην Κυβέρνηση Μεταξά. Αυτό και αν είναι είναι παράλογο. Διότι μέχρι τότε για τους Κομμουνιστές δεν υπήρχε Κυβέρνηση Μεταξά, αλλά υπήρχε «μεταξική σπείρα, ο εχθρός του λαού, βασιλομεταξική σπείρα, κλίκα μεταξά, αρχιφασισμός του Μεταξά», αλλά Κυβέρνηση Μεταξά δεν υπήρχε.
Και ενώ θα πίστευε κανείς ότι η πολιτική του αμαρτωλού ΚΚΕ και του Ζαχαριάδη είχε αλλάξει, εν τούτοις ένα μήνα μετά την δημοσίευση τής εν λόγω επιστολής, μια άλλη επιστολή του Ζαχαριάδη έρχεται να ανατρέψει την προηγουμένη και να επανέλθει στην ίδια ρητορική μίσους έναντι του Εθνικού Κυβερνήτου και της Κυβερνήσεως πού διεξήγαγε ένα σπουδαίο αγώνα. Έτσι στις 26 Νοεμβρίου του 1940 ο Ζαχαριάδης επανέρχεται στο ίδιο μοτίβο, λέγοντας ότι ο πόλεμος πού κάνει η Ελλάς «είναι κατακτητικός», ο συνεχιζόμενος πόλεμος στα ελληνικά και ηρωϊκά βουνά της Βορείου Ηπείρου πού ο ένδοξος ελληνικός στρατός για τρίτη φορά ελευθέρωνε, αλλά δεν δόθηκαν ποτέ στην Ελλάδα, είναι «φασιστικός, καταχτητικός, και ιμπεριαλιστικός» από την πλευρά της Ελλάδος, και ότι ο μόνιμος εχθρός του λαού και της χώρας είναι μόνο ο Μεταξάς.
Μετά από αυτά, καλά θα κάνουν να μην μιλούν, γιατί ο κομμουνισμός και η αριστερά γενικώς όχι μόνο δεν αγωνίστηκαν για τα δίκαια αυτού του τόπου και του λαού. Αντιθέτως έφεραν μόνο καταστροφή.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
Ξαφνικά ο Γενικός γραμματεύς του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης πού βρίσκεται στην φυλακή, γράφει μια επιστολή την οποία απευθύνει «πρός τον Ελληνικόν λαόν», αλλά ουσιαστικά πρός τους συντρόφους του. Αυτήν την επιστολή την αποστέλλει στον Υπουργό Δημοσίας Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, που είναι ουσιαστικά ο «οικοδεσπότης του» στις φυλακές, καλώντας τους συντρόφους του «να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους στον πόλεμο αυτόν, πού τον διευθύνει η Κυβέρνηση Μεταξά».
Στην επιστολή αυτή ο Ζαχαριάδης χρησιμοποιεί ένα προσεκτικό λεξιλόγιο. Αναφέρεται στην Κυβέρνηση Μεταξά. Αυτό και αν είναι είναι παράλογο. Διότι μέχρι τότε για τους Κομμουνιστές δεν υπήρχε Κυβέρνηση Μεταξά, αλλά υπήρχε «μεταξική σπείρα, ο εχθρός του λαού, βασιλομεταξική σπείρα, κλίκα μεταξά, αρχιφασισμός του Μεταξά», αλλά Κυβέρνηση Μεταξά δεν υπήρχε.
Και ενώ θα πίστευε κανείς ότι η πολιτική του αμαρτωλού ΚΚΕ και του Ζαχαριάδη είχε αλλάξει, εν τούτοις ένα μήνα μετά την δημοσίευση τής εν λόγω επιστολής, μια άλλη επιστολή του Ζαχαριάδη έρχεται να ανατρέψει την προηγουμένη και να επανέλθει στην ίδια ρητορική μίσους έναντι του Εθνικού Κυβερνήτου και της Κυβερνήσεως πού διεξήγαγε ένα σπουδαίο αγώνα. Έτσι στις 26 Νοεμβρίου του 1940 ο Ζαχαριάδης επανέρχεται στο ίδιο μοτίβο, λέγοντας ότι ο πόλεμος πού κάνει η Ελλάς «είναι κατακτητικός», ο συνεχιζόμενος πόλεμος στα ελληνικά και ηρωϊκά βουνά της Βορείου Ηπείρου πού ο ένδοξος ελληνικός στρατός για τρίτη φορά ελευθέρωνε, αλλά δεν δόθηκαν ποτέ στην Ελλάδα, είναι «φασιστικός, καταχτητικός, και ιμπεριαλιστικός» από την πλευρά της Ελλάδος, και ότι ο μόνιμος εχθρός του λαού και της χώρας είναι μόνο ο Μεταξάς.
Μετά από αυτά, καλά θα κάνουν να μην μιλούν, γιατί ο κομμουνισμός και η αριστερά γενικώς όχι μόνο δεν αγωνίστηκαν για τα δίκαια αυτού του τόπου και του λαού. Αντιθέτως έφεραν μόνο καταστροφή.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
