Επισκεφθήκαμε ένα μοναδικό εργαστήριο με έγχορδα μουσικά όργανα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΚΚΑ
Η Αγγελική Λύσσα/Photo: Νίκος Κόκκας
Τι χρειάζεται, τελικά, για να αφήσει κάποιος νέος άνθρωπος τη ζωή της πόλης και να ζήσει στην ησυχία και την ομορφιά της φύσης στην επαρχία; Η Αγγελική Λύσσα το περιγράφει με μια απλότητα φυσική, σαν τον ήχο των μουσικών οργάνων που κατασκευάζει.
Ο...
πλοηγός στο αυτοκίνητο μοιάζει να έχει μπερδευτεί κάπως για να βρει το βιομηχανικό χώρο όπου στεγάζει η Αγγελική το εργαστήριό της. Λίγος χαλικόδρομος, ένα ρέμα στεγνό από νερό, κάποια χωράφια χέρσα παραδίπλα και έχω ήδη την εντύπωση ότι το Λιτόχωρο δεν είναι και τόσο μικρή κωμόπολη τελικά. Αναγνωρίζω το κτίριο από το παρκαρισμένο ποδήλατο με το καθισματάκι παιδιού στο πίσω μέρος. Η συννεφιά της ημέρας, αρχές Οκτωβρίου, δεν επηρεάζει καθόλου το άπλετο φως που διαχέεται μέσα στο ευρύχωρο εργαστήριο. Σαν ένα ταξίδι σε άλλον τόπο είναι η πρώτη αίσθηση.
Τέτοιους χώρους συνηθίζει κανείς να βρίσκει σε πόλεις όπως το Βερολίνο ή τα προάστια αμερικάνικων μεγαλουπόλεων. Ξύλινοι πάγκοι με άρτιο εξοπλισμό εργαλείων στις τέσσερις γωνιές, μπροστά από τα βιομηχανικού τύπου παράθυρα, μια μυρωδιά ξύλου στην ατμόσφαιρα, η ξυλόσομπα στη μέση και ο Πελοπίδας, ο γάτος, να ταιριάζει απόλυτα στην εικόνα. «Η γάτα σε ένα εργαστήριο, είναι απαραίτητο «αξεσουάρ», μου λέει καθώς μου δίνει το χέρι καλωσορίζοντάς με στον τέλειο χώρο της. «Παρακολουθεί τα πάντα και κινείται αθόρυβα», συμπληρώνει και όντως, ο Πελοπίδας σχεδόν δε μας άφησε στιγμή από το οπτικό του πεδίο. Πριν πάμε στο πίσω δωμάτιο, ένα συνδυασμό μικρού σαλονιού και χώρου μουσικής έκφρασης, με τα έγχορδα να κρέμονται στους τοίχους και το πιάνο στη γωνία, περιφέρομαι στον καθαρά επαγγελματικό χώρο με τους πάγκους, αποτυπώνοντας, όσο είναι δυνατό, κάπως την ψυχή αυτής της τέχνης.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
