Υπάρχουν υπάλληλοι που ιδρώνουν να εξυπηρετήσουν έναν μόνο δήμο. Υπάρχουν κι άλλοι που παλεύουν με το ωράριο για να συνδυάσουν δουλειά και οικογένεια. Κι έπειτα...
υπάρχει ο κ. Κ********* (έτσι αναγράφεται στους πίνακες πρόσληψης): ο πρώτος υπερήρωας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο άνθρωπος-ορχήστρα, ο Αρχιμουσικός που παίζει σε τρία ταμπλό.
Στον ένα δήμο είναι διοικητικός υπάλληλος. Στον άλλο είναι καθηγητής στο δημοτικό ωδείο (ρε λές να είναι στο δικό μας;;;;;;;;;;;. Στον άλλο κρατάει μπαγκέτα (όχι αρτοποιήματος....). Και όλα αυτά χωρίς το μαγικό χαρτί της «άδειας ιδιωτικού έργου». Λεπτομέρειες… Στην Ελλάδα πρώτα υπογράφουμε, μετά ρωτάμε.
Η διοίκηση του Δήμου Κ********* (νάτα πάλι τα αστεράκια) ―εκεί που υποτίθεται ότι υπηρετεί― δεν ξέρει να πει σε ποιο γραφείο βρίσκεται. Ίσως γιατί… δεν βρίσκεται. Ίσως γιατί το γραφείο είναι αόρατο, σαν τις ώρες παρουσίας του.
Ο ένας δήμος μάλιστα πήγε το πράγμα ένα βήμα παραπέρα: αναρτά πίνακα κατάταξης και προσλαμβάνει αυθημερόν, πριν προλάβει οποιοσδήποτε να σκεφτεί ένσταση. Κομψό, γρήγορο και χωρίς περιττές χρονοτριβές με δημοκρατικές διαδικασίες.
Και το καλύτερο; Οι αποστάσεις: 75 χιλιόμετρα για να πάει στον ένα δήμο, 130 για να πάει στον άλλο. Θα μπορούσε να είναι test drive για καινούργιο αμάξι, αλλά εδώ μιλάμε για μόνιμο εργασιακό πρόγραμμα. Αν υποθέσουμε ότι τη μέρα έχει 24 ώρες, κάπου κάπως χωράνε όλα αυτά. Αν όχι, ίσως ο άνθρωπος έχει ανακαλύψει την τηλεμεταφορά.
Σε μια χώρα όπου ο απλός πολίτης πρέπει να κουβαλήσει πέντε χαρτιά για να πάρει μια υπεύθυνη δήλωση, ορισμένοι μπορούν να δουλεύουν σε τρεις δήμους χωρίς ούτε μία άδεια. Τι να πεις; Ζήτω το ελληνικό Δημόσιο: εκεί όπου ο Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής μετατρέπεται σε Αρχιθαυματοποιό της Διαφάνειας.
Στον ένα δήμο είναι διοικητικός υπάλληλος. Στον άλλο είναι καθηγητής στο δημοτικό ωδείο (ρε λές να είναι στο δικό μας;;;;;;;;;;;. Στον άλλο κρατάει μπαγκέτα (όχι αρτοποιήματος....). Και όλα αυτά χωρίς το μαγικό χαρτί της «άδειας ιδιωτικού έργου». Λεπτομέρειες… Στην Ελλάδα πρώτα υπογράφουμε, μετά ρωτάμε.
Η διοίκηση του Δήμου Κ********* (νάτα πάλι τα αστεράκια) ―εκεί που υποτίθεται ότι υπηρετεί― δεν ξέρει να πει σε ποιο γραφείο βρίσκεται. Ίσως γιατί… δεν βρίσκεται. Ίσως γιατί το γραφείο είναι αόρατο, σαν τις ώρες παρουσίας του.
Ο ένας δήμος μάλιστα πήγε το πράγμα ένα βήμα παραπέρα: αναρτά πίνακα κατάταξης και προσλαμβάνει αυθημερόν, πριν προλάβει οποιοσδήποτε να σκεφτεί ένσταση. Κομψό, γρήγορο και χωρίς περιττές χρονοτριβές με δημοκρατικές διαδικασίες.
Και το καλύτερο; Οι αποστάσεις: 75 χιλιόμετρα για να πάει στον ένα δήμο, 130 για να πάει στον άλλο. Θα μπορούσε να είναι test drive για καινούργιο αμάξι, αλλά εδώ μιλάμε για μόνιμο εργασιακό πρόγραμμα. Αν υποθέσουμε ότι τη μέρα έχει 24 ώρες, κάπου κάπως χωράνε όλα αυτά. Αν όχι, ίσως ο άνθρωπος έχει ανακαλύψει την τηλεμεταφορά.
Σε μια χώρα όπου ο απλός πολίτης πρέπει να κουβαλήσει πέντε χαρτιά για να πάρει μια υπεύθυνη δήλωση, ορισμένοι μπορούν να δουλεύουν σε τρεις δήμους χωρίς ούτε μία άδεια. Τι να πεις; Ζήτω το ελληνικό Δημόσιο: εκεί όπου ο Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής μετατρέπεται σε Αρχιθαυματοποιό της Διαφάνειας.
Μ.Κ.
