Μέσα από την πάντοτε φιλόξενη εφημερίδα «ΛΕΥΤΕΡΙΑ» πού φιλοξενεί άρθρα και απόψεις, θα ήθελα με την ευκαιρία της εθνικής μας επετείου που εορτάσαμε της 28ης Οκτωβρίου 1940, να παρουσιάσω μερικά αποσπάσματα από τις επιστολές της τότε Πριγκηπίσσης Διαδόχου και μετέπειτα Βασιλίσσης των Ελλήνων Φρειδερίκης πρός τους γονείς της, σχετικά με...
την συμπεριφορά των Γερμανών και το ενδεχόμενο να χτυπήσουν την Ελλάδα. Οι επιστολές αυτές δείχνουν το ελληνικό αίσθημα πού κυριαρχούσε στην ψυχή της.
Γράφει μεταξύ άλλων:
«ΑΘΗΝΑ 26.3.1941
»……Άν όμως, παρά ταύτα, η Γερμανία επετίθετο εναντίον της Ελλάδος, τότε αυτό θα ήταν για την Ελλάδα η μεγαλύτερη δόξα που θα μπορούσε να διανοηθεί. Δύο Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον της Ελλάδος !! Δύο Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον της μικρής Ελλάδος ! Τί δόξα για μάς, τι όνειδος γι΄ αυτές..».
Αναφερομένη στον Χίτλερ γράφει: «…..θα μπορούσε ίσως να καταπολεμήσει τους Έλληνες, άν και ούτε αυτό θα το κατόρθωνε πολύ εύκολα, με την ατμόσφαιρα που
επικρατεί εδώ.……».
Αναφερομένη στο ηρωϊκό Έπος της Βορείου Ηπείρου αναφέρει: «…..Τραυματίες που έχουν χάσει και τα δυό τους πόδια αισθάνονται δυστυχείς επειδή δεν μπορούν να πολεμήσουν. Σε αυτές τις στιγμές γίνεται φανερό πως η Ελλάς δεν αποτελεί μέρος των
Βαλκανίων. Οι Έλληνες είναι ξεχωριστός λαός, με ψυχές ηρώων, που ποτέ δεν
θα πρόσφεραν αμαχητί την ελευθερία τους, γιά οποιοδήποτε τίμημα…….».
Στην δευτέρα της επιστολή της με ημερομηνία «ΑΘΗΝΑ 9.4.1941» όταν πια οι Γερμανοί έχουν επιτεθεί στα Βόρεια σύνορά μας και μάλιστα στην περίφημη «Γραμμή Μεταξά και στα οχυρά του Ρούπελ» γράφει: «…Έχομε δύο χιλιάδες άνδρες όλους – όλους στο βουλγαρικό μέτωπο. Κι’ ωστόσο, δεν εννοούσαμε να επιτρέψουμε στούς Γερμανούς να περάσουν χωρίς μάχη. Ακόμη κι’ αν θα ήμασταν εντελώς μόνοι.
»…Τέτοιο είναι το έργο που επιτελεί ο λαός μας, με την μεγάλη ψυχή του, ώστε σου έρχεται να γονατίσειςς μπροστά του.
»…Θά ήθελα να ήξερα κατά πόσον ένας Γερμανός αξιωματικός θα κατορθώσει ποτέ να κοιτάξει στα μάτια ένα Έλληνα στρατιώτη χωρίς να αισθανθεί καταισχύνη.
»…Πιστεύουμε ότι στο τέλος η Νίκη θα είναι δική μας».
Σε άλλο σημείο της επιστολής της σχολιάζει την πρόταση των Γερμανών να μην ακολουθήσουν ο Διάδοχος Παύλος και η ίδια τον Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο Β' στην Μέση Ανατολή και να μείνουν εδώ, δηλαδή στην Ελλάδα. γράφει: «Άν ο Παύλος έμενε [δηλαδή στην Ελλάδα] δεν θα του επέτρεπαν να βοηθήσει κανέναν, γιατί οι Γερμανοί θα φρόντιζαν ώστε κανείς να μη του δίνη σημασία. Δεν θα του
επέτρεπαν ούτε να επισκέπτεται νοσοκομεία, ούτε να μιλά σε κανέναν και
γενικά θα τον απέκοπταν από κάθε επαφή.….Για τέτοια πράγματα ας διαλέξουν άλλους ανθρώπους».
Την Κυριακή 20.4.1941 αφού το μέτωπο είχε σπάσει και οι Γερμανοί κατευθύνονταν πρός την Αθήνα, γράφει: «….Φαντάζεσθε την απελπισία των στρατιωτών μας, που είναι τώρα υποχρεωμένοι να παραδώσουν αμαχιτί στούς Ιταλούς τα όσα κατέκτησαν και με τόσο ηρωϊσμό υπερασπίσθηκαν.
»….Την Πέμπτη η οικογένειά μας πήγε να κοινωνήσει. [στον Ναό του Βασιλικού κτήματος Τατοΐου, πού οι δήθεν δημοκράτες πήραν από την Ελληνική Βασιλική Οικογένεια]. Όλος ο κόσμος έκλαιγε κι εγώ, όταν είδα τον Παύλο να κλαίει, συνειδητοποίησα την οργή και την λύσσα που τρέφω για τον Χίτλερ. Ποιός του έδωσε το δικαίωμα να φτιάξει μιά Νέα Τάξι, την οποία κανείς δεν θέλει;».
Αυτή ήταν η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μ Ε Γ Α Λ Η !!!!!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
