νά ἐμπνεόμαστε ὅλοι μας ἀπό τέτοιους ἀφανείς ἥρωες πού δυστυχῶς τόσο τό ἐκπαιδευτικό σύστημα ἀλλά καί οἱ ίδιοι οἱ πολιτικοί καί πολλοί ἀπό ἐμᾶς τούς ἔχουμε ξεχάσει. Αὐτή ἡ ἡρωΐδα δασκάλα δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Αἰκατερίνα Χατζηγεωργίου.
Ἡ Αἰκατερίνα Χατζηγεωργίου γεννήθηκε στήν ἑλληνική πόλη τῆς Γευγελῆς τό 1885 καί σπούδασε στό Ἀνώτερο Παρθεναγωγεῖο τῆς Θεσσαλονίκης. Εἴκοσι ἐτῶν διορίζεται Δασκάλα στό χωριό Βογδάνιτσα κοντά στό Κιλκίς. Παράλληλα μέ τό ἔργο της, ἐπιδόθηκε καί σέ μία πλούσια ἐθνική δράση.
Γύριζε ὅλα τά γύρω χωριά ἐμψυχώνοντας τούς κατοίκους, μεταστρέφοντας πολλούς ἀπό τήν «Βουλγαρική Ἐξαρχία» στό Πατριαρχεῖο. Οἱ ἐνέργειές της ἔγιναν γνωστές στούς Βούλγαρους, ἐπικηρύσσοντάς την. Στήν ἀρχή τήν πλησιάζουν καί τήν προσφέρουν χρήματα καί δῶρα. Ἐκείνη δέν πείθεται. Στήν συνέχεια τήν ἀπειλοῦν ἀλλά καί πάλι ἡ Αἰκατερίνα Χατζηγεωργίου δέν δειλιά. Ἔτσι ἀποφασίζουν νά τήν σκοτώσουν.
Τό Μακεδονικό Κομιτάτο καί τό Ἑλληνικό Προξενεῖο τῆς Θεσσαλονίκης τήν μεταφέρουν στό χωριό Γρήτσιστα ἔξω ἀπό τήν Γευγελή, θέτοντάς της κάτω ἀπό τήν προστασία τοῦ καπετάν Μανώλη Κατσίγαρη. Οἱ Βούλγαροι τήν ἀνακαλύπτουν. Στίς 14 Ὀκτωβρίου 1904 πού ὁ καπετάν Μανώλης ἔλειπε, ὁ Βούλγαρος Ἀρχικομιτατζής Λιώνε μέ τούς ἄνδρες του περικυκλώνουν τό σπίτι. Ὁ Λιώνε τήν κάλεσε νά παραδωθεῖ μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι δέν θά πάθει κανένα κακό, ἐάν ἔδειχνε μεταμέλεια. Ἐκείνη ἀκούγοντας αὐτά τόν ἀπάντησε: «Ἐγώ Ἑλληνίς ἐγεννήθην, βάρβαρε Σκύθα καί Ἑλληνίς θά πεθάνω» τραυματίζοντας βαριά μέ τό πιστόλι της ἕνα Βούλγαρο. Ἡ μάχη εἶναι σκληρή. Τέσσερις ὥρες πολεμᾶ μόνη της κρατῶντας γενναῖα σέ ἀπόσταση τούς Βούλγαρους. Μανιασμένος ὁ Λιώνε δίνει τίς ἀπάνθρωπες διαταγές του. «Βάλτε φωτιά στό σπίτι. Ψήστε την ζωντανή».
Τεράστιες φλόγες ζώνουν τό σπίτι. Μά ἡ Αἰκατερίνα Χατζηγεωργίου μένει στίς ἐπάλξεις. Δέν παραδίδεται. Οἱ καπνοί τήν πνίγουν καί ἐκείνη συνεχίζει νά πολεμᾶ. Καίγεται σάν λαμπάδα χωρίς νά προδώσει τίποτα ἀπό τά ἰδανικά της. Τό πρωί οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ ἔντρομοι βγαίνουν ἀπό τά σπίτια τους καί ἀντικρύζουν τά ἀποκαΐδια. Μέσα σέ αὐτά βλέπουν ἕνα καμμένο κορμί. Εἶναι τῆς Δασκάλας Αἰκατερίνης Χατζηγεωργίου. Στό καπνισμένο χέρι της κρατοῦσε ἀκόμα τό πιστόλι. Ἦταν Πέμπτη 14 Ὀκτωβρίου τοῦ 1904 μία ἡμέρα μετά τόν τραγικό θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ. Τό 1939 βρέθηκε στό νεκροταφείο τῆς Γευγελῆς ὁ τάφος τῆς ἡρωικῆς Ἑλληνίδος δασκάλας. Ὁ σταυρός ἔγραφε:
«Ὑπέρ τῆς εἰς τόν Θεόν τῶν Ἑλλήνων πίστεως ἀγωνιζομένη, πυρί ὑπό τῶν Βουλγάρων παραδοθεῖσα, ἐνθάδε κεῖμαι, Αἰκατερίνα Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Ὀκτωβρίου 1904».
Τί ἔχουν να πούν οι Σκοπιανοί γι' αὐτό; Πῶς μποροῦν νά τό δικαιολογήσουν; Ἀλλά καί οι πολιτικοί μας πού πούλησαν τήν Μακεδονία καί τό ἡρωϊκό της ὄνομα στούς γείτονές μας, τί μποροῦν νά ἀπαντήσουν γιό τόν ἡρωϊκό θάνατο τῆς Αἰκατερίνης Χατζηγεωργίου, ἡ ὁποία ἀγωνίστηκε γιά τήν ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας νά μήν πέσει στά χέρια τῶν Βουλγάρων, ἐνῶ οἱ σημερινοί τό ἔδωσαν χωρίς ντροπή καί φόβο σέ ἀνθρώπους πού δέν τούς ἀνήκει.
Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
