Με αφορμή την μεγάλη εορτή και επέτειο της 28ης οκτωβρίου 1940, όπου τιμούμε τους ήρωες και τους αγωνιστές του Ελληνοϊταλικού πολέμου επάνω στα ελληνικά βουνά της Βορείου Ηπείρου, με εμπνευστές τον μεγάλο Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου β', θα θέλαμε να αναφερθούμε σε ένα φλέγον ζήτημα πού αφορά...
την σχέση της αμαρτωλής Αριστεράς με την Ελληνική Βόρειο Ηπειρο. Αυτό το κάνουμε με την ευκαιρία της τρίτης ελευθερώσεως της εν λόγω περιοχής. Η πρώτη στους Βαλκανικούς πολέμους, η δευτέρα στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και η τρίτη στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940 - 1941, αλλά πού ποτέ δεν αποδόθηκε η περιοχή αυτή στην Ελλάδα, ας δούμε πια είναι η σχέση της Αριστεράς πού προσπαθεί να καπηλευτεί κάθε ένδοξο αγώνα παρουσιάζοντάς τον ως δικό της με την Ελληνική Βόρειο Ήπειρο.
Μελετώντας το θέμα διαχρονικά, βλέπουμε ότι η αμαρτωλή Αριστερά επέδειξε και επιδεικνύει μια ανεξήγητη εχθρότητα για το υγιές αυτό ελληνικό κομμάτι πού λέγεται Βόρειος Ήπειρος. Ας μην ξεχνάμε την εμμονή ενός πρώην Υπουργού παιδείας μιας αριστερής κυβερνήσεως πού επέμενε να αποκαλεί την ελληνική Βόρειο Ήπειρο ως «Νότιο Αλβανία», αλλά και ένα βουλευτή της ιδίας αριστερής κυβερνήσεως πού ως φοιτητής της ιατρικής, ματαίωσε με φωνές και άλλες «εκδηλώσεις» την ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανού. Αλλά ας δούμε ορισμένα από τα πιστεύω της Αριστεράς για το εν λόγω ζήτημα.
Κατά την Β' Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ πού συνήλθε τον Νοέμβριο του 1934, κατήγγειλε ως «ιμπεριαλιστικό αλυτρωτισμό» την διεκδίκηση της Βορείου Ηπείρου από μέρους της Ελλάδος.
Ο τότε γενικός γραμματεύς του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν το αγαπημένο παιδί του «πατερούλη» Στάλιν, σε ομιλία του στο ΣΤ' Συνέδριο του ΚΚΕ τον ΙούνΙο του 1936, είπε τα εξής όπως αυτά κατοχυρώθηκαν στην «Κομμουνιστική επιθεώρηση» τεύχος 23 της 1ης Ιουλίου 1936 και στην σελίδα 6: «Το χειρότερο ακόμα είναι ότι η πλουτοκρατία της χώρας μας και ο φασισμός αντιπροβάλλουν και αυτοί καταχτητικές βλέψεις πάνω στην Βόρειο Ήπειρο, το Μοναστήρι [της Πελαγωνίας] είτε στην Ανατολική Ρωμυλία και έτσι σπρώχνουν τα πράγματα πιο γοργά πρός πολεμικές καταστροφικές περιπέτειες».
Είναι γνωστό επίσης ότι οι Έλληνες κομμουνιστές κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου το ΚΚΕ αναγνώρισε «μειονοτικά δικαιώματα» των «Αλβανών» της Ελλάδος, εννοώντας ασφαλώς τους «Τσάμηδες» για τους οποίους οι Αριστεροί καμιά αναφορά δεν κάνουν ακόμα και σήμερα που οι άνθρωποι αυτοί «διεκδικούν» την Ήπειρο ή κατ' αυτούς την «Τσαμουριά».
Ο ενόπλος βραχίων του ΚΚΕ κατά τα χρόνια της Κατοχής, ο ΕΛΑΣ, είναι γνωστό ότι συνεργάστηκε με τους ομοϊδεάτες τους Αλβανούς, ώστε να ανατραπεί κάθε εθνική δράση των κατοίκων της Βορείου Ηπείρου, δολοφονώντας μάλιστα τόσο ο ΕΛΑΣ όσο και κομμουνιστές Αλβανοί πολλούς μαχομένους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Ένα από τα θύματα αυτής της θηριωδίας των Έλλήνων και Αλβανών Κομμουνιστών, είναι και η σύλληψη του Μητροπολίτου Κορυτσάς Ευλογίου, ο οποίος την εποχή εκλείνη βρισκόταν στην αθήνα λόγω της Ιταλικής Κατοχής της Αλβανίας, όπου οι ορθόδοξοι επίσκοποι είχαν απομακρυνθεί. Όταν το Κομμουνιστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα ήρθε στην εξουσία το 1945, θεωρήθηκε εχθρός του κράτους και του αφαιρέθηκε η αλβανική υπηκοότητα. Αυτόν τον ιεράρχη τον οδήγησαν σε «στρατόπεδα συγκεντρώσεως προσωπικοτήτων».
Στις 27 Μαΐου 1945 στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» απάντησε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο λεγόμένος Γέρος της Δημοκρατίας) για τον οποίο οι κομμουνιστές και οι δορυφόροι του δεν κάνουν καμία αναφορά, όταν σε σχετική ερώτηση του αειμνήστου και κατασυκοφαντημένου Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΓ' το 1965, για το εάν πρέπει να νομιμοποιηθεί το ΚΚΚΕ, ο Γέρος απάντησε «πώς δεν θα νομιμοποιήσω ένα κόμμα εγκληματιών όπου τα χέρια των μελών τους στάζουν αίμα», κατά τα άλλα μόνο ο Βασιλεύς έφταιγε, σε απάντησή του πρός τον Νίκος Ζαχαριάδη, είπε τα εξής: «Οφείλομεν να ομολογήσουμεν ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ωμίλησε με ανεπιφύλακτον ειλικρίνειαν εις τη οποίαν δεν μας έχουν συνηθήσει οι εδώ αναπληρωταί του. Μέχρι τούδε το ΚΚΕ εζήτη δημοψήφισμα δια την Βόρειον Ήπειρον, ενώ ταυτοχρόνως συνηργάζεται με τους κομμουνιστές της Αλβανίας δια την εξόντωσιν των Ελλήνων πατριωτών της Βορείου Ηπείρου.....».
Παρά την συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες τον Αύγουστο του 1949, και την διαφυγή πολλών εξ αυτών σε χώρες του «παραδείσου» του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι απόψεις τους για την Βόρειο Ήπειρο δεν σταμάτησαν. Έτσι τον Μάϊο του 1950, ένα σχεδόν χρόνο μετά την ήττα του κομμουνισμού και των συμμοριτών, ο Νίκος Ζαχαριάδης στην Ζ' Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ είπε τα εξής: «Μέσα στην Βουλή, γνωστοί δημοκρατικοί παράγοντες, παρασέρνονται από την μοναρχοφασιστική πίεση και πρωτοστατούν στο εθνικιστικό παραλήρημα με την διατύπωση εδαφικών αξιώσεων εις βάρος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας».
Το ίδιο και ένα άλλο «στέλεχος» του αμαρτωλού ΚΕ στην ίδια Ολομέλεια, ο Δημήτρης Βλαντής είπε τα εξής: «Από παράγοντες της «Δημοκρατικής παράταξης» ακούστηκαν και μέσα στην μοναρχοφασιστική Βουλή εθνικιστές κραυγές για «Βόρειο Ήπειρο», για στρατηγική διαρρύθμιση των βορείων συνόρων. Πρέπει να πούμε όμως τώρα ανοιχτά πώς κάναμε λάθος και ότι δεν θα ανεχτούμε να γίνεται και από φίλους μας σωβινιστικό λαθρεμπόριο μέσα στον λαό, με τις διεκδικήσεις της «Βορείου Ηπείρου» και της «στρατηγικής διαρρύθμησης των συνόρων μας πρός βορραν» αντικειμενικά είναι σαν να βοηθάνε την αμερικανοκρατία και τον μοναρχοφασισμό στον πόλεμο πού προετοιμάζει κατά της Σοβιετικής Ένωσης και των λαϊκών δημοκρατιών, στην πρώτη σειρά κατά της Αλβανίας και της Βουλγαρίας».
Ας κλείσουν λοιπόν το στόμα τους και να σταματήσουν να μιλάνε για «αγώνες» υπέρ του λαού. Ο μόνος αγώνας τους ήταν να εγκαταστήσουν μια κομμουνιστική δικτατορία στην Ελλάδα. Αλλά ευτυχώς οι Έλληνες πού ήταν πάντα σώφρονες δεν τους ακολούθησαν και έτσι χάρη στον Εθνικό Στρατό, στον Στρατάρχη Παπάγο και στους Αειμνήστους Βασιλείς των Ελλήνων Παύλου και Φρειδερίκης, η Ελλάς σώθηκε από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
