Πίνακας του δανού ζωγράφου Laurits Tuxen, ο οποίος αναπαριστά τον Γεώργιο Α’ να εισέρχεται στην Θεσσαλονίκη τρεις μέρες μετά στις 29 Οκτωβρίου 1912. Δίπλα του, ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος. Βρίσκεται στο...
Κάστρο Κρίστιανσμποργκ της Κοπεγχάγης και ανήκει στην συλλογή της Βασιλίσσης της Δανίας.
Γράφει ο Βασιλεύς Γεώργιος Α' σε φίλο του στην Δανία:
"Την επομένη μπήκα έφιππος στην πόλη και έγινα δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό. Καθώς περνούσα από τον παλαιό Λευκό Πύργο έγινε η έπαρση της ελληνικής σημαίας. Μεμιάς την χαιρέτησαν τα στρατεύματά μας με έναν δυνατό πυροβολισμό, που αντήχησε από τα πολεμικά μας πλοία στο λιμάνι".
Ο Βασιλεύς θα παραμείνει στην Θεσσαλονίκη, χωρίς να φύγει ούτε μία μέρα, για να εδραιώσει με την παρουσία του τα ελληνικά δικαιώματα. Θα φύγει νεκρός, τον Μάρτιο του 1913, αφού θα έχει ποτίσει με το αίμα του την νεοαποκτηθείσα πρωτεύουσα της Μακεδονίας.
Η βασιλεία του Γεώργιου που ήταν σχεδόν 50 χρόνια ήταν η μεγαλύτερη στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και χαρακτηρίστηκε αναλογικά από μεγάλα εδαφικά οφέλη καθώς η Ελλάδα καθιέρωσε τη θέση της στην προπολεμική Ευρώπη. Η Βρετανία παραχώρησε ειρηνικά τα Ιόνια Νησιά το 1864, ενώ η Θεσσαλία προσαρτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878). Δυστυχώς κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου και αφού τα ελληνικά στρατεύματα είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, ο Γεώργιος δολοφονήθηκε άνανδρα (μια δολοφονία με πολλά ερωτηματικά, πολύ πιθανόν να έβαλαν το ✋ τους οι "φίλοι" μας οι ξένοι)στην Θεσσαλονίκη .
H κηδεία του Βασιλέως Γεωργίου Α' στην Αθήνα μετά την δολοφονία του παρότι ο ίδιος ήταν προσωπικά Λουθηρανός σε όλη του την ζωή (με την Ρωσίδα του σύζυγο βέβαια Όλγα να είναι Ορθόδοξη όπως και τα παιδιά τους) έγινε με ορθόδοξο τυπικό. Ο γιος του Κωνσταντίνος Α' υπήρξε ο πρώτος Ορθόδοξος Βασιλέας της Ελλάδας, όπως εξάλλου απαιτούσε και το Σύνταγμα για τον Διάδοχο του θρόνου, αφομοιώθηκε δε στην ελληνικότητα, τον ελληνικό τρόπο ζωής και τον ελληνικό ρομαντικό εθνικισμό πολύ περισσότερο ακόμη και από τον πατέρα του ο οποίος είχε αγάπησει βαθιά την Ελλάδα και ταυτίστηκε με αυτήν. Στην κηδεία του, αν εξαιρέσεις μία δανική σημαία στο φέρετρο κάτω από την ελληνική, τίποτα δεν προδίδει κάποιον μη Έλληνα ηγεμόνα.
Η σχεδόν πεντηκονταετής βασιλεία του Γεωργίου Α’ στέκει στην ελληνική ιστορία ως σύμβολο σταθερότητας, σοφίας και αφοσίωσης στο έθνος, και μπορεί να συγκριθεί(τουλάχιστον από άποψη διάρκειας)με τη μακροχρόνια βασιλεία του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, ενός ηγέτη που με τόλμη και διορατικότητα άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην υπερχιλιόχρονη διάρκειας του Αυτοκρατορικού Ελληνισμού .Ο Γεώργιος Α’ με τη δική του σταθερότητα και αμετακίνητη ηγεσία καθιέρωσε τα ελληνικά δικαιώματα και τεραστιά κληρονομιά στο Ελληνικό έθνος.
Δυστυχώς όμως, η "μοίρα" τον θέλησε θύμα μιας ξαφνικής και μυστηριώδους δολοφονίας, γεγονός που μέχρι σήμερα παραμένει αδιευκρίνιστο όσον αφορά τα κίνητρα και τους ενόχους. Αν η ζωή του είχε συνεχιστεί, για λίγα χρόνια ακόμη,αν η ηγεσία του είχε παραμείνει αδιάκοπα ισχυρή, ίσως η Ελλάδα να είχε αποφύγει τον εθνικό διχασμό που ξέσπασε και τις τραγικές συνέπειες που ακολούθησαν, με πιο χαρακτηριστική τη Μικρασιατική Καταστροφή.
B.B.
